Semua Bab จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Bab 191 - Bab 200

ชายหัวโล้นที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือ เมิ่งชวนที่พวกเขากำลังตามหาอยู่ ดวงตาของหลี่ชิงเฟิงฉายแววเยียบเย็น แต่เมิ่งชวนกลับไม่ทันสังเกตเห็น เขาเอาแต่คิดเรื่องที่จะเชือดสุกรตัวอ้วนพี พวกลูกน้องของเมิ่งชวนต่างหยิบเครื่องมือพลางเปิดฝากระโปรงรถแล้วร่วมทำงานกันอย่างว่องไว ในเวลาไม่ถึงชั่วสิบอึดใจ เมิ่งชวนก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "นายท่าน ซ่อมเสร็จแล้ว ทั้งหมดหนึ่งแสนบาทครับขอบคุณมากครับ" เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "หนึ่งแสนงั้นรึ? กล้าเรียกราคานี้จริง ๆ เหรอเนี่ย? คงไม่ใช่แค่น้ำมันรั่วแล้วมั้ง?" รอยยิ้มบนใบหน้าของเมิ่งชวนค่อย ๆ เลือนหายไปแล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า "คุณดูซิว่าแถวนี้ยังมีอู่ซ่อมรถอยู่อีกไหม? ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เป็นรถหรูด้วย ผมไม่กล้าใส่อะไหล่ห่วย ๆ ให้คุณหรอก คิดแค่หนึ่งแสนยังถูกไปเสียด้วยซ้ำ" เย่เซียวหัวเราะ "คุณซ่อมเสร็จในเวลาไม่ถึงสิบวินาที คุณจะใช้อะไหล่คุณภาพดีอะไรได้เล่า?" เมิ่งชวนแววตามืดมน เขาไม่คิดจะพูดคุยไร้สาระกับพวกเขาอีกต่อไป จากนั้นเขาก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ก็แค่หนึ่งแสน แกจะจ่ายหรือไม่จ่ายกันแน่?" หลี่ชิงเฟิงกับเย่เ

เซี่ยชวนแวดล้อมไปด้วยขุนเขาทั้งสามด้านและอีกด้านก็หันหน้าเข้าหาทะเล เนื่องจากตำแหน่งที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ ทำให้มีหุบเขาลึกมากมายอยู่ที่นี่ บางชนเผ่าในหุบเขามีความคิดที่ค่อนข้างล้าหลัง ทำให้เป็นเรื่องง่ายที่พวกเขาจะเริ่มธุรกิจซื้อขายมนุษย์ หลังจากหลี่ชิงเฟิงกับเย่เซียวออกมาจากอู่ซ่อมรถ หลี่ชิงเฟิงก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า "ขับรถมาที่นี่อย่างน้อย ๆ ก็ต้องใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมง ค่ำมืดป่านนี้แล้วแถมทางขึ้นเขาก็ขรุขระ เช่นนั้นก็ได้แต่ค่อย ๆ ขับไปแล้ว. .” เย่เซียวยิ้มนิด ๆ "พี่ใหญ่ พี่เห็นบนนั้นไหม?" เย่เซียวชี้นิ้วขึ้นฟ้า หลี่ชิงเฟิงเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเฮลิคอปเตอร์สีดำค่อย ๆ มุ่งหน้ามาหาพวกเขาอยู่ไกล ๆ หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ เขาไม่ได้อยู่กับกองกำลังอสูรรัตติกาลมานาน เขาจึงไม่คุ้นเคยกับพลังอำนาจของกองกำลังอสูรรัตติกาลอีกต่อไปแล้ว ไม่นานนักเฮลิคอปเตอร์ก็ค่อย ๆ ร่อนลงมา จากนั้นพวกเขาสองคนก็รีบกระโจนตัวขึ้นไปแล้วอันตรธานหายไปท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรีอันไกลโพ้น... ……. หลี่โต้วโต่วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วขมวดคิ้ว กลิ่นเหม็นเน่าระลอกหนึ่งที่กำจายเข้าสู่จมูกของเธอ ทำให้เธอ

เมื่อโต้วโต่วได้ยินเช่นนี้เข้า เธอก็ขดตัวอยู่มุมหนึ่งและไม่กล้าพูดอะไรอีก ความสิ้นหวังในใจช่างเกินกว่าจะบรรยายได้ ชายชราจ้องมองเธอพลางเอามือไพล่หลัง จากนั้นก็ฮัมเพลงแล้วหันหลังเดินจากไป... เด็กชายเบะปากใส่แล้วเลิกรังควานเธอ เขากระโดดโลดเต้นแล้ววิ่งถือแส้ตามคุณปู่ของตนออกไปด้วยความเบิกบานใจ ท่ามกลางความมืดมิด โต้วโต่วที่ทั้งหนาวเหน็บและหิวโหยประคองหมั่นโถวกลิ่นเหม็นหืนเอาไว้ในมือ จากนั้นก็กินไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง เธอมองลอดรอยแยกตรงประตูออกไป หุบเขาลึกและผืนป่าแต่ครั้งโบราณโอบล้อมเธอเอาไว้ ไม่มีหนทางให้เธอหลบหนีไปได้เลย เธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปชั่วชีวิตจริง ๆ ใช่หรือไม่? โต้วโต่วนั่งลงกับพื้นพลางร่ำไห้และครุ่นคิด บางทีเธออาจจะร้องไห้จนหมดแรงจึงหลับไปอีกครั้ง... สิบนาทีต่อมา เด็กชายกินอาหารมื้อเย็นอิ่มก็ไม่มีอะไรจะทำ ดังนั้นเขาจึงหยิบแส้แล้วเดินออกมานอกลาน ด้วยตั้งใจว่าจะไปกลั่นแกล้งโต้วโต่วอีกครั้ง แต่ทันทีที่เขากำลังมุ่งหน้าไปที่เล้าหมู จู่ ๆ ก็สังเกตได้ว่าดูเหมือนจะมีสองคนยืนอยู่ตรงประตูลาน เด็กชายหรี่ตาแล้วเดิมเข้ามาหา ด้วยแสงจาง ๆ ที่ส่องมาจากห้อง ทำให้เขามองเห็นได้ช

สองชั่วโมงต่อมา หลี่โต้วโต่วก็ถูกส่งเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย โชคดีที่เธอแค่บาดเจ็บภายนอกและมีไข้เล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะค่ำมืดดึกดื่นแล้ว เซี่ยเซียนอินก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันทีที่รู้ข่าว เมื่อเห็นโต้วโต่วนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล เธอก็น้ำตาไหลอาบหน้า! เธออยากจะกอดโต้วโต่วเอาไว้ แต่ก็เกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมา ดังนั้นเธอจึงได้แต่ระบายความตื่นเต้นกับหลี่ชิงเฟิงเท่านั้น เธอกอดหลี่ชิงเฟิงเอาไว้แน่นพลางร่ำไห้ "ที่รัก สุดยอดไปเลย! ขอบคุณมากนะคะ!" หลี่ชิงเฟิงยิ้ม "ยัยโง่เอ๊ย คุณจะมาขอบคุณผมทำไมกันเล่า? โต้วโต่วก็เป็นลูกสาวของผมเหมือนกันนะ" เซี่ยเซียนอินพยายามที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้วถามเสียงแผ่วเบาว่า "เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณหาโต้วโต่วเจอได้ยังไงกัน?" "ไม่สำคัญหรอก เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ ตามหาผู้บงการตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ต่างหากล่ะ" หลี่ชิงเฟิงเอ่ยเสียงขรึม เซี่ยเซียนอินมองเขา "คุณหมายถึง เซี่ยอิ่ง?" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค ก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ เมื่อหลี่ชิงเฟิงเปิดประตูแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจสวมเครื่องแบบหลายนายก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา "สวัสดีครับคุณห

เสี่ยวอิ๋งไม่คาดคิดเลยว่าแม้แต่จ้าวเทียนชื่อก็มาด้วย เธอถึงกับหน้าเปลี่ยนสีไปมาก ตอนที่เธอยืนอยู่บนเวทีจึงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง อย่างไรเสียจ้าวเทียนชื่อก็เป็นผู้ก่อตั้งเทียนชื่อกรุ๊ป ต่อให้ยามนี้จะไม่ได้กุมอำนาจอีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็ยังมีสถานะสูงส่งในบริษัท ตอนที่พนักงานเก่าแก่ส่วนใหญ่เห็นเขา พวกเขาจึงไม่กล้าเมินเฉยต่อเขา จากนั้นพวกเขาก็ลุกขึ้นกล่าวทักทาย เมื่อเสี่ยวอิ๋งเห็นพนักงานของตนสุภาพนอบน้อมกับผู้อื่น เพลิงโทสะก็ปะทุขึ้นในใจของเธอ! เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า "จ้าวเทียนชื่อ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ? ที่นี่ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไปแล้ว คุณอย่ามาร่วมสนุกจะดีกว่าค่ะ" จ้าวเทียนชื่อจึงยกยิ้มขึ้นมา "ถ้าไม่ใช่ของผม งั้นก็ไม่ใช่ของคุณเหมือนกันแหละ! เซี่ยอิ่ง คุณทำเรื่องไร้ยางอายพวกนี้แล้วยังกล้าขึ้นมายืนบนเวทีแล้วพูดจาหน้าไม่อายอยู่อีก ตอนกลางคืนคุณหลับได้สนิทจริง ๆ เหรอ?" เสี่ยวอิ๋งเอียงคอพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ คุณมันไร้เหตุผล ที่ฉันมีวันนี้ได้ก็ล้วนเป็นเพราะความอุตสาหะของตัวเอง! ฉันมีสติแจ่มชัดดี!" เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยิ