บททั้งหมดของ จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: บทที่ 121 - บทที่ 130

"ทำไมหลานถึงอยากช่วยคนนอกบริหารบริษัทและเป็นประธานแค่ในนามมากกว่าจะกลับมามีอำนาจที่แท้จริงในตระกูลเซี่ย นี่มันเหตุผลอะไรกัน?" "ช่างมันเถอะ ถ้าหลานไม่ต้องการ ย่าก็ไม่ฝืนใจ ย่าจะคิดเสียว่าตระกูลเซี่ยคงต้องจบสิ้นลงวันนี้แล้ว" "คืนนี้ย่าจะได้จัดการตัวเองแล้วไปพบคุณปู่ของหลาน..." คุณย่าเซี่ยร้องไห้คร่ำครวญ ถ้าหากใครที่ไม่ล่วงรู้สถานการณ์มาเห็นเข้า พวกเขาก็คงจะนึกสงสารหญิงชราขึ้นมาจริง ๆ แต่หลี่ชิงเฟิงกลับไม่รู้สึกสงสารเลยสักนิด เขาตระหนักดีถึงแผนการเจ้าเล่ห์ของหญิงชราซึ่งอำมหิตมิใช่เล่น แน่นอนว่าเซี่ยเซียนอินย่อมต้องลังเลใจ "คุณย่าคะ อย่าทำแบบนี้! หนะ...หนูจะลองกลับไปคิดดู ตกลงไหมคะ? ขอเวลาให้หนูสักหน่อยได้ไหมคะ" คุณย่าเซี่ยเอ่ยพร้อมดวงตาแดงก่ำ "เซียนอิน กลับมาเถอะนะ ไม่ว่าเทียนชื่อกรุ๊ปจะดีสักแค่ไหน มันก็เป็นบริษัทของคนนอก ตอนนี้ตระกูลต้องการหลานอยู่นะ..." ขณะที่เซี่ยเซียนอินกำลังจะตอบ หลี่ชิงเฟิงก็หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยขัดขึ้นมาว่า "คุณย่าครับ กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะ" คุณย่าเซี่ยหน้าเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที "แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน! ฉันมีอะไรต้องคุยกับแกด้วยงั้นรึ? ฉัน..."

"ตื่นสักทีเถอะน่า!" หลี่ชิงเฟิงไม่สะทกสะท้านแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ผมมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียว ก็คือเพื่อปกป้องเซียนอินจากอันตราย หรือแม้แต่จากคนในตระกูล!" "แก แก......" เซี่ยหมิงจื้อโมโหมากเสียจนแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำแล้วนอนหายใจพะงาบ ๆ อยู่บนโซฟา! "พ่อคะ!" เซี่ยเซียนอินรู้สึกหวาดกลัวจนต้องรีบวิ่งเข้าไปหา ปรากฎว่าพ่อของเธอแววตาเลื่อนลอยและริมฝีปากเขียวคล้ำ! "หลีกไป" หลี่ชิงเฟิงแบกเซี่ยหมิงจื้อแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง! เพียงชั่วพริบตาเดียว พวกเขาก็อยู่ชั้นล่างแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล เรื่องนี้ทำให้เซี่ยหมิงจื้อโกรธจัด ตอนที่เขาฟื้นขึ้นมาก็เป็นอีกสองชั่วโมงให้หลัง เซี่ยเซียนอินกับหร่วนเหมยนั่งอยู่ข้างเตียง ขณะที่หลี่ชิงเฟิงเกรงว่าเขาจะฟิวส์ขาดขึ้นมาอีก ดังนั้นเขาจึงเอาแต่เฝ้าอยู่ข้างนอก เมื่อเซี่ยเซียนอินเห็นพ่อของตนฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอก็รีบเข้าไปกุมมือของเขาไว้ "พ่อคะ? พ่อเป็นยังไงบ้างคะ?" เซี่ยหมิงจื้อกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ได้ เขากลับมีสีหน้าเย็นชาแล้วปัดมือของเซี่ยเซียนอินออกไป "

... หลังจากเซี่ยเซียนอินเข้ามารับหน้าที่ดูแลบริษัท เรื่องสำคัญที่สุดของเธอในตอนนี้ก็คือฟื้นฟูภาพลักษณ์ของบริษัท ดังนั้นเธอจึงเรียกเหล่าผู้บริหารระดับสูงเข้ามาหารือกันทันที เมื่อทุกคนเจอเรื่องแบบนี้ พวกเขาต่างมีสีหน้าคับข้องใจและไม่มีใครคิดหาทางออกได้เลย "ประธานเซี่ย เรื่องแบบนี้ไม่อาจสำเร็จในชั่วข้ามคืน" "สร้างพระราชวังยังต้องใช้เวลาหลายสิบปี แต่ทำลายลงได้เพียงชั่วข้ามคืน" "เรื่องนี้คุณไม่อาจรีบร้อนได้ คุณต้องใช้เวลาและเข้าร่วมงานการกุศลให้มาก ๆ เดี๋ยวชื่อเสียงของคุณก็จะค่อย ๆ กลับมาเองนั่นแหละ คนสมัยนี้ลืมง่ายจะตาย" ขณะที่ทุกคนแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เซี่ยเซียนอินก็ขมวดคิ้ว... เธอเคาะโต๊ะพลางเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "พวกเราไม่มีเวลามากขนาดนั้น ปีนี้สถานการณ์ของตระกูลเซี่ยไม่สู้ดีนัก ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วคงได้ล้มละลายแน่ ๆ พวกเราต้องหาวิธีค่ะ" เซี่ยเซียนอินแสดงท่าทีแข็งกร้าว พนักงานคนอื่น ๆ ล้วนเป็นแค่พนักงานล่วงเวลาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก ในตอนนี้เอง สวีเหย่ที่อยู่ตรงมุมห้องก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า "ประธานเซี่ย ผมมีความคิดหนึ่ง ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า..

"แกไม่คู่ควรแม้แต่จะเลียรองเท้าให้คนอื่นเขาเสียด้วยซ้ำไป แกกล้าคุยโวโอ้อวดต่อหน้าพนักงานมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ถ้าหากเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมา แกรู้ไหมว่าคุณย่าจะคิดยังไงกับเซียนอิน?" เซี่ยหมิงจื้อเดินเข้ามาด่ากราดใส่หลี่ชิงเฟิง หลี่ชิงเฟิงชินมานานแล้วจึงไม่สนใจเลยสักนิด จากนั้นเขาก็เอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "ผมพูดอะไรออกไปก็ย่อมต้องทำได้อยู่แล้ว คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอกครับ" "แกจะไปทำอะไรได้? น่าขันสิ้นดี! ฉันไม่เคยเห็นใครพูดออกมาได้หน้าด้าน ๆ แบบนั้นมาก่อนเลย พับผ่าสิ!" ในยามนี้เอง หร่วนเหมยก็กลอกตาแล้วเกิดความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง จู่ ๆ เธอก็พลันห้ามเซี่ยหมิงจื้อเอาไว้ จากนั้นก็มองหลี่ชิงเฟิงพลางกล่าวว่า "หลี่ชิงเฟิง ถ้าแกทำให้เรื่องนี้ยุ่งขึ้นมา ทุกคนก็จะพูดว่าเซี่ยเซียนอินแต่งงานกับสามีที่ดีแต่ปากเก่ง ทว่ากลับไม่มีน้ำยาอะไรเลย" "แบบนี้ก็คงส่งผลกระทบกับเธอไม่น้อยเลย" "เมื่อหกปีก่อนชื่อเสียงของเธอก็ป่นปี้ไปแล้ว หกปีให้หลังแกยังคิดจะทำลายเธออีกงั้นเหรอ?" เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ ไม่ต้องเดาเขาก็รู้ว่าเธอคิดจะพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงยิ้มพลางกล่าวว่า "คุณแม่ครั

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนั้น แต่คนอื่นไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น และมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสายตาเหลือเชื่อ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าละเลยเขาอีก พวกคนที่เยาะเย้ยเขาเมื่อสักครู่นี้ต่างเข้ามากล่าวทักทายหลี่ชิงเฟิง บางคนถึงขนาดมอบนามบัตรให้เสียด้วยซ้ำไป ส่วน รปภ. ยิ่งไปต้องเอ่ยถึงเลย เขารู้สึกหวาดกลัวจนต้องรีบเข้าไปขอโทษขอโพยหลี่ชิงเฟิงโดยไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น หลี่ชิงเฟิงไม่สนใจเรื่องหยุมหยิมพรรค์นี้ จากนั้นก็ตามหวังเจิ้นเข้าไปในโรงแรม ห้องจัดเลี้ยงมีโคมไฟระย้าขนาดมโหฬารแผ่กลิ่นอายหรูหราไปทั่วทุกหนแห่ง ผู้ที่ตกแต่งห้องจัดเลี้ยงแห่งนี้คงจะต้องใช้ความพยายามมากทีเดียว หวังเจิ้นเรียกหลี่ชิงเฟิงเข้ามาแล้วกล่าวด้วยท่าทีเคารพยำเกรงว่า "คุณหลี่ นับเป็นเกียรติที่คุณยอมมาพบผมครับ ผมประธานหวัง ขอขอบคุณล่วงหน้า!" "เย่เซียวบอกผมว่าห้ามเปิดเผยตัวตนของคุณ ฉะนั้นถ้ามีอะไรที่ผมดูแลไม่ทั่วถึง ได้โปรดอดทนหน่อยก็แล้วกันนะครับ" หลี่ชิงเฟิงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ "ผมไม่สนใจเรื่องนี้หรอก อย่าเก็บมาใส่ใจเลยครับ วันนี้ผมมาที่นี่หลัก ๆ ก็เพราะอยากให้คุณมาเข้าพักที่โรงแรมในเครือตระกู