บทที่ 97

ฝีมือการซ่อมนาฬิกาต้องอาศัยความชำนาญประจำตัว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงอะไหล่นับพันที่มีทั้งชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ในนาฬิกาชื่อดังแบบนั้นเลย

แถมตอนนี้ยังตกกระจายเกลื่อนพื้นอีกต่างหาก อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ต่อให้จ้างช่างซ่อมนาฬิกามืออาชีพมา พวกเขาก็ซ่อมให้ไม่ได้หรอก

"เย่เซียว เฝ้าพวกมันไว้ด้วยล่ะ ถ้าพวกมันซ่อมไม่ได้ก็อย่าให้เข้ามา!"

เมื่อหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เขาก็กุมมือของเซี่ยเซียนอินแล้วก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์...

หลังจากเดินเข้ามาในคฤหาสน์ เซี่ยเซียนอินก็ได้รู้ซึ้งถึงความหมายของความหรูหรา! ตอนนี้เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าคฤหาสน์หลังนี้จะเป็นของเขา

ตอนที่เซี่ยหมิงจื้อกับหร่วนเหมยเดินเข้ามา พวกเขาก็รู้สึกตกตะลึง หลังจากเห็นที่นี่แล้วก็พาลนึกถึงบ้านเดิมที่พวกเขาอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ ช่างไม่ใช่สถานที่ที่คนจะอยู่ได้เลย

หลี่ชิงเฟิงเตรียมอาหารเอาไว้แล้วจึงพวกเขาให้นั่งลงในห้องอาหาร

เซี่ยหมิงจื้อกับหร่วนเหมยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขามีเหงื่อผุดซึมหน้าผากด้วยความกังวลใจ ราวกับมีตะปูอยู่บนเก้าอี้ชวนให้พวกเขาไม่สบายใจเอาเสียเลย

แม้แต่ยามที่หลี่ชิงเฟิงวางตะเกียบเสียงดังขึ้นมาหน่อย ก็ทำให้พวกเขาสองคนรู้สึกหวาด