All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 211 - Chapter 220

”ต่อมาผมก็บอกให้เย่เซียวไปลองตรวจสอบดูและพบว่าที่ดินที่ตระกูลเย่ซื้อไปนั้นเอาไปให้บริษัทที่เปิดใหม่ภายใต้ชื่อของเขา”หลี่ชิงเฟิงเล่าให้เธอฟัง และเซี่ยเซียนอินก็ดูจะเข้าใจ “คุณหมายถึงว่า บริษัทของเซี่ยอิ๋งนั้นก่อตั้งได้ด้วยเงินของตระกูลเย่เหรอ?”“ใช่ ไม่อย่างงั้นด้วยอำนาจน้อยนิดของตระกูลเซี่ย พวกเขาจะสามารถเปิดบริษัทอสังหาในเวลาแค่ชั่วข้ามคืนได้ยังไงกัน?” หลี่ชิงเฟิงบอกเซี่ยเซียนอินถอนใจและอดไม่ได้ที่จะกุมหน้าผาก หลังจากคิดอยู่ครู่ใหญ่ เธอก็ถามว่า “ที่ดินผืนนี้สำคัญไหมคะ? หากว่าไม่สำคัญก็ยกให้เขาไปเถอะ”หลี่ชิงเฟิงเปิดดูเอกสารสองสามหน้าบนโต๊ะ แล้วชี้ไปที่แผนที่โครงสร้างแล้วบอกว่า “ที่ดินผืนนี้จริง ๆ ก็ไม่ได้มีค่ามาก แต่ในแง่กลยุทธ์มันสำคัญมาก ด้วยตำแหน่งพื้นที่นั้น เราสามารถเปิดเส้นทางธุรกิจไปสู่เมืองข้าง ๆ ได้”“หรือจะพูดอีกอย่างก็คือมันจำเป็นมาก”“และผมเชื่อว่าพวกตระกูลเย่ก็ต้องเล็งเห็นเรื่องนี้ ไม่อย่างงั้นพวกเขาไม่มีทางจ้องที่ดินผืนนี้เขม็งหรอก”เซี่ยเซียนอินพยักหน้า “ดูเหมือนว่าเราต้องมาปรึกษากันเรื่องนี้อีกรอบ แล้วเรายังต้องไปงานเปิดบริษัทนี่ไหมคะ?”หลี่ชิงเฟิงยิ้มและบอกว

“อะไรนะ? มุกราตรีเหรอ?”“นั่นเป็นสมบัติที่ว่ากันว่าสูญหายไปนานแล้วนี่ ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นก็ในงานประมูลที่ยุโรปเมื่อสิบปีก่อน”“เจ้านี่มันมีมนต์ขลังมาก ตอนกลางวันจะดูเหมือนลูกปัดสีดำ แต่จะเรืองแสงตอนกลางคืน มันทำให้ทั้งห้องสว่างได้เลย”“เป็นอุปกรณ์ให้แสงสว่างที่มีใช้เฉพาะราชวงศ์ในยุคโบราณเท่านั้น”เพียงแค่ประโยคเดียว ทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮาทันทีหากว่านี่เป็นมุกราตรีจริง ๆ มันก็ต้องมีพลังมาก อาจจะบอกได้ว่าประเมินค่าไม่ได้เซี่ยอิ๋งมองหลี่ชิงเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ เธอไม่มีทางเชื่อว่าคนไร้ค่าอย่างหลี่ชิงเฟิงจะสามารถครองสมบัติอย่างมุกราตรีได้ ดังนั้นเธอเลยพูดเสียงดังว่า “หยุดเถียงกันได้แล้ว ทำไมไม่ดูก่อนล่ะว่าเขาเป็นใคร? คิดว่านี่จะเป็นมุกราตรีจริงเหรอ?”“ตอนนี้เทคโนโลยีล้ำสมัยมาก จะทำของเลียนแบบก็ง่ายมากไม่ใช่เหรอไงคะ?”“และฉันก็รู้จักไอ้ขยะนี่ดี เขาเก่งเรื่องโกหกหลอกลวงผู้คน ดังนั้นอย่าไปหลงเชื่อ”เมื่อเซี่ยอิ๋งพูดเช่นนี้ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง“นั่นเป็นมุกราตรีจริง ๆ ไม่ใช่ของทำเลียนแบบ เพราะว่าตอนนี้ยังไม่มีเทคโนโลยีไหนที่สามารถลอกเลียนมุกราตรีได้”ทุกคนต่างก็หันไปมองต

เห็นได้ชัดว่าคำพูดพวกนี้เจตนาเย้ยหยันพวกเขาเซี่ยเซียนอินเองก็ฟังออก แม้ว่าเธอจะรู้สึกกระอักกระอ่วน แต่เธอก็เถียงไปไม่ได้เพราะเธอก็ไม่เคยพบนายท่านซิวหลัวบางครั้งเธอเองก็สงสัยว่านายท่านซิวหลัวมีตัวตนจริงหรือไม่“หากว่าคุณไม่ให้ที่ดินผืนนี้กับเรา ผมก็รับรองไม่ได้หรอกนะว่านายท่านซิวหลัวจะออกหน้ามาเองไหม” จู่ ๆ หลี่ชิงเฟิงก็พูดขึ้นเพล้งจู่ ๆ เย่เจี้ยนเหอก็ขว้างแก้วไวน์ที่อยู่ในมือไปตรงหน้าของหลี่ชิงเฟิงหลี่ชิงเฟิงดูนิ่งสงบ เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองฝ่ายตรงข้ามและถามพร้อมรอยยิ้มว่า “อะไรครับ? สี่คำว่า นายท่านซิวหลัวนี้ทิ้งเงาอะไรไว้ในใจคุณเหรอ? ถึงได้มีท่าทางตอบสนองรุนแรงแบบนี้?”แววตาเย่เจี้ยนเหอมืดครึ้ม เขาผุดลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาหลี่ชิงเฟิงพร้อมกัดฟันพูดว่า “ช่างหัวนายท่านซิวหลัวสิ นายคิดว่าจะหลอกคนได้ไปตลอดชีวิตเหรอ ลูกไม้พวกนี้คิดว่ายิ่งใหญ่นักหรือไง?”“ฉันจะบอกนายให้นะไอ้ขยะ ราชาของเมืองเซี่ยชวนมีแค่ตระกูลเย่เท่านั้น”“ไม่ต้องมาพูดเรื่องนายท่านซิวหลัว แม้ว่าเขาจะมีตัวตนจริง ครั้งหน้าที่เขาเจอฉันเขาก็ต้องมาเลียรองเท้าฉันเท่านั้น”สีหน้าเย่เจี้ยนเหอเปลี่ยนเป็นดุร้าย แล้วเขา

“โอเค ขอบคุณมาก”หลี่ชิงเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหันกลับและจากไปพร้อมเย่เซียวเมื่อเข้ามาในรถ เย่เซียวก็งุนงงเล็กน้อยก่อนรีบถามว่า “พี่ เราก็แค่บุกเข้าไป ไม่มีใครเคยกล้าห้ามเรามาก่อน”หลี่ชิงเฟิงส่ายหน้า “เราไม่ใช่โจร ยังไงซะที่ดินนั้นก็เป็นของเขา มันก็เป็นเรื่องทางกฎหมาย เวลาฉันจะทำอะไร ฉันก็จะทำแบบมีมารยาทก่อนแล้วค่อยใช้กำลังทีหลัง”เย่เซียวถอนใจ “โอเค”ตอนแรกทั้งสองคนตั้งใจจะกลับ แต่ว่าเย่เซียวรู้สึกหิวขึ้นมา ทั้งสองเจอร้านบะหมี่อยู่ข้างทางเลยคิดว่าจะกินบะหมี่สักคนละชามก่อนร้านบะหมี่นี้ก็เรียบ ๆ ไม่มีอะไร มีคนเพียงสองคนที่ดูแลร้านเป็นหญิงชราและลูกชายของหล่อนตอนที่หลี่ชิงเฟิงเดินเข้าไปในร้าน หญิงชราก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม “พ่อหนุ่ม อยากกินอะไรล่ะ?”“ขอบะหมี่เนื้อสองชามครับ”“ได้เลย ลูกชายบะหมี่เนื้อสองชาม”ไม่ถึงห้านาที ชายอายุประมาณสามสิบก็ออกมาพร้อมบะหมี่เนื้อสองชาม และรอยยิ้มสดใส “ทั้งสองคนค่อย ๆ กินนะครับ”หลี่ชิงเฟินชิมบะหมี่และพบว่ารสชาติไม่เลวทีเดียว เขายิ้ม“แม่เฒ่า ลูกชายทำบะหมี่เก่งเลยนะครับ” เย่เซียวพูดพร้อมยิ้มหญิงชรายิ้มอย่างใจดี ก่อนนั่งลงช้า ๆ ข้างทั้งสอ

ชายเคราแพะเบิกตากว้าง เขาชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจนกรีดร้อง ความเจ็บนั้นรุนแรงจนยืนไม่อยู่ แล้วทั้งตัวเขาก็อ่อนปวกเปียกพวกลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเขาตอนแรกอยากจะลงมือ แต่เมื่อได้เห็นความเร็วเหนือมนุษย์ของเย่เซียว พวกเขาก็อึ้งงันและไม่กล้าแม้แต่จะขยับพวกเขาทำได้แค่มองชายเคราแพะนอนกลิ้งกรีดร้องอยู่บนพื้น…“ไอ้เวร แกกล้าลงมือกับฉันเหรอ? ฉันเป็นคนของนายท่าน แกตายแน่”ชายเคราแพะเจ็บจนเหงื่อแตกท่วมตัว เขากัดฟันพูดตัวสั่นเทิ้มหลี่ชิงเฟิงยิ้มบาง “นายท่านฮาใช่ไหม? ฉันก็อยากเจอเขาเหมือนกัน แกกลับไปบอกนายท่านฮาว่าคนพวกนี้เขาหาเงินได้ไม่ง่าย เลิกสูบเลือดสูบเนื้อแล้วไสหัวไปได้แล้ว”เมื่อหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เย่เซียวก็เตะชายเคราแพะกลิ้งออกไปเหมือนเป็นลูกบอลชายเคราแพะรู้ทันทีว่าเบื้องหลังสองคนนี้ต้องไม่ธรรมดา เขาจึงไม่กล้าอยู่ต่อ เขาแค่มองมาอย่างเกรี้ยวกราดและมองแม่ลูกร้านบะหมี่ก่อนแค่นเสียงเย็นชา แล้วหันหลังจากไป…พวกนั้นจากไปครึ่งค่อนวันแล้ว แม่ลูกร้านบะหมี่ถึงจะตระหนักได้ว่าพวกเขาทำอะไรลงไป ทั้งสองเดินเข้าไปหาหลี่ชิงเฟิงเพื่อขอโทษลูกชายตื่นเต้นมากจนแทบร้องไห้ “น้องชา