All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 141 - Chapter 150

ถ้าเธอรู้แต่แรก เธอก็คงจะขอให้หลี่ชิงเฟิงมาด้วยแล้ว! "นายท่านลิ่ว อย่าโมโหเลยค่ะ ทุกอย่างเจรจากันได้" เซี่ยเซียนอินเอ่ยเสียงเบา เจิ้งเหล่าลิ่วยิ้มเยาะ "ที่จริงก็ใช่ว่าจะลดราคาไม่ได้ แต่ผมมีเงื่อนไขบางอย่าง" "คุณว่ามาได้เลยค่ะ..." เซี่ยเซียนอินพูดเสียงแผ่ว ใครจะรู้เล่าว่า จู่ ๆ เจิ้งเหล่าลิ่วก็แตะเนื้อต้องตัวเซี่ยเซียนอินโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง! "กรี๊ด!" เซี่ยเซียนอินกรีดร้อง! เธอหันมาตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่ง! หลังจากตบครั้งนี้ เธอก็สำนึกเสียใจขึ้นมาทันที! เจิ้งเหล่าลิ่วเอามือกุมหน้า คิ้วตาที่แลดูฉ้อฉลของเขากลับน่ากลัวสุดขีด! ดูไม่เหมือนดวงตาของชายชราเลยสักนิด! "หล่อนกล้าตบฉันงั้นเหรอ? นี่หล่อนเจรจาธุรกิจกับฉันยังไงกัน?" เจิ้งเหล่าลิ่วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เซี่ยเซียนอินส่ายหน้าซ้ำไปซ้ำมาและพยายามที่จะอธิบาย แต่เจิ้งเหล่าลิ่วกลับไม่ให้โอกาสเธอเลย! "ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!" เซี่ยเซียนอินหวีดร้องเสียงดังลั่น น่าเสียดายที่คฤหาสน์ของเจิ้งเหล่าลิ่วอยู่ห่างไกลเกินไปและไม่มีคนอยู่แถวนั้นเลย ความรู้สึกสิ้นหวังโอบล้อมเธอเอาไว้! ในขณะเดียวกัน โทสะอันยากจะอธิบายก็ปะทุขึ้

เดิมทีฮ่าวเทียนยังควบคุมเป้าหลงได้ ทว่ายามนี้ฮ่าวเทียนตายไปแล้ว เป้าหลงก็ยิ่งมีอำนาจมากขึ้น! คนพวกนี้มารวมตัวกันเพื่อเพลิดเพลินกับการดื่มกิน จากนั้นสายตาของพวกเขาก็ทอดมองมาที่เสี่ยวอิ๋ง "เสี่ยวอิ๋ง! รีบมานี่เร็วเข้า! มาดื่มฉลองกันสักสองสามแก้วเถอะ!" เจิ้งเหล่าลิ่วยิ้มพลางกวักมือเรียก เสี่ยวอิ๋งไม่พลาดโอกาสที่จะได้พบพี่ใหญ่ทั้งหลาย ดังนั้นเธอจึงรีบเดินเข้าไปหาแล้วยิ้มพลางเอ่ยทักทายพวกเขาแต่ละคน เสี่ยวอิ๋งเป็นคนสวยและคุยเก่ง ดังนั้นพี่ใหญ่ทั้งหลายจึงชื่นชมเธอมาก "นายท่านลิ่ว หากกวาดตามองไปทั่วทั้งเมืองเซี่ยชวน คุณคงจะเป็นคนเดียวที่สามารถโทรเรียกพี่ใหญ่พวกนี้มากินดื่มร่วมโต๊ะเดียวกันแล้วล่ะมั้ง?" "ฉันรู้สึกตื่นตันใจที่ได้รับผลประโยชน์จากนายท่านลิ่วจริง ๆ ค่ะ! ฉันขอดื่มให้อีกสองสามแก้ว!" "ถ้าวันหน้าฉันประสบปัญหาเข้า ขอให้พวกพี่ใหญ่ช่วยดูแลฉันทีนะคะ~" เสี่ยวอิ๋งดื่มไวน์ลงไปในอึกเดียวด้วยความเบิกบานใจ! เป้าหลงหัวเราะลั่น "ฉันชอบยัยหนูคนนี้จริง ๆ! ตรงไปตรงมา! เธอไม่เสแสร้งเลยสักนิดเดียว!" เสี่ยวอิ๋งยิ้มให้ "งั้นวันข้างหน้าพี่เป้าหลงจะต้องดูแลฉันให้ดี ๆ นะคะ..." "ไม่ต้องห

เจิ้งเหล่าลิ่วกระแทกผนังอย่างแรงแล้วกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง! หลี่ชิงเฟิงแผ่กลิ่นอายสังหารพลางเดินเข้ามาหาเจิ้งเหล่าลิ่วทีละก้าว ๆ แล้วพึมพำว่า "มือข้างไหนที่ทุบตีเซียนอิน?" ตอนนี้เจิ้งเหล่าลิ่วรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้ว เขาเช็ดเลือดตรงปากพลางเอ่ยวิงวอนอย่างอ่อนแรง "ยะ...อย่าฆ่าผมเลย..." หลี่ชิงเฟิงคว้ามือขวาของเขาแล้วบิดอย่างแรง! กึก! ตั้งแต่นิ้วมือถึงท่อนแขน ข้อต่อทุกข้อและกระดูกทุกนิ้วแทบจะแหลกละเอียด! "อ๊าก!!" น้ำเสียงเจ็บปวดรวดร้าวของเจิ้งเหล่าลิ่วดังก้องไปทั่วทั้งคฤหาสน์! เสี่ยวอิ๋งที่ยังอยู่ใต้เตียงนอนในห้องนอน กลัวจนแทบฉี่ราดอยู่แล้ว! ตอนที่หลี่ชิงเฟิงปล่อยมือ เจิ้งเหล่าลิ่วก็หมดสติเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัสไปเสียแล้ว เขาเตะชายโครงของเจิ้งเหล่าลิ่วแล้วความเจ็บปวดก็ปลุกให้เขาฟื้นตื่นขึ้นมา! "คุณหลี่...ผะ...ผมผิดไปแล้ว! ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย..." "ผมจะขายคฤหาสน์หลังนี้ให้คุณ ไม่สิ... ผมจะยกให้คุณเลย ตกลงไหม? อย่าฆ่าผมเลย..." ดูเหมือนว่าหลี่ชิงเฟิงจะไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด เขาโน้มตัวลงมาหักกระดูกซี่โครงของเจิ้งเหล่าลิ่วทีละท่อน ๆ จนหมด! เจิ้งเหล่

"เซียนอิน!" "เกิดอะไรขึ้นกับแกน่ะ? ใครมันทุบตีแกจนเป็นแบบนี้!" เซี่ยหมิงจื้อกลับตื่นตระหนกยิ่งกว่า เขาจ้องมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสายตาน่ากลัว จากนั้นก็ใช้มือข้างเดียวคว้าลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้ "ไอ้สารเลว! แกทำอะไรน่ะ! แกทำร้ายลูกสาวฉัน วันนี้ฉันจะขอสู้ตายกับแก!" "พ่อคะ! ใจเย็น ๆ ก่อน! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย!" เซี่ยเซียนอินใช้เวลาเกลี้ยกล่อมเซี่ยหมิงจื้ออยู่สักพักแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากฟังจบแล้ว พวกเขาสองคนก็รู้สึกโกรธจัด! หร่วนเหมยเหลือบมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสายตาถมึงทึงแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า "ผู้ชายที่ปกป้องแม้แต่ภรรยาตัวเองไม่ได้ หลังจากโดนทุบตีจนเป็นแบบนี้ ก็เอาแต่ยืนโง่ ๆ อยู่ที่นี่ ช่างไร้ประโยชน์จริง ๆ!" "แม่คะ พอได้แล้ว ชิงเฟิงเองก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน" หร่วนเหมยถอนหายใจแล้วมองเซี่ยหมิงจื้อพลางกล่าวว่า "ฉันจะบอกให้นะ คราวนี้ลูกสาวของฉันได้รับบาดเจ็บเพื่อบริษัท ถ้าหากคุณแม่ของคุณยังปฏิบัติกับลูกสาวของพวกเราอย่างที่เคย ฉันก็รับไม่ได้จริง ๆ!" เซี่ยหมิงจื้อเองก็ร้อนใจเช่นกัน "เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ! ตอนนี้คุณแม่ก็ดีกับเซียนอินมากกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง? ท่านถึงขนา

บรรยากาศในห้องประชุมคราวนี้แตกต่างไปจากคราวก่อนอย่างเห็นได้ชัด คุณย่าเซี่ยมองเซี่ยเซียนอินด้วยสายตาไม่เป็นมิตร "ทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดแล้วใช่ไหม? งั้นฉันจะขอประกาศว่าตระกูลเซี่ยของพวกเราได้ที่ดินในหาดชิงไห่มาแล้ว" "เสี่ยวอิ๋งเป็นฝ่ายที่ได้มา" หลังจากคุณย่าเซี่ยพูดจบก็หยิบสัญญาออกมาแล้วโยนมาตรงหน้าเซี่ยเซียนอิน จากนั้นก็ยิ้มเยาะ "ดูสิ นี่เป็น" เมื่อเซี่ยเซียนอินเห็นสัญญาซื้อขายก็หน้าเปลี่ยนสีอยู่บ้าง สัญญาเป็นของจริงแน่ ๆ แต่คนที่ลงนามกลับไม่ใช่เจิ้งเหล่าลิ่ว ดูเหมือนคุณย่าเซี่ยจะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องมีท่าทีแปลก ๆ ดังนั้นเธอจึงอธิบายว่า "เจิ้งเหล่าลิ่วหายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าเป็นหรือตาย ผู้ที่ลงนามคือลูกสะใภ้วัยสี่สิบปี เธอเป็นญาติเพียงคนเดียวของเจิ้งเหล่าลิ่ว ดังนั้นสัญญาจึงมีผลผูกพันทางกฎหมาย" หลังจากคุณย่าเซี่ยพูดจบ เธอก็เหลือบมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสายตาเปี่ยมความหมายแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "ฉันเกรงว่าใครบางคนที่มีแรงจูงใจแอบแฝงคงจะยอมรับผลลัพธ์แบบนี้ไม่ได้ ถูกไหมล่ะ?" "แกมันยังไร้เดียงสาเกินไป" เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ แทนที่เขาจะโกรธแต่กลับยิ้มออกมา "ขอแสดงความยินดีกั