All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 91 - Chapter 100

วันต่อมา ณ ศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพเอกชนชั้นแนวหน้าแห่งหนึ่งในเมืองเซี่ยชวน จ้าวเทียนชื่อกำลังนอนดื่มน้ำผลไม้อยู่บนเก้าอี้แล้วอาบแดด พร้อมสำราญใจกับสาวงามที่มากับเขาด้วย ทุกโครงการของเทียนชื่อกรุ๊ปดำเนินไปตามเป้าโดยมีเซี่ยเซียนอินช่วยจัดการเรื่องพวกนั้นให้ ในฐานะที่เป็นบอส ยากนักที่เขาจะมีโอกาสได้พักผ่อนดี ๆ สักหน พอนึกขึ้นมาได้ จ้าวเทียนชื่อก็อยากจะขอบคุณฮ่าวเทียนเสียจริง ๆ ตอนเช้า เซี่ยเซียนอินมาเยี่ยมจ้าวเทียนชื่อที่ศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพเป็นพิเศษ เรื่องนี้ทำให้จ้าวเทียนชื่อรู้สึกประหลาดใจมากเสียจนไม่กล้าละเลย จากนั้นก็รีบเชิญเธอเข้ามาพบในห้อง เซี่ยเซียนอินเอาผลไม้มาให้แล้วยิ้มจาง ๆ "คุณจ้าว เป็นยังไงบ้างคะ? รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?" จ้าวเทียนชื่อจึงยิ้มออกมา "ขอบคุณครับ! ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก วันหลังมาเยี่ยมเฉย ๆ ก็พอ ไม่ต้องซื้อของมาก็ได้ครับ" "คุณเป็นบอสของฉันนะคะ เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว..." เซี่ยเซียนอินยิ้มให้ จ้าวเทียนชื่อเหลือบมองเธอพลางยิ้มแล้วถามว่า "มีอะไรงั้นเหรอครับ? เกิดเรื่องขึ้นรึไง?" เซี่ยเซียนอินผงกศีรษะพลางถามเสียงเบาว่า "คุณจ้าว ฉันไม่รู้ว่าควรจะถามเร

เซี่ยเซียนอินเดินออกมาจากบ้าน ห่างออกไปไม่ไกลคือธนาคาร จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์แล้วยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานธนาคาร "ช่วยตรวจสอบยอดเงินในบัตรเครดิตให้หน่อยค่ะ" เซี่ยเซียนอินเอ่ยเสียงเบา พนักงานธนาคารรับบัตรเครดิตมาดู ดวงตาฉายแววประหลาดใจ... จากนั้นเขาก็มองเซี่ยเซียนอินด้วยความสงสัยพลางถามว่า "บัตรเครดิตใบนี้เป็นของคุณเหรอครับ?" เซี่ยเซียนอินพยักหน้า พนักงานธนาคารยิ้มให้ "บัตรเครดิตใบนี้ไม่ระบุวงเงิน ฉะนั้นพวกเราจึงไม่ทราบยอดเงินครับ" เซี่ยเซียนอินขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไงคะ?" พนักงานธนาคารครุ่นคิดอยู่สักครู่หนึ่ง "คิดเสียว่ามันเป็นบัตรเครดิตชนิดไม่จำกัดวงเงินก็แล้วกันครับ" คำพูดประโยคเดียวทำเอาเซี่ยเซียนอินถึงกับตกตะลึงจนพูดไม่ออก... บัตรเครดิตชนิดไม่จำกัดวงเงิน? หมายความว่ายังไงกันแน่? หลี่ชิงเฟิงจะมีบัตรเครดิตแบบนั้นได้อย่างไรกัน? เธอรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล... เซี่ยเซียนอินไม่ได้ใช้บัตรเครดิตใบนี้ ตอนค่ำเธอเพียงแค่ซื้อของขวัญอันแสนเรียบง่ายแล้วพาโต้วโต่วไปกับเธอด้วย หลังจากขับรถมาได้ครึ่งชั่วโมง เซี่ยเซียนอินก็มาถึงเขตชิงชิว วิลล่า แม้จะมองอย

เสี่ยวอิ๋งปัดกล่องดนตรีของโต้วโต่วตกพื้นจนแตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย... เมื่อเห็นสิ่งที่เธอหวงแหนที่สุดโดนทำลายลงต่อหน้าต่อตา ดวงตาของโต้วโต่วก็ค่อย ๆ พร่าเลือนไปด้วยหยาดน้ำตา... เธอค่อย ๆ นั่งลงเก็บชิ้นส่วนแล้วพยายามซ่อมแซมสุดชีวิต แต่ก็ยังเปล่าประโยชน์ เสี่ยวอิ๋งจ้องมองเธอตาเขม็ง "นังเด็กสารเลว แกยังจะกล้าเอาอะไรออกมาอีกไหม?" "รีบไสหัวออกไปจากที่นี่เลยนะ! อย่ามาทำให้พวกเราต้องอับอายขายหน้าไปด้วย!" โต้วโต่วที่น้ำตาคลอเบ้ากอดกล่องดนตรีเอาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หันหลังไปอย่างเศร้าสร้อยและเตรียมตัวที่จะจากไป... "ช้าก่อน!" จู่ ๆ เย่เซียวก็ร้องเรียกโต้วโต่วเอาไว้ เสี่ยวอิ๋งคิดว่าเย่เซียวโกรธจึงรีบขอโทษขอโพย "ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ เพราะพวกเราไม่ได้อบรมให้ดี! นังเด็กคนนี้สมควรถูกตีแล้วจริง ๆ!" เพี๊ยะ! เย่เซียววาดมือขึ้นแล้วตบหน้าเสี่ยวอิ๋งแล้วเหวี่ยงเธอลงจากขั้นบันได! ผู้ชมดูเหตุการณ์ต่างร้องอุทานออกมา! เสี่ยวอิ๋งกลิ้งตกจากบันไดแล้วมานั่งกองอยู่กับพื้นในสภาพน่าอับอายยิ่งนัก จากนั้นเธอก็มองเย่เซียวด้วยสายตาหวาดกลัว "คะ คุณ..." เย่เซียวไม่สนใจเธอเลยสักนิด แต่กลับเดินเข้าม

ฝีมือการซ่อมนาฬิกาต้องอาศัยความชำนาญประจำตัว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงอะไหล่นับพันที่มีทั้งชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ในนาฬิกาชื่อดังแบบนั้นเลย แถมตอนนี้ยังตกกระจายเกลื่อนพื้นอีกต่างหาก อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ต่อให้จ้างช่างซ่อมนาฬิกามืออาชีพมา พวกเขาก็ซ่อมให้ไม่ได้หรอก "เย่เซียว เฝ้าพวกมันไว้ด้วยล่ะ ถ้าพวกมันซ่อมไม่ได้ก็อย่าให้เข้ามา!" เมื่อหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เขาก็กุมมือของเซี่ยเซียนอินแล้วก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์... หลังจากเดินเข้ามาในคฤหาสน์ เซี่ยเซียนอินก็ได้รู้ซึ้งถึงความหมายของความหรูหรา! ตอนนี้เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าคฤหาสน์หลังนี้จะเป็นของเขา ตอนที่เซี่ยหมิงจื้อกับหร่วนเหมยเดินเข้ามา พวกเขาก็รู้สึกตกตะลึง หลังจากเห็นที่นี่แล้วก็พาลนึกถึงบ้านเดิมที่พวกเขาอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ ช่างไม่ใช่สถานที่ที่คนจะอยู่ได้เลย หลี่ชิงเฟิงเตรียมอาหารเอาไว้แล้วจึงพวกเขาให้นั่งลงในห้องอาหาร เซี่ยหมิงจื้อกับหร่วนเหมยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขามีเหงื่อผุดซึมหน้าผากด้วยความกังวลใจ ราวกับมีตะปูอยู่บนเก้าอี้ชวนให้พวกเขาไม่สบายใจเอาเสียเลย แม้แต่ยามที่หลี่ชิงเฟิงวางตะเกียบเสียงดังขึ้นมาหน่อย ก็ทำให้พวกเขาสองคนรู้สึกหวาด

เดิมทีเสี่ยวอิ๋งเห็นพวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบน ก็เกรงว่าเซี่ยเซียนอินจะพูดเรื่องไม่ดีต่อหน้าหลี่ชิงเฟิง ดังนั้นเธอจึงตามพวกเขาไปหมายจะแอบฟัง แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องนี้จะให้ผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง! เมื่อคนข้างล่างได้ยินเสียงตะโกนของเสี่ยวอิ๋งจากข้างบน พวกเขาก็รีบตามขึ้นไป "เสี่ยวอิ๋ง มีอะไรงั้นเหรอ?" คุณย่าเซี่ยเอ่ยถามเสียงเบา เสี่ยวอิ๋งยิ้มเยาะ "คุณย่าคะ! คุณย่ามาได้ทันเวลาพอดีเลย หนูแค่อยากจะบอกว่าไอ้เศษสวะอย่างหลี่ชิงเฟิงคนนี้มันโกหก!" "มันเป็นนายท่านซิวหลัวตัวปลอม! มันเป็นแค่เพียงตัวตายตัวแทนเท่านั้น!" จู่ ๆ ทุกคนก็พูดไม่ออก! ทุกคนต่างเหม่อมองหลี่ชิงเฟิง หลี่ชิงเฟิงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากพยักหน้ายอมรับ "ใช่ครับ สิ่งที่เธอพูดมาเป็นความจริง ผมเป็นแค่ตัวตายตัวแทนเท่านั้น นายท่านซิวหลัวสัญญาว่าจะให้ผมอาศัยอยู่คฤหาสน์หลังนี้จนกว่าเขาจะกลับมา" เมื่อคุณย่าเซี่ยได้ยินเช่นนี้เข้า เธอก็ทั้งโกรธและยินดีระคนกันไป! ถ้าหลี่ชิงเฟิงเป็นนายท่านซิวหลัวจริง ๆ เช่นนั้นฉันก็คงจัดการกับมันไม่ได้! ตอนนี้เธอรู้ว่าหลี่ชิงเฟิงหลอกทุกคน แน่นอนว่าเธอย่อมต้องโกรธอยู่แล้ว! แต่เธอกลับยินดีปรีด