บทที่ 12

หลังจากสวีอู่กล่าวคำพูดอาจหาญมาจนถึงตรงนี้ เขาพบว่าอีกฝ่ายกลับไม่ตอบอะไรเลยสักคำจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ทำไมเล่า แกกลัวหรือไง?"

"เศษสวะเอ๊ย! งั้นก็รอเก็บศพลูกสาวของแกได้เลย!"

คราวนี้มีเสียงดังขึ้นมาจากทางนั้นบ้าง "ไม่จำเป็นต้องก่อนรุ่งสางหรอก ฉันทนรอนานขนาดนั้นไม่ไหว!"

"ฉันจะปรากฎตัวภายในหนึ่งชั่วโมง"

เสียงนี้ราวกับดังขึ้นมาจากขุมนรกชั่วกัลป์ผสานกับหิมะเดือนเก้าที่ชวนให้หนาวไปถึงกระดูกสันหลัง!

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าไม่มีคำพูดข่มขู่สักคำ แต่กลับทำให้เขาตื่นตะลึงไปหลายวินาที!

สวีอู่กลับโมโหจัดแล้วพูดจากระโชกโฮกฮากขึ้นมาว่า "ได้! ฉันหวังว่าตอนที่แกเจอฉันจะยังกล้าพูดแบบนี้อยู่ก็แล้วกัน! ฉันจะฆ่าแกให้ตายในชั่วโมงเดียว!"

เปรี้ยง! ! !

ฟ้าผ่าบนฟากฟ้าและนภามืดมิดราวกับจุดสิ้นสุดของโลกกำลังจะมาเยือน!

ภายในโรงแรมหอแปดเซียน

บรรยากาศชวนอึดอัดยิ่งนัก จากนั้นหลี่ชิงเฟิงก็ยืนอยู่ตรงหน้าของหน้าต่างบานหนึ่ง โทรศัพท์ในมือแหลกละเอียดทันที!

เมฆฝนในฟากฟ้าไกลสุดลูกหูลูกตาราวกับว่าจะรุนแรงมากยิ่งขึ้น! สายลมที่จู่ ๆ ก็รุนแรงขึ้นมาทำให้สายฝนนอกหน้าต่างส่งเสียงดังกรอบแกรบ!

ในยามนี้ชั้นล่างไม่มีคนเดินถนนหรือแม้แต่รถยนต์สักคน

ทั้งเมืองปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่ชวนให้อึดอัดยิ่งนัก...

ทุกอย่างดูเหมือนจะบ่งบอกว่ากำลังจะมีพายุลูกใหญ่ซัดถล่ม!

"เย่เซียว"

หลังจากหลี่ชิงเฟิงเงียบอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้นมา

เย่เซียวก้าวเดินเข้ามาหา "ผมอยู่นี่ครับ"

"ออกบัญชาดับสูญวจนะ" หลี่ชิงเฟิงกล่าวขึ้นด้วยท่าทีแน่วแน่

บัญชาดับสูญวจนะ!

เมื่อผู้แกร่งกล้าของอสูรรัตติกาลได้ยินสามคำนี้ พวกเขาที่อยู่ในห้องเองก็หน้าเปลี่ยนสีเช่นกัน!

บัญชาดับสูญวจนะของอสูรรัตติกาลเป็นคำสั่งที่สร้างความหวาดกลัวให้แก่สนามรบในแถบโพ้นทะเลหรือแม้แต่ทั่วทั้งโลก!

เมื่อออกบัญชาดับสูญวจนะ! เทพผีล้วนมลายสิ้น!

ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่จะสามารถรอดชีวิตได้ภายใต้บัญชาดับสูญวจนะ! ไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

ทุกคนต่างมองหลี่ชิงเฟิงด้วยความตกตะลึง เมื่อออกบัญชาดับสูญวจนะก็หมายความว่าผู้แกร่งกล้าของอสูรรัตติกาลจะมารวมตัวกันในต้าเซี่ย!

ถึงตอนนั้นสิ่งนี้อาจจะเป็นขุมกำลังอันน่าสะพรึงกลัวที่สุกในโลกเลยก็ว่าได้!

อย่าว่าแต่เซี่ยชวน แม้แต่ทั้งโลกก็จะต้องตกตะลึงเพราะขุมกำลังอันก่อให้เกิดสถานการณ์ความไม่สงบเช่นนี้!

แต่ทว่า!

แล้วอย่างไรเล่า? !

ถ้าแกบังอาจข่มขู่และสร้างความอัปยศอดสูให้แก่ "จอมราชันย์" แล้วล่ะก็ เช่นนั้นหากโลกจะพลิกคว่ำคะมำหงายแล้วอย่างไรเล่า!

"รับบัญชา!" เลือดในตัวของเย่เซียวราวกับว่ากำลังเดือดพล่าน จากนั้นเขาก็รับออกคำสั่งแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว...

ในตอนนี้เอง

ประตูก็ถูกผลักให้เปิดออกดังปัง!

เมื่อหลี่ชิงเฟิงเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเซี่ยเซียนอินยืนอยู่ตรงนั้น!

ยามนี้เซี่ยเซียนอินยังมีเข็มสอดเข้ากับร่างกายของตัวเอง หลังจากเธอฟื้นตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เธอก็ได้ยินข่าวว่าโต้วโต่วถูกลักพาตัวไปทั้งยังรู้มาอีกว่าหลี่ชิงเฟิงกลับมาแล้ว

ชายที่เธอถวิลหาทุกเช้าค่ำ ชายที่เธอทั้งรักทั้งชัง ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!

แต่การมาถึงของหลี่ชิงเฟิงกลับไม่ได้นำพาความหวังมาให้เธอเลย แต่กลับทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้น!

ลูกสาวของเธอ ลูกสาวที่เธอปกป้องมาตั้งแต่ยังเล็กถูกนายท่านสวีอู่ลักพาตัวไปเพราะหลี่ชิงเฟิง!

นายท่านสวีอู่คนนั้น!

ทั่วทั้งเมืองเซี่ยชวนมีใครไม่รู้บ้างว่าเขาโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดไหน!

"เซียนอิน..."

หลี่ชิงเฟิงยืนมองเซี่ยเซียนอินอยู่ตรงนั้น เขาอยากจะเดินเข้าไปคุยด้วย แต่เขาพบว่าสีหน้าและแววตาของเซี่ยเซียนอินดูไม่ดีเอาเสียเลย

อันที่จริงแล้ว เขาเองก็เข้าใจดีว่าหลังจากเงียบหายไปหลายปีและทิ้งให้เธอกับลูกต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ เขาจะสู้หน้าเธอได้อย่างไรกัน

พวกเขาสองคนมองหน้ากันอยู่นาน เซี่ยเซียนอินน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาแล้ว เธอกัดฟันค่อย ๆ เดินเข้าไปหาหลี่ชิงเฟิงแล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "ปะ...เป็นคุณจริง ๆ เหรอ?"

หลี่ชิงเฟิงผงกศีรษะ "เซียนอิน ผมขอโทษ...ผม..."

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

แรงตบหนักหน่วงปะทะใบหน้าของหลี่ชิงเฟิง!

เมื่อถูกตบโดยไม่ทันตั้งตัว! ยามที่หน่วยอารักขาในห้องเห็นเช่นนี้ พวกเขาก็ก้าวมาข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่กลับถูกหลี่ชิงเฟิงจ้องเขม็ง "นายจะทำอะไรน่ะ!"

เมื่อเห็นเช่นนี้เข้า หน่วยอารักขาก็รีบออกไปจากห้อง

เซี่ยเซียนอินจ้องมองเขาพร้อมน้ำตาไหลอาบหน้า "คุณจะกลับมาทำไมอีก! ทำไมคุณถึงไม่ตาย ๆ ไปซะ! คุณจะกลับมาทำไมกัน!"

เซี่ยเซียนอินทุบอกของหลี่ชิงเฟิงอย่างคลุ้มคลั่ง หลี่ชิงเฟิงถึงกับดวงตาแดงก่ำ เขาเคยได้รับบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน! แต่ไม่เคยเจ็บปวดเท่าวันนี้มาก่อนเลย!

"เซียนอิน ผมขอโทษนะ..."

หลี่ชิงเฟิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรนอกจากคำขอโทษจริง ๆ ต่อให้เขามอบชีวิตให้แก่เธอ ก็คงไม่เพียงพอที่จะชดใช้เรื่องที่เธอกับลูกต้องทนทุกข์ทรมานกันมาถึงหกปี

"ขอโทษไปจะมีประโยชน์อะไร! ตอนนี้โต้วโต่วถูกสวีอู่ลักพาตัวไปแล้ว! คุณรู้ไหมว่าสวีอู่เป็นใคร! มันเป็นถึงเพชฌฆาตและใครที่ถูกมันจับตัวไปก็จบไม่สวยเลยสักคน!"

"โต้วโต่วยังเล็กขนาดนั้น เธอจะทนไหวได้ยังไงกัน!"

"ทั้งหมดเป็นเพราะคุณนั่นแหละ คุณเป็นคนทำร้ายโต้วโต่ว! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับโต้วโต่วล่ะก็ ฉันจะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่!!!"

เซี่ยเซียนอินร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง ทุกครั้งที่ร้องไห้ก็แทบจะรีดเลือดออกมาได้

เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกปวดใจ จากนั้นเขาก็รีบปลอบโยนเธอ "ไม่ต้องห่วงนะ เซียนอิน ผมไม่มีทางปล่อยให้เกิดเรื่องขึ้นกับโต้วโต่วแน่ ๆ ไม่ว่านายท่านสวีอู่จะแข็งแกร่งสักแค่ไหน มันก็เป็นแค่กบในบ่อ ผมย่อมต้องพาโต้วโต่วกลับมาโดยไร้ซึ่งรอยขีดข่วน..."

"หุบปากไปซะ!!"

เซี่ยเซียนอินน้ำตาไหลพราก "ผ่านมาตั้งนานแค่ไหนแล้ว คุณก็ยังเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้! นายท่านสวีอู่เป็นกบในบ่องั้นเหรอ? งั้นคุณล่ะเป็นตัวอะไร? ราชันย์สวรรค์งั้นเหรอ?"

"หลี่ชิงเฟิง! ฉันมองคุณผิดไปจริง ๆ! ฉันจะช่วยโต้วโต่วเอง วันหน้าอย่ามาเสนอหน้าอยู่ต่อหน้าพวกเราอีกแล้วคุณก็ไม่ต้องมาเป็นห่วงเรื่องของพวกเราด้วย!"

เซี่ยเซียนอินรู้สึกสะเทือนใจมาก หลี่ชิงเฟิงเกรงว่าเขาคงต้องลงไม้ลงมือเพื่อให้เธอหยุดอาละวาด ดังนั้นเขาจึงได้แต่ยื่นสันมือไปสับต้นคอของเธอเท่านั้นแล้ว!

เซี่ยเซียนอินดวงตากลอกไปมาแล้วสลบไป...

หลี่ชิงเฟิงกอดเธอเบา ๆ และให้สัญญาอย่างหนักแน่นว่า "ผมจะจัดการเรื่องระหว่างคุณกับโต้วโต่วให้เอง! วันนี้ถ้าหากโต้วโต่วผมหลุดร่วงไปสักเส้น ผมจะให้สวีอู่ขดใช้คืนเป็นร้อยเท่า!"

"ใครก็ได้มารับตัวคุณผู้หญิงขึ้นรถแล้วพาไปพักผ่อนที!"

หลังจากออกคำสั่งแล้ว เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็รีบเข้ามาพาเซี่ยเซียนอินไปพักผ่อน

ในตอนนี้เอง

เย่เซียวเองก็รีบกลับมาแล้วกระซิบบอกว่า "ออกบัญชาดับสูญวจนะแล้ว!"

"ออกบัญชาอีกครั้ง!"

หลี่ชิงเฟิงเอ่ยเสียงต่ำพร้อมสีหน้าเย็นชา

เย่เซียวมีสีหน้าตื่นตะลึงขึ้นมาทันที...

ออกบัญชาอีกครั้งเหรอ?

"จอมอสูร พี่ต้องการออกบัญชาดับสูญวจนะถึงสองครั้งในรวดเดียวจริงเหรอ?" เย่เซียวแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย

หลี่ชิงเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหม่นคล้ำว่า "แม่งเอ๊ย! ฉันไม่สนหรอกว่ายอดฝีมือของอสูรรัติกาลจะทำอะไรอยู่ที่ไหน จงกลับมาหาฉันภายในครึ่งชั่วโมงซะ!"

อีกสองนาทีต่อมา เย่เซียวก็เดินเข้ามาทางด้านหลัง "จอมอสูร ออกบัญชาดับสูญวจนะครั้งที่สองแล้ว!"

"ออกบัญชาอีกครั้ง!"

"อีกครั้ง!"

"อีกครั้ง!"

"อีกครั้ง!"

ภายในเวลาเพียงสิบนาที หลี่ชิงเฟิงก็ออกบัญชาดับสูญวจนะถึงสิบเจ็ดครั้งในรวดเดียว!

ในยามนี้เอง

ลมฝนกลับถาโถมโหมกระหน่ำมากขึ้นเรื่อย ๆ!

ลมโหมพัดและสายฝนมาเยือนพร้อมกับพลังทำลายล้าง

เมืองเซี่ยชวนยังไม่เห็นความเปลี่ยนแปลง ทว่าต่างประเทศและทั่วโลกกลับบังเกิดพายุลูกใหญ่! !