All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 251 - Chapter 260

เทียนเหมินเหรอ?จู่ ๆ หลี่ชิงเฟิงก็คิดถึงสองคนที่เขาจัดการไปก่อนหน้านี้ พวกนั้นก็บอกว่ามาจากเทียนเหมินเหมือนกันตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจจริง ๆ ถ้าคนคนนี้ไม่เอ่ยถึงมันอีก เขาคงจะลืมมันไปแล้ว“เป็นฝีมือพวกแก?” หลี่ชิงเฟิงถามอย่างเย็นชาชายในโทรศัพท์ยิ้ม "พี่น้องเทียนเหมินของเรา แกจะลงมือก็ทำอะไรก็ได้เหรอ นี่คือผลลัพธ์"หลี่ชิงเฟิงหัวเราะเบา ๆ "แกโทรมาหาฉันไม่น่าจะแค่อวดพลังต่อหน้าฉันหรอกใช่ไหม? พูดมาเถอะ แกคิดจะทำอะไร?"“ดูเหมือนแกก็ไม่ได้โง่นี่ ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากคุยกับแก”“โอเค ที่ไหนล่ะ”“หอแปดเซียน”“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”หลี่ชิงเฟิงวางโทรศัพท์มือถือ สวมเสื้อคลุมและออกจากออฟฟิศครั้งนี้เขาไม่ได้เรียกหาใครเลย แค่อยากจัดการให้มันจบเร็ว ๆ เพราะทุกครั้งที่จะก้าวไปข้างหน้าก็มักจะมีเรื่องบ้า ๆ พวกนี้มาคอยขวางทางอยู่เสมอ เขารำคาญมากแล้วหลี่ชิงเฟิงขี่จักรยานไฟฟ้า ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็มาถึงหอแปดเซียนทันทีที่เขาเข้าไปในประตู ชายชุดดำสองคนก็เข้ามาล้อมเขาไว้ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณก็คือหลี่ชิงเฟิง?"“นำทางไป” หลี่ชิงเฟิงรำคาญใจเล็กน้อยทั้งสองคนพาเขาไปที่ห้องส่วนตัวบนชั้นสอง เปิดประตูแล้วเดิน

หลี่ชิงเฟิงขมวดคิ้ว "มีอะไรอีกล่ะ"เจิ้งเซียวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ลูกชายคนโตของหญิงชรากลับมาแล้วครับ บอกว่าจะไปที่สถานีโทรทัศน์และเปิดโปงพวกเรา!"เรื่องแบบนี้ ถ้าถูกนักข่าวพวกนั้นรู้เข้า ต่อให้พวกเขามีเหตุผลก็อธิบายได้ไม่ชัดเจนแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก“คุณรอก่อน ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้”สิ้นคำพูดนี้ หลี่ชิงเฟิงก็บิดจักรยานไฟฟ้า ตรงไปยังที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว...สิบนาทีต่อมา หลี่ชิงเฟิงก็มาถึงหน้าประตูบ้านที่เกิดเหตุ ที่นี่เป็นอาคารเก่าแก่สองชั้นที่มีประวัติยาวนานอย่างน้อยก็สามสิบปีแล้วทันทีที่เขามาถึงที่นี่ เขาก็เห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นหน้าประตู เจิ้งเซียวและคนของเขากำลังโต้เถียงกับชายวัยกลางคนคนหนึ่งชายคนนี้สวมเสื้อกั๊กสีขาว ร่างกายดูกำยำ และมีสีหน้าดุร้ายมาก เขาตะโกนดังลั่นว่า “พวกแกทำอะไร! คิดจะฆ่าฉันด้วยรึไง! ไสหัวไปจากที่นี่ให้หมด!"ชายคนนี้มีแรงเยอะมาก บวกกับตอนนี้อยู่ในอารมณ์เคียดแค้น คนหกเจ็ดคนจึงไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้เลย เขาสลัดหลุดพ้นอย่างรวดเร็วขณะที่เขากำลังจะขึ้นรถและจากไป ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งกดลงที่ไหล่ของเขา เสียงของหลี่ชิงเฟิงดังขึ้นเบา ๆ ว่า "พี่ช

ในคืนนั้น หลี่ชิงเฟิงกลับไปที่บ้านและบอกเซี่ยเซียนอินเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเซี่ยเซียนอินได้ฟังเรื่องนี้ ปฏิกิริยาของเธอก็รุนแรงยิ่งกว่าของหลี่ชิงเฟิงซะอีก เธอลุกพรวดขึ้น ตะโกนด้วยเสียงดังว่า "ยี่สิบล้าน? พวกเขากำลังปล้นเงินกันชัด ๆ!"หลี่ชิงเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น "คุณพูดถูกแล้ว ตอนนี้ก็คือการปล้นเงิน ไอ้เด็กนั่นยังพูดด้วยว่าถ้าเราไม่ให้เงินเขา เขาจะเปิดโปงพวกเรา"คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าปฏิกิริยาของเซี่ยเซียนอินในครั้งนี้จะแข็งกร้าวยิ่งกว่าเขาเสียอีก เธอโบกมือแล้วพูดว่า "เปิดโปงก็เปิดโปงไปสิ! พวกเราทำทุกอย่างอย่างถูกต้องตรงไปตรงมา ไม่กลัวข้อกล่าวหาหรอก!"เมื่อเห็นท่าทางโกรธของเธอ หลี่ชิงเฟิงก็รู้สึกว่ามันน่ารักอย่างอธิบายไม่ถูก เขาหัวเราะเบา ๆ พูดว่า "ไม่ว่าบทสรุปจะออกมาเป็นยังไง หลังจากเรื่องแดง มันจะส่งผลกระทบต่อเราแน่นอน เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะครับ"แต่คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ กริ่งประตูก็ดังขึ้นเป็นชุด...เซี่ยเซียนอินเดินไปเปิดประตู ก็เห็นเซี่ยหมิงจื้อเดินเข้ามาด้วยความโกรธเมื่อเข้ามาในห้อง เขาก็อดไม่ได้ชี้ไปที่หลี่ชิงเฟิงและตวาดว่า “ไอ้ขยะ! แกทำเรื่องดี ๆ อะไ

เมื่อเสี่ยวหวังได้ยินคำพูดของหลี่ชิงเฟิง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "แกมันเศษสวะจริง ๆ คิดว่าตัวเองกำลังถ่ายหนังอยู่หรือไง? ไสหัวไปจากที่นี่ซะ!" หลังจากเขาพูดจบก็หยิบบัตรเครดิตแล้วเดินออกไปด้วยท่าทีเบิกบานใจ ไม่ถึงสิบนาที เสี่ยวหวังก็พบธนาคารแห่งหนึ่งแล้วเดินเข้าไป เมื่อเขามาถึงแผนกต้อนรับก็แสดงบัตรของตัวเอง "ช่วยตรวจสอบยอดเงินในบัตรใบนี้ให้ทีครับ!" พอพนักงานธนาคารรับบัตรมาก็ถึงกับตะลึงงัน เธอไม่เคยเห็นบัตรเครดิตหน้าตาแปลกประหลาดเช่นนั้นมาก่อน ดังนั้นจึงลองรูดดูที่เครื่อง แน่นอนว่าคอมพิวเตอร์ย่อมต้องแสดงยอดเงินออกมา แต่หลังจากมองข้อมูลบนคอมพิวเตอร์แล้วหันมามอง พนักงานธนาคารก็หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย! ตอนนี้เสี่ยวหวังกำลังผิวปากพลางรู้สึกมีความสุขและวาดฝันถึงชีวิตของตัวเองหลังจากกลายเป็นเศรษฐี แต่เขากลับไม่ทันสังเกตเลยว่าพนักงานธนาคารชักจะมีสีหน้าที่ไม่น่ามองยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ "คะ...คุณ..." "บัตรของผมมีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ..." คำพูดของพนักงานธนาคารฉุดเสี่ยวหวังให้กลับคืนสู่ความเป็นจริง จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว "อะไรกัน? ไม่มีเงินอยู่ในบัตรเหรอ?" พนักงานธนาคารส่ายหน้า "มี

หลังออกมาจากห้อง หลี่ชิงเฟิงก็หันหลังกลับมาที่ห้องสังเกตการณ์ ตอนนี้พี่ใหญ่หวังกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังนั่งอยู่ในห้องสังเกตการณ์ เมื่อสักครู่นี้เขาเห็นทุกอย่างแล้ว หลี่ชิงเฟิงตั้งใจพาพี่ใหญ่หวังเข้ามา เพื่อให้เขาได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของน้องชายตัวเองได้ชัด ๆ เขาเห็นพี่ใหญ่หวังมองหน้าจอโทรทัศน์อยู่เป็นนาน ดวงตาแดงก่ำและสีหน้าซีดขาวราวกับศพก็ไม่ปาน หลี่ชิงเฟิงถอนหายใจด้วยท่าทีอับจนหนทาง ไม่มีใครยอมรับเรื่องพรรค์นี้ได้หรอก "คุณหวัง คราวนี้ความจริงก็เปิดเผยออกมาแล้ว ผมหวังว่าคุณจะคืนความบริสุทธิ์ให้บริษัทของผมนะครับ" หลี่ชิงเฟิงกล่าวขึ้นมา พี่ใหญ่หวังก้มหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "ผมรู้ว่าตัวเองก่อปัญหาให้คุณ" "ผมไม่รู้ว่าจะปลอบใจคุณยังไงดี เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมถนัดเสียด้วยสิ แต่คุณเป็นคนดีก็ควรจะใช้ชีวิตให้ดี ๆ" หลังจากหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เขาก็หยิบเช็คเงินสดมูลค่าหนึ่งร้อยสี่สิบล้านออกมาแล้วมอบให้เขาไป "เงินก้อนนี้ถือว่าผมมอบให้คุณเป็นการส่วนตัวก็แล้วกัน" พี่ใหญ่หวังดันเช็คเงินสดกลับคืนไปแล้วพูดเสียงเบาว่า "ผมไม่ต้องการเงินของคุณหรอก แค่มอบเงินค่าตอบแทนโครงก