บททั้งหมดของ จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: บทที่ 161 - บทที่ 170

หลี่ชิงเฟิงไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เข็นเซี่ยเซียนอินไปอยู่ตรงหน้าหมอหาน "เอาล่ะ นิ่งไว้นะครับ" หมอหานถลกแขนเสื้อพลางค่อย ๆ แตะหัวเข่ากับกระดูกขาของเซี่ยเซียนอินจากทางด้านหลัง จากนั้นก็ตรวจดูหัวเข่าอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกสักพัก จากนั้นเขาก็เดินเลี่ยงออกมาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอย่างหนักแล้วบ่นพึมพำอะไรสักอย่าง หลี่ชิงเฟิงเดินเข้ามาหาแล้วถามเสียงแผ่วเบาว่า "มีอะไรหรือเปล่าครับ? คุณก็รักษาเธอไม่ได้เหมือนกันเหรอ?" หมอหานยิ้มพลางกล่าวว่า "เปล่าหรอกครับคุณหลี่ ผมกำลังคำนวณค่าใช้จ่ายในการรักษาภรรยาของคุณอยู่น่ะ คุณหลี่ครับ หากว่ากันตามจริงแล้ว ย่อมไม่มีทางรักษาขาของภรรยาคุณได้ แต่ในเมื่อเธอได้เจอผมเข้าล่ะก็ ผมกล้าพูดเลยว่าโลกนี้มีคนที่รักษาขาของภรรยาคุณได้ไม่ถึงสองคนหรอกครับ” หลี่ชิงเฟิงเองก็เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อจึงเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "เชิญคุณว่าราคามาได้เลย" หมอเทวดาหานยิ้มพลางส่ายหน้า "ผมไม่อยากได้เงินหรอก ผมจะเป็นคนรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดของภรรยาคุณเอง ผมแค่ไม่รู้ว่าแผ่นป้ายตัวอักษรจุนจะเป็นเหมือนที่ร่ำลือกันจริง ๆ หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง"

กล้วยไม้ปีศาจสามารถทำร้ายคนได้ และอาการง่วงเหงาหาวนอนก็เป็นผลข้างเคียงอย่างหนึ่ง หลี่ชิงเฟิงอยู่เคียงข้างเธอตลอดทั้งวัน เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเซี่ยเซียนอินลืมตาขึ้นมาเห็นหลี่ชิงเฟิงกับโต้วโต่วกำลังนอนอยู่ทั้งสองข้างของเธอ เธอก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน ทันทีที่เท้าของเธอสัมผัสพื้น เซี่ยเซียนอินก็ตัวสั่น! ขาของฉันสามารถยืนได้แล้ว! เธอตะลึงงันไปหลายนาทีพร้อมเหงื่อที่ผุดซึมหน้าผาก นี่ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องน่าตื่นตะลึงมากกว่า! เธอลองขยับดูนิดหน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะเคลื่อนไหวลำบากและเจ็บหัวเข่าอยู่บ้าง แต่เธอก็ต้องลองเดินดู "คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?" จู่ ๆ เสียงของหลี่ชิงเฟิงก็ดังขึ้นซึ่งทำให้เซี่ยเซียนอินรู้สึกตกอกตกใจ! เธอเกือบล้มหงายหลังอยู่แล้ว แต่โชคดีที่หลี่ชิงเฟิงสายตาว่องไวแล้วรีบก้าวเข้ามาคว้าแผ่นหลังของเธอเอาไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขน ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เซี่ยเซียนอินก็เสียงสั่น "ระ... เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้หรอกน่า... หรือว่าฉันกำลังฝันอยู่..." หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ "โลกกว้างใบนี้เต็มไปด้วยเรื่องน่าอัศจรรย์และไม่มี่สิ่งใดที่เป็นไปไม่ได

"แต่ก็อย่างว่าแหละนะ เดี๋ยวนี้ใช่ว่าจะหางานกันได้ง่าย ๆ เธอก็เรียนมาไม่สูงด้วยใช่ไหมล่ะ? แถมยังไม่มีความสามารถอะไรมากนักอีก เมื่ออยู่ในสังคม เธอก็เป็นได้แค่พวกใช้แรงงานเท่านั้นแหละ จะไปสบายเท่ากินข้าวนิ่มได้ยังไงเล่า" "นังเด็กเซี่ยเซียนอินก็งี่เง่าชะมัด ปล่อยให้เธอหลอกกินตามใจเสียได้..." ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบ หลี่ชิงเฟิงก็พลันหักเลี้ยวกะทันหัน! ทำให้ทั้งห้องโดยสารสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง! หร่วนหลานหวากลัวมากเสียจนกรีดร้องลั่น! "โทษทีครับ พอดีเมื่อสักครู่นี้มีก้อนหินอยู่บนถนน" หลี่ชิงเฟิงกล่าวพลางยิ้มให้ "บ้าเอ๊ย! เธอ! เธอไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง! จริง ๆ เลย..." เพราะความตื่นตกใจ ทำให้หร่วนหลานเงียบลงไปได้มากแล้วพิงกระจกรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลี่ชิงเฟิงก็มาถึงบ้านของหร่วนเหมยกับเซี่ยหมิงจื้อ หลังลงจากรถ หร่วนหลานก็มองบ้านด้วยสีหน้ารังเกียจ "นี่เป็นสถานที่ที่คนอาศัยอยู่งั้นเหรอ? จริง ๆ เลย..." หลี่ชิงเฟิงหิ้วกระเป๋าสัมภาระขึ้นมาแล้วเคาะประตู ไม่นานหร่วนเหมยก็เปิดประตู ทันทีที่สองพี่สองพบหน้ากัน หร่วนหลานก็เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม "นี่! แม่น้องสา

จางเฉียงหัวเราะ "ลุงเขยครับ ทำไมถึงได้กินน้อยจังล่ะ? ลุงไม่ใช่หนุ่ม ๆ อีกแล้วนะ กินเยอะ ๆ หน่อยสิครับจะได้บำรุงสุขภาพ!" หร่วนเหมยที่อยู่อีกด้านมีสีหน้าหม่นหมองพลางเอ่ยเสียงเบาว่า "จางเฉียง ป้าได้ยินมาว่าหลานร่ำรวยแล้วนี่? งั้นนับแต่นี้ไปป้าคงต้องวานให้หลายช่วยดูแลลุงเขยแล้วล่ะ" เดิมทีเธอคิดจะหาทางลงให้จางเฉียง แต่อีกฝ่ายกลับไม่สำนึกบุญคุณ จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าแล้วยิ้มขึ้นมา "เกรงว่าผมคงจะทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ป้ารู้จักระยะห่างระหว่างชนชั้นหรือเปล่าล่ะ? หลี่ชิงเฟิงกับผมก็เช่นเดียวกันแหละ" "ป้าคิดว่าอภิมหาเศรษฐีในโลกนี้จะมอบงานให้ขอทานหรือเปล่าล่ะ? มันจะทำได้หรือ? มีความสามารถถึงขั้นนั้นเชียวรึไง?" คำถามที่รัวออกมาสามครั้งติด ๆ ทำเอาหลี่ชิงเฟิงรังเกียจแทบตายแล้ว หร่วนเหมยเองก็รู้สึกรังเกียจมากเสียจนต้องฝืนยิ้มพลางถามว่า "ดูเหมือนว่าระดับชั้นของหลานจะค่อนข้างสูงทีเดียว หลานไปไกลถึงระดับไหนแล้วล่ะ?" จางเฉียงยังคงรู้สึกตื่นเต้น เขาวางตะเกียบแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า "ผมจะบอกป้าก็แล้วกัน ป้าคงจะรู้แล้วว่าคราวนี้ผมมาที่เซี่ยชวนเพื่อเจรจาเรื่องโครงการ?" หลี่ชิงเฟิงส่ายหน้า

หลังจากพูดไปหลายนาที หลานหลานก็ยื่นมือออกมาห้ามเขาไว้แล้วกล่าวพลางยิ้มให้ "เอาล่ะค่ะ คุณจาง คุณทิ้งข้อมูลโครงการเอาไว้ที่นี่ก่อนเอาไว้ฉันมีเวลาเมื่อไหร่จะดูให้ก็แล้วกันนะคะ แต่อีกเดี๋ยวพวกเรากำลังจะประชุม คงไม่อาจล่าช้าได้..." จางเฉียงยิ้มให้ "ได้สิครับ! ผมจะทิ้งเอาไว้ก่อน! คุณต้องดูให้ได้เลยนะครับ รับรองไม่ผิดหวังแน่! ผมจะรอฟังข่าวดีนะครับ!" หลังจากเดินออกจากบริษัท โทรศัพท์มือถือของจางเฉียงก็ดังขึ้น เป็นหร่วนหลานแม่ของเขาที่โทรมานั่นเอง "เจ้าลูกชาย เป็นยังไงบ้างล่ะ? ทุกอย่างราบรื่นดีไหม?" จางเฉียงยิ้มภูมิอกภูมิใจพลางกล่าวว่า "ลูกชายแม่ลงมือเสียอย่าง! โลกนี้ยังมีอะไรที่ผมทำไม่ได้อีกงั้นเหรอครับ? ราบรื่นสะดวกโยธินไปเลยครับ!" "งั้นลูกได้เจอบอสไหม?" จางเฉียงครุ่นคิดอยู่สักครู่ "แน่นอนว่าย่อมต้องได้พบอยู่แล้วสิครับ! พวกเราคุยกันถูกคอ มิหนำซ้ำเขายังถึงขนาดบอกว่าวันหลังจะเลี้ยงอาหารค่ำผมด้วยล่ะ!" หร่วนหลานรู้สึกตื่นเต้นสุดขีด "จริง ๆ เลยนะ! ลูกชายแม่น่าทึ่งสุด ๆ ไปเลย! งั้นลูกต้องคว้าโอกาสครั้งนี้เอาไว้ให้ดีล่ะ!" หร่วนหลานวางสายแล้วกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องด้วยความตื่นเต้น หลัง