บทที่ 92

แต่ครอบครัวของเซี่ยหมิงจื้อกลับไม่มีความสุขเช่นนั้น

ในแง่มุมของปัจจัยแวดล้อม พวกเขาไม่อาจเทียบกับครอบครัวของเซี่ยเทาได้ แม้แต่เงินหนึ่งแสนหยวนก็เป็นปัญหาแล้ว นับประสาอะไรกับเรื่องเตรียมของขวัญมูลค่าหลายแสนหยวนด้วยเล่า

พวกเขากลับบ้านมาด้วยสีหน้าอมทุกข์

หร่วนเหมยเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า "ฉันคิดว่าพวกเราแค่ซื้ออาหารเสริมให้ก็พอแล้ว นายท่านซิวหลัวอาจจะไม่ชอบของขวัญแพง ๆ พวกนั้นก็ได้"

เซี่ยหมิงจื้อเหลือบมองเธอ "เธอจะไปรู้อะไร? ฉันแพ้ให้เซี่ยเทาไม่ได้หรอกนะ!"

เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็ทอดสายตามองมาที่เซี่ยเซียนอิน "เซียนอิน ตอนนี้แกเป็นประธานแล้วนี่ แกคงไม่ขาดเงินหรอกใช่ไหม?"

เซี่ยเซียนอินพูดไม่ออกไปชั่วขณะแล้วเธอก็พูดว่า "พ่อคะ หนูเพิ่งจะเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงเดือนแถมเงินเดือนก็ยังไม่ออกเลย อีกอย่างหนูก็เป็นแค่ผู้รักษาการตำแหน่งประธาน หนูจะไปเอาเงินมาจากที่ไหน?"

"นังเด็กไร้สมอง!"

"ผู้รักษาการตำแหน่งประธานเองก็เป็นผู้บริหารไม่ใช่หรือไง? ใช่ว่าแกจะไม่มีหนทางยักยอกเงินของบริษัทแล้วค่อยใช้คืนทีหลังสักหน่อย"

เมื่อเซี่ยเซียนอินได้ยินเช่นนี้เข้า เธอก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที "พ่อคะ! พ่อ