All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 111 - Chapter 120

ตอนนี้เซี่ยเซียนอินประคองหร่วนเหมยเข้าบ้าน เธอค่อย ๆ เย็นลงบ้างแล้ว "สวีซานคนนั้น! ช่างสมควรตายนัก!" "ฉันโมโหแทบตายอยู่แล้ว!" เซี่ยหมิงจื้ออยู่ในห้อง ตอนที่เขาได้ยินหร่วนเหมยร้องตะโกนอยู่ข้างนอกก็เดินออกมา "มีเรื่องอะไรกัน? เธอมาส่งเสียงเอะอะอยู่ตรงนี้ทำไม?" หร่วนเหมยที่ยังคงโกรธจัด เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เซี่ยหมิงจื้อฟัง สุดท้ายเซี่ยหมิงจื้อก็เอาแต่ยิ้มเยาะ "ใครสั่งให้เธอไปแก้ต่างแทนไอ้ลูกเขยไร้ประโยชน์พรรค์นั้นเล่า? สมควรแล้วที่จะถูกคนอื่นสบประมาทเอา!" หร่วนเหมยจ้องมองเขาตาเขม็ง "ป่านนี้แล้วคุณยังจะพูดจากระทบกระเทียบอีก!" "ฉันพูดผิดรึไงล่ะ? มันเป็นไอ้เศษสวะจริง ๆ นี่! ดูมันเข้าสิ แถมยังขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าอีก!" "ถ้าฉันเป็นสวีซาน ฉันก็ดูถูกเหมือนกันแหละ!" เมื่อหร่วนเหมยได้ยินเช่นนี้เข้า หัวใจก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง! "พ่อคะ! ช่วยหยุดพูดสักทีเถอะ!" เซี่ยเซียนอินเองก็เป็นห่วงจนต้องส่งหร่วนเหมยกลับเข้าบ้านเพื่อไปพักผ่อน ในตอนนี้เอง จู่ ๆ สวีซานก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับสวีเหย่ลูกชายของเขา เมื่อหร่วนเหมยเห็นสวีซานก็อารมณ์พลุ่งพล่าน เธอชี้หน้าเตรียมจะสบถด่า แ

สวีเหย่รู้สึกสับสนอยู่บ้าง ลำพังด้วยตัวตนของหลี่ชิงเฟิง ถ้าเขาคิดจะจัดการกับตระกูลเซี่ยยังจำเป็นต้องใช้เขาอีกหรือ? หากจะบอกว่าหลี่ชิงเฟิงดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวก็สามารถกวาดล้างตระกูลเซี่ยได้แล้ว ก็ไม่นับว่าพูดเกินจริงเลย! ทว่ายามนี้เขาไม่กล้าพูดหรือถามอะไรทั้งนั้น ในเมื่อหลี่ชิงเฟิงออกคำสั่งมาเช่นนี้ เขาย่อมไม่กล้าปฏิเสธอยู่แล้ว "เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้วครับ..." หลี่ชิงเฟิงพยักหน้าด้วยท่าทีพึงพอใจ "ดี วางใจเถอะ ถ้านายทำได้ดี ฉันจะหาทางส่งเสริมนายเอง" เมื่อสวีเหย่ได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างจึงยิ้มพลางกล่าวว่า "ขอบคุณครับ คุณหลี่!" "ไปได้แล้ว เอาไว้ติดต่อกันเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน" หลี่ชิงเฟิงกล่าวพลางโบกมือไล่ หลังจากค่ำคืนแห่งความเงียบงัน เซี่ยเซียนอินก็เก็บข้าวของแต่เช้าตรู่แล้วไปที่คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย หลี่ชิงเฟิงเกรงว่าจะเกิดเรื่อง ดังนั้นเขาจึงตามไปด้วย ณ ตระกูลเซี่ยในยามนี้ เสี่ยวอิ๋งที่มีสีหน้าโกรธจัดมองคุณย่าด้วยสายตาเหลือเชื่อ "คุณย่าคิดจะมอบโรงแรมให้เซี่ยเซียนอินบริหารงั้นเหรอคะ? คุณย่าคะ คุณย่ายังสติดีอยู่ไหมคะ?" "มันไม่ได้มาจากตระกูลเซี่ยของพวกเรานะคะ!

สวีเหย่ตะลึงงันไปทันที! เขาจ้องมองมาที่หลี่ชิงเฟิง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงล้อเล่นกับตนอยู่แน่ ๆ "คุณหลี่ ยาสีฟันจะมีพิษได้ยังไงกันครับ?" หลี่ชิงเฟิงเหลือบมองเขา "ทำไมนายไม่ลองใช้ดูล่ะ? จะได้รู้ว่าฉันพูดจริงหรือเปล่า?" หลังจากใช้ชีวิตราวกับตกขุมนรกมาหกปี ทำให้หลี่ชิงเฟิงรู้ว่าสิ่งใดเป็นพิษหรือไม่โดยไม่ต้องถามเลย! นอกเหนือไปจากนั้น พิษในยาสีฟันหลอดนี้ยังเป็นพิษชนิดพิเศษที่ออกฤทธิ์ถึงตายอีกต่างหาก! ตอนนี้สวีเหย่ไม่กล้าล้อเล่นอีก สีหน้าของเขาผสมผเสไปด้วยความโกรธและตื่นตกใจระคนกันไป! "ทำไม? ทำไมเซี่ยอิ่งต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะครับ? นั่นเป็นโรงแรมของตระกูลเซี่ยเองเชียวนะ! เธอบ้าไปแล้วหรือไง?" สวีเหย่พูดเสียงดังพลางเกาศีรษะ หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ "นายคิดว่าคนอย่างเธอจะนึกถึงตระกูลของตัวเองหรือเปล่าล่ะ? เธอสนใจแต่ตัวเองเท่านั้นแหละ" "โรงแรมเต๋อฮุ่ยไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเธออีกต่อไปแล้ว แน่นอนว่าเธอย่อมคิดจะทำลายมันทิ้ง" สวีเหย่ทรุดลงกับพื้นพร้อมหัวสมองว่างเปล่าขาวโพลน เขาไม่เคยเผชิญสถานการณ์เช่นนั้นมาก่อนในอาชีพการงานของตน หลี่ชิงเฟิงเดินเข้ามาพลางเอ่ยเสียงเบาว่า "ดูท่าทางไม่รู้เ

หลังจากหลี่ชิงเฟิงได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ยิ้มจาง ๆ พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยแววดูแคลน เสี่ยวอิ๋งคร้านเกินกว่าจะสนใจเขา จากนั้นก็พาคนของเธอรีบรุดไปที่ห้องพักแขก! เธอเดินเข้าไปในห้องพักแขกที่ว่างอยู่แล้วตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ ซึ่งแม่บ้านเพิ่งจะเปลี่ยนของใช้ในห้องน้ำเป็นของที่เพิ่งจะส่งมาวันนี้ เสี่ยวอิ๋งไล่แม่บ้านออกไปแล้วหยิบยาสีฟันเอาไว้ในมือ จากนั้นเธอก็หันไปทางบุคคลในฝ่ายที่เกี่ยวข้องพลางกล่าวว่า "ฉันสงสัยว่ายาสีฟันหลอดนี้น่าจะมีอะไรผิดปกติ! ฉันขอแนะนำให้คุณเอาไปทดสอบเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!" "ได้ครับ คุณเซี่ย วางใจได้เลย ผมจะส่งกลับไปทดสอบเดี๋ยวนี้แหละ ผลการทดสอบจะออกภายในสิบห้านาที!" "ถ้ามีปัญหาจริง ๆ พวกเราย่อมต้องลงโทษผู้กระทำผิดขั้นรุนแรง!" เสี่ยวอิ๋งพยักหน้า "งั้นฉันคงต้องรบกวนคุณแล้ว! พวกเราไม่อาจปล่อยให้คนชั่วพวกนี้มาทำให้ชื่อเสียงตระกูลเซี่ยของเราต้องมัวหมองได้!" คนทั้งสองรับยาสีฟันแล้วรีบจากไป เนื่องจากเป็นเจ้าหน้าที่ย่อมไม่มีใครกล้าขวางพวกเขาไว้ เสี่ยวอิ๋งกอดอกแล้วเดินกลับไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม ตอนนี้หลี่ชิงเฟิงกับเซี่ยเซียนอินกำลังรอคอยอยู่ในล็อบบี้ แขกหลายคนที่รู้ข่า

เมื่อเสี่ยวอิ๋งได้ยินเช่นนี้เข้า เธอก็แข้งขาอ่อนเปลี้ยขึ้นมาทันที ถ้าไม่ใช่เพราะมีรถอยู่ข้างหลังล่ะก็ เธอคงจะล้มลงกับพื้นไปแล้ว แต่ตำรวจกลับไม่สนใจอารมณ์ของเธอแล้วหยิบกุญแจมือออกมาทันที คราวนี้หลังจากได้ยินข่าว พนักงานบางคนในโรงแรมก็รีบวิ่งเข้ามาดู เมื่อเห็นเสี่ยวอิ๋งตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ พวกเขาต่างก็หน้าตาเหยเกเป็นอันมาก เสี่ยวอิ๋งแสร้งทำทีสงบนิ่งทั้ง ๆ ที่กระสับกระส่ายด้วยความตื่นตระหนกแล้วพูดเสียงเบาขึ้นมาว่า "ฉันจะกลับไปให้ปากคำกับคุณเอง คุณอย่าสวมเจ้าสิ่งนี้ได้ไหม?" "ได้ครับ ไปกันเถอะ" เมื่อตำรวจผายมือเชื้อเชิญ เสี่ยวอิ๋งก็ยืดตัวตรงแล้วตะโกนใส่พวกพนักงานว่า "ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก พวกคุณกลับไปทำงานได้แล้ว" หลังจากเธอพูดจบก็เดินซวนเซขึ้นรถตำรวจไป สิบนาทีต่อมา เธอก็ถูกเรียกเข้าไปในห้องสอบสวน เมื่อเข้ามาแล้ว ตำรวจก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วโยนรายงานผลการทดสอบลงต่อหน้าเธอทันที "รายงานผลการทดสอบพวกนี้เป็นของเหยื่อหลายราย คุณเซี่ย คุณมีอะไรอยากจะพูดไหมครับ?" เมื่อเสี่ยวอิ๋งเห็นรายงานผลการทดสอบ ในที่สุดเธอถึงได้เข้าใจ เธอหลงกลไอ้สารเลวหลี่ชิงเฟิงคนนั้นกับสวีเหย่เข้าแล้ว! แต่