บทที่ 164

กล้วยไม้ปีศาจสามารถทำร้ายคนได้ และอาการง่วงเหงาหาวนอนก็เป็นผลข้างเคียงอย่างหนึ่ง

หลี่ชิงเฟิงอยู่เคียงข้างเธอตลอดทั้งวัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเซี่ยเซียนอินลืมตาขึ้นมาเห็นหลี่ชิงเฟิงกับโต้วโต่วกำลังนอนอยู่ทั้งสองข้างของเธอ

เธอก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน

ทันทีที่เท้าของเธอสัมผัสพื้น เซี่ยเซียนอินก็ตัวสั่น!

ขาของฉันสามารถยืนได้แล้ว!

เธอตะลึงงันไปหลายนาทีพร้อมเหงื่อที่ผุดซึมหน้าผาก นี่ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องน่าตื่นตะลึงมากกว่า!

เธอลองขยับดูนิดหน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะเคลื่อนไหวลำบากและเจ็บหัวเข่าอยู่บ้าง แต่เธอก็ต้องลองเดินดู

"คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?"

จู่ ๆ เสียงของหลี่ชิงเฟิงก็ดังขึ้นซึ่งทำให้เซี่ยเซียนอินรู้สึกตกอกตกใจ! เธอเกือบล้มหงายหลังอยู่แล้ว แต่โชคดีที่หลี่ชิงเฟิงสายตาว่องไวแล้วรีบก้าวเข้ามาคว้าแผ่นหลังของเธอเอาไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขน

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เซี่ยเซียนอินก็เสียงสั่น "ระ... เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้หรอกน่า... หรือว่าฉันกำลังฝันอยู่..."

หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ "โลกกว้างใบนี้เต็มไปด้วยเรื่องน่าอัศจรรย์และไม่มี่สิ่งใดที่เป็นไปไม่ได