บทที่ 9

ในขณะเดียวกัน ณ ตระกูลเซี่ย

เมื่อเซี่ยอิ่งกลับมาถึงบ้าน เซี่ยเทาพ่อของเธอก็รีบเข้าไปต้อนรับแล้วถามพร้อมยิ้มให้ว่า "เป็นยังไงบ้างลูกรักของพ่อ? นายท่านอู่ตอบรับโครงการของพวกเราหรือเปล่า?"

เซี่ยอิ่งยิ้มด้วยความทะนงตน "แหงอยู่แล้วค่ะ! ลูกสาวพ่อเป็นใครกันเล่า? พวกเราต้องเจรจากันได้อยู่แล้ว! นอกเหนือไปจากนั้นไม่ใช่แค่โครงการนี้เท่านั้น แต่ภายภาคหน้าทุกโครงการที่อยู่ในมือของนายท่านอู่ก็อาจจะมอบให้พวกเราด้วย!"

เมื่อเซี่ยเทาได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึง ดวงตาของเขาฉายแววตื่นเต้นแล้วรีบดึงแขนลูกสาวของตัวเอง "เข้ามาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณย่าของลูกฟังสิ!"

ในห้องหนังสือบนชั้นสอง หญิงชราผมขาวที่แลดูมีอายุราว ๆ เจ็ดสิบกว่าปีกำลังนั่งเก้าอี้โยกพลางถือหนังสือพิมพ์แล้วค่อย ๆ อ่าน

คนผู้นี้คือนายหญิงผู้เฒ่าแห่งตระกูลเซี่ย คุณย่าของเซี่ยอิ่ง

เมื่อประตูเปิดออก เซี่ยเทาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเซี่ยอิ่ง "แม่ครับ! มีเรื่องดีเกิดขึ้นด้วยล่ะ!"

นายหญิงผู้เฒ่าวางหนังสือพิมพ์แล้วถอดแว่นอ่านหนังสือ จากนั้นก็มองเซี่ยอิ่งที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจแล้วรีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า "มีอะไรงั้นเหรอ?"

เซี่ยอิ่งยิ้มพลางเดินเข้ามาหาคุณย่าของเธอ "คุณย่าคะ หนูจะเล่าอะไรให้ฟัง หลี่ชิงเฟิงคนนั้นถูกปล่อยตัวออกมาแล้วค่ะ!"

เมื่อหญิงชราได้ยินเช่นนี้ก็หน้าเปลี่ยนสี "ไอ้ขี้แพ้นั่นยังไม่ตายอีกเหรอ? ไม่สิ ถ้าหากมันออกมาแล้ว ทำไมหลานถึงมีความสุขนักล่ะ?"

รอยยิ้มของเซี่ยอิ่งเด่นชัดมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเธอก็เล่าให้เรื่องทุกอย่างที่เพิ่งจะเกิดขึ้นให้คุณย่าของตนเองฟัง

เมื่อคุณย่าได้ยินเช่นนี้เข้า เธอก็มีสีหน้าตกใจสุดขีด "ไอ้เศษสวะนั่นน่ะเหรอ? เรื่องที่มันฆ่าน้องชายของนายท่านอู่ เป็นความจริงงั้นเหรอ?"

เซี่ยอิ่งพยักหน้าอย่างจริงจัง "จริงแท้แน่นอนค่ะ! หนูเห็นมากับตาตัวเอง! น่าอนาถสุด ๆ ไปเลยค่ะ! คนทั้งคนแทบจะแหลกเละกลายเป็นเนื้อบดอยู่แล้ว!"

"นายท่านอู่บอกว่าถ้าพวกเราล่อเซี่ยเซียนอินหรือไม่ก็นังเด็กไม่มีพ่อนั่นออกมาจากโรงพยาบาลได้ พวกเราก็จะได้ทุกโครงการในภายภาคหน้าเลยค่ะ!"

"งั้นจะรออะไรอยู่ล่ะ! เร็วเข้าสิ!"

เซี่ยเทายิ้มพลางกล่าวว่า "ถ้าหากนายท่านอู่ส่งเสริมเรื่องนี้! ตระกูลเซี่ยของพวกเราก็ไม่ต้องกลัวตระกูลเย่อีกแล้ว!"

นายหญิงผู้เฒ่าเองก็เข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้ตอนนี้เซี่ยอิ่งยิ้มออกมา นี่เป็นโอกาสที่สำคัญมากจริง ๆ

"งั้นเรื่องนี้ย่าคงต้องขอฝากหลานด้วยก็แล้วกัน หลานจะต้องจัดการให้ดี ๆ ล่ะ! อย่าทำให้นายท่านอู่ไม่พอใจเป็นอันขาดเชียว! อนาคตของตระกูลเซี่ยขึ้นอยู่กับหลานแล้ว!" หญิงชราเอ่ยเสียงเบา

เซี่ยอิ่งผงกศีรษะ "ไม่ต้องห่วงค่ะ!"

"หนูจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีและทำให้นายท่านอู่พอใจเองค่ะ!"

เมื่อเธอนึกว่าวันข้างหน้าตระกูลเซี่ยจะยิ่งรุ่งเรืองมั่งคั่งเนื่องจากเธอร่วมมือกับสวีอู่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเบิกบานใจ!

นี่คือสิ่งที่เธอทุ่มเทหมดทุกอย่างเพื่อวงศ์ตระกูล!

เช่นนั้นแล้วพ่อแม่หรือแม้แต่คุณย่าของเธอก็จะภาคภูมิใจในตัวเธอ!

เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่กำลังจะทำเลือดลมก็พลุ่งพล่านแล้ว

เธอแต่งตัวนิด ๆ หน่อย ๆ โดยไม่รอช้าแล้วขับรถไปที่โรงพยาบาลทหาร

คนที่มาพร้อมกับเธอคือเฮยหลาง ผู้เป็นหนึ่งในสี่ราชันย์สวรรค์ที่อยู่ภายใต้บัญชาของสวีอู่

เซี่ยอิ่งจอดรถเอาไว้ตรงถนนฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็ยิ้มพลางบอกเฮยหลางว่า "พี่หลาง รอสายฉันอยู่ข้างนอกก่อนนะ คงไม่นานนักหรอก"

หลังจากเซี่ยอิ่งพูดจบก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาล...

ทันทีที่เซี่ยอิ่งมาถึงประตู เธอก็ถูกทหารหลายนายขวางเอาไว้!

"ฉันมาเยี่ยมคนป่วย ช่วยหลีกทางให้ด้วยค่ะ..." เซี่ยอิ่งยิ้มให้

"คุณมาเยี่ยมคนป่วยคนไหนล่ะ?"

"เซี่ยเซียนอินค่ะ ฉันเป็นน้องสาวของเธอ" เซี่ยอิ่งยิ้มให้

ทหารตื่นตกใจ "คุณเป็นน้องสาวของคุณเซี่ยงั้นเหรอ?"

เซี่ยอิ่งผงกศีรษะ "ใช่ค่ะ ถ้าพวกคุณไม่เชื่อล่ะก็ ฉันเอาบัตรประชาชนให้ดูก็ได้นะคะ ฉันชื่อว่าเซี่ยอิ่ง"

ทหารไม่คิดอะไรมากก็รีบหลีกทางให้ทันที "เชิญเข้ามาได้ แต่คุณเซี่ยพักอยู่ในแผนกผู้ป่วยหนักยังไม่ฟื้นเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอเยี่ยมโต้วโต่วก่อนก็แล้วกัน ฉันได้ยินมาว่าเธอกลัวมาก ๆ เลย ยังไงซะฉันก็เป็นน้าของเธอ ดังนั้นฉันจึงค่อนข้างเป็นห่วงเธอค่ะ"

ทหารพยักหน้าอยู่ซ้ำ ๆ แล้วชี้บอกเส้นทางให้แก่เซี่ยอิ่ง

หลังจากเดินมาได้สักระยะหนึ่ง เซี่ยอิ่งก็รู้สึกสับสนอยู่บ้าง

พวกทหารในโรงพยาบาลสนามมีท่าทางดี ๆ แบบนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน? เมื่อก่อนเธอเคยมาที่นี่ตั้งหลายครั้ง แต่พวกเขาก็มักจะเมินเฉยใส่เธอมาโดยตลอด

ทำไมคราวนี้พอเธอเอ่ยถึงเซี่ยเซียนอินขึ้นมา คนพวกนี้ถึงดูให้ความเคารพเธอนักเล่า?

แต่เธอก็ไม่ได้คิดให้มากเกินไปนัก

ไม่นานเธอก็เดินมาถึงแผนกผู้ป่วยที่เซี่ยเซียนอินพักรักษาตัวอยู่ เธอกำลังนอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงโรงพยาบาลอย่างที่ทหารบอกเลย ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยเครื่องช่วยชีวิตและแพทย์ระดับหัวกะทิยุ่งง่วนอยู่รอบตัวเธอ

ข้างในมีอยู่หลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ซึ่งทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นบุคลากรทางการแพทย์ที่เธอไม่สามารถเชิญมาตรวจรักษาคุณย่าเมื่อยามที่ท่านเจ็บป่วยเสียด้วยซ้ำไป!

เซี่ยอิ่งเม้มปากพลางรู้สึกสับสนอยู่บ้าง

ทำไมคนพวกนี้ถึงได้มาตรวจรักษาเซี่ยเซียนอินอยู่ที่นี่?

ขณะที่เธอนึกสงสัยอยู่นั้น เธอก็เห็นว่าห้องข้าง ๆ เป็นแผนกที่โต้วโต่วพักรักษาตัวอยู่!

โต้วโต่วที่เพิ่งจะฟื้นตื่นขึ้นมาหันมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาตื่นตระหนก ราวกับว่าเธอยังไม่คุ้นชินกับสภาพแวดล้อมเช่นนี้

หลังจากเธอเห็นเซี่ยอิ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยความหวาดระแวงว่า "คะ...คุณป้า คุณป้ารู้ไหมคะว่าที่นี่คือที่ไหน? แล้ว...เซี่ยเซียนอินคุณแม่ของหนูล่ะคะ คุณป้ารู้ไหมว่าแม่อยู่ที่ไหน?"

เซี่ยอิ่งกวาดตามองไปรอบ ๆ พลางลอบยินดี! ทุกคนมัวแต่ยุ่งง่วนอยู่ในแผนกของเซี่ยเซียนอินและไม่มีใครอยู่แถวนี้! พระเจ้าช่วยฉันไว้จริง ๆ!

หลอกเด็กห้าขวบไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ หรอกหรือไง?

เมื่อเซี่ยอิ่งนึกได้เช่นนี้ก็ยิ้มพลางเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของโต้วโต่วแล่วเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า "โต้วโต่วเด็กดี ฉันเป็นน้องสาวของแม่หนูเอง ฉันชื่อว่าเซี่ยอิ่ง หนูควรจะเรียกฉันว่าคุณน้านะจ๊ะ"

โต้วโต่วมองเซี่ยอิ่งก็รู้สึกว่าคุณน้าคนนี้มีรอยยิ้มอ่อนโยน ไม่เหมือนคนเลวเลยสักนิด นอกเหนือไปจากนั้น เธอยังมีหน้าตาคล้าย ๆ กับแม่ของตนอีกต่างหาก

เธอค่อย ๆ คลายการระวังป้องกันแล้วเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "สวัสดีค่ะคุณน้า คุณน้ารู้ไหมคะว่าแม่ของหนูอยู่ที่ไหน?"

เซี่ยอิ่งยิ้มให้ "โต้วโต่ว แม่ของหนูพักรักษาตัวอยู่ห้องข้าง ๆ นี้เอง หนูอยากให้น้าพาไปกินอะไรสักหน่อยไหมจ๊ะ? น้าไม่เห็นหนูมาตั้งหลายปีก็เลยอยากจะชดเชยให้มาก ๆ หน่อย!"

โต้วโต่วส่ายหน้า "หนูอยากจะรอให้แม่ฟื้นมากกว่าค่ะ..."

"แม่ของหนูคงยังไม่ฟื้นอีกสักพัก น้าพาหนูไปกินของอร่อยแล้วก็ซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ เป็นยังไงจ๊ะ?" เซี่ยอิ่งเอ่ยพลางยิ้ม

โต้วโต่วยังคงส่ายหน้า มือน้อย ๆ กำผ้าห่มเอาไว้แน่น "ขอบคุณค่ะคุณน้า แต่หนูอยากจะรอให้แม่ฟื้นมากกว่าค่ะ"

เซี่ยอิ่งรู้สึกหายใจขัดจึงสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วยิ้มให้อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น "งั้นโต้วโต่วอยากเจอพ่อไหมจ๊ะ?"

"พ่อของหนูกลับมาแล้วนะ หนูไม่อยากเจอเขาเหรอ?"

"พะ...พ่อเหรอคะ?"

โต้วโต่วตัวแข็งทื่อ "เขาเป็นพ่อที่แย่ที่สุดเลย! โต้วโต่วเกลียดเขา แม่ต้องเสียใจเพราะเขาอยู่ตั้งนาน โต้วโต่วไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้วค่ะ!"

เซี่ยอิ่งไม่มีความอดทนมากนัก เมื่อเห็นว่านังเด็กไม่มีพ่อคนนี้ไม่รู้จักพอสักที เธอก็แทบจะอยากลักพาตัวอีกฝ่ายไปเสียเดี๋ยวนี้เลย

แต่ขณะที่เธอตัดสินใจที่จะลงมือ โต้วโต่วที่ยังก่นด่าคำว่า "พ่อที่แย่ที่สุด" ออกมาได้ไม่ถึงชั่วอึดใจ เธอก็ร้องไห้น้ำตาแตกในไม่กี่วินาทีต่อมา

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ขณะที่โมโหพ่อของตัวเอง

แต่อีกใจหนึ่ง เธอก็โหยหาความรักจากพ่อ

"คุณน้าคะ คุณน้าพาหนูไปเจอเขาได้จริง ๆ เหรอคะ?"

เมื่อเซี่ยอิ่งรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เธอก็ถึงกับหัวเราะดัง ๆ ขึ้นมาทันที

"ได้อยู่แล้วสิจ๊ะ!"

โต้วโต่วปาดน้ำตาแรง ๆ จากนั้นก็ใช้มือน้อย ๆ ดึงชุดของเซี่ยอิ่งเบา ๆ "งะ...งั้นหนูจะไปกับคุณน้าค่ะ"

"ดีจ้ะ!"