บทที่ 168

จางเฉียงหัวเราะ "ลุงเขยครับ ทำไมถึงได้กินน้อยจังล่ะ? ลุงไม่ใช่หนุ่ม ๆ อีกแล้วนะ กินเยอะ ๆ หน่อยสิครับจะได้บำรุงสุขภาพ!"

หร่วนเหมยที่อยู่อีกด้านมีสีหน้าหม่นหมองพลางเอ่ยเสียงเบาว่า "จางเฉียง ป้าได้ยินมาว่าหลานร่ำรวยแล้วนี่? งั้นนับแต่นี้ไปป้าคงต้องวานให้หลายช่วยดูแลลุงเขยแล้วล่ะ"

เดิมทีเธอคิดจะหาทางลงให้จางเฉียง แต่อีกฝ่ายกลับไม่สำนึกบุญคุณ จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าแล้วยิ้มขึ้นมา "เกรงว่าผมคงจะทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ป้ารู้จักระยะห่างระหว่างชนชั้นหรือเปล่าล่ะ? หลี่ชิงเฟิงกับผมก็เช่นเดียวกันแหละ"

"ป้าคิดว่าอภิมหาเศรษฐีในโลกนี้จะมอบงานให้ขอทานหรือเปล่าล่ะ? มันจะทำได้หรือ? มีความสามารถถึงขั้นนั้นเชียวรึไง?"

คำถามที่รัวออกมาสามครั้งติด ๆ ทำเอาหลี่ชิงเฟิงรังเกียจแทบตายแล้ว

หร่วนเหมยเองก็รู้สึกรังเกียจมากเสียจนต้องฝืนยิ้มพลางถามว่า "ดูเหมือนว่าระดับชั้นของหลานจะค่อนข้างสูงทีเดียว หลานไปไกลถึงระดับไหนแล้วล่ะ?"

จางเฉียงยังคงรู้สึกตื่นเต้น เขาวางตะเกียบแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า "ผมจะบอกป้าก็แล้วกัน ป้าคงจะรู้แล้วว่าคราวนี้ผมมาที่เซี่ยชวนเพื่อเจรจาเรื่องโครงการ?"

หลี่ชิงเฟิงส่ายหน้า