บทที่ 13

ในขณะนั้นเอง ณ คฤหาสน์ชิงสุ่ย

คฤหาสน์ชิงสุ่ยปลูกสร้างอยู่บนหุบเขา มันเป็นบ้านพักตากอากาศที่สวีอู่เปิดสู่โลกภายนอกเพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือนสัปดาห์ละครั้ง แต่ยามที่จำเป็นก็จะเป็นพระราชวังฤดูร้อนของสวีอู่ด้วย

ฝนฟ้าชักจะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ และเมฆดำทะมึนในเมืองก็คล้อยต่ำลงมาทุกที ๆ ตอนนี้คฤหาสน์ชิงสุ่ยได้ถูกปิดตายและหยุดการติดต่อกับโลกภายนอก

สวีอู่ที่มาถึงที่นี่พร้อมเหล่าพี่น้องทั้งหลายที่กำลังรอคอยให้หลี่ชิงเฟิงมาถึง

ในตอนนี้เอง ชายหนุ่มที่อยู่ข้างนอกก็วิ่งเข้ามาในห้องแล้วบอกว่า "นายท่านอู่! มีข่าวจากข้างนอกว่าไอ้เด็กหลี่ชิงเฟิงเองก็ระดมกำลังพลด้วยครับ"

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่หัวเราะออกมา!

เฮยหลางยิ้มเย็นชา "ให้ตายสิวะ! ไอ้เด็กนี่มันไม่กลัวตายจริง ๆ! มันคิดจะหาคนมาช่วยงั้นรึ? ฉันก็อยากจะรู้นักว่าเมื่อกวาดสายตามองไปทั่วมณฑลทั้งสาม จะมีใครกล้าช่วยมันบ้าง!"

"ใครมันจะไปมีคนเยอะกว่านายท่านอู่ของพวกเราอีกเล่า? ฉันคิดว่าไอ้เด็กนี่มันโง่เง่าสิ้นดี!"

"ในมณฑลทั้งสามแห่งนี้มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่านายท่านอู่คือจอมราชันย์!"

เมื่อสวีอู่ได้ยินเช่นนี้ แววตาก็ฉายประกายดูแคลนพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "พี่น้องทั้งหลาย ถ้ามีคนอยากจะต่อสู้กับพวกเราซึ่ง ๆ หน้า พวกเราก็ควรจะสงเคราะห์ให้สักหน่อยไม่ใช่หรือไง?"

หลังจากทุกคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็รีบควักโทรศัพท์มือถือออกมากดเลขหมายต่าง ๆ ทันที

ภายในไม่กี่นาที ทั้งคนและอาชาที่อยู่ภายใต้คำสั่งของนายใหญ่จากมณฑลทั้งสามก็รีบรุดเดินทางมา ราวกับว่าเหตุการณ์เริ่มถึงจุดเดือดแล้ว!

ทางหลวงทั่วทุกสารทิศที่นำทางไปสู่เมืองเซี่ยชวนล้วนติดไฟสว่างไสว! ยวดยานพาหนะนับไม่ถ้วนต่างหลั่งไหลเข้าสู่เมืองเซี่ยชวน!

จุดหมายปลายทางมีเพียงหนึ่งเดียว!

คฤหาสน์ชิงสุ่ย!

พวกเขาต่างมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือ!

สังหารหลี่ชิงเฟิง!

...

ในตอนนี้เอง ทุกองค์กรที่ทรงอิทธิพลลำดับต้น ๆ ในสนามรบแถบโพ้นทะเลต่างก็ได้ข่าว จากนั้นพวกเขาก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับอสูรรัตติกาลกันแน่?

ถึงได้ออก "บัญชาดับสูญวจนะ" ขึ้นมาจริง ๆ!

และสิ่งที่สร้างความหวาดกลัวให้แก่พวกเขามากที่สุดก็เห็นจะเป็น การที่ยอดฝีมือผู้พิทักษ์สนามรบแถบโพ้นทะเลตลอดทั้งปีหายตัวไปในเวลาเดียวกัน! มิหนำซ้ำยังไม่รู้ว่าหายไปที่ไหนอีกด้วย!

ดูเหมือนพายุลูกใหญ่กำลังก่อตัวขึ้นแล้ว

ในยามนี้เอง ณ เกาะร้างในสนามรบแถบโพ้นทะเล! คลื่นคำรามสาดซัดโขดหิน!

บนโขดหินแห่งนี้ มีคนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง! จนราวกับจะผสมกลมกลืนไปกับเส้นขอบฟ้าอย่างไรอย่างนั้น!

คนผู้นั้นมีแววตาเยียบเย็น! ยามที่มองดูจากที่ไกล ๆ จะมีท่าทีมืดมน ราวกับเมฆฝนที่ค่อย ๆ รวมตัวกันในท้องฟ้าอันห่างไกล!

นั่นคือทิศทางของอาณาจักรต้าเซี่ย...

"จอมอสูร เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่?" คนผู้นั้นพึมพำเสียงเบา

"รายงานครับ!"

"เคารพท่านปรมาจารย์วิญญาณ!"

เงาดำผุดขึ้นข้างหลังตัวเขาประดุจภูตผีปีศาจพลางคุกเข่าข้างหนึ่งด้วยความเคารพยิ่ง!

"ว่ามา"

"ท่านจอมอสูรออกบัญชาดับสูญวจนะถึงสิบแปดครั้ง! มิหนำซ้ำยังมีบัญชาเรียกระดมพลเหล่านักรบอสูรรัตติกาลผู้แกร่งกล้ากลับไปที่อาณาจักรต้าเซี่ยทันที! ห้ามบิดพลิ้วเป็นอันขาด!"

"อะไรนะ!"

คนผู้นั้นหันหลังกลับมาทันที! คลื่นยักษ์ความสูงกว่าสิบเมตรคำรามอยู่เบื้องหลังตัวเขา! คนผู้นั้นกลับไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับไปมองแล้วซัดฝ่ามือใส่กลางอากาศ! ทว่ากลับทลายคลื่นยักษ์ระลอกนี้ได้จริง ๆ!

คนผู้นี้เป็นหนึ่งในปรมาจารย์วิญญาณทั้งสามสิบหกคนภายใต้บัญชาการของอสูรรัตติกาล นามว่ากูหวน!

"นายว่ายังไงนะ? จอมราชันย์ออกบัญชาดับสูญวจนะถึงสิบแปดครั้งเชียวรึ!"

กูหวนมองผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยความไม่อยากเชื่อ พลางนึกสงสัยว่าเขาได้ฟังผิดจริงๆ ใช่หรือไม่

ผู้ใต้บังคับบัญชาผงกศีรษะ "ครับ เพิ่งจะออกประกาศครั้งที่สิบแปดเมื่อสองนาทีที่แล้วนี้เอง! ปรมาจารย์วิญญาณอีกสามสิบห้าคนได้ออกเดินทางไปแล้วครับ"

กูหวนสีหน้าซีดเผือด! เขาย่อมรู้ดีแก่ใจบัญชาดับสูญวจนะทั้งสิบแปดครั้งหมายความว่าอย่างไร!

ตอนนั้นจอมอสูรเพียงออกบัญชาดับสูญวจนะ ผ่านไปแค่เพียงคืนเดียว อสูรรัตติกาลก็เข่นฆ่าสังหารหน่วยรบแถบโพ้นทะเลไปถึงเจ็ดสิบสี่หน่วย! มีผู้คนล้มตายไปทั้งสิ้นกว่าสองแสนคน!

แล้วถ้าออกบัญชาดับสูญวจนะถึงสิบแปดครั้งเล่า! หรือว่า...เขาอยากจะทำลายล้างโลก?

"เร็วเข้า! รีบบอกพี่น้องทั้งหลายให้กลับประเทศจีนเดี๋ยวนี้เลย! เร็วเข้าสิ!!"

เขตแดนสงครามเย็นทางตอนเหนือ!

บนพืดน้ำแข็งทั้งลมแรงและมีหิมะปกคลุม! เมื่อก้มมองลงไปจากที่สูง มีคนหลายสิบคนกำลังวิ่งเร็วรี่อยู่บนทุ่งน้ำแข็งอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้!

ความเร็วดังกล่าวเกินกว่าความเร็วของรถยนต์ไปแล้ว!

ไม่ว่าจะผ่านไปที่ไหนก็จะมีเสียงลมคำราม! แม้แต่พายุหิมะก็ยังถูกพวกเขาหอบไปด้วย! ทั้งยังก่อให้เกิดรอยแตกลึกบนพื้นน้ำแข็งเช่นกัน!

"พี่น้องทั้งหลาย! จอมอสูรออกบัญชาดับสูญวจนะถึงสิบแปดครั้ง! รีบเดินทางกลับเร็ว ๆ เข้า! พวกเรามีเวลาไม่มาก ต้องเร่งฝีเท้ากันหน่อยนะ!"

"รับทราบ!!"

"รับทราบ!"

หลายสิบคนเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นอีกครั้ง! จากนั้นวิ่งไปยังชายแดนข้างหน้าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล!

ตอนนี้หลังแนวชายแดน ทหารรักษาการณ์ที่ใช้เรดาร์ก็ตรวจพบพวกเขาแล้ว จุดสว่างหลายตำแหน่งบนเรดาร์กำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว!

ทหารคนนั้นหวาดกลัวจนหน้าเปลี่ยนสี จากนั้นเขาก็รีบตืดต่อผู้บังคับบัญชา "รายงาน! พบวัตถุไม่ทราบที่มากำลังเข้ามาใกล้แนวชายแดนของพวกเราด้วยความเร็วสูง! ได้โปรดสกัดเอาไว้ด้วย!"

เสียงตะโกนลั่นดังขึ้นมาจากปลายสาย "ปล่อยผ่านไปเถอะ! ไม่ต้องสกัดพวกเขาหรอก!"

"ทำไมล่ะครับ?"

ทหารถามด้วยความสับสน ในตอนนี้จุดสว่างเหล่านั้นบนเรดาร์กำลังเข้ามาใกล้แนวชายแดนทุกที ๆ!

"ก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่ง! อย่าถามให้มากความเลยน่า! บอกทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างหลังแก ให้ปล่อยคนพวกนี้ให้ผ่านไปด้วยล่ะ!"

"คนงั้นเหรอครับ?"

เมื่อทหารทั้งหลายได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็เหงื่อแตกพลั่ก...

ใครกันที่น่าสะพรึงกลัวได้ขนาดนั้น...

ในขณะเดียวกัน

ผู้คนจากมณฑลทั้งเองก็เริ่มที่จะมารวมตัวกันอยู่ใกล้ ๆ คฤหาสน์ชิงสุ่ย! ถึงแม้ว่าจะมีลมแรงและฝนตกหนัก แต่ก็ไม่กดข่มพลังอันท่วมท้นของผู้คน!

ฟ้าผ่าแหวกนภายามราตรีในเมืองเซี่ยชวน! พายุฝนยิ่งมาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ!

สวีอู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าหม่นคล้ำ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสาย ปลายสายคือหัวหน้าทีมหลิวประจำหน่วยลาดตระเวนเมืองเซี่ยชวน

"นายท่านอู่ ขุมกำลังทั้งหมดจากมณฑลทั้งสามมาถึงเมืองเซี่ยชวน คุณจะทำอะไรกันแน่?" หัวหน้าทีมหลิวยิ้มให้

แม้แต่เขาก็ยังต้องเรียกสวีอู่ว่า "นายท่านอู่"

สวีอู่ก็ยิ้มเยาะ "คุณไม่รู้เรื่องนั้นหรอกเหรอ? คุณคิดว่าผมสวีอู่จะทนไหวงั้นรึ?"

หัวหน้าทีมหลิวถอนหายใจ "มณฑลทั้งสามสงบสุขมาโดยตลอด ตอนนี้คุณกลับก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้! ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของพวกเราไม่ดีกว่าเหรอ?"

"ฮ่า ฮ่า!"

สวีอู่หัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งแล้วแผดเสียงขึ้นมาทันทีว่า "ไม่ต้องหรอกครับ! ผมก็แค่อยากจะแสดงให้ไอ้พวกเศษสวะกลุ่มนี้ได้เห็นเท่านั้น! ดูเหมือนว่าพวกมันจะลืมผลที่ตามมาจากการทำให้ผมสวีอู่โกรธเคือง! คุณปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของผมคนเดียวจะดีกว่านะ!"

ทันทีที่สวีอู่พูดจบ เขาก็วางสายไป

ในยามนี้เอง ขวางเสอก็เอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "เหล่าพี่น้องจากมณฑลทั้งสามกว่าสี่พันคนต่างมารวมตัวกันที่นี่แล้ว! นายท่านอู่ ตอนนี้ผมกำลังรอคำสั่งของคุณอยู่!"

สวีอู่มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นฝนกำลังตกหนัก! เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า! เฉกเช่นเดียวกับเพลิงโทสะในจิตใจของเขาในยามนี้!

"บอกพี่น้องทั้งหลายให้ดักซุ่มรอบคฤหาสน์ชิงสุ่ยแล้วรอคำสั่งของฉัน!"

"รับทราบ!"

ตอนนี้หัวหน้าทีมหลิวมองดูโทรศัพท์ในมือพร้อมถอนหายใจด้วยความอับจนหนทาง จากนั้นก็กัดฟันพูดว่า "จบกัน! คราวนี้จบเห่กันแล้ว!"

ทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่หน่วยลาดตระเวนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าซีดเผือด "ระ... รายงานครับ! คนจากมณฑลทั้งสามเริ่มจะเคลื่อนขบวนไปที่คฤหาสน์ชิงสุ่ย! มีคนเยอะกว่าที่พวกเราคิดเอาไว้เสียอีก!"

"มีคนมากันเยอะแค่ไหนงั้นรึ?" หัวหน้าทีมหลิวถามพร้อมดวงตาเบิกกว้าง

"ยะ... อย่างน้อย ๆ ก็สี่พันคนครับ!"

"อะไรนะ! สี่พันคนงั้นเหรอ!"

หัวหน้าทีมหลิวกระทืบเท้าด้วยความร้อนใจขึ้นมาทันที "ให้ตายสิ! พอแกพูดถึงไอ้คนโง่นั่น! สวีอู่เป็นบ้าอะไรของมัน!"

"มีสี่พันคน พวกเรามีกำลังคนไม่มากพอ ถ้าเกิดการต่อสู้ขึ้นมาจริง ๆ พวกเราก็จะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้เลย! แกคอยไปจับตาดูเอาไว้ก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันจะรีบโทรไปขอความช่วยเหลือจากกองบัญชาการ!"

ไม่นานหัวหน้าทีมหลิวก็ต่อสายไปหากองบัญชาการ

"สวัสดีครับ? ผู้บัญชาการชุยเหรอครับ? เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ! สวีอู่มันบ้าไปแล้ว! คนใหญ่คนโตจากโลกใต้ดินแห่งมณฑลทั้งสามมาที่นี่กันเกือบหมดเลยครับ!"

"ประมาณการณ์คร่าว ๆ แล้ว พวกมันมารวมตัวกันอย่างน้อย ๆ ก็สี่พันคน!"

ที่น่าประหลาดก็คือเมื่อผู้บัญชาการชุยคนนั้นได้ยินเข้ากลับไม่รู้สึกแปลกใจนัก แต่เขากลับค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "ผมรู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ"

"คุณรู้งั้นเหรอ? งั้น... ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดีกันครับ! พวกเราต้องการความช่วยเหลือนะครับ!"

"คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอก ผมาคนไปที่นั่นแล้ว จำเอาไว้ด้วยล่ะว่าไม่ว่าเรื่องวันนี้จะมีผลลัพธ์ออกมาในรูปแบบไหน คุณห้ามสอดมือเข้าไปยุ่งเป็นอันขาดแล้วก็ปิดข่าวให้สนิทด้วย! อย่าให้แพร่งพรายออกไปได้เป็นอันขาด!"

หลังจากได้ยินสิ่งที่ผู้บัญชาการชุยกล่าวขึ้นมา หัวหน้าทีมหลิวก็รู้สึกตื่นตะลึง...

"ผู้บัญชาการชุย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ? คุณช่วยบอกอะไรผมสักอย่างได้ไหม?"

ผู้บัญชาการชุยเงียบไปสักครู่ จากนั้นก็ถอนหายใจพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอึมครึม "คราวนี้สวีอู่ตอกตะปูปิดฝาโลงตัวเองเข้าให้แล้ว..."

"อย่าถามอะไรมากนักเลย รู้มากเกินไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดีกับตัวคุณหรอกนะ จดจำคำพูดของผมเอาไว้ให้ดีล่ะ ปิดข่าวซะ! อย่าทำให้ผู้คนตื่นตระหนกเป็นอันขาด! นี่คือสิ่งที่คุณควรจะต้องเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้ต่างหากล่ะ!"

"รับทราบครับ! ไม่ต้องห่วง! ผมสัญญาว่าจะปฏิบัติภารกิจให้ลุล่วง!"

เมื่อหัวหน้าทีมหลิววางสายลง เขาก็ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ด้วยสีหน้าเหยเก...

คนที่อยู่ข้าง ๆ ค่อย ๆ เดินเข้ามาหา "หัวหน้าครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ผู้บัญชาการชุยก็ทำอะไรไม่ได้เหรอครับ?"

หัวหน้าทีมหลิวแค่นเสียงเย็นชา "ผู้บัญชาการชุยบอกว่าวันนี้สวีอู่คนนี้อาจจะต้องตายน่ะสิ"

ผู้ใต้บังคับบัญชารู้สึกตื่นตกใจแล้วหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา "หัวหน้า คุณล้อผมเล่นใช่ไหมครับ? สวีอู่เป็นใครกัน! เขาปกครองมณฑลทั้งสามมาตั้งกี่ปีแล้ว? ใครมันจะกล้าไปยุ่งกับเขากัน! ดูสิ... แม้แต่ผู้บัญชาการชุย เขาก็ยังไม่ไว้หน้าเลยไม่ใช่หรือไงครับ?”

หัวหน้าทีมหลิวลูบคางแล้วขมวดคิ้ว "ใช่! ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ใครกันที่สามารถถอนรากถอนโคนต้นไม้พันปีอย่างสวีอู่ได้?"