All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 71 - Chapter 80

เมื่อเห็นเย่เซียวมีท่าทีไม่ไยดีต่อตระกูลเย่เลยสักนิด เฮ่อต้าอวี่ก็รู้สึกคับข้องใจและหงุดหงิดใจผสมผเสกันไป "พี่ใหญ่ คำพูดของคุณออกจะโอหังไปหน่อยหรือเปล่า?" "ตระกูลเย่เป็นถึงผู้ทรงอิทธิพลในเซี่ยชวน..." ในสายตาของเฮ่อต้าอวี่ ตระกูลเย่เปรียบประดุจเทพเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพ เขาถึงกับใฝ่ฝันที่จะได้ผูกสัมพันธ์กับตระกูลเย่ ตอนนี้ในที่สุดความฝันของเขาเป็นความจริงแล้ว เขากลับถูกเย่เซียวสาดน้ำเย็นใส่หน้า[1] ความรู้สึกแบบนั้นออกจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง เย่เซียวยิ้ม "เลิกพูดเหลวไหลแล้วคุยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้กันเถอะ..." เฮ่อต้าอวี่เอ่ยขัดขึ้นมาว่า "ในเมื่อคุณมีความสามารถกันออกขนาดนั้น งั้นก็หาคนเก่ง ๆ จากที่อื่นมาก็ใช้ได้แล้ว จะมารังแกผมไปทำไมกัน?" เย่เซียวหน้าเปลี่ยนสีแล้วยิ้มขึ้นมาทันที "เอาล่ะ ในเมื่อแกไม่ตกลง งั้นฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็รอหมายศาลได้เลย" เมื่อเย่เซียวพูดจบก็หันหลังเตรียมตัวจากไป เฮ่อต้าอวี่หัวใจเต้นรัวแล้วรีบเข้าไปขวางเขาไว้ "ช้าก่อนสิ!" "คุณหมายความว่ายังไงกัน? คุณจะฟ้องร้องผมเพราะเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ? อย่าคิดว่าผมไม่เข้าใจกฎหมา

เสี่ยวจางยิ้มพลางผงกศีรษะ "เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปบอกพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ" หลังจากเสี่ยวจางพูดจบก็หันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน เขาก็เห็นผู้จัดการไช่กับผู้จัดการต่งก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรสักคำอยู่ตรงประตู "ผู้ช่วยเสี่ยวจาง! เป็นยังไงบ้าง? พวกเราจะเข้าไปได้เมื่อไร?" ผู้จัดการต่งรีบเอ่ยถามขึ้นมาทันที ผู้ช่วยเสี่ยวจางส่ายหน้า "ท่านประธานบอกว่าเธอไม่มีเวลา งั้นพวกคุณก็กลับไปเถอะครับ" ผู้จัดการต่งใจหล่นวูบพลางรู้สึกเวียนศีรษะ จากนั้นเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาจนปัญญาจริง ๆ แล้วล่ะก็ พวกเขาคงไม่บากหน้ากลับมาหรอก ตอนนี้คนกลุ่มนี้ถูกขึ้นบัญชีดำเอาไว้แล้ว พวกเขาไม่ต่างอะไรกับหนูตามท้องถนน นอกจากเทียนชื่อกรุ๊ปแล้ว พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปดำรงชีพที่ไหนได้อีกแล้ว "ผู้ช่วยเสี่ยวจาง ขอพวกเราอธิบายเรื่องนี้อีกสักครั้งได้ไหม? พวกเรามาที่นี่เพื่อขอโทษท่านประธาน" ผู้จัดการไช่หัวเราะจากด้านข้าง ผู้ช่วยเสี่ยวจางส่ายหน้า "ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสให้อธิบายแล้วล่ะครับ ผมขอแนะนำให้พวกคุณกลับไปเสียเถอะ" "ผมขอร้องคุณล่ะ!" ผู้จัดการต่งอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงกับพื้นแล้วปาดน้ำตา...

เช้าวันรุ่งขึ้น เมฆครึ้มโอบล้อมเมืองเซี่ยชวนแล้วสายฝนก็เริ่มตกพรำ ๆ จากฟากฟ้า... ทำให้เกิดบรรยากาศชวนอึดอัดไปทั่วทั้งเมือง ตรงทางเข้าสถานฌาปนกิจลำดับที่สามแห่งเป่าซาน หลายคนสวมชุดเรียบ ๆ พร้อมด้วยสีหน้าขรึมเคร่งมารวมตัวกันอยู่ที่นี่แล้ว งานศพของฮ่าวเทียนถูกจัดขึ้นที่นี่ ฮ่าวเทียนไม่มีพ่อแม่ ไม่มีลูกและไม่มีภรรยา มีเพียงแค่สหายกลุ่มหนึ่งจากยุทธภพเท่านั้น เรียกได้ว่าเขาจากไปโดยที่ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวลอีก แต่นั่นเป็นแค่สิ่งเดียวที่โลกภายนอกรู้ ณ มุมหนึ่งของห้องไว้ทุกข์ มีหญิงชราสวมแว่นกันแดด สีหน้าหม่นหมองและมุมปากสั่นกระตุกนิด ๆ กำลังนั่งอยู่ตรงนั้น น้ำตาอุ่นร้อนสองสายไหลลงมาตามแก้มของหญิงชรา คนผู้นี้คือแม่บุญธรรมของฮ่าวเทียนและเป็นคุณย่าของตระกูลเซี่ย หลังจากทราบข่าวการตายของฮ่าวเทียน เธอก็แทบลมจับ แต่ถึงกระนั้นเธอก็กัดฟันทนเอาไว้ เมื่อเห็นภาพถ่ายของฮ่าวเทียนที่อยู่ตรงกลางห้องไว้ทุกข์ คุณย่าเซี่ยก็กำหมัดแน่นแล้วกัดฟันพูดว่า "วางใจเถอะ เสี่ยวเทียน ถ้าให้ฉันต้องเสี่ยงชีวิต! ฉันก็จะทำให้ไอ้คนที่มันฆ่าเธอต้องชดใช้!" "หลี่ชิงเฟิง ฉันขอสาปแช่งให้แกต้องตายอย่างน่าสมเพ

สิ่งที่เซี่ยอิ่งพูดมานับว่ามีเหตุผล หลังจากคุณย่าเซี่ยได้ยินเช่นนี้เข้า เธอก็ตัดสินใจได้ทันที "ดี! จัดการตามนั้นเลย!" "ย่าจะติดต่อหาพ่อแม่ของเซี่ยเซียนอินเดี๋ยวนี้แล้วเล่าเรื่องนี้ให้พวกมันฟังเสียเลย! คราวนี้น่าจะมีละครฉากเด็ดให้ดูเสียแล้ว!" ในวันเดียวกันนั้นเอง คุณย่าเซี่ยก็โทรหาเซี่ยหมิงจื้อผู้เป็นพ่อของเซี่ยเซียนอิน จากนั้นก็สั่งให้เขากลับมาที่เมืองเซี่ยชวนทันที ยามบ่าย เซี่ยหมิงจื้อกับหร่วนเหมยภรรยาของเขาก็รีบมาที่คฤหาสน์ตระกูลเซี่ย ตอนแรกเซี่ยหมิงจื้อถูกคุณย่าเซี่ยไล่ออกจากบ้าน ยามนี้เขาได้กลับมาแล้วก็นึกว่าคุณย่าเซี่ยเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาจึงรู้สึกเบิกบานใจมากทีเดียว ก่อนจะมาที่นี่ เขาซื้อของฝากติดไม้ติดมือมาให้คุณย่าเซี่ยด้วย ตอนที่เซี่ยหมิงจื้อเดินเข้ามาในคฤหาสน์ เขาก็เห็นทั้งครอบครัวมารวมตัวกันอยู่ที่นั่นรวมไปถึง เซี่ยเทาน้องชายต่างมารดากับเซี่ยอิ่งหลานสาวของเขา แต่สายตาดูหมิ่นและเย็นชาจากสองคนนี้กลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย เซี่ยหมิงจื้อค่อย ๆ วางข้าวของที่ซื้อมาลงกับพื้นแล้วยิ้มให้คุณย่าเซี่ยพลางกล่าวว่า "แม่ครับ ของพวกนี้เป็นของฝากในท้องถิ่นที่ผมเอามาใ

เมื่อเซี่ยหมิงจื้อได้ยินเช่นนี้ เขาก็ระเบิดโทสะพลางชี้นิ้วอันสั่นเทาใส่หลี่ชิงเฟิง "อะไรนะ? แกคิดจะฆ่าพวกเรางั้นรึ!" "แกมันไอ้ฆาตกร! ชาติสุนัขอดกินขี้ไม่ได้[1]จริง ๆ! ก็ลองฆ่าดูสิ!" "ถ้าแกกล้าแตะต้องพวกเราคนใดคนหนึ่งดูสิ ฉันจะจับแกยัดเข้าซังเตไปชั่วชีวิตเลย!" เซี่ยหมิงจื้อควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว แต่หร่วนเหมยที่อยู่ข้าง ๆ กลับมีสติมากกว่า เธอมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อเห็นแววตาของหลี่ชิงเฟิงเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร ก็ชวนให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา หร่วนเหมยลากตัวเซี่ยหมิงจื้อมาข้าง ๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า "อย่าได้วู่วามเป็นอันขาด อย่าลืมสิว่าไอ้เด็กนี่มันเป็นฆาตกรนะ ในเมื่อมันตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว ขืนพวกเรากดดันมันหนักเกินไป ใครจะไปรู้ว่ามันจะทำอะไรเล่า" คำพูดเหล่านี้ช่วยเตือนสติเซี่ยหมิงจื้อและทำให้เขาค่อย ๆ ใจเย็นลง "งั้นพวกเราจะทำยังไงดีล่ะ? ลูกสาวของพวกเราอยู่กับไอ้คนพรรค์นี้ไม่ได้หรอกนะ!" เซี่ยหมิงจื้อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หร่วนเหมยครุ่นคิดอยู่สักพักก็เอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "ยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันจะไปคุยกับมันเอง" หลังจากหร่วนเหมยพูดจบ เธอก็เดินเข้