All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 171 - Chapter 180

จางเฉียงถูกหลานหลานทำเอาตะลึงงันไปเสียแล้ว เขาเหม่อมองแล้วถามพร้อมยิ้มให้ "คุณพูดว่าอะไรนะครับ? ผมไม่ค่อยเข้าใจ..." หลานหลานเลิกคิ้วแล้วมองเขาพลางขมวดคิ้ว "คุณไม่รู้งั้นเหรอคะ? นี่คือผู้จัดการหลี่ประจำฝ่ายโครงการของเราเอง?" เปรี้ยง! ศีรษะของจางเฉียงราวกับมีอสนีบาตห้าสายผ่าฟาดลงมา! คนก็ซวนเซจนเกือบจะล้มลงกับพื้น! เขาออกจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่บ้าง จากนั้นเขาก็ชี้ไปทางหลี่ชิงเฟิงแล้วถามว่า "มันเป็นผู้จัดการงั้นเหรอ? คุณแน่ใจเหรอว่ามันคือผู้จัดกการน่ะ?" หลานหลานกลับยิ่งหน้าตาเหยเกมากขึ้นเรื่อย ๆ "คุณหมายความว่ายังไงกันแน่? ทำตัวไร้มารยาทแบบนั้นกับผู้จัดการหลี่ได้ยังไงกัน! เอาล่ะ รับข้อมูลโครงการของคุณแล้วรีบกลับไปซะทีเถอะ" หลานหลานออกปากไล่ จากนั้นจางเฉียงก็สงบสติอารมณ์ลง เขาเดินตัวสั่นอยู่ตรงหน้าหลี่ชิงเฟิง ทั้งยังรู้สึกอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี! เขาไม่นึกเลยว่าเขยไร้ประโยชน์ในสายตาเขาผู้นี้จะเป็นผู้จัดการจริง ๆ! "เอ่อ... ผู้จัดการหลี่ โครงการของผม..." หลี่ชิงเฟิงยิ้มพลางกล่าวว่า "โทษทีนะ ตอนนี้พวกเราไม่สนใจโครงการของคุณ กลับไปเสียเถอะ" หลังจากหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เขาก็หัน

จางเฉียงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากลับมาที่โรงแรมได้ยังไง เขาเคาะประตูด้วยท่าทีทึ่มทื่อ ไม่นานหร่วนหลานก็เปิดประตู เมื่อเธอเห็นลูกชาย หร่วนหลานก็ประคองใบหน้าของเขามาจุมพิตโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง! "เจ้าลูกชายเอ๋ย ลูกเก่งสุด ๆ ไปเลย! ลูกทานข้าวเสร็จแล้วเหรอ? เร็วไปหน่อยหรือเปล่า? ผู้จัดการเป็นยังไงบ้างล่ะ? เขาคิดจะลงทุนกับลูกสักเท่าไรกัน?" คำถามเป็นชุด ๆ ประดังใส่เขา เดิมทีจางเฉียงไม่คิดอะไรแล้ว แต่เมื่อหร่วนหลานถามขึ้นมา เขาก็นั่งยอง ๆ แล้วร้องไห้โฮ! คราวนี้หร่วนหลานรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเสียแล้ว! เธอถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัวแล้วมองลูกชายด้วยสายตาเหลือเชื่อ เธอจำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่ลูกชายของตนเองร้องไห้ผ่านมานานแค่ไหนแล้ว นับประสาอะไรกับเรื่องที่เขาร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังด้วยเล่า เมื่อจางเฉียงร้องไห้ หร่วนหลานเองก็ตื่นตระหนกแล้วพูดเสียงสั่นเครือว่า "เสี่ยวเฉียง ลูกเป็นอะไรน่ะ! ร้องไห้ทำไมกัน!" หร่วนหลานประคองเขาไปที่โซฟาพลางมองตาเขาแล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้นน่ะ? บอกแม่มาสิ!" จางเฉียงเช็ดน้ำตาพลางมองแม่ของตัวเองด้วยความสิ้นหวังแล้วสำลักก้อนสะอื้น "ผะ...ผมทำไม่สำเร็จ..." "เ

หลี่ชิงเฟิงออกปากไล่แขก ทำเอาหร่วนหลานกับลูกชายของเธอถึงกับตกตะลึงจนพูดไม่ออก หร่วนหลานรู้ว่าหลี่ชิงเฟิงเป็นเขยแต่งเข้าย่อมตัดสินใจอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงมองหร่วนเหมยพร้อมน้ำตาคลอเบ้าแล้วพูดเสียงเบาว่า "พี่สาว พี่ช่วยพูดอะไรบ้างสิ พี่คงไม่อยากเห็นครอบครัวของน้องสาวตัวเองย่อยยับจริง ๆ หรอกใช่ไหม?" หร่วนเหมยหรี่ตามองเธอ จากนั้นภาพเหตุการณ์เมื่อครั้งอดีตก็แวบเข้ามาในสมองของเธอ! แต่เหตุการณ์เมื่อครั้งอดีตกลับไม่ทำให้หร่วนเหมยใจอ่อนลงในทางกลับกันรังแต่จะทำให้หร่วนเหมยยิ่งโมโหขึ้นเรื่อย ๆ! พ่อแม่ยกมรดกกว่าเก้าสิบส่วนให้พวกเขา จนเธอเกือบจะเหลือแค่บ้านเปล่า ๆ! เพียงเพราะว่าหร่วนหลานคลอดลูกชาย! ยามที่เธอตกที่นั่งลำบากก็เอาแต่ซ้ำเติม พอดีขึ้นหน่อยก็พูดจาค่อนแคะ! น้องสาวพรรค์นั้นไม่ให้ความรู้สึกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันเลยสักนิด ยกเว้นแค่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเท่านั้น แล้วตอนนี้เธอจะช่วยพวกเขาไปทำไมกันเล่า? เมื่อนึกได้เช่นนี้ หร่วนเหมยก็ยกยิ้มประหลาดขึ้นมาตรงมุมปากแล้วพูดเสียงเบาว่า "น้องสาว เดี๋ยวมากินข้าวด้วยกันสิ แต่พวกเราไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจคงพูดอะไรไม่ได้ เธอเข้า

การเอาเงินเข้าล่อได้ผลดีทีเดียว มิหนำซ้ำตอนนี้จางเฉียงก็ต้องการเงิน แน่นอนว่าเขาย่อมตอบตกลงโดยไม่ลังเล เสี่ยวอิ๋งยิ้มให้ "คุณรู้ว่าหลี่ชิงเฟิงมีลูกสาวที่ชื่อว่าหลี่โต้วโต่วใช่ไหม?" จางเฉียงพยักหน้า "รู้สิ ก่อนหน้านี้ผมก็เคยพบหน้ามาแล้ว" เสี่ยวอิ๋งเอ่ยเสียงเบาว่า "เอาตัวหลี่โต้วโต่วมาให้ฉันสิแล้วฉันจะให้เงินคุณอีก ง่าย ๆ แค่นั้นเอง" จางเฉียงรู้สึกตื่นตกใจ จากนั้นเขาก็ครุ่นคิดอยู่ในใจ ก็แค่เอาตัวเด็กคนหนึ่งมาไม่ใช่หรือไง? จะไปยากอะไรกันเล่า? จำเป็นต้องให้เขาลงมือด้วยเหรอ? เสี่ยวอิ๋งเกรงว่าเขาจะสงสัยเข้า ดังนั้นเธอจึงรีบอธิบายให้ฟังว่า "คุณไม่รู้อะไร ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ตอนนี้ฉันเข้าใกล้หลี่โต้วโต่วไม่ได้เลย ดังนั้นคุณจึงเป็นตัวแทนที่เหมาะสมที่สุด ถ้าคุณพาตัวมันมาให้ฉันได้ก็แล้วเรื่องกันไป" จางเฉียงลังเลอยู่ชั่วขณะแล้วถามว่า "พี่สาว ช่วยบอกผมทีว่าคุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" เสี่ยวอิ๋งไม่ได้ปิดบังเรื่องราวพลางเอ่ยขึ้นมาว่า "เอาล่ะบอกคุณก็ได้ อันคิดจะทำให้เทียนชื่อกรุ๊ปต้องล้มละลาย!" เมื่อจางเฉียงได้ยินเช่นนี้เข้า ก็ถึงกับสูดหายใจเฮือก! เทียนชื่อกรุ๊ปล้มละลายงั้นร

ชายหัวโล้นตะลึงงันแล้วถามพร้อมยิ้มให้ "ขายของแบบนี้ออกไปให้ไกล ๆ จะไม่ดีกว่าเหรอครับ?" เสี่ยวอิ๋งยิ้มขึ้นมา "ก็เพราะทุกคนคิดแบบนั้นยังไงล่ะ ฉันก็เลยอยากจะทำให้ประหลาดใจสักหน่อย!" "นี่สิถึงจะเรียกว่าใต้ตะเกียงมืด[1] นายรู้หรือเปล่าล่ะ?" ชายหัวโล้นเกาศีรษะแล้วยิ้ม "คุณหนูเซี่ยช่างเป็นคนที่จัดการเรื่องใหญ่ได้หมดจดเสียจริง เอาล่ะ! งั้นก่อนอื่นก็ขอขอบคุณแทนพี่ใหญ่ของผมด้วย!" "ไม่มีปัญหา พอถึงเวลาก็อย่าลืมโอนส่วนแบ่งเข้าบัญชีของฉันด้วยล่ะ" "แน่นอนครับ!" หลังจากวางสาย เสี่ยวอิ๋งก็มองคุณย่าของเธอที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอกลับค่อย ๆ ทวีความมืดดำ... "คุณย่าคะ ก่อนหน้านี้คุณย่ายังโหดเหี้ยมไม่พอ! คราวนี้ดูหนูให้ดีนะคะ!" "หนูจะทำให้พวกมันตายโดยไร้ที่ฝัง!" ……. เมื่อเซี่ยเซียนอินเลิกงานตอนเย็น ขาของเธอดีขึ้นมากจนสามารถเดินช้า ๆ ได้แล้ว เธอครุ่นคิดแล้วตัดสินใจว่าควรจะไปพบหร่วนหลานและคนอื่น ๆ ถ้าพวกเขาโกรธขึ้นมาจริง ๆ คงจะยุ่งยากไม่น้อย ดังนั้นหลังเลิกงานเธอจึงซื้ออาหารเสริมแล้วรีบไปที่โรงพยาบาล แต่เมื่อเธอเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย กลับพบว่าเตียงสะอาดเอี่ยมและเป็นระเบียบ ทั้งยัง