LOGINShare
บทที่ 1231
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1232
ฟู่จาวหนิงรู้สึกตัวเองเขินหน่อยๆนางคิดอะไรกันเล่า? มองเซียวหลันยวนเป็นใครกัน เวลาแบบนี้เขาคงไม่ฉวยโอกาสหรอกนางเหนื่อยจนมีสภาพนี้แล้ว เขาจะมาทรมานนางอีกได้อย่างไร?เซียวหลันยวนเห็นหูนางแดงหน่อยๆ ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย"หนิงหนิงอายหรือ?"เขาไม่ค่อยเห็นเธอแสดงอาการเขินอายเท่าไรนัก ปกติรู้สึกแค่นางเป็นคนที่ทำอะไรใจเย็นและนิ่งมาก ไม่มีท่าทีเขินอายแบบหญิงสาวทั่วไป ไม่คิดว่านางเองก็จะมาเขินจนหูแดงแบบนี้เห็นท่าทางนางแบบนี้ เขาก็รู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมาเขาหลงรักความแข็งแกร่งมั่นคงแน่วแน่กล้าหาญของนาง ความเฉลียวฉลาดคล่องแคล่วว่องไว แต่บางครั้งท่าทางสาวน้อยเช่นนี้ของนางก็ทำให้เขารู้สึกชอบเอามากๆ"แค่รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจท่านผิดน่ะ" ฟู่จาวหนิงอายจุดนี้แต่ว่าเขาถามออกมาแล้ว นางเองก็ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา"ไม่ค่อยเห็นเจ้าทำตัวแบบนี้" เซียวหลันยวนหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่หลายวันนี้นางเหนื่อยและยุ่งเอามากๆ ต่อให้ตอนกลางคืนที่นอนลงมาในสมองก็ยังคิดถึงเรื่องวัตถุดิบยาต่างๆ เขาจะไปทรมานนางในช่วงนี้ได้อย่างไรกัน?แค่จะห่วงนางยังทำไม่ทันเลยเพราะมีเขาใช้กำลังภายในนวด บวกกับแช่ในบ่อน้ำพุร้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1233
เรื่องนี้สำหรับนางถือเป็นเรื่องปกติเหล่าเจ้านายไม่มีทางมาเช็ดผมเองอยู่แล้ว"ไม่ต้อง" เซียวหลันยวนนั่งลงข้างๆ ฟู่จาวหนิง "ข้าจัดการเอง"เสี่ยวชิ่นส่งผ้าฝ้ายให้เขาทันที เสี่ยวเยว่กลับลังเลเล็กน้อย "ท่านอาเขย เรื่องนี้ให้พวกข้าน้อยทำก็พอแล้ว"นางเองก็รู้ ว่าท่านอาเขยของพวกเขาเป็นท่านอ๋องจากแคว้นเจา เรื่องพวกนี้เคยทำเสียที่ไหนตัวเขาเองก็เช็ดไม่ถึง ถ้าจะเช็ดให้กับคุณหนูแทนพวกนาง ก็อย่าออกแรงมากเกินไปจนทำเส้นผมคุณหนูขาดลงมาล่ะ"ไปเตรียมข้าวเย็นเถอะ" เซียวหลันยวนหยิบฝ้าฝ้ายมาเจ็ดเส้นผมเบาๆ ให้ฟู่จาวหนิงแล้วการเคลื่อนไหวของเขาแผ่วเบามาก ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่มือของเขาเช็ดยังมีไอน้ำลอยขึ้นมาด้วยใช้กำลังภายในทำเช่นนี้จะแห้งได้ไวขึ้นเส้นผมของฟู่จาวหนิงเช็ดจนเกือบแห้งแล้ว นางนั่งลงมา "ข้าช่วยเช็ดให้ท่าน"เซียวหลันยวนชะงักเล็กน้อย "ได้"เขาหันไป เปลี่ยนให้ฟู่จาวหนิงเช็ดให้เขาบ้างเสี่ยวเยว่กับเสี่ยวชิ่นสบตากันมองภาพนี้ พวกนางรู้สึกว่าดีงามเหลือเกินทั้งสองคนเองก็ไม่กล้ายืนทื่ออยู่ตรงนี้เหมือนกัน รีบออกไปเตรียมข้าวเย็น"คุณหนูกับท่านอาเขยรักกันดีจริง" เสี่ยวเยว่ทอดถอนใจออกมาเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1234
ฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่าตนเองเหมือนฝันมาอย่างยาวนานในความฝันเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด ประเดี๋ยวก็มีเขา ประเดี๋ยวก็ภรรยา ประเดี๋ยวก็คนชั่ว แล้วยังมีสัตว์ร้ายอีกในฝันมีทั้งพายุลมฝนต่างๆ นานา ความทุกข์ทรมานก็ล้วนผ่านมาหมดแล้ว และยังไปยืนอยู่ริมเหวความเป็นความตายมาอีกนับครั้งไม่ถ้วนตอนที่ฟื้นขึ้นมา เขาสัมผัสได้ว่าตนเองลืมตาไม่ขึ้น หนังตาเหมือนถูกแปะไว้อย่างไรอย่างนั้น หนักอึ้งเอามากๆแต่ว่า ในฝันมีท่านพ่อ แล้วก็มีลูกสาวด้วยลูกสาว จาวหนิงของนาง!ฟู่จิ้นเชินตกตะลึงในใจ เบิกตาโพลงขึ้น พริบตาที่มีแสงสว่างเข้ามา ก็ทำให้เขาไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด วันไหนเวลาไหน"จาวหนิง..."แต่พอเขาเอ่ยปากขึ้นก็เรียกชื่อนี้ขึ้นมาเสิ่นเสวียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตกตะลึงเล็กน้อย หันหน้ามองไปทางเขาฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่าตนเองเบิกตาโพลงขึ้นฉับพลัน อันที่จริงจากที่เสิ่นเสวียนเห็น เขายังคงพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ อย่างยากลำบากเขาได้ยินฟู่จิ้นเชินเรียกว่าจาวหนิงนี่คือจำขึ้นมาได้แล้วหรือ? จำลูกสาวของเขาได้แล้ว?เสิ่นเสวียนลุกขึ้นเดินเข้ามาฟู่จิ้นเชินวางสายตามาบนตัวเขาทันที"เสิ่น... เสิ่น...""เสิ่นเสวียน ข้าคือเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1235
เสิ่นเสวียนเดิมทีจะยื่นมือเข้าไปห้ามนางด้วยสัญชาตญาณ แต่พริบตานี้จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ พวกเขาไม่รู้ว่าเสิ่นเชี่ยวเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขาตอนนี้จึงยังไม่ควรไปแตะตัวนางตอนที่ความคิดนี้แล่นขึ้นมา ก็เข้าไปห้ามไม่ทันแล้วพวกเขาตอนนั่งขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนฟ้าหมุนเสิ่นเชี่ยวกุมหัว พิงไปที่หน้าอกของฟู่จิ้นเชินฟู่จิ้นเชินมือหนึ่งโอบนางไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งกำข้างเตียงแน่น พยายามแบกรับอาการมึนหัวนี้ไว้สุดชีวิต"หัวของพวกท่านยังมีแผลอยู่"เสิ่นเสวียนหันหน้าไปมอง ด้านนอกก็เห็นเซียวหลันยวนจูงฟู่จาวหนิงพุ่งเข้ามาด้วยวิชาตัวเบาและไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงร้อนรน หรือว่าเขาที่ร้อนรน"คุณ ข้าเหมือนนึกเรื่องดีดีออกเรื่องหนึ่ง จาวหนิง จาวหนิงน่ะ!"เสิ่นเชี่ยวอาการมึนงงยังไม่หายไป แต่ก็เงยหน้าขึ้นมองฟู่จิ้นเชินอย่างทนไม่ไหว น้ำตาอาบเต็มหน้า"คุณ ลูกสาวของพวกเรา นางยังอยู่ที่แคว้นเจา! ข้าจะกลับไป ข้าจะกลับไป..."นางพูดแล้วคิดจะเลิกผ้าห่มลงจากเตียงตอนที่ฟู่จาวหนิงเข้ามาก็ได้ยินสองประโยคนี้เข้าพอดี นางสีหน้าชะงักไปเซียวหลันยวนเองก็ได้ยิน เขาปล่อยมือ จ้องมองนางดูท่าวิชาแพทย์ของนางจะยอดเยี่ยมมากจริง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1236
เสิ่นเสวียนกับเซียวหลันยวนเองก็มองฟู่จาวหนิงจังหวะนี้ สายตาคนทั้งหมดในห้องล้วนไปรวมอยู่บนตัวของนางเซียวหลันยวนคิถึงสิ่งที่เขาตรวจสอบมาก่อนหน้านี้ ชีวิตที่ฟู่จาวหนิงเผชิญมาก่อนอายุสิบหกปีเขาคิดถึงภาพที่นางไล่ตามก้นเซียวเหยียนจิ่งอยู่ด้านหลัง ทอดทิ้งเกียรติและความสงบเสงี่ยมของหญิงสาวคนหนึ่ง คิดแต่จะเอาใจเซียวเหยียนจิ่ง คิดแค่จะให้เซียวเหยียนจิ่งรับนางไปแต่งด้วย เพื่อให้ท่านปู่วางใจเขาคิดถึงตอนที่นางไปขุดยาสมุนไพร ผลคือถูกคนหัวเราะเย้ยหยัน บอกว่าที่นางขุดมาคือผักป่า คือหญ้าวัชพืช บอกว่านางไม่มีความรู้ หน้าด้าน ชอบทำให้คนอื่นรำคาญ ไม่รู้อะไรเลยน่าขบขันบอกว่านางเป็นพวกบ้านนอกที่ตกอับ ญาติมิตรในบ้านตระกูลฟู่พวกนั้นก็ยังรังแกบีบคั้นนางสารพัด บีบให้นางกับปู่ของนางไปอยู่ในเรือนโทรมเล็กๆ หลังหนึ่งนางไม่มีพ่อแม่คอยดูแลทนุถนอม แล้วยังต้องดูแลท่านปู่ที่ป่วยหนักอีก สุดท้ายจึงต้องมาหาทางออกด้วยการวิ่งโร่หาคู่ครองสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินรู้เรื่องพวกนี้ไหม?ความทรมานสิบกว่าปี ลูกสาวของพวกเขาก็ทนรับมาได้แล้ว พวกเขารู้บ้างไหม?ตอนแรกสุดที่พบกัน เขาเห็นว่าฟู่จาวหนิง ผอมจนแค่ลมก็ยังพัดจนล้มได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1237
ทั้งสองคนมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงมองดวงตาพวกเขาเพ่งสมาธิได้แล้ว ดวงตาไม่มีปัญหา สมองเองก็ไม่มีผลกระทบอะไรตอนที่นางมอง น้ำตาของเสิ่นเชี่ยวก็ไหลอาบคลอเบ้าอีกครั้ง ร่วงผลอยลงมา"ตอนนี้มีความรู้สึกอย่างไรบ้าง? เวียนหัวไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม"มึน แต่ก็ยังพอทนไหว""ปวดล่ะ?""นิดหน่อย""ลองขยับแขนขาดู ดูว่าตรงไหนที่ขยับไม่ได้ดั่งใจบ้าง" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอีกสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินร้องไห้ไปด้วยพลางฟังคำนางไปด้วยเสิ่นเสวียงมองฉากนี้ไม่รู้เพราะอะไรถึงอยากจะหัวเราะออกมา ทั้งสองคนตอนนี้เหมือนกับเด็กๆ ที่เชื่อฟังเลย คำสั่งหนึ่งก็ทำตามทีหนึ่งแต่เขาก็ยังคงปวดใจเซียวหลันยวนเม้มปากมองฟู่จาวหนิงเขาขี้เกียจจะมองคู่สามีภรรยานั่น คิดอยากจะมองดูว่าฟู่จาวหนิงดูสงบจริงๆ หรือไม่สะกดความเสียใจเอาไว้เขาคิดไม่ออกเลย ว่าตอนนี้เขาไม่มีความคิดเรื่องล้างแค้นอีกแล้ว ในใจเต็มไปด้วยความเป็นห่วงฟู่จาวหนิง"เอาล่ะ ดูท่าจะไม่เป็นไรแล้ว อาการมึนหัวกับเจ็บแผลเป็นเรื่องปกติ ช่วงนี้ต้องนอนอยู่บนเตียงให้มากหน่อย"ฟู่จาวหนิงหลังจากพูดประโยคนี้จบ หัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไป "ความรับผิดชอบของข้าในฐานะที่เป็นหมอวา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1238
ฟู่จาวหนิงสีหน้าแปลกประหลาดไปเซียวหลันยวนตอนยังเด็ก หัวเราะให้เสิ่นเชี่ยวเจ้าเด็กคนนี้คงจะคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ตนเองหัวเราะให้ตอนนั้น กลับมาวางยาพิษใส่เขาแบบนี้?ฟู่จาวหนิงคิดถึงจุดนี้แล้วก็อยากจะหัวเราะขึ้นมาเซียวหลันยวนอยากจะบอกว่าพูดจาเลอะเลือน ตอนนั้นเขาจะมาหัวเราะใส่นางอย่างไม่มีเหตุผลได้อย่างไรกัน?แต่เขาตอนนั้นก็ยังเล็กมาก ไม่มีความทรงจำอะไรเลยพวกเขาเสิ่นเชี่ยวก็สนใจแต่ฟู่จาวหนิง ไม่ได้สนใจถึงตัวคนข้างๆเลย ไม่มองมาทางนี้ด้วยซ้ำสายตาฟู่จิ้นเชินเองก็ตกอยู่บนหน้าฟู่จาวหนิงตลอด ไม่อยากจะเบี่ยงสายตาออกเลยแม้แต่น้อย"ข้าตอนนั้นพอเห็นองค์ชายหัวเราะให้ ในใจก็รู้สึกยินดีมาก ดังนั้นจึงมองเขาอยู่ข้างๆ มากหน่อย ต่อมาพองานเลี้ยงกำลังจะเริ่ม ทุกคนก็ออกไป ข้าเองก็ออกมาด้วย"ความทรงจำเหล่านี้พูดได้ว่านานมากแล้ว แต่น่าจะเพราะก่อนหน้านี้ความทรงจำนางค่อนข้างสับสน ตอนนี้พอเริ่มคิดอีกทีกลับกระจ่างชัดขึ้นมา ตอนที่สมองสับสนพอผ่านไปสิบกว่าปี ก็เหมือนนำเรื่องสิบกว่านี้ปีนี้หดเล็กลงอย่างไรอย่างนั้น"ท่านพูดต่อไปเถอะ เรื่องราวในตอนนั้นสำคัญมาก รายละเอียดอะไรก็อย่าให้ขาดตกบกพร่อง"ฟู่จาวหนิง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1239
นางมองไปทางเสิ่นเสวียนด้วยสัญชาตญาณเสิ่นเสวียนสายตาลุ่มลึกตอนนี้น้องสาวกำลังอยู่ตรงหน้า แต่เขารู้ว่าจะยังทำเป็นรู้จักไม่ได้ชั่วคราว เรื่องที่เซียวหลันยวนติดพิษยังสับสนอยู่เลยแต่เขาก็ชื่นชมมาก เพราะพบว่าน้องสาวเองก็ไม่ใช่คนโง่ ที่จะยอมรับคนตระกูลหลินเป็นพ่อแม่"ตอนนั้นคนตระกูลหลินไม่ดีกับฮูหยินอย่างมาก ตอนที่ฮูหยินแต่งกับข้า ในบ้านก็ไม่มีทรัพย์สินเงินทองเลย แล้วยังมีพวกญาติหน้าด้านๆ มาอาศัยอยู่ที่บ้านด้วย พวกเขานอกจากบางครั้งจะออกมาขอข้าวขอน้ำขอของใช้แล้ว ปกติก้ไม่เคยจะมาเยี่ยมเยือน แต่ตอนที่ข้ามีชื่อขึ้นในเมืองหลวง แล้วยังช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิไว้ พวกเขาจู่ๆ ถึงได้มีไมตรีจิตขึ้นมา"ฟู่จิ้นเชินพูดถึงตรงนี้ ก็มองฟู่จาวหนิงอย่างกังวลเขาเดิมทีก็รู้สึกว่าหลังจากพูดเรื่องพวกนี้แล้ว จะมาถามสถานการณ์ในบ้านอย่างละเอียดต่อ แต่ตอนนี้พอพูดถึงพวกญาติหน้าด้านที่เข้ามาอาศัยในบ้านด้วยเหล่านั้น เขาก็อดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้"เจ้าอยู่ในบ้านนั้นมาหลายปี คนพวกนั้นคงจะรังแกเจ้าด้วยใช่ไหม? แล้วปู่ของเจ้าล่ะ?"น้ำเสียงเขาตอนที่ถามคำถามนี้สั่นเครือขึ้นมาเขาแค่คิด ก็รู้สึกว่าฟู่จาวหนิงหลายปีนี้คงไม
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1800
"ท่านเองก็ลองดูสิ" นางส่งคืนกลับให้เขาเขายังไม่ทันได้ดูเลยน กลับส่งให้นางดูก่อนเสียแล้วเซียวหลันยวนรับมา หยิบไปวางไว้ตรงหน้าในใจเขาเองก็สั่นสะเทือนเช่นกันนี่มันยอดเยี่ยมมาก"เครื่องพยากรณ์นี้ ในตงฉิงถือได้ว่าเป็นสมบัติเลยกระมัง?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"อืม" เซียวหลันยวนวางเครื่องพยากรณ์ลง พยักหน้า "ราชครูจะสืบทอดต่อให้เป็นรุ่นๆ ถ้าหากบนมือไม่มีเครื่องมือพยากรณ์ ราชครูก็จะไม่เป็นที่ยอมรับอย่างชอบธรรม ยิ่งไปกว่านั้น คนตงฉิงก็ยังเชื่อว่า ผลลัพธ์ที่ไม่ได้ออกมาจากการคาดการณ์ของเครื่องมือพยากรณ์ ล้วนไม่แม่นยำทั้งสิ้น""นั่นเท่ากับเป็นสิ่งที่เครื่องพยากรณ์สิบห้าปีใหม่คำนวณออกมาใช่ไหม? แล้วเก่ากว่านั้นล่ะ""ที่เก่ากว่านั้นจะถูกประทับตราเป็นของไม่ใช้งานแล้ว แล้วปิดผนึกไว้ในสุสานจักรพรรดิ"หรือก็คือ ขอแค่ไม่มีชิ้นใหม่ออกมา บนโลกนี้ก็จะมีแค่เครื่องพยากรณ์ที่กำลังใช้งานอยู่เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น"แล้วลุงหวังคนนั้น คงจะไม่ใช่รุ่นหลังของราชครูตงฉิงหรอกกระมัง?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นเซียวหลันยวนนิ่งงันไปพักหนึ่ง ตอบว่า "อันที่จริงก่อนหน้านี้ข้าก็คาดเดามาตลอด เจ้าอารามต่างหากที่น่าจะเป็น"ฟู่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1799
"กล่องใบนี้ เป็นงานฝีมือของตระกูลปัน"แตกต่างกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่ได้กล่องมาแล้วศึกษาอยู่นานแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เซียวหลันยวนหมุนๆ ดูก็สรุปออกมา"ตระกูลปัน?""อืม" เซียวหลันยวนพูดไปด้วย มือเองก็คลำๆ ไปด้วย "หลานหรงไม่ใช่ว่าค้นข้อมูลเกี่ยวกับตงฉิงมาหรือ? ตอนนั้นลุงเสิ่นเองก็มอบหนังสือมาให้ ด้านบนมีการแนะนำตระกูลบางส่วนของตงฉิงไว้ ตระกูลปันก็อยู่ในนั้นด้วย""พูดเช่นนี้ ตระกูลปันก็เป็นช่างอย่างนั้นหรือ?"ฟู่จาวหนิงอดคิดถึงหลู่ปัน(นักประดิษฐ์เลื่องชื่อในประวัติศาสตร์จีน)ขึ้นมาไม่ได้ที่นี่ก็มีตระกูลปันด้วย ดูแล้วก็ลึกลับเอาการ"อืม เข้าใจแบบนี้ได้"เซียวหลันยวนตอนเพิ่งเริ่มยังดูช้าๆ อยู่ ลูบๆ คลำๆ แต่ไม่นานนักก็ดูรวดเร็วขึ้นมา กล่องไม้ที่ดูสมบูรณ์แบบนั่นไม่รู้เขาทำอีท่าไหน ตรงนี้กลับดึงได้ตรงนั้นกลับกดได้ขึ้นมาฟู่จาวหนิงมองเขาเล่นอยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ถามอะไร นั่งมองเขาเปิดกล่องใบนั้นอยู่ข้างๆนิ้วของเขามีข้อต่อชัดเจน เรียวสวย เล็บสะอาดเรียบร้อยราวกับเป็นงานศิลปะสองมือนี้ ไม่เอาไปเล่นเปียโนคือน่าเสียดายมากตอนที่ความคิดฟู่จาวหนิงเริ่มเตลิด ก็ได้ยินเสียงดังแกร๊ก กล่องเปิดออกแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1798
"ขโมยมาจากไหนกัน?" ฟู่จาวหนิงมองเขา"ห้องข้างฝั่งตะวันตก"พอเขาพูดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็เข้าใจขึ้นมาทันที สมองนางร้อยเรียงเรื่องราวออกมาอย่างรวดเร็วนางถามขึ้นอย่างตกตะลึง "องค์หญิงใหญ่ออกไปข้างนอกมาหรือ? ่นางหาชายชราคนนั้นเจอแล้วหรือ?"เซียวหลันยวนนับถือสมองของนางจริงๆ ที่คิดได้เร็วขนาดนี้"ใช่แล้ว เจ้าพูดถูกต้อง ข้าประเมินนางต่ำไป คิดไม่ถึงว่านางจะฝันเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ"เซียวหลันยวนเองก็รู้สึกเกินคาดถึงแม้เขาจะให้คนจับตาดูองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไว้ แต่ก็เป็นแค่ความเคยชินที่ชอบให้เรื่องอยู่ในการควบคุมเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเห็นฝันของนางเป็นจริงนางมีความสามารถเช่นนี้ ไม่แปลกที่หลายปีมานี้ก็ยังรักษาชื่อเสียงในเรื่องโชคไว้ได้ แล้วยังทำให้ฝ่าบาทต้าชื่อดึงนางไว้แน่นโดยไม่ยอมปล่อยมืออีกแล้วก็ไม่รู้ว่าจะฝันเห็นถึงอะไรบ้างด้วย"ท่านหมายความว่า นางหาชายชราคนนั้นเจอแล้ว?"ฟู่จาวหนิงพอคิดๆ ก็รู้สึกไม่ถูก "แล้วนางไปกล่อมชายชราให้ส่งของให้นางไม่ได้ ก็เลยเลือกขโมยมาอย่างนั้นหรือ?!"ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ความทรงจำเกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นของนางก็คงต้องล้างใหม่เสียแล้วเรื่องแบบนี้ก็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1797
คืนนี้ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นน่าจะเพราะออกไปด้านนอกตากลมหนาวมา กลางดึกจึงจับไข้จนมึนงง แล้วก็ไอจนนอนไม่ได้แต่นางไม่รู้ ว่าตอนที่นางไอจนสลึมสลือ มีเงาดำร่างหนึ่งเข้ามาในห้องนางอย่างไร้ซุ่มเสียงเฉินเซียงที่นอนอยู่บนแคร่นิ่มข้างๆ พลิกตัวมา ในปากพึมพำอะไรคำสองคำ จากนั้นก็หลับไปอีกเงาดำชะงักไป รื้อค้นในห้องขึ้นมาน่าจะเพราะที่นี่ไม่ใช่สถานที่ขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่มีชั้นเก็บของอะไรไว้ซ่อนของได้มาก เพียงไม่นาน เขาก็หาของเจอวางอยู่ในลังที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนำมาด้วยถึงแม้ลังจะใส่กลอนไว้ แต่พอเห็นกลอนนั่น เงาดำก็รู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน จึงเด็ดปิ่นปักผมเล่มหนึ่งออกมาจากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น พอบิดออกก็กลายเป็นกุญแจจริงๆคนในวังส่วนมากล้วนใช้วิธีการนี้กลอนถูกปลดออกทันที พอได้ของที่ห่อผ้าไว้ เงาดำก็จัดการลงกลอนลังอีกครั้ง นำปิ่นปักผมคืนกลับไป จากนั้นก็ออกประตูมาอย่างไร้ซุ่มเสียงเพียงไม่นาน ของชิ้นนี้ก็มาอยู่ตรงหน้าเซียวหลันยวน"ท่านอ๋อง อีกเดี๋ยวให้พระชายาดูดีไหม ของนี่อยู่ในมือลุงหวังคนนั้นแล้วยังย้ายไปอยู่ในมือองค์หญิงใหญ่อีก พวกเขาติดโรคมากันหมดแล้ว ทางที่ดีท่านอย่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1796
ฟู่จาวหนิงรู้ว่าตอนนี้ต่อให้จะรับประกันดีแค่ไหน เซียวหลันยวนก็ยังกังวลตนเองอยู่ดีก็เหมือนกับที่เขาไม่ยอมกลับเมืองหลวง นางก็รู้สึกกังวลว่าเขาจะติดโรคระบาดที่นี่"พรุ่งนี้ท่านกลับเมืองหลวงเถอะ เอาจริงๆ ท่านอยู่ที่นี่ข้าก็เป็นห่วงอยู่ตลอด แล้วท่านก็ตามข้ามาแบบนี้อีก""พรุ่งนี้จะดูสถานการณ์ ข้ารับปากเจ้า จะไม่คอยตามเจ้าแล้ว""ไม่ตามแล้วหรือ?""ใช่ แค่รู้ว่าทุกวันเจ้าผ่านไปอย่างไร ทำอะไรบ้าง ในใจข้าก็พอเข้าใจแล้ว จะไม่ตามอีก"แม้จะเป็นห่วง แต่ตอนนี้พอได้ติดตามมาวันหนึ่ง ได้รู้ว่านางใช้ชีวิตผ่านไปอย่างไร ก็ยังดีกว่าก่อนหน้านี้ที่ไม่รู้อะไรเลย ทำได้แค่คอยจินตนาการผ่านถ้อยคำบนจดหมายเขาจะมาถ่วงแข้งขานางไม่ได้ เพราะแม้แต่เขาก็รู้ ว่าเมืองเจ้อตอนนี้ขาดฟู่จาวหนิงไม่ได้"ถ้าอย่างนั้นท่านไปพักกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเถอะ ทางนั้นอย่างน้อยก็ไม่มีคนป่วย"ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าในโรงหมอก็ยังมีความเสี่ยงสูง"พรุ่งนี้ข้าไม่อยู่ที่โรงหมอ ข้าจะไปที่อื่นหน่อย"ฟู่จาวหนิงเห็นว่าเซียวหลันยวนมีแผนการของตนเองอยู่ จึงไม่ได้ถามอะไรเขามากขึ้น ถึงอย่างไรเขาปล่อยนางให้อยู่ที่นี่รักษาคนป่วยได้ ไม่ได้ดึงดันจะพ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1795
เรียนได้เท่าไรก็เรียนเท่านั้น"ข้าไม่กลัวเหนื่อยหรอก เอาจริงๆ สมัยก่อนข้าเองก็มาจากครอบครัวที่ยากจนด้วย หลายปีมานี้ครอบครัวดีขึ้นมาก แต่ทุกวันข้าก็ยังปลูกผักอยู่ในเรือน แล้วยังฝึกมวยทุกวัน สุขภาพก็ดีมาก""มองออกเลยว่าสุขภาพของหมอหลินดีมาก นี่จึงน่าจะเป็นสาเหตุที่หมอฟู่พาท่านมาในวันแรก แล้วก็ให้ท่านมาคอยเฝ้าที่นี่นั่นล่ะ"อาเหอรู้สึกว่าเรื่องเหล่านี้แม้ฟู่จาวหนิงจะไม่พูดออกมา แต่ในความเป็นจริงพอคนมาถึงนางก็สังเกตไปแล้ว การที่นางพาหมอหลินมา จะต้องเป็นการคัดเลือกของนางแน่นอน"จริงหรือ? ถ้าพูดเช่นนี้ พระชายาก็ถือว่ามีสายตาเฉียบคมอยู่นะ ฮ่าๆ" หมอหลินแสดงสีหน้าภาคภูมิใจฟู่จาวหนิงกลับไปพร้อมเซียวหลันยวนมีคนถือตะเกียงนำหน้าให้เมืองเจ้อยามนี้ เงียนงันไปหมด ฟ้าดำมืดมีดวงดาวไม่มากบนถนนมีแค่เสียงเท้าของพวกเขา เบามากพอคิด ก็รู้สึกเหมือนเป็นคืนฤดูใบไม้ผลิที่ไม่มีอะไรพิเศษแต่ในใจพวกเขาเข้าใจดี สำหรับเมืองเจ้อแล้ว นี่เหมือนถูกกดทับด้วยลมพายุไว้"อาเหอคนนี้ ดูแล้วไม่เลวเลย" เซียวหลันยวนตัดบทความคิดของฟู่จาวหนิง"อืม เป็นผู้ประสบภัย แต่เป็นคนฉลาด เรียนรู้เร็ว แล้วก็ซื่อสัตย์ด้วย" ความฉ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1794
หมอหลินพอได้ยินคำพูดของอาเหอ ก็รู้สึกว่าตนเองเหมือนจะใจร้ายน่าดู ทำไมเขาถึงไม่คิดจุดนี้กันนะ?แล้วคิดจะจะให้พระชายาอ๋องเจวี้ยนที่เป็นหญิงสาวมาอยู่ดูแลที่นี่อีก ขนาดอ๋องเจวี้ยนตามมาแล้วแท้ๆ หรือคิดจะให้อ๋องเจวี้ยนต้องอยู่ดูแลคนป่วยที่นี่ด้วยกัน?ไอ๊หยา ต้องโทษพระชายาที่รับผิดชอบและตั้งใจมากเกินไป พอถูกนางทำให้ยุ่งขนาดนี้ เขาก็เลยลืมตัวตนฐานะของพระชายาอ๋องเจวี้ยนไปเสียแล้ว"ใช่ๆๆ ข้าคิดไม่รอบคอบเอง อาเหอพูดถูกต้อง พระชายาท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถิด ข้าดูแลที่นี่ให้"ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมาทีหนึ่ง"หมอหลิน ยังมีอีกที่หนึ่งที่ต้องไป ท่านลืมแล้วหรือ?"พวกเขาลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่ายังมีบ้านประชาชนอีกแห่งหนึ่งที่รับผู้ป่วยเข้ามาหลายคนอ๊ะ นางตอนนี้จึงยิ้มออกมาได้ ถือเป็นความสุขที่ได้จากความทุกข์หมอหลินตอนนี้จึงนึกออก เขาตบหน้าผาก "ใช่ๆๆ แล้วทางนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ?""นี่ถึงได้เชิญหมอหลินให้มาดูแลที่นี่ ส่วนอาเหอจะไปดูทางนั้นให้ มีเรื่องอะไรพวกท่านก็ให้ข้าราชการด้านนอกมาหาข้าก็พอ ถ้าไม่มีเรื่องอะไร พรุ่งนี้จะมีคนมาแทนพวกท่าน""เอาตามที่พระชายาว่าเลย"พวกเขาไปในบ้านประชาชนอีกหลังหนึ่ง คน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1793
"มีเรื่องบังเอิญขนาดนี้เสียที่ไหน?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถลึงตาโต"องครักษ์พวกนั้นเจอกับหัวขโมย พอเห็นว่าเขาผิดปกติจึงเข้าไปจับกุม นี่ถือว่าเป็นการทำความดีกับประชาชนเมืองเจ้อมิใช่หรือ? จะว่าไป ทุกคนก็รู้ว่าโชคอขงองค์หญิงใหญ่นั้นดีมาก ดังนั้นจึงทำให้ท่านเจอกับเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกตรงไหนกัน?""แต่ว่า แต่ว่า" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอ่ยขึ้นเสียงอ่อย "เป็นแบบนี้มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลกระมัง?""มีอะไรไม่สมเหตุสมผลกัน ยืนกรานเสียอย่าง พวกเขาจะไม่สงสัยหรก องค์หญิงใหญ่ท่านเป็นคนที่สูงส่งนะ แล้วจะไปทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไร?""ไม่ค่อยดีนะแบบนี้?""ไอ๊หยา องค์หญิงใหญ่ท่านฟังข้าเถอะ ไม่เช่นนั้น ถ้าหากอ๋องเจวี้ยนไปแล้วจริงๆ พวกเรายังต้องอยู่ในเมืองเจ้ออีกนานแค่ไหน""พวกเราตอนนี้ได้ของแล้ว ไปเมืองหลวงกันเองก้ได้""องค์หญิงใหญ่ พวกเราป่วยโรคนี้อยู่นะ หมอเทวดาฟู่ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวกับใต้เท้าอันไม่มีทางยอมให้พวกเราไปหรอก ยิ่งไม่ยอมให้เราไปที่เมืองหลวงด้วย เว้นเสียแต่อ๋องเจวี้ยนจะพาพวกเราไป พวกเขาไม่กล้าขวางอ๋องเจวี้ยน"เฉินเซียงตอนนี้มองออกถ้าหากครั้งนี้ไม่ไปด้วยกันกับอ๋องเจวี้ยน ถ้าพวกนางยังต้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1792
"องค์หญิงใหญ่ ในกล่องใบนี้มันคืออะไรกันแน่?"เฉินเซียงเองก็อยากรู้อยากเห็นมาก จุดเทียนสว่าง แล้วยกเชิงเทียนเดินเข้ามาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกเครียดอยู่ตอลด ตอนนี้พอนั่งลงมา ก็รีบเทน้ำลงดื่ม เพียงแต่น้ำเย็นไปแล้ว พอดื่มไปนางก็สะดุ้งโหยง"ข้าจะจุดเตาให้ องค์หญิงใหญ่อย่าเพิ่งดื่มน้ำเย็นเลย"เฉินเซียงถึงแม้จะอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไร แต่ก็ยังเป็นสาวใช้วังที่ทุ่มเทอยู่ พอเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นต้องมาดื่มน้ำเย็นจึงรู้สึกปวดใจตอนที่นางไปวุ่นอยู่นั้น องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็นั่งมองกล่องใบนั้นอยู่ตรงนั้นกล่องไม้ใบหนึ่ง ดูแล้วก็ไม่ได้มหัศจรรย์อะไร แล้วนางก็มองไม่ออกว่าต้องเปิดจากตรงไหนด้วยจนตอนที่เฉินเซียงเทน้ำร้อนเข้ามา องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็เล่นกับกล่องนั้นอยู่พักหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอว่าจะเปิดมันอย่างไร"ทำไมถึงเปิดไม่ออก""เปิดไม่ออกหรือ? เพราะด้านในมันขัดกันอยู่หรือเปล่า?"เฉินเซียงเองก็หยิบกล่องนั่นเข้ามาสำรวจ รู้สึกประหลาดใจมาก ไม่มีจุดที่เปิดได้เลยจริงๆ"นี่มันอะไรกัน? หรือจะเป็นไม้ท่อนนึง สลักออกมาเป็นกล่องแบบนี้หรือ? "เฉินเซียงมึนงง"ไม่หรอก ด้านในมีของใส่ไว้" องค์หญ
