All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 221 - Chapter 230

แต่ในสายตาของหลี่ชิงเฟิง เครือข่ายนี้มันแสนจะเปราะบาง แค่เขาแหย่สักนิดหน่อยก็คงจะพังทลายไปแล้ว“ทำไมถึงไม่เห็นคนจากตระกูลเย่เลยล่ะ?” หลี่ชิงเฟิงถามยิ้ม ๆโฮวไห่แค่นเสียง “ตระกูลเย่เหรอ? ตระกูลเย่เขาจะลดตัวลงมาเจอนายหรือไง? จะบอกให้นะ แค่ให้นายเข้ามานี่ก็ถือว่าให้หน้านายมากเหลือเกินแล้ว อย่าทำตัวได้คืบจะเอาศอก”เมื่อพูดจบ โฮวไห่ก็ชี้ไปที่เก้าอี้ตัวเล็กใต้ร่มไม้ไม่ไกลออกไปนักและพูดเย็นชาว่า “นายไปนั่งนั่น”หลี่ชิงเฟิงไม่พูดอะไร เขาแค่เดินเอามือไพล่หลังไปที่นั่งเขาอยากดูว่านายท่านฮาต้องการทำอะไรหลังจากดื่มน้ำไปสองแก้ว บรรยากาศคึกคักก็สงบลง หลี่ชิงเฟิงวางแก้วและมองไปข้างหน้า ตอนนั้นก็มีเสียงดนตรีดังขึ้น ประตูของโถงชั้นในค่อย ๆ เปิดออกและมีสาว ๆ นับไม่ถ้วนเดินออกมาหลังจากบรรดาสาวใช้ออกมาแล้ว พวกเธอต่างก็คุกเข่าหมอบลงกับพื้น ท่าทางของพวกเธอนั้นดูประหลาดมากจนหลี่ชิงเฟิงเองก็ไม่เข้าในว่าหมายความว่าอะไร แต่สุดท้ายเขาก็ได้รู้ไม่นานหลังจากที่สาวใช้คุกเข่าลง พวกเขาก้เห็นชายชราผมขาวใส่ชุดจีนยาวสีทองมีลายมังกรปักอยู่ออกมา เขามีใบหน้าเชิด สง่าและเดินมาช้า ๆ ทีละก้าวทุกก้าวที่เขาเดินเขาจ

หลี่ชิงเฟิงยิ้มบาง “เลิกพูดไร้สาระกันดีกว่า คุณจะขายที่ให้เราหรือไม่ครับ?”“ใครก็ได้ มาจัดการมัน”นายท่านฮาตะโกนอย่างโมโห เขาไม่คุมอารมณ์แล้วด้านหลังเขามีโฮวไห่ที่รอคำสั่งอยู่มานานแล้ว เมื่อพ่อบุญธรรมหมดความอดทนในที่สุด เขาก็พุ่งเข้ามาพร้อมคนของตนโฮวไห่นั้นมีศิลปะป้องกันตัวและหมกมุ่นเรื่องการต่อสู้มาตั้งแต่ยังเด็ก และเพื่อที่จะฝึกเขานายท่านฮาเองก็ได้จ้างอาจารย์ชั้นนำมากมายมาสอนหลังผ่านไปมากกว่าสิบปี โฮวไห่ก็มีความมั่นใจในทักษะและความสามารถของตนอย่างมาก เขาคิดว่าในเซี่ยชวนนี้คนที่เอาชนะเขาได้มีไม่เกินสองคนเมื่อเห็นโฮวไห่พุ่งเข้ามาด้านหลังหลี่ชิงเฟิงเร็วปานสายฟ้า ก่อนที่หลี่ชิงเฟิงจะทันหันไปมองด้วยซ้ำ รอยยิ้มแปลกประหลาดก็ผุดขึ้นมาบนริมฝีปากของโฮวไห่ขณะที่ยกขาเตะด้านหลังหัวของหลี่ชิงเฟิงอย่างแรงหลังจากที่โดนลูกเตะนี้เข้าไป รับรองว่าต้องนอนกลายเป็นผักแน่หากว่ารอดไม่ถึงตายฟั่บพลังขาในลูกเตะนั้นนับว่าไม่น้อย ซึ่งทำให้เกิดเสียงหวีดหวิวในอากาศและเหวี่ยงกระแทกอย่างแรงแต่ตอนนั้นเองสีหน้าของโฮวไห่ก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ม่านตาของเขาขยายตัวขึ้นมาหลายเท่าจู่ ๆ หลี่ชิงเฟิงก็หายไป

แต่เขาก็สงบลงได้ในไม่นานและแค่นเสียงหยัน “มาสิ หากวันนี้แกแตะต้องฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะทำให้แกต้องโดนยิงแน่?”คำพูดของเขาไม่กระทบการกระทำของหลี่ชิงเฟิงเลย เขายังคงเดินเข้ามาถึงตัวในพริบตาเดียว ก่อนที่นายท่านฮาจะทันได้พูดอะไรอีก หลี่ชิงเฟิงก็ยกมือตบเขาเพียะตูมนายท่านฮาโดนตบจนกระเด็น เขาปลิวไปกระแทกฉากหินที่อยู่ด้านหลังอย่างแรงมีเสียงดังก้องและฉากนั้นก็มีฝุ่นคลุ้ง และฉากหินหนานั่นก็มีรอยแตกถึงสองรอยคงจะทำให้พอเดาถึงความแรงของการกระแทกนั้นได้นายท่านฮาอยู่มานานจนได้เป็นจักรพรรดิ และเขาก็แข็งแรงมาก หลังจากที่โดนซัดแรงขนาดนั้นเขาก็ยังขยับตัวได้เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกระอักเลือดออกมาคำโตและฟันหักร่วงหลายซี่…“แก… แกกล้าตบฉันเหรอ?”“จับเขาเร็วเข้า เขาจะฆ่าคนแล้ว”นายท่านฮาไม่คิดไม่ฝันว่าหลี่ชิงเฟิงจะกล้าลงมือจริง ๆ และเขาก็รีบร้องขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือแม้มีตำรวจอยู่หลายนานแต่ว่าก็ไม่มีใครขยับตัวเลยทุกคนต่างก็งมโง่กันไปหมด…สารวัตรจ้าวรีบลุกขึ้นยืนแล้วชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ล้อมอยู่ก่อนพูดอย่างโมโหว่า “พวกแกทำอะไรอยู่ ผู้ชายคนนี้จะซ้อมเ

พูดสั้น ๆ ว่ามีทฤษฎีมากมาย แต่ว่าไม่มีใครพูดถึงหลี่ชิงเฟิงคืนนั้นตระกูลเย่ก็มีประชุมด่วน เซี่ยอิ๋งเองก็ได้รับเชิญมาเข้าร่วมก้วยภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง บรรยากาศในห้องประชุมคฤหาสน์ตระกูลเย่กลับอึมครึม…เย่เจี้ยนเหอนั่งอยู่ที่ตำแหน่งประธาน เขาเล่นกับปากกาในมือและสีหน้าก็เคร่งเครียด คนอื่น ๆ ที่เป็นลูกน้องต่างก็หน้าเครียดไม่ต่างกัน“ใครบอกฉันได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”จู่ ๆ เย่เจี้ยนเหอก็พูดขึ้นมาพร้อมมองพวกเขาเย็นชา “ให้ตายสิ หากว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายท่านฮาก่อนหน้า ก็น่าจะไปเกิดหลังจากนี้ แต่นี่มันดันมาเกิดตอนนี้ พวกนายไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ?”เซี่ยอิ๋งพูดช้า ๆ “นายท่าน หมายความว่าเซี่ยเซียนอินและพวกเขาเป็นคนลงมือเหรอ?”เย่เจี้ยนเหอแค่นเสียง “ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะ? อย่าบอกนะว่าโลกนี้มีเรื่องบังเอิญขนาดนี้น่ะ”เซี่ยอิ๋งหัวเราะ “นายท่านเย่ คุณกังวลไปแล้ว เซี่ยเซียนอินกับพวกนั้นจะมีความสามารถเหรอ? ไม่ต้องพูดถึงพวกนั้นหรอก ขนาดจ้าวเทียนซื่อก่อนนี้ก็ยังไม่กล้าแตะต้องนายท่านเย่เลยไม่ใช่เหรอคะ?”เย่เจี้ยนเหอผายมือ “เอาล่ะ งั้นบอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้น?”เซี่ยอิ๋งยิ้มและบอกว่า “ฉันคิดว่านี่

เขาหน้าแดงก่ำและจับมือเซี่ยอิ๋งแน่น พร้อมกระซิบว่า “บอสเซี่ย คุณจัดการวันนี้ได้ดีมาก ผม… ไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง”เซี่ยอิ๋งยิ้ม “ตราบใดที่คุณมีความสุขก็พอค่ะ ฉันว่าตอนนี้เริ่มดึกแล้ว ฉันจะให้ใครส่งคุณกลับนะคะ”ตอนนั้นจู่ ๆ หลิวไห่ก็ขัดเธอ เขาใช้ตาโตนั่นมองเธอและกระซิบว่า “บอสเซี่ย ผมรู้ว่าวันนี้คุณมาทำไม แต่ทำไมคุณไม่พูดเรื่องนี้ตอนที่กินมื้อเย็นล่ะ?”เซี่ยอิ๋งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม “วันนี้เป็นวันแรกของคุณที่นี่ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลยค่ะ ยังมีเวลาอีกมาก”ก่อนที่จะทันพูดต่อ หลิวไห่ก็เห็นรถออดี้สีดำขับเข้ามาไม่ไกล ประตูรถเปิดออกและมีร่างงดงามสองร่างก้าวออกมาเมื่อพวกเธอเดินมาถึงตัวหลิวไห่ ก็ไม่พูดอะไรมากความแต่เข้ามาเกาะแขนเขาไว้กลิ่นหอมนุ่มนวลโชยเข้าจมูกเขา และหลิวไห่ก็มองใบหน้างดงามของสองสาวข้างกาย รู้สึกสร่างเมาทันที…“บอสเซี่ย นี่อะไร…”หลิวไห่หน้าแดงและถามอย่างอาย ๆ เล็กน้อยเซี่ยอิ๋งยิ้ม “ฉันสองสองสาวสวยนี้ให้เป็นเพื่อนพาคุณกลับโรงแรม เธอสองคนพี่หลิวดื่มไปมากวันนี้ ต้องดูแลเขาให้ดีนะ”“เข้าใจแล้วค่ะบอส”หลิวไห่ยิ้มกระอักกระอ่วน “บอสเซี่ย ผมขอโทษนะ อย่าห่วงเลย