บทที่ 1235

เสิ่นเสวียนเดิมทีจะยื่นมือเข้าไปห้ามนางด้วยสัญชาตญาณ แต่พริบตานี้จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ พวกเขาไม่รู้ว่าเสิ่นเชี่ยวเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา

ตอนนี้จึงยังไม่ควรไปแตะตัวนาง

ตอนที่ความคิดนี้แล่นขึ้นมา ก็เข้าไปห้ามไม่ทันแล้ว

พวกเขาตอนนั่งขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนฟ้าหมุน

เสิ่นเชี่ยวกุมหัว พิงไปที่หน้าอกของฟู่จิ้นเชิน

ฟู่จิ้นเชินมือหนึ่งโอบนางไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งกำข้างเตียงแน่น พยายามแบกรับอาการมึนหัวนี้ไว้สุดชีวิต

"หัวของพวกท่านยังมีแผลอยู่"

เสิ่นเสวียนหันหน้าไปมอง ด้านนอกก็เห็นเซียวหลันยวนจูงฟู่จาวหนิงพุ่งเข้ามาด้วยวิชาตัวเบา

และไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงร้อนรน หรือว่าเขาที่ร้อนรน

"คุณ ข้าเหมือนนึกเรื่องดีดีออกเรื่องหนึ่ง จาวหนิง จาวหนิงน่ะ!"

เสิ่นเชี่ยวอาการมึนงงยังไม่หายไป แต่ก็เงยหน้าขึ้นมองฟู่จิ้นเชินอย่างทนไม่ไหว น้ำตาอาบเต็มหน้า

"คุณ ลูกสาวของพวกเรา นางยังอยู่ที่แคว้นเจา! ข้าจะกลับไป ข้าจะกลับไป..."

นางพูดแล้วคิดจะเลิกผ้าห่มลงจากเตียง

ตอนที่ฟู่จาวหนิงเข้ามาก็ได้ยินสองประโยคนี้เข้าพอดี นางสีหน้าชะงักไป

เซียวหลันยวนเองก็ได้ยิน เขาปล่อยมือ จ้องมองนาง

ดูท่าวิชาแพทย์ของนางจะยอดเยี่ยมมากจริง