บทที่ 185

ตรงประตูทางเข้าของบริษัทในเครือตระกูลเซี่ย รปภ. หลายคนจับตัวเซี่ยเซียนอินมาโยนไว้นอกประตู

เซี่ยเซียนอินนอนอยู่กับพื้นราวกับดินโคลนแอ่งหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เธอไม่รู้ว่าตัวเองนอนอยู่กับพื้นมานานแค่ไหนแล้ว เธอก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจัดผมเผ้าแล้วเดินซวนเซออกไปจากที่นี่ทีละก้าว ๆ

เธอเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนพร้อมรูปถ่ายของโต้วโต่วที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือ แล้วถามเกือบทุกคนที่เธอพบเจอ

เมื่อเซี่ยเซียนอินกลับมาถึงบ้าน ก็เป็นเวลาดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว

ทันทีที่เธอเข้าประตูมา หลี่ชิงเฟิงก็รีบเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเป็นกังวล!

"คุณไปที่ไหนมา? ทำไมถึงไม่ยอมรับสายเลย? รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน!"

หลี่ชิงเฟิงเองก็ตามหาเธอมาทั้งวัน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกตื่นตระหนกอยู่บ้าง

เซี่ยเซียนอินส่ายหน้าพลางเอ่ยเสียงเบาว่า "ฉันไม่เป็นไรค่ะ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง? มีข่าวคราวของโต้วโต่วบ้างไหม?"

หลี่ชิงเฟิงถอนหายใจ "ยังเลย พรุ่งนี้ผมจะคิดหาหนทางอื่นดู"

เซี่ยเซียนอินพลันน้ำตาไหลรินขึ้นมาทันที จากนั้นเธอก็หันหลังกลับเข้าห้องนอนไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อหลี่ชิงเฟิงเห็นแผ่นหลังของเธอก็ให้รู้สึกใจสลาย