บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1221 - บทที่ 1230

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้ก็เสแสร้งเก่งจริงๆ รู้อยู่ว่าคนผู้นี้คือสามีของนาง คืออ๋องเจวี้ยน แล้วยังเสแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกันอีกคิดจะเล่นตลกกับองค์หญิงใหญ่อย่างนั้นหรือ?จะดูตอนที่องค์หญิงใหญ่เลือกคู่ตอนนั้นแล้วเปิดโปงตัวตนฐานะออกมา แล้วค่อยมาถากถางเยาะเย้ยอย่างนั้นหรือ? ดูมีเจตนาร้ายแอบแฝงจริงๆถูกเสิ่นเซียงบอกว่าตนเองชื่นชมอ๋องเจวี้ยน องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็เขินอายเล็กน้อย นางก้มหน้าลง เสียงเองก็เบาลง แต่ไม่ได้แย้งคำพูดของเสิ่นเซียงเมื่อครู่เลย แต่ขอโทษกลับมา"อ๋องเจวี้ยน สาวใช้ของข้าไม่รู้จักมารยาท ท่านอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยเลย เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่รู้จักตัวตนของท่าน ถ้าหากรู้ล่ะก็ วันนี้ข้าคงเชิญพระชายาอ๋องเจวี้ยนมาด้วยแล้ว""ช่างเถอะๆ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว กินข้าวกินข้าว"ท่านหูมองอ๋องเจวี้ยนผาดหนึ่ง กังวลหน่อยๆ ว่าเขาจะเอาเรื่องที่ไม่สนใจองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อยเมื่อครู่พูดออกมาอีกครั้ง จึงเรียกให้พวกเขามากินข้าวดีกว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคีบห่อเส้นเงินชิ้นหนึ่งใส่ไปที่ชามของเซียวหลันยวน"อ๋องเจวี้ยนลองชิมดู นี่เป็นอาหารมังสวิรัตชนิดหนึ่งที่ข้าชอบที่สุด..."คำพู

ชิงอีแม้จะปิดปากแล้ว แต่แค่ประโยคนี้คำเดียวฟู่จาวหนิงก็เดาออก"ตอนกลางวันเจอกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นด้วยหรือ?""อืม"อารมณ์เซียวหลันยวนดีดขึ้นมา เขาตอนนี้ไม่อยากจะเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลย เกี่ยวกับเรื่องที่ชะตาของตนเองถูกกำหนดไว้แล้วชัดเจน และมักจะถูกนำไปโยงกับคนอื่นๆ ทำเอาเขารู้สึกรำคาญมาก"เช่นนั้นข้าก็จะรีบผ่าตัดให้พวกเขา จากนั้นก้รีบออกจากเมืองหลวงจักรพรรดิต้าชื่อเสีย"ฟู่จาวหนิงเองก็มองออกว่าเขาไม่อยากจะพูดต่อไปแล้ว ตนเองจึงหยุดความคิดที่จะถามซักไซ้ไล่เรียงเซียวหลันยวนกลับมาทั้งที่ยังไม่กินข้าว คิดว่าเขาคงจะเลือกไว้แล้ว"ได้"เสิ่นเสวียนยังไม่กลับมา แต่คนในสวนคะนึงก็ได้รับการกำชับจากเขาไว้เรียบร้อย ว่าอะไรก็ให้ฟังฟู่จาวหนิงไว้ก่อนสองวันก่อนให้คนจัดการทำความสะอาดห้องๆ หนึ่งเอาไว้แล้ว ฟู่จาวหนิงก็นำอุปกรณ์ที่จำเป็นเตรียมไว้แล้วเรียบร้อย สืออีสือซษนเองก็เป็นผู่ช่วยชั้นเยี่ยมของนง มีพวกเขาคอยเฝ้าประตู ฟู่จาวหนิงก็วางใจขึ้นมากหลังจากเตรียมเสร็จ ฟู่จาวหนิงก็ไปพบฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยว"ท่านมาแล้ว เตรียมจะรักษาพวกเราแล้วใช่ไหม?"ฟู่จิ้นเชินพอเห็นนางเข้ามา กลับถอนหายใจ

องค์รัชทายาทต้าชื่อคิดใช้โอกาสนี้สังหารอ๋องเจวี้ยนเสียความคิดสังหารต่ออ๋องเจวี้ยนของเขาควบกลั่นไว้นานแล้ว"อ๋องเจวี้ยนถ้าอยู่ที่แคว้นเจา ข้าเองก็ทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้เป็นโอกาสดีแล้ว!"องค์รัชทายาทต้าชื่อคุยกับที่ปรึกษาของเขา ดวงตาดุดัน"ข่าวลือที่ส่งมาจากแคว้นเจา จักรพรรดิแคว้นเจาไม่ยอมให้เขาออกจากแคว้นเจา ดังนั้นอ๋องเจวี้ยนจึงถือโอกาสแอบหลบหนีมา ปิดบังองค์จักรพรรดิแคว้นเจาไว้ เช่นนั้นเขาคงไม่ได้นำองครักษ์เงามังกรมาด้วย จึงทำได้เพียงแอบปรากฏตัวเท่านั้น""องค์รัชทายาทพูดได้ถูกต้อง ถ้าไม่ใช่มีคนเปิดเผยออกมา พวกเราก็ยังไม่รู้ว่าจอมยุทธสวมหน้ากากที่ช่วยองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไว้ที่ถนนวันนั้นคืออ๋องเจวี้ยน!" ที่ปรึกษาเอ่ยขึ้นมา"เขาต้องมาเพื่อฝูอวิ้นแน่นอน"องค์รัชทายาทต้าชื่อรู้สึกว่าตนเองคาดเดาไม่ผิดถึงอย่างไร คนอย่างฝูอวิ้นใครจะไม่อยากแต่งด้วยกัน?อ๋องเจวี้ยนอยู่ที่แคว้นเจา ก็เป็นเหมือนหนามตำตาของจักรพรรดิแคว้นเจา เขาเองก็ไม่มีแรงช่วยใด แต่ถ้าหากเขาสามารถแต่งกับฝูอวิ้นได้ก็จะต่างไปแล้ว!เขาจะมีแรงช่วยจากต้าชื่อ กระทั่งถ้าอยู่ต่อในแคว้นเจาไม่ได้ เขาก็มาเป็นราชบุตรเขยองค์ห

ครอบครัวนี้กับพระชายาองค์ชายสองถือว่าเป็นญาติกันอยู่ แม้จะไม่ได้สัมพันธ์ใกล้ชิดนัก แต่เพราะตำแหน่งขุนนางที่ท่านผู้เฒ่ามีอยู่นั้นยังมีประโยชน์อยู่ พระชายาองค์ชายสองปกติจึงยังพอไปมาหาสู่กันบ้างพระชายาองค์ชายรองวันนี้ไม่ได้มา นางเดิมทีครรภ์ยังไม่มั่นคง แน่นอนว่าไม่มีทางมาสถานการณ์แบบนี้ แต่องค์ชายสองมาแล้วตอนที่เหอเซี่ยนอันเดินเข้าไปในศาลาตั้งศพ องค์ชายสองก็เพิ่งมาถึงเขาได้ยินคนข้างๆ ร้องขึ้นอย่างตกตะลึง"นี่ นี่ไม่ใช่คุณชายน้อยเหอหรือ?""ขาของคุณชายน้อยเหอทำไมจึงเดินได้แล้วกัน?""ได้ยินว่าจวนผิงเหอกงเชิญหมอเทวดาไปรักษานี่นา"องค์ชายสองพอได้ยินประโยคนี้ จึงค่อยๆ หันหน้ามองมา และก็เห็นเหอเซี่ยนอันเดินเข้ามาจริงๆหมอเทวดา?องค์ชายสองคิดถึงฟู่จาวหนิงขึ้นมาทันทีเขาหลายวันนี้หาตัวฟู่จาวหนิงไม่เจอมาตลอด น่าจะเพราะหาตัวไม่เจอ ดังนั้นจึงยิ่งยึดติด บวกกับพระชายาองค์ชายเองก็ตั้งครรภ์ เขาไปแตะตัวนางไม่ได้เลย จึงยิ่งรู้สึกปรารถนาต่อตัวหญิงสาวขึ้นไปอีก ในหัวเองพอมีเงาของฟู่จาวหนิง พวกอนุภรรยาในเรือนหลังก็ไม่อยู่ในสายตาแล้วแล้วในจวนอ๋องพระชายาองค์ชายสองเองก็จับตามองอย่างเข้มงวด ไม่ยอมให

รอจนถึงตอนกลางคืน เสิ่นเสวียนก็กลับมาจากด้านนอก พอได้ยินรายงานของคนใช้ เขาเองก็เข้ามาแล้วใต้ชายคาด้านนอก เซียวหลันยวนยืนมือไพล่หลัง มองไปยังเงาจันทร์ที่อยู่ในเมฆไหลสายลมเย็นเสิ่นเสวียนเดินมาอยู่ข้างเขา"จาวหนิงยังไม่ออกมาหรือ?"เขาได้ยินว่าหลังจากกลางวันก็เข้าไปนี่มันนานมากแล้วนะ..."อืม""เจ้าก็รออยู่ตรงนี้มาตลอดหรือ?" เสิ่นเสวียนมองเขาในชุดสีม่วงเข้ม ขมวดคิ้ว "จาวหนิงรู้หรือเปล่า? นางกว่าจะรักษาเจ้ามาได้ ไม่ใช่ให้เจ้าเอาร่างกายตัวเองมาทรมานแบบนี้"ตอนนี้ลมกลางคืนก็หนาวแล้ว ยืนอยู่ตรงนี้แม้จะบังลม แต่ด้านนอกก็ยังหนาวอยู่เซียวหลันยวนเอาแต่จะคอยเฝ้าที่ประตู เพราะอยากจะเห็นผลลัพธ์การรักษาฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวเป็นอันดับแรกหรือ?หรือกลัวว่าพวกเขาจะหนี?"คู่แค้น" ของเขาคือน้องสาวเขา กลัวว่าที่นี่เป็นพื้นที่ของตระกูลเสิ่น ถ้าไม่คอยเฝ้าไว้เองจะไม่วางใจหรือไรกัน?เสิ่นเสวียนคิดเช่นนี้ขึ้นมาก่อน แต่เพียงไม่นานก็โยนความคิดนี้ทิ้งไปเซียวหลันยวนไม่น่าจะเป็นเช่นนี้"ข้าเพิ่งเข้ามาครู่เดียว เพียงแต่หนิงหนิงเข้าไปนานมากแล้ว ข้าจึงมาคอยเฝ้าที่นี่ เผื่อว่านางไม่ไหวแล้ว ข้าจะได้รู