All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 201 - Chapter 210

ในตอนนี้เอง หร่วนเหมยก็เข้ามาแตะไหล่ของหลี่ชิงเฟิงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกว่า "ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเแบบนั้นนะ? คุณจ้าวช่วยพวกเราเอาไว้มาก! เธอจะไม่ดื่มฉลองให้บ้างเลยรึไง? จริง ๆ เลยเชียว .....” หลี่ชิงเฟิงฝืนยิ้ม "ผมควรจะดื่มฉลองให้เขาเหรอ? ผมเกรงว่าเขาจะไม่กล้ารับไว้น่ะสิ..." หร่วนเหมยจ้องมองเขา "อย่ามาพูดไร้สาระกับฉันนะ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? คนเขาจะไม่กล้ารับไว้งั้นเหรอ? รีบไปดื่มฉลองซะ! พวกเราก็จะไปกับแกด้วย!" หลี่ชิงเฟิงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากปล่อยให้หร่วนเหมยลากตัวไป จากนั้นก็ตามสองสามีภรรยาไปหาจ้าวเทียนชื่อ เมื่อจ้าวเทียนชื่อเห็นหลี่ชิงเฟิงถือแก้วไวน์มา เขาก็สะดุ้งตกใจ จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นแล้วชูแก้วไวน์ขึ้นมา "คะ...คุณจะทำอะไรครับ!" "คุณจ้าว คราวนี้ขอบคุณที่ให้ความช่วยเหลือ! ไม่งั้นเซียนอินของพวกเราคงจะแหลกสลายไปแล้ว! พวกเราทั้งครอบครัวขอดื่มฉลองให้คุณ!" หลังจากเซี่ยหมิงจื้อพูดจบ เขาก็ดื่มไวน์แดงลงไปแก้วหนึ่ง! หร่วนเหมยผลักหลี่ชิงเฟิงบอกให้เขารีบดื่มฉลองให้ หลี่ชิงเฟิงจึงได้แต่ยิ้มให้จ้าวเทียนชื่อ "คุณจ้าว ขอบคุณครับ" สิ่งนี้ทำให้จ้าวเทียนชื่

"กลับไปเถอะครับ เรื่องนี้ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก ผมเกรงว่าคุณคงจะไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเทียนชื่อกรุ๊ป" เย่เจี้ยนเหอโบกมือซึ่งนับได้ว่าเป็นคำสั่งไล่แขก เซี่ยเทารีบลุกพรวดขึ้นมา "ซิวหลัวกรุ๊ปน่ะเหรอ?" เย่เจี้ยนเหอชะงักงันแล้วมองเขาด้วยสายตาสนอกสนใจ "เช่นนั้นคุณก็รู้เหมือนกัน งั้นคุณจะมาหาผมทำไมเล่า? ผมเคยสัมผัสกับพลังอำนาจของซิวหลัวกรุ๊ปมาแล้ว ถ้าคุณอยากจะตายนักล่ะก็ อย่ามาลากผมไปเกี่ยวด้วยเลย" "นายน้อยเย่ ฟังผมอธิบายก่อนสิ!" เซี่ยเทาพยายามถ่ายทอดสิ่งที่ลูกสาวของตนพูดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ให้เย่เจี้ยนเหอฟังอย่างสุดกำลัง หลังจากเย่เจี้ยนเหอได้ยินเช่นนี้ เขาก็เอามือแตะคางพลางครุ่นคิด หรือว่าจ้าวเทียนชื่อจะอุปโลกน์ซิวหลัวกรุ๊ปขึ้นมาเพื่อให้ผู้คนหวาดกลัวจริง ๆ? ไม่น่าจะใช่หรอก! "ผมเคยเห็นคนของซิวหลัวกรุ๊ปมาที่คฤหาสน์ของพวกเรา คุณจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไงเล่า?" เย่เจี้ยนเหอถาม เซี่ยเทาถึงกับถอนหายใจ "นายน้อยเย่ คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าจะใช่ตัวจริง? ลำพังด้วยอิทธิพลและเงินตราของจ้าวเทียนชื่อ การจ่ายเงินเพื่อสร้างเรื่องหลอกลวงจจะมีปัญหาอะไรนัก? มันกำลังเดินหมากกระดานใหญ่เลยเชียว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาก็เจอเสี่ยวอิ๋งอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลกระทบทางจิตหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยวอิ๋งจะซูบซีดไปมากทีเดียว! "พ่อคะ? เป็นยังไงบ้าง? หนูจะออกไปได้เมื่อไหร่" เสี่ยวอิ๋งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เซี่ยเทาก้มหน้าแล้วพลางกัดฟันเล่าเรื่องนี้ให้เสี่ยวอิ๋งฟัง "ลูกเอ๋ย สถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว พ่อไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะทำยังไงดี ช่วยบอกพ่อทีเถอะ" เซี่ยเทาร้องไห้ เสี่ยวอิ๋งจึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า "จะลังเลไปทำไมกันคะ! คุณย่าจะอยู่ได้สักกี่ปีเชียว? ส่วนหนูยังเด็กอยู่มาก! แน่นอนว่าคุณพ่อต้องเลือกหนูอยู่แล้วสิ!" เมื่อเซี่ยเทาได้ยินเช่นนี้ เขาก็มองเสี่ยวอิ๋งด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา ถึงแม้ว่าเขาจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่เขาก็ไม่คาดคิดเลยว่าเสี่ยวอิ๋งจะพูดออกมาอย่างหน้าชื่นตาบานเช่นนั้น เสี่ยวอิ๋งมีสีหน้าตื่นเต้นแล้วเอ่ยขึ้นทีละคำ ๆ ว่า "ลองคิดดูสิคะ วันหน้าใครจะคอยดูแลพ่อ? พ่อยังไม่ได้คิดบัญชีเลยไม่ใช่เหรอคะ?" "พ่อฟังหนูนะคะ หนูจะโยนความผิดทุกอย่างให้คุณย่า เรื่องนี้ก็เป็นอันจบ!" "พ่อคงไม่คิดจะให้ลูกสาวตัวเองติดแหง็กอยู่ที่นี่ตลอดไปใช่ไหมคะ?" เมื่อเซี่ยเทาหายตกใ

"ยกมือขึ้น!" หลี่ชิงเฟิงมีสีหน้าโกรธจัดพลางกำหมัดแน่น พร้อมที่จะลงไม้ลงมืออย่างเห็นได้ชัด ในยามนี้เอง เซี่ยหมิงจื้อก็ร้องตะโกนขึ้นมาทันทีว่า "แกจะทำอะไรน่ะ! บ้าไปแล้วรึไง? แกกำลังขัดขืนการจับกุมอยู่นะ!" "แกมันโง่เง่า! เอามือลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เซี่ยหมิงจื้อโกรธจัดเช่นกัน เดิมทีเขาคิดจะให้อีกฝ่ายออกไปส่งข่าวให้ครอบครัวของตัวเองรู้ ทว่ายามนี้ทั้งคู่ถูกลากเข้าไปพัวพันเสียแล้ว หลี่ชิงเฟิงไม่ขัดขืนแล้วปล่อยให้เจ้าหน้าที่ตำรวจใส่กุญแจมือ จากนั้นพวกเขาทั้งสามคนก็ถูกผลักขึ้นรถตำรวจไปตามระเบียบ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองคนก็ถูกขังเอาไว้ในสถานีตำรวจ เซี่ยหมิงจื้อมองหลี่ชิงเฟิงก็ให้รู้สึกโมโหจนเข็ดฟัน เขาอยากจะวิ่งเข้าไปตบอีกฝ่ายสักสองฉาดนัก! หลี่ชิงเฟิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งกำลังนั่งหลับตาอยู่ตรงนั้น พลางรู้สึกสบายใจยิ่งนักราวกับว่าเขาอยู่ที่บ้าน เซี่ยหมิงจื้อโมโหเสียจนถอดรองเท้าแล้วปาใส่เขา! หลี่ชิงเฟิงคว้ารองเท้าเอาไว้แล้วขมวดคิ้ว "พ่อครับ พ่อทำอะไรน่ะ?" "ฉันทำอะไรน่ะเหรอ? ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าแกไม่เพียงแต่เป็นเศษสวะ! แกมันยังเป็นลาโง่อีกด้วย!" "เมื่อสักครู่นี้แกจะตอบโต้ไป

เมื่อเซี่ยหมิงจิ้อเปิดประตูก็เห็นหร่วนเหมย เซี่ยเซียนอินกับโต้วโต่วนั่งหลับอยู่บนโซฟา เมื่อเซี่ยเซียนอินได้ยินเสียงประตูเปิด เธอก็พลันลุกขึ้นทันที "ชิงเฟิง พ่อคะ! ไปที่ไหนกันมา!" "หนูโทรไม่ไม่เห็นมีใครรับสายเลย เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ?" เซี่ยเซียนอินร้อนใจเสียจนแทบร้องไห้อยู่แล้ว หลี่ชิงเฟิงจึงรีบกอดศีรษะและปลอบโยนเธออยู่นาน เซี่ยหมิงจื้อนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าหม่นคล้ำพลางสูบบุหรี่ไปด้วย ใบหน้าแทบจะเขียนคำว่า "กังวลใจ" เอาไว้บนนั้นอยู่แล้ว "เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?" "หลี่ชิงเฟิงบอกฉันมาสิ!" หร่วนเหมยไม่เข้าใจเซี่ยหมิงจื้อเลยจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงจ้องหน้าหลี่ชิงเฟิงเขม็งเพราะต้องการคำอธิบาย หลี่ชิงเฟิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามลำดับเหตุการณ์ หลังจากเซี่ยเซียนอินกับหร่วนเหมยได้ยินเข้า พวกเธอต่างก็ตะลึงงันไป... พวกเขารู้นิสัยของเซี่ยอิ่งดี เธอเป็นคนประเภทที่มีแค้นต้องชำระและไม่เคยไว้หน้าใครอยู่แล้ว! เซี่ยเซียนอินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ปะ...เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน? หลักฐานตั้งมากมายขนาดนั้น เธอ..." หลี่ชิงเฟิงยิ้มเยาะพลางกล่าวว่า "มีคนช่วยเธออยู่เบื้องหลังน่ะ