All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 241 - Chapter 250

นี่ทำให้คนรู้สึกแปลกมากแต่เซี่ยอิ่งไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงซะไม่กี่นาทีต่อจากนี้ สถานที่แห่งนี้ก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน! ถึงตอนนั้นไม่ว่าเขาจะต่อสู้เก่งแค่ไหน ก็ยากที่จะหลบหนีพ้น!“หลี่ชิงเฟิง ฉันนับถือนายมากจริง ๆ นะ ในเวลาแบบนี้ ต่อหน้าสถานการณ์อันตรายก็ยังรักษาความสงบเอาไว้ได้ ไม่รู้จริง ๆ ว่ากำลังแสร้งทำเป็นสงบหรือว่าโง่จริง ๆ” เซี่ยอิ่งยิ้มเยาะหลี่ชิงเฟิงหัวเราะเหอะ ๆ “เอาจริง ๆ โลงศพและพวงหรีดพวกนี้เธอซื้อมาได้ถูกต้องจริง ๆ แต่พวกเราไม่ได้ใช้มันหรอก”เซี่ยอิ่งยิ้ม “ทำไมเหรอ? หรือว่าเป็นฝ่ายพวกฉันที่ต้องใช้มัน?”“เป็นไปได้ ดังนั้นพวกเธอเอามันกลับไปจะดีกว่า” หลี่ชิงเฟิงยิ้มเซี่ยอิ่งหัวเราะอย่างเหยียดหยาม เธอคิดว่าหลี่ชิงเฟิงเป็นคนบ้าจริง ๆ ย่อมไม่สนใจคำพูดของเขาโดยธรรมชาติแล้วขึ้นรถบรรทุกไปจากที่นี่จู่ ๆ เซี่ยหมิงจื้อก็พุ่งเข้ามา ผลักหลี่ชิงเฟิงและพูดด้วยความโกรธว่า “แกมัวยืนบื้ออะไรอยู่! ยังไม่รีบขนของพวกนี้ออกไปอีก!”“ไอ้ขยะไร้ประโยชน์! คนเขามาเหยียบหัวถึงหน้าประตูบ้านแล้วแต่แกกลับไม่กล้าสู้ด้วยซ้ำ!”เซี่ยหมิงจื้อรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก เขาหาที่ระบายไม่ได้จึงเอามันไปลงท

เย่เจี้ยนเหอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วชี้ไปที่หน้าของเซี่ยอิ่ง “ฉันจะไปจัดการทางฝั่งสื่อ ตอนนี้เธอรีบไปเตรียมสถานที่ก่อสร้างให้พร้อม! ตรวจสอบผู้เสียชีวิตและผู้บาดเจ็บทั้งหมด ที่ต้องให้เงินก็ให้พวกมันไป ที่ต้องสร้างใหม่ก็สร้างใหม่ซะ!”“ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด! สร้างอาคารสำนักงานขึ้นมา เรื่องนี้ฉันจะส่งต่อให้กับบริษัทอสังหาฯ เซี่ยกรุ๊ป ของพวกเธอ! ถ้ายังทำได้ไม่ดีอีก อย่ามาโทษว่าฉันไม่ไว้หน้าใครก็แล้วกัน!”คำพูดของเขา เซี่ยอิ่งจะกล้าไม่ฟังได้ยังไง เธอรีบพยักหน้าและวิ่งออกไปทันทีระหว่างทางกลับบ้าน เซี่ยอิ่งถูใบหน้าที่ชาหนึบของเธอ ความโกรธลุกโชนขึ้นมาในใจ! มือจับพวงมาลัยไว้แน่น!“นังสารเลว! แพศยาเอ๊ย! ฉันกับพวกแกไม่จบง่าย ๆ แบบนี้แน่!”แม้ว่าตอนนี้เซี่ยอิ่งจะแค้นจนอยากจะฆ่าหลี่ชิงเฟิงและคนอื่น ๆ ให้ตาย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการสร้างอาคารสำนักงานขึ้นมาใหม่คำพูดของเย่เจี้ยนเหอไม่ได้ล้อเล่น หากพวกเขายังทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จอีก ฝั่งนั้นจะถอนทุนออกจากบริษัทอสังหาฯ เซี่ยกรุ๊ปแน่นอน และบริษัทของพวกเธอก็จะกลายเป็นเพียงบริษัทที่มีแต่เปลือกคืนนั้นเซี่ยอิ่งตรงดิ่งไปที่สถานที่ก่อสร้าง เห็นความวุ

เมื่อผู้อำนวยการโรงงานได้ยินแบบนี้ เขาก็ยิ้มอย่างขออภัย “ขอโทษด้วยจริง ๆ ครับบอส เหล็กของเราถูกซื้อไปหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีเหลืออยู่ในสต๊อกแล้ว...”หัวใจของเซี่ยอิ่งกระตุกไปวูบหนึ่ง!ไม่มั้ง?“คุณอย่าบอกฉันนะว่ามันถูกเทียนชื่อกรุ๊ปซื้อไป” เซี่ยอิ่งถามพร้อมกับเบิกตากว้างผู้อำนวยการโรงงานพยักหน้า “ใช่แล้วครับ ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายยังให้ราคาดีมากด้วย”“สารเลว! แพศยา!”เซี่ยอิ่งจู่ ๆ ก็บ้าคลั่ง เธอเตะรถสองครั้ง ทำเอาผู้อำนวยการโรงงานสะดุ้งเฮือก “คุณ...คุณเป็นอะไรไป? โอเคไหมครับ?”เซี่ยอิ่งเมินเขา หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วต่อสาย ตะโกนใส่โทรศัพท์ไปว่า “รีบหาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย! ยังมีบริษัทวัสดุก่อสร้างแห่งไหนอีกบ้าง!”ผลลัพธ์คือลูกน้องพูดด้วยเสียงสั่นว่า “บอสครับ พวกเราค้นหาหมดแล้ว...เหล็กทั้งหมดในเมืองเซี่ยชวน ถูก...ถูกเทียนชื่อกรุ๊ปซื้อไปทั้งหมดแล้ว สินค้าขาดตลาดแล้วครับ...”เซี่ยอิ่งตกใจมากจนเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือของเธอลงพื้น...เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากในชั่วพริบตา...เธอกลับไปที่รถด้วยความสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน จนกระทั่งเย่เจี้ยนเหอโทรเข้ามา เธอถึงถูกดึ

หลี่ชิงเฟิงชะงักฝีเท้าทันทีและมองไปที่เธอด้วยความสนใจ ดวงตาของเขาเปล่งประกายเย็นเยียบ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ราคาสองเท่าเหรอ? ได้สิ แต่ผมมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”เซี่ยอิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เงื่อนไขอะไร นายพูดมา”“ไปคุกเข่าลงที่หน้าเตียงภรรยาผม ก้มหัวขอโทษเธอ” หลี่ชิงเฟิงพูดออกมาทีละคำเซี่ยอิ่งพลิกสีหน้าทันที เธอชี้ไปที่จมูกของหลี่ฉิงเฟิงแล้วด่ากราดว่า “คิดว่าตัวเองเป็นใคร! เห็นฉันเป็นขอทานข้างถนนจริง ๆ? อยากให้ฉันไปขอโทษเธอ? บอกเลยไม่มีวัน!”“ฉันจะบอกนายนะ เหล็กชุดนี้ขายให้กับฉัน ก็ฟันกำไรส่วนต่างไปเท่าไรไม่ต้องให้ฉันพูดใช่ไหม?”“ฉันยังไม่ขอให้พวกนายขอบคุณฉันเลย กลับคิดได้คืบจะเอาศอก!”“ธุรกิจที่เหมือนขนมเปี๊ยะตกลงมาจากท้องฟ้าแบบนี้ นายไม่ทำ ยังมีคนอีกมากมายที่อยากจะทำ!”เซี่ยอิ่งยังคงวางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน พยายามกดอำนาจของหลี่ชิงเฟิงลงไป ทั้งบังคับและชักจูง จะได้ซื้อเหล็กได้แต่หลังจากที่หลี่ชิงเฟิงได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น "ถ้าอย่างนั้นไปหาคนอื่นแล้วทำธุรกิจกับเขาเถอะ ฉันหลี่ชิงเฟิงให้ราคาสองเท่าเพื่อซื้อมันมา ปิดเส้นทางของเธอได้ ย่อมไม่สนใจเงินจำนวนเล็กน้อยแ

“ไม่มีปัญหาครับ! เรื่องของเทียนเหมินก็คือเรื่องของตระกูลเย่ของเรา! พี่เก้า ถ้าพี่ต้องการความช่วยเหลือ แค่พูดมาประโยคเดียว!”“ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาได้พื้นที่เขตเมืองฮาเฉิงไป?”“ใช่ครับ”“โอเค ฉันรู้แล้ว”สิ้นคำพูดนี้ อีกฝ่ายก็วางสายไปทันที...เย่เจี้ยนเหอมองดูโทรศัพท์ของเขาและยิ้มอย่างเย็นชา "เทียนเหมินจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว"......เนื่องจากคำสั่งจากเทียนเหมินบอกตระกูลเย่ว่าอย่าเพิ่งเคลื่อนไหวสักพัก ในช่วงไม่กี่วันมานี้ ตระกูลเย่จึงทำเพียงจับตาดูเทียนชื่อกรุ๊ปอยู่ในเงามืดหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว และโครงการพัฒนาพื้นที่เขตเมืองฮาเฉิงก็กำลังเดินหน้าอย่างเต็มกำลังในฐานะผู้จัดการแผนกของโครงการ หลี่ชิงเฟิงมีความรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ กลายมาเป็นบุคคลที่รับผิดชอบโครงการใหญ่นี้สิ่งที่เซี่ยเซียนอินไม่รู้ก็คือ หลี่ชิงเฟิงได้วางแผนธุรกิจขนาดใหญ่ในใจสำหรับเธอแล้ว พื้นที่เขตเมืองฮาเฉิงเป็นเพียงจุดเริ่มต้น สิ่งที่เขาต้องการคือสร้างอาณาจักรธุรกิจที่ไม่มีใครเทียบได้ให้กับเซี่ยเซียนอิน!ในตอนบ่าย หลี่ชิงเฟิงกำลังดูแบบแปลนในสำนักงานชั่วคราวของเขาในพื้นที่เขตเมืองฮาเฉิง ทันใดนั้นหลานหลานก็