บททั้งหมดของ จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: บทที่ 231 - บทที่ 240

เซี่ยเซียนอินรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าเธอผุดลุกขึ้นจากโซฟาทันทีและสีหน้าก็เปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง “คุณหลิวคะคุณกำลังทำอะไร?”ชายคนนั้นตอนนี้ก็มึนเมาและเซี่ยเซียนอินก็สวยจนเขาลืมตัวไปไม่อย่างนั้นแม้ว่าเขาจะมีความคิดเช่นนี้ในหัวเขาก็คงไม่กล้าลงมือหลิวไห่หัวเราะเบา ๆ “ประธานเซี่ยที่ดินผืนนี้มีแต่คนต้องการ คุณไม่รู้หรอกว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่อยากจะคว้าไปจากผม หากว่าคุณไม่แสดงความจริงใจผมก็กลัวว่ามันคงจะยากสักหน่อย”เซี่ยเซียนอินสะบัดผมอย่างโมโหและพูดเสียงเย็นชาว่า “นี่คือวิธีการที่คุณหลิวทำงานให้กับองค์กรเหรอคะ?ถ้าแบบนั้นฉันก็ผิดหวังมาก”หลิวไห่อึ้งไปจากนั้นก็ยิ้มอย่างเดียจฉันท์ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมถ้าคุณจะผิดหวังหรือไม่? ผมคาดหวังคุณเอาไว้สูงแต่คุณก็ยังทำให้ผมไม่ได้อะไร”“ผมบอกคุณเลยนะถ้าไม่อยู่ที่นี่กับผมก็ออกไป”“อย่าได้คิดถึงเรื่องที่ดินอีกเลย”แม้เซี่ยเซียนอินจะให้ค่าที่ดินผืนนี้มากแค่ไหน แต่นี่ก็เหมือนแตะขีดจำกัดของเธอแล้วเธอหันหลังกลับและจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกเมื่อได้เห็นว่าเธอกำลังจะจากไป หลิวไห่ก็ยิ่งโมโหเมื่อคิดเรื่องนี้ เขากัดฟันกรอดและด่าออกมา ก่อนลุกขึ้นและพุ่งเข้าไปกร

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวไห่ก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาชี้หน้าหลี่ชิงเฟิงและด่ายิ้ม ๆ “พวกนายมันโง่จริง ๆ แค่มาขอโทษก็ขอให้ฉันยกที่ให้แล้วงั้นเหรอ? ก่อนมานี่ดื่มกันไปกี่แก้วเนี่ย?”หลี่ชิงเฟิงยิ้มแทนที่จะโมโห “ถ้าหากว่าตามที่คุณหลิวต้องการ พวกเราต้องทำยังไงคุณถึงจะเต็มใจยกที่ฮาเฉิงให้เราล่ะ?”หลิวไห่กรอกตา ที่ดินนี้ไม่มีทางยกให้พวกเขาได้เพราะว่าตัวเขาเองได้ตกลงกับเซี่ยอิ๋งไปแล้วแต่ว่าเขาก็อาจจะหลอกพวกนี้เอาประโยชน์ได้สักหน่อยเมื่อหลิวไห่คิดถึงความงามของเซี่ยเซียนอิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดอยากเข้าหาเธอเขากรอกตาและแค่นเสียง “ก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ คืนนี้บอกให้ประธานของนายมาเองแล้วมาดูแลฉัน บางทีฉันอาจจะลองพิจารณาดู…”หลี่ชิงเฟิงพยักหน้า “จริงเหรอครับ? แบบนี้นี่เอง…”หลิวไห่หยัน “แล้วคนระดับพวกนาย ก็ไม่ต้องเสนอหน้ามา…”ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ หลี่ชิงเฟิงก็ลงมือทันที เขาเอื้อมมือออกมาและคว้าผมหลิวไห่กระชากอย่างแรง จนหัวเขากระแทกพื้นการกระแทกนั้นรุนแรงมากจนหลิวไห่นอนทรุดอยู่ที่พื้นลุกไม่ได้ไม่นานเลือดก็ไหลนองท่วมพื้น…อึดใจต่อมา หลิวไห่ก็ค่อย ๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่ก็โดนเย่เซียวเตะกระ

เมื่อเห็นหลี่ชิงเฟิง เซี่ยอิงก็หยันว่า “นี่ เจ้าของที่ถูกต้องมาแล้วนี่”หลี่ชิงเฟิงยิ้มบางและบอก “ฉันก็ถามคนว่าทำไมบริษัทถึงได้เหม็นเน่านักเช้านี้ กลายเป็นว่าเพราะเธอมานี่เอง”รอยยิ้มเซี่ยอิ๋งเปลี่ยนเป็นโทสะ “หลี่ชิงเฟิง ฉันไม่มีเวลาจะมาพูดจาไร้สาระกับนายตอนนี้ บอกความจริงมา นายไปเอามุกราตรีเป็นสิบเม็ดมาจากไหน?”หลี่ชิงเฟิงเอามือจับคางและพูดยิ้ม ๆ ว่า “ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าเอามาจากไหน มันเป็นความลับ”“งั้นนายอยากจะปกป้องความลับ? หรือว่าอยากได้ที่ดินในฮาเฉิงกันแน่ะ?” เซี่ยอิ๋งแค่นเสียงหลี่ชิงเฟิงหรี่ตาและพูดยิ้ม ๆ ว่า “โทษทีนะ เราต้องการทั้งสองอย่าง”เซี่ยอิ๋งยกมือปิดปากหัวเราะเสียงดัง “หลี่ชิงเฟิง นายนี่มันหน้าไม่อาย นายอยากได้ทุกอย่างงั้นเหรอ? นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร? นายไปเล่นงานเจ้าหน้าที่ประมูลมาไม่ใช่เหรอ? จัดการเขาซะฟันร่วงหมดปาก แล้วยังจะอยากได้ที่ดินอยู่อีก?”“หากว่าเกิดเรื่องแบบนี้แล้วนายยังได้ที่ไป ก็คงมีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียว ก็คือนายเป็นเจ้าของประเทศนี้ หรืออย่างน้อยนายก็ต้องเป็นคนที่ใต้คน ๆ เดียวแต่เหนือคนนับหมื่นใช่ไหม? นายคิดว่าตัวเองที่เป็นสวะขี้คุกของสังคมนี้จ

การประมูลจะเริ่มในอีกสิบนาทีเซี่ยอิ่งวิ่งไปที่ประตูห้องรับรองเตรียมที่จะรับหลิวไห่ออกมา แต่เขากลับเดินออกมาเองก่อนที่เธอจะเคาะประตูเสียอีกเซี่ยอิ๋งกำลังจะอ้าปากพูด แต่พบว่าสีหน้าของหลิวไห่นั้นดูแย่มาก“พี่หลิว คุณเป็นอะไร…” เซี่ยอิ๋งอดถามไม่ได้หลิวไห่มองเซี่ยอิ๋ง ริมฝีปากเขาขยับ ลังเลที่จะตอบแต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”ทั้งสองเดินออกไปที่หลังเวทีด้วยกัน ตอนนั้นเจ้าหน้าที่ประมูลก็ได้อธิบายเรื่องกฎต่าง ๆ แล้ว มีประธานจากบริษัทเครื่องหนังหลายคนและเซี่ยเซียนอินนั่งอยู่หน้าเวทีเซี่ยอิ๋งส่งหลิวไห่ขึ้นเวทีและถือโอกาสไปนั่งข้างหลี่ชิงเฟิงหลี่ชิงเฟิงยิ้มบาง ไม่พูดอะไรและมองไปบนเวทีหลังคำพูดทางการไม่กี่ประโยค หลิวไห่ก็วางเอกสารลงและพูดด้วยเสียงสั่น ๆ“ทุกคนครับ เนื่องจากมีการตัดสินใจจากเบื้องบน ที่ดินในเขตฮาเฉิงทั้งหมดจะถูกมอบให้เทียนซื่อกรุ๊ปเพื่อบริหารจัดการและถือครองต่อไป ดังนั้นการประมูลวันนี้ถือว่าสิ้นสุด”ตูมทั้งโถงประมูลเหมือนมีฟ้าผ่า ทุกคนพากันอึ้งงันโดยเฉพาะเซี่ยอิ๋ง เธอเกือบจะร่วงจากเก้าอี้เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวหลิวไห่เงยหน้าขึ้นมองห

หลังจากที่หลี่ชิงเฟิงจากไป ในหัวเซี่ยอิ๋งก็ว่างเปล่าและเธอก็นั่งงงอยู่ในรถ เธอไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหนกริ๊ง กริ๊งเสียงมือถือดังขึ้น เย่เจี้ยนเหอนั่นเองที่โทรมาเธอรู้สึกตื่นตัว และเธอจำได้ว่าเย่เจี้ยนเหอได้เตรียมจัดงานฉลองไว้แล้วเธอรับสายมือสั่นและพูดเบา ๆ “นายท่านเย่…”“เซี่ยอิ๋งเกิดอะไรขึ้น? เธอยังจัดการไม่เสร็จอีกเหรอ? อาหารพร้อมแล้ว เชฟเชิญมาจากยุโรปเชียวนะ” เย่เจี้ยนเหอพูดพร้อมยิ้มเซี่ยอิ๋งกลืนน้ำลาย เงียบไปนานและพูดออกมาว่า “นายน้อยเย่คะ มีเรื่องเกิดขึ้น ได้โปรดรอให้ฉันกลับไปปรึกษา”เย่เจี้ยนเหอไม่ได้โง่ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าเขาก็มืดครึ้มทันที “งั้นก็รีบมา”สิบนาทีต่อมาเซี่ยอิ๋งก็มาที่ห้องจัดเลี้ยงในโรงแรมและเล่าเรื่องที่เกิด ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างพากันอึ้งเย่เจี้ยนเหอนั่งอยู่ที่ตำแหน่งประธาน สีหน้าเขาดำเป็นถ่านและไม่พูดอะไรสักคำเขาไม่พูดดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าพูดตูมจู่ ๆ เย่เจี้ยนเหอก็ออกอาการ เขาคว่ำโต๊ะลงกับพื้น อาหารและเหล้าบนโต๊ะเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้นเย่เจี้ยนเหอจ้องเซี่ยอิ๋งอย่างดุร้าย “เธอต้องมีคำอธิบายให้ฉัน ทำไมไอ้พวกไม่เอาไหนมันชนะฉันได