บททั้งหมดของ จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: บทที่ 181 - บทที่ 190

"พี่ครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?" ทันทีที่เย่เซียวมาถึง เขาก็เอ่ยถามขึ้นมา หลี่ชิงเฟิงจุดบุหรี่พลางเอ่ยเสียงเบาว่า "โต้วโต่วถูกลักพาตัวไปน่ะสิ ฉันสงสัยว่าจะเป็นฝีมือของเสี่ยวอิ๋ง นังสารเลวคนนั้น" "อะไรนะ!" เย่เซียวโพล่งขึ้นมาทันที! จากนั้นเขาก็พูดด้วยความโกรธจัดว่า "นังแพศยาคนนี้กล้าเป็นศัตรูกับพวกเรางั้นเหรอ? พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการหล่อนเดี๋ยวนี้แหละ!" หลี่ชิงเฟิงห้ามเขาไว้พลางเอ่ยเสียงเบาว่า "ฉันคิดจะฆ่าหล่อนเมื่อไหร่ก็ได้ ยังต้องให้นายลงมืออีกเหรอ? เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ การตามหาคนต่างหากล่ะ นายรีบติดต่อพี่น้องทั่วประเทศแล้วส่งรูปถ่ายของโต้วโต่วไปให้พวกเขา พวกเรามีเวลาแค่วันเดียวเท่านั้น! ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าโต้วโต่วอยู่ที่ไหน!" อิทธิพลของของกองกำลังอสูรรัตติกาลแทรกซึมไปทั่วทุกมุมโลก ปฎิบัติการค้นหาเป็นวงกว้างอาจจะไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับคนอื่น แต่กองกำลังอสูรรัตติกาลกลับสามารถทำสำเร็จได้ไม่ยากเย็นเลย "รับทราบครับ!" ทันทีที่พูดจบ เย่เซียวก็ถอยฉากแล้วอันตรธานหายไปยามพลบค่ำ... ……. บ่ายวันถัดมา หลี่ชิงเฟิงกับเซี่ยเซียนอินไม่คิดจะไปทำงาน พวกเขากำลังรอ

ดั่งคำกล่าวที่ว่า มีเงินก็ใช้ผีโม่แป้งได้[1] เงินสองหมื่นเชียวนะ! สำหรับทุกคนแล้ว ข้อเสนอแบบนั้นช่างยากจะปฏิเสธได้ลง! "ฉันจะทำ!" "นับฉันด้วยสิ!" "ฉันก็จะทำเหมือนกัน!" เพียงชั่วครู่เดียว คนทุกเพศทุกวัยก็ถอดรองเท้าแล้วโยนมาตรงหน้าเซี่ยเซียนอิน "คุณเซี่ย โทษทีนะครับ ผมผิดต่อคุณแล้ว" "โทษทีนะคุณเซี่ย แต่เงินตั้งสองหมื่นเชียวนะ!" ห้องทำงานพลันเต็มไปด้วยกลิ่นแปลก ๆ โดยเฉพาะรอบตัวของเซี่ยเซียนอิน กลิ่นแรงเสียจนน่าคลื่นเหียน! เธอพยายามอดทนอย่างหนักแล้ว แต่ก็ยังทนไม่ไหว! เธออาเจียนพร้อมส่งเสียงเรอออกมา! "เวรเอ๊ย! หล่อนบ้าไปแล้วรึไง! หล่อนทำรองเท้าของฉันเปื้อนหมดแล้ว!" "หล่อนไม่ปกติแล้ว!" คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาผลักเซี่ยเซียนอินแล้วคว้ารองเท้าของตนเองกลับคืนไป ทุกคนรีบแยกย้ายกันไป เหลือเพียงแค่เสี่ยวอิ๋งกับเซี่ยเซียนอินอยู่ในห้อง เสี่ยวอิ๋งโยนกระดาษทิชชู่ห่อหนึ่งลงบนพื้น "มองหาพระแสงอะไรเล่า? แกอาเจียนออกมายังต้องให้ฉันเช็ดอีกหรือไง? รีบเช็ดเร็วเข้าสิ!" เซี่ยเซียนอินผงกศีรษะ ตอนนี้เธอรู้สึกมึนงงอยู่บ้างจึงหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบสกปรกบนพื้นราวกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง เส

"เป็นแกต่างหากล่ะ! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกโผล่มาจากไหน แต่แกยังถึงขั้นมานั่งอยู่ตรงที่นั่งของฉัน แกหมายความว่ายังไงกันแน่?" เสี่ยวอิ๋งยิ้มเยาะ เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกตื่นตะลึงจนสีหน้าคล้ำเครียด เสี่ยวอิ๋งเดินเข้ามาหาหลี่ชิงเฟิงพลางหยิบสัญญาออกมาจากกระเป๋าของตัวเองแล้วยื่นให้เขา "ดูให้ชัด ๆ ซะ เซี่ยเซียนอินของแกยกเทียนชื่อกรุ๊ปให้ฉันแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นบอสของที่นี่ เข้าใจหรือยังล่ะ?" "ตอนนี้ก็ช่วยลุกขึ้นจากที่นั่งของฉันเดี๋ยวนี้ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของแกอีกแล้ว" หลี่ชิงเฟิงพลันเข้าใจได้ทันที มิน่าล่ะเมื่อวานนี้เซี่ยเซียนอินถึงได้ออกไปข้างนอกตั้งนาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจะต้องมาขอร้องเสี่ยวอิ๋ง ยิ่งไปกว่านั้น ยังโดนเสี่ยวอิ๋งเล่นงานอีกต่างหาก! หลี่ชิงเฟิงจ้องมองเสี่ยวอิ๋งด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น... เสี่ยวอิ๋งยังคงหวาดกลัวเขาอยู่บ้างจึงเดินถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว "แกจะทำอะไรน่ะ? กลางวันแสก ๆ แบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ?" เมื่อประตูห้องทำงานเปิดออก เพื่อนร่วมงานหลายคนที่มารวมตัวกันอยู่ตรงประตูล้วนกำลังมองมาที่พวกเขา หลี่ชิงเฟิงรู้ว่าไ

เพื่อนที่ว่านี้จะปรากฏตัวขึ้นก็ต่อเมื่อได้ยินว่าคุณประสบความสำเร็จเท่านั้น พวกเขาจะประจบสอพลอคุณอย่างสุดกำลัง หมายจะยกยอปอปั้นจนคุณตัวลอยขึ้นฟ้าทะลุทางช้างเผือกกันไปเลย เสี่ยวอิ๋งก็ชอบเรื่องแบบนี้มากเช่นกัน หลังจากพูดจาเยินยอไปอีกไม่กี่คำ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเรียกบริกรแล้วเปิดไวน์มูลค่าห้าหมื่นอีกขวดหนึ่ง เสียงเพลงบนฟลอร์เต้นรำค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ แล้วบรรยากาศในห้องส่วนตัวก็ครึกครื้นยิ่งขึ้น! ขณะที่เสี่ยวอิ๋งกับเพื่อน ๆ ของเธอกำลังดื่มฉลองสำราญใจกันอยู่นั้น จู่ ๆ เธอก็สังเกตเห็นว่าประตูห้องส่วนตัวค่อย ๆ เปิดออกแล้วมีคนเดินเข้ามา เสี่ยวอิ๋งผงะอึ้งพลางวางแก้วไวน์ลงแล้วขยี้ตา เพราะคิดว่าเธอคงดื่มมากเกินไปจนตาลาย คนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือหร่วนเหมยงั้นเหรอ? หร่วนเหมยก้มหน้าก้มตาเดินเข้ามาหาเธอ ทั้งยังดูเหมือนมีเรื่องจะพูด แต่เสียงเพลงดังมากเกินไปจึงทำให้เธอได้ยินไม่ชัด เสี่ยวอิ๋งปิดเพลงแล้วมองหร่วนเหมย จากนั้นก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "โอ้ ลมอะไรหอบป้ามาถึงที่นี่ล่ะ? อยากจะดื่มด้วยกันสักหน่อยไหมล่ะ?" หร่วนเหมยก้มหน้าแล้วพูดว่า "เซี่ยอิ่ง บอกให้พวกเธอออกไปก่อนได้ไหม? ฉันมีเรื่อ

หลี่ชิงเฟิงเอ่ยเสียงเบาขึ้นมาว่า "แม่ไม่ได้บันทึกอะไรเอาไว้เลย ต่อให้แจ้งตำรวจไปก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี กลับไปดูแลเซียนอินแทนผมก่อนเถอะครับ" หร่วนเหมย "อย่ามัวแต่ป้วนเปี้ยนอยู่ตรงนี้! เธอคิดว่าลำพังแค่คนชุดดำไม่กี่คนก็จะทำให้เสี่ยวอิ๋งตกใจได้งั้นเหรอ? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเซียนอินและโต้วโต่วล่ะก็ ฉันขอบอกเธอไว้เลยว่าระหว่างไม่จบแน่! เธอควรจะหัดมีสามัญสำนึกเสียบ้างนะ!” หลังจากหร่วนเหมยพูดจบก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป หลังจากเธอออกไปแล้ว หลี่ชิงเฟิงก็หัวเราะขึ้นมา ในที่สุดสุนัขจิ้งจอกก็โผล่หางออกมาแล้ว "ดูเหมือนว่าหล่อนจะขายโต้วโต่วแล้วได้เงินมา ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ คืนนี้เธอน่าจะออกมาฉลอง" หลี่ชิงเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา เย่เซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ในเมื่อขายไปแล้ว ก็หมายความว่าชีวิตของโต้วโต่วไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย ทุกอย่างก็จัดการได้ไม่ยากแล้ว มิหนำซ้ำยังมีเวลาให้จัดการด้วย" "วันนี้รีบเอาบันทึกการโอนเงินของเสี่ยวอิ๋งมาให้ฉันด้วย ฉันต้องการเดี๋ยวนี้เลย!" หลี่ชิงเฟิงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เย่เซียวพยักหน้า "ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ" "มีปัญหาอะไรงั้นรึ?" หลี่ชิงเฟ