Semua Bab จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Bab 151 - Bab 160

ตอนนี้คุณย่าเซี่ยได้ที่ดินและผลพลอยได้ทั้งหมดมาแล้ว เธอยังจะรู้สึกเสียได้ยังไงกัน? เมื่อเห็นว่าตอนนี้หลี่ชิงเฟิงยังคงขู่ให้กลัว ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ฉันถึงได้เรียกแกว่าไอ้ขี้แพ้ยังไงล่ะ สิ่งที่แกพูดมีเรื่องไหนเป็นความจริงบ้างล่ะ? แกยังคิดว่าใช้คำพูดข่มขู่ก็จะทำให้ฉันหวาดกลัวงั้นเหรอ?" หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ "ข่มขู่คุณน่ะเหรอ? คุณคิดมากเกินไปแล้ว เซียนอินไปกันเถอะ" เขาไม่พูดอะไรอีกก็ผลักรถเข็นของเซี่ยเซียนอินแล้วหันหลังจากไปด้วยความเด็ดเดี่ยว! หร่วนเหมยเช็ดน้ำตาแล้วเดินตามออกไป มีเพียงเซี่ยหมิงจื้อที่ยังคงนั่งอยู่กับพื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดราวกับว่ายังไม่อาจยอมรับความจริงเรื่องนี้ได้ ยิ่งหร่วนเหมยเห็นเขาก็ยิ่งโกรธ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถีบเขาแล้วร้องตะโกนด้วยความเดือดดาลว่า "คุณมันโง่เง่า! ยังมัวแต่ทำอะไรอยู่ที่นี่อีก! คุณจะขอร้องเธอไปทำไมกัน!" "นับตั้งแต่ต้นจบจบ เธอไม่เคยปฏิบัติกับพวกเราเยี่ยงมนุษย์เลย! ถ้าคุณยังเป็นคนและยังรักลูกสาวของตัวเองอยู่ งั้นก็ลุกขึ้นให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เซี่ยหมิงจื้อกำหมัดแน่นพลางหน้าตาเหยเกอยู่บ้าง ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นแล้วปกป้องศักดิ์

เซี่ยเซียนอินมองหวังเจิ้นอย่างไม่เชื่อสายตา พลางคิดว่าเมื่อสักครู่นี้เธอคงได้ยินผิดไป "คะ...คุณพูดอะไรน่ะ?" ในยามนี้เอง จ้าวเทียนชื่อก็เดินยิ้มเข้ามาหา "คุณเซี่ย หลังจากคณะกรรมการบริหารพิจารณากันอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว พวกเราก็มีมติเป็นเอกฉันท์ว่าจะฝากอนาคตของเทียนชื่อกรุ๊ปเอาไว้กับคุณ" "ตอนนี้คุณเป็นประธานของเทียนชื่อกรุ๊ปแต่เพียงผู้เดียว!" เมื่อเซี่ยเซียนอินมองจ้าวเทียนชื่อก็ยิ่งพูดไม่ออก ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้คือความฝัน หลี่ชิงเฟิงตบไหล่ของเธอแล้วหัวเราะ "บอสเซี่ย มัวนิ่งอยู่ทำไมล่ะ? รีบพูดอะไรกับพนักงานของคุณสักสองสามคำสิ?" ในสถานการณ์แบบนี้ เซี่ยเซียนอินนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรดี เธอรู้สึกสับสนมึนงงไปหมดแล้ว ใช้เวลาหลายสิบนาทีกว่าเซี่ยเซียนอินจะหายตื่นตะลึง คาดไม่ถึงเลยว่าเซี่ยเซียนอินที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว กลับไม่ยอมเข้ารับช่วงกิจการของเทียนชื่อกรุ๊ป เธอส่ายหน้าพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า "ไม่ค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงมอบเทียนชื่อกรุ๊ปให้แก่ฉัน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง ฉันรับเอาไว้ไม่ได้หรอกค่ะ" "ประการแรก ฉันไม่มีความสามารถ" "ประการที่สอง ฉัน

เมื่อคุณย่าเซี่ยได้ยินเช่นนี้เข้าก็ตื่นตกใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "อ้อ แกบอกว่าเป็นโมฆะก็เป็นโมฆะงั้นเหรอ? แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?" "ทำไมมหาเศรษฐีหวังถึงไม่พูดเองล่ะ? ต่อให้เขาต้องส่งใครสักคนมา ก็คงจะไม่ส่งไอ้ขี้แพ้อย่างพวกแกสองตัวมาหรอกมั้ง?" ในยามนี้เอง คุณย่าเซี่ยก็ยิ่งเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองแล้วยิ้มเยาะออกมา "พวกแกไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้งต่อหน้าฉันหรอก ลำพังด้วยสถานะของพวกเราตอนนี้ พวกเราก็คร้านเกินกว่าที่จะสนใจเรื่องพวกนี้กับแกอีก" หลังจากคุณย่าเซี่ยพูดจบก็โบกมือ "ใครก็ได้มาไล่สองคนนี้ออกไปที ช่างน่าขันสิ้นดี..." ตอนนี้เอง จู่ ๆ เซี่ยเซียนอินก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลข เมื่อคุณย่าเซี่ยเห็นเช่นนี้เข้า เธอก็ไม่สนใจให้มากนัก พอนึกว่าอีกฝ่ายยังคงเสแสร้งจึงผุดรอยยิ้มเยาะตรงมุมปากขึ้นมา "สวัสดีค่ะ คุณหวัง" เสียงของเซี่ยเซียนอินพลันดังขึ้น จากนั้นคุณย่าเซี่ยกับเสี่ยวอิ๋งที่คิดจะขึ้นไปชั้นบนก็ชะงักฝีเท้าพร้อมกัน "ฉันเผชิญสถานการณ์บางอย่างที่ตระกูลเซี่ยเข้า ช่วยอธิบายให้พวกเขาฟังเองได้ไหมคะ" เซี่ยเซียนอินถือโทรศัพท์แล้วผลักรถเข็นไปหาคุณย่าเซี่ย "คุ

เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย "จริงเหรอ? พื้นเพเบื้องหลังเป็นยังไงบ้าง? เขามาจากที่ไหนงั้นรึ?" เย่เซียวเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "คนผู้นี้แซ่หาน ทุกคนเรียกเขาว่าหมอหาน เขาเป็นแพทย์แผนจีนอายุราว ๆ หกสิบปีครับ" "พูดต่อไป" "หมอเทวดาผู้นี้มีอุปนิสัยแปลกประหลาดนัก เพราะเขาจะรักษาเพียงปีละคนเท่านั้น เรียกได้ว่าเขาสามารถรักษาโรคอะไรก็ได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าคน ๆ นั้นจะตายไปแล้ว" หลี่ชิงเฟิงค่อนข้างประหลาดใจทีเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะมีอำนาจไร้ที่สิ้นสุดในสนามรบ แต่เขาก็ไม่มีความรู้ทางด้านการแพทย์เลย แต่สิ่งที่แน่นอนก็คือการแพทย์แผนจีนทั้งลึกซึ้งและกว้างขวาง ทั้งยังมีผู้เชี่ยวชาญอยู่นับไม่ถ้วน การที่มีหมอเทวดาในด้านนั้นปรากฎตัวขึ้นมาสักคนจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย ในทางกลับกัน เพียงเพราะความมหัศจรรย์ของการแพทย์แผนจีน ทำให้มีพวกนักต้มตุ๋นซึ่งบ่อนทำลายชื่อเสียงเกียรติภูมิของการแพทย์แผนจีนผุดขึ้นมาไม่น้อยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ การที่หมอเทวดาหานผู้นี้รักษาเพียงปีละคนเท่านั้น ยิ่งเพิ่มทวีกลิ่นอายลึกลับให้ตัวเอง ด้วยเหตุนี้ขอเพียงเขายึดมั่นในจุดยืนของตนเอง มูลค่าของเ

หญิงชรามองชายหนุ่มพร้อมน้ำตาคลอเบ้า... "ฉันตายไม่เป็นไร แต่เนี่ยนเนี่ยนยังเด็ก เธอเพิ่งจะอายุแค่เจ็ดขวบเท่านั้น..." หลังจากหญิงชราพูดจบ เธอก็เดินเข้ามาหาชายหนุ่มพลางยื่นมือออกมาคว้าชายเสื้อของเขาแล้วขอร้อง "พ่อหนุ่ม ฉันไม่มีเงินเลย ให้ฉันยืมเงินสักหน่อยได้ไหม? ให้ฉันได้พบหมอหานและช่วยชีวิตหลานสาวของตัวเองทีเถอะ ขอร้องล่ะ..." "แกทำอะไรเนี่ย! หลีกไปให้พ้น!" เมื่อชายผู้นั้นเห็นมือของหญิงชรากำลังจะทำให้เสื้อผ้าของเขาเปื้อน เขาก็โมโหขึ้นมาทันทีแล้วผลักเธอจนล้มกระแทกพื้น! กำไลเงินที่หล่นตรงเท้าของเขาถูกเขาเตะไปที่ไหนสักแห่ง "บัดซบเอ๊ย! นังบ้าคนนี้! ทำไมฉันจะต้องช่วยแกด้วยล่ะ? ฉันก็มาหาหมอเหมือนกัน! เมื่อไม่นานมานี้แฟนฉันใบหน้าตกกระ ฉันอยากจะมาขอวิธีรักษาที่บ้าน! หลานสาวของแกจะเป็นหรือตายเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ?” "ตั้งแต่มันเกิดในครอบครัวจน ๆ ของแก มันก็สมควรตายแล้ว! นี่เป็นโชคชะตา!" หญิงชราลุกขึ้นจากพื้น เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูดอยู่เลยสักนิด แต่กลับมองหากำไลเงินของตัวเองไปตามพื้น เมื่อชายผู้นั้นเห็นเธอคลานไปทั่วพื้น เขาก็ผุดรอยยิ้มเหยียดหยัน "ช่างน่าสมเพชเสียจริง!