All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 1 - Chapter 10

"คุณเป็นพ่อที่แย่ที่สุดในโลกเลย! หนูเกลียดพ่อ!" "เป็นเพราะพ่อนั่นแหละที่ทำให้โต้วโต่วถูกเรียกว่านังเด็กไม่มีพ่อ แถมพ่อยังทำให้แม่ถูกพวกมันทุบตีอยู่ทุกวัน มีเลือดออกตั้งเยอะเลยด้วย" "พวกมันบอกว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป แม่จะต้องตาย โต้วโต่วไม่เอานะ! โต้วโต่วไม่อยากไร้พ่อขาดแม่อีกแล้ว..." "พ่อบ้า โต้วโต่วกลัวมาก ๆ เลย! มาช่วยแม่ของหนูทีเถอะ ได้โปรด..." กองบัญชาการอสูรรัตติกาล ณ เกาะร้างนอกประเทศ หลี่ชิงเฟิงมองดูจดหมายที่อยู่ในมือ มันเป็นจดหมายที่ส่งมาจากต้าเซี่ย ลายมือบนจดหมายเห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กเขียนมา เพราะตัวอักษรขยุกขยิกและบางคำยังแทนที่ด้วยตัวอักษรพินอิน[1] หลังจากเห็นจดหมายฉบับนี้ หลี่ชิงเฟิงก็ใจสั่นระรัว! "เย่เซียว! เย่เซียว!" หลี่ชิงเฟิงลุกพรวดแล้วตะโกนไปทางประตูสองครั้ง เงาร่างสายหนึ่งวูบผ่านประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว! "พี่ใหญ่ ผมมาแล้ว" เย่เซียวพูดเสียงเบา หลี่ชิงเฟิงกำจดหมายเอาไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "จดหมายฉบับนี้เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ? ฉะ... ฉันมีลูกสาว?" เย่เซียวผงกศีรษะ "ลูกน้องของผมเพิ่งจะส่งคนมายืนยันว่าเธอเป็นลูกสาวของพี่จริง ๆ เธอชื่อว่าห

ในเวลานั้นเอง ณ โรงแรมหอแปดเซียน เซี่ยเซียนอินมาถึงห้องส่วนตัวในโรงแรม พอเปิดประตูก็ได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ด้านในมีชายร่างกำยำหลายสิบคนกำลังสังสรรค์กันเสียงดังหนวกหู พวกเขาทั้งชนแก้วและร้องรำทำเพลง! "พี่หู่! นี่ไง ๆ!" ชายหนุ่มเอ่ยกระเซ้า เซี่ยเซียนอินเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว จากนั้นสายตาทุกคู่ก็ทอดมองมาที่เธอด้วยแววหื่นกระหายอยู่บ้าง... ถึงเซี่ยเซียนอินจะแต่งตัวเรียบ ๆ แต่ก็ยากจะปกปิดเสน่ห์อันเย้ายวนของเธอได้ ชายหัวโล้นที่นั่งอยู่ตำแหน่งประธานยิ้มพลางกล่าวว่า "เธอคงจะเป็นเซี่ยเซียนอินสินะ มานั่งตรงนี้กับฉันแล้วดื่มกับพวกพี่ ๆ น้อง ๆ สักสองสามแก้วสิ" เซี่ยเซียนอินก้มหน้าแล้วพูดว่า "พี่หู่ ฉันไม่ดื่มหรอกค่ะ วันนี้ฉันมาหาพี่เพราะต้องการเงินสามหมื่นหยวน..." พี่หู่เกาศีรษะพลางยิ้ม "ก็แค่สามหมื่นหยวนไม่ใช่รึไง? มาดื่มด้วยกันสิแล้วฉันจะให้เธอห้าหมื่นหยวน" "ไม่ค่ะ ฉันต้องการแค่สามหมื่นหยวน..." พี่หู่สีหน้าหม่นคล้ำพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "สามหมื่นหยวนของเธองั้นรึ? ทำไมฉันฟังแล้วมันทะแม่ง ๆ ยังไงชอบกล?" "เงินเป็นของฉันต้าหู่!" เซี่ยเซียนอินดวงตาแดงก่ำและน้ำเสีย

ต้าหู่สติพร่าเลือนนับครั้งไม่ถ้วน หลังจากร่วงตกลงมาก็ทำให้แขนของเขาบิดเบี้ยวผิดรูปจนเขาอยากจะตายเสียให้พ้น ๆ ไป แต่เจ้าคนที่ราวกับปีศาจมารร้ายผู้นั้นกลับไม่ยอมปล่อยเขาไป! หลี่ชิงเฟิงเหลือบมองเขาแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "ปลุกให้มันตื่น" เย่เซียวผงกศีรษะแล้วหยิบเข็มออกมาจากกระเป๋าคาดเอว ข้างในเป็นยาสูตรลับของอสูรรัตติกาล การต่อสู้ในสนามรบแถบโพ้นทะเลตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำให้นักรบของอสูรรัตติกาลทุกคนจะต้องเตรียมของพวกนี้เพื่อใช้สู้ตายกับศัตรูในสถานการณ์เข้าตาจน! เมื่อแทงเข็มเล่มนี้ลงไป! ต้าหู่ก็ฟื้นตื่นขึ้นมา! เขาสูดหายใจลึก ๆ พร้อมอ้าปากกว้าง! ดวงตากลัดเลือดกลับถูกปลุกกระตุ้นจนถึงขีดสุด! ยาสูตรลับตำรับนี้สามารถกระตุ้นพลกำลังของคนได้! ต่อให้เป็นคนใกล้จะตายที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติอยู่ได้ทั้งวัน! พูดง่าย ๆ ก็คือต้าหู่จะไม่ตายเดี๋ยวนี้ แต่เขาจะรู้สึกเจ็บปวด! นอกจากนั้นความเจ็บปวดเช่นนี้ก็จะขยายวงกว้างอีกหลายเท่าตัวเพราะเส้นประสาทถูกกระตุ้น! "พี่ใหญ่! ผมผิดไปแล้วจริง ๆ! ปล่อยผมไปเถอะนะ!" ต้าหู่ทั้งเจ็บปวดและตื่นตระหนก หลอดเลือดและเส้นประ

อีกสองชั่วโมงให้หลัง ภายในห้องส่วนตัวของภัตตาคารแถวหน้า สวีอู่ที่สวมใส่ชุดลำลองบุรุษแบบยุคสาธารณรัฐยิ้มพลางยกแก้วไวน์ขึ้นหมายจะดื่มอย่างสุขสันต์ ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังอยู่ข้างนอกซึ่งทำให้เขาสะดุ้งตกใจแล้วเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "นี่มันสภาพอากาศบ้าบออะไรกัน? ทำไมถึงได้มีฟ้าร้องได้ล่ะ?" คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาเป็นหญิงสาวผู้งดงามอ่อนเยาว์ ทว่าตรงหว่างคิ้วกลับแฝงเจตนาร้ายอยู่บ้าง "นายท่านอู่! คราวนี้คุณช่วยตระกูลเซี่ยของพวกเราเอาไว้ได้เยอะเลย! คุณย่ามีความสุขมากเชียวล่ะ! ฉันขอดื่มอวยพรให้คุณในนามของท่านเองค่ะ!" หลังจากหญิงสาวพูดจบ เธอก็ดื่มไวน์แดงไปแก้วหนึ่งด้วยความสบายอกสบายใจ สวีอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "เซี่ยอิ่ง คุณพูดจารื่นหูจริง ๆ มิน่าล่ะนายหญิงผู้เฒ่าแห่งตระกูลเซี่ยถึงได้รักคุณมาก ไม่ใช่เซี่ยเซียนอินคนนั้น" เซี่ยอิ่งหัวเราะเยาะ "นายท่านอู่ คุณเอาฉันไปเปรียบเทียบกับนังคนขี้แพ้นั่นได้ยังไงกัน? ว่าแต่ว่าพอเอ่ยถึงนังคนขี้แพ้นั่นแล้ว หล่อนเป็นยังไงบ้างล่ะ?" สวีอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "อย่าห่วงไปเลย ตระกูลเซี่ยของคุณให้เงินผมมาตั้งเยอะขนาดนั้น ตลอดหกปีที่ผ่านมานี้ผมก็เลยทำใ

ในขณะเดียวกัน ณ ตระกูลเซี่ย เมื่อเซี่ยอิ่งกลับมาถึงบ้าน เซี่ยเทาพ่อของเธอก็รีบเข้าไปต้อนรับแล้วถามพร้อมยิ้มให้ว่า "เป็นยังไงบ้างลูกรักของพ่อ? นายท่านอู่ตอบรับโครงการของพวกเราหรือเปล่า?" เซี่ยอิ่งยิ้มด้วยความทะนงตน "แหงอยู่แล้วค่ะ! ลูกสาวพ่อเป็นใครกันเล่า? พวกเราต้องเจรจากันได้อยู่แล้ว! นอกเหนือไปจากนั้นไม่ใช่แค่โครงการนี้เท่านั้น แต่ภายภาคหน้าทุกโครงการที่อยู่ในมือของนายท่านอู่ก็อาจจะมอบให้พวกเราด้วย!" เมื่อเซี่ยเทาได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึง ดวงตาของเขาฉายแววตื่นเต้นแล้วรีบดึงแขนลูกสาวของตัวเอง "เข้ามาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณย่าของลูกฟังสิ!" ในห้องหนังสือบนชั้นสอง หญิงชราผมขาวที่แลดูมีอายุราว ๆ เจ็ดสิบกว่าปีกำลังนั่งเก้าอี้โยกพลางถือหนังสือพิมพ์แล้วค่อย ๆ อ่าน คนผู้นี้คือนายหญิงผู้เฒ่าแห่งตระกูลเซี่ย คุณย่าของเซี่ยอิ่ง เมื่อประตูเปิดออก เซี่ยเทาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเซี่ยอิ่ง "แม่ครับ! มีเรื่องดีเกิดขึ้นด้วยล่ะ!" นายหญิงผู้เฒ่าวางหนังสือพิมพ์แล้วถอดแว่นอ่านหนังสือ จากนั้นก็มองเซี่ยอิ่งที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจแล้วรีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า "มีอะไรงั้นเหรอ?" เซี่ยอิ