All Chapters of จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: Chapter 261 - Chapter 270

พี่ใหญ่หวังตายแล้ว! เซี่ยเซียนอินตะลึงงันไปไม่กี่อึดใจ จากนั้นก็กรีดร้องแล้วโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่ชิงเฟิง หลี่ชิงเฟิงดันตัวเธอออกแล้วเดินไปมองร่างบนเตียงเงียบ ๆ อยู่นาน พี่ใหญ่หวังไม่มีบาดแผลอื่นใดตามร่างกาย มีเพียงแผลฉกรรจ์ตรงลำคอ ก่อนที่เขาจะตายกลับดวงตาเบิกกว้างและมีสีหน้าดุดัน เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ทันได้ตั้งหลัก ห้องสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งยังไร้ซึ่งวี่แววของการต่อสู้ ผู้ลงมือฆาตกรรมจะต้องมีฝีมือทีเดียว อย่างน้อย ๆ เขาก็ต้องเป็นนักฆ่ามืออาชีพ หลี่ชิงเฟิงรู้ดีแก่ใจว่าตระกูลเย่จัดการคนเพื่อปกปิดความจริง "ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ!" เซี่ยเซียนอินร้องตะโกนเสียงสั่นอยู่นอกประตู สิบนาทีต่อมา รถตำรวจก็ล้อมอาคารเก่าคร่ำคร่าและถูกตำรวจแถวยาวเหยียดล้อมกรอบเอาไว้ หลี่ชิงเฟิงกับเซี่ยเซียนอินเองก็ถูกพาตัวกลับไปสอบปากคำ พวกเขาต่อสู้ดิ้นรนกันมาทั้งคืนแล้วกลับบ้านตอนเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากกลับมาแล้ว เซี่ยเซียนอินก็ทนไม่ไหวจนต้องขอตัวไปนอนก่อน ส่วนหลี่ชิงเฟิงก็ทำอาหารมื้อเช้าให้โต้วโต่วแล้วค่อยไปที่บริษัท แต่ทันทีที่เขามาถึงบริษัท สิ่งที่เขาเป็นก

หลี่ชิงเฟิงพาเซี่ยเซียนอินไปที่ห้องทำงานแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า "ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง ห้ามออกไปอีกล่ะ" หลังจากหลี่ชิงเฟิงพูดจบก็หันหลังเดินจากไป เซี่ยเซียนอินคว้าแขนของเขาไว้ทันที "อย่าใช้กำลังนะ! ขืนคุณใช้กำลังคงได้จบเห่จริง ๆ แน่!" หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ "ผมเข้าใจแล้วน่า" หลังเดินออกมาจากห้องทำงาน เขาก็รีบโทรหาเย่เซียวทันที "ถ่ายทอดคำสั่งออกไป! ตรวจสอบดูว่าพวกนักข่าวที่มาขวางประตูบริษัทเป็นของสำนักข่าวไหน จากนั้นให้เรียกพวกมันกลับไปภายในห้านาที!" "ไม่งั้นล่ะก็ ฉันจะทำให้สำนักข่าวของพวกมันล้มละลาย!" เย่เซียวเองก็รู้สึกได้ว่าหลี่ชิงเฟิงโกรธจริง ๆ ขึ้นมาแล้ว เขาจึงไม่กล้าเพิกเฉยและรีบรับคำสั่งทันที เขาเป็นตัวแทนของกองกำลังอสูรรัตติกาลในประเทศ คำพูดของเขาจึงไม่ต่างอะไรจากพระราชโองการ! ในตอนนี้เอง เสี่ยวอิ๋งกำลังนำนักข่าวและผู้คนกลุ่มใหญ่มาขวางประตูบริษัทแล้วก่อความวุ่นวาย ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของนักข่าวหลายคนก็ดังขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน เมื่อนักข่าวพวกนี้รับสาย พวกเขาก็หน้าเปลี่ยนสีไปบ้าง "ขอโทษทีครับคุณเซี่ย ผมคงต้องขอตัวก่อน พอดีมีเรื่องด่วนที่สำนักข่าว!" "ฉั

รอยยิ้มค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้าของเสี่ยวอิ๋ง จากนั้นเธอก็เอ่ยเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า "เลิกเล่นแง่สักทีเถอะ แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกรึไง?" "ไอ้คนขี้ฉ้ออยู่ที่ไหนล่ะ? เรียกมันออกมาสิ! เรียกมันออกมาเลย!" เสี่ยวอิ๋งนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางมั่นใจสุดขีด หลี่ชิงเฟิงจึงหัวเราะขึ้นมา "ฉันไม่เคยเห็นใครรนหาที่ตายถึงขนาดนั้นมาก่อนเลยพับผ่าสิ" "งั้นฉันจะทำให้เธอได้สมปรารถนาก็แล้วกัน" หลังจากหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เขาก็ปรบมือแล้วตะโกนบอกใครสักคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร "พาตัวมันเข้ามา!" ทุกคนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แม้แต่เซี่ยเซียนอินก็ไม่รู้ว่าหลี่ชิงเฟิงกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ ก่อนที่เธอจะทันได้ไต่ถามอะไร ก็เห็นพนักงานที่อยู่ข้างหลังหลีกทางให้เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายพาคน ๆ หนึ่งเข้ามา เมื่อเธอเห็นคน ๆ นี้ เสี่ยวอิ๋งก็ม่านตาหดวูบทันที จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจลึก ๆ! ผู้ชายคนนี้แลดูกระเซอะกระเซิง มิหนำซ้ำยังสวมกุญแจมือและใบหน้าซูบซีดก็เต็มไปด้วยตอหนวด เขาหาใช่ใครอื่นนอกเสียจากเสี่ยวหวัง! คนอื่นอาจจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เย่เจี้ยนเหอกับเสี่ยวอิ๋งกลับรู้สึกตื่นตะลึงโดยสิ้นเชิง! ใครม

ความเร็วของหลี่ชิงเฟิงช่างน่าทึ่ง! แม้แต่เซี่ยเซียนอินที่อยู่ข้าง ๆ ก็ไม่ทันสังเกตเห็นตอนที่เขาหายตัวไป! ไม่กี่อึดใจต่อมา หลี่ชิงเฟิงก็อยู่ข้างหลังที่กำบังซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบเมตร! ปัง! ลูกกระสุนปะทะถูกที่กำบังก็แตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อย! "คุณหลี่ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" เมื่อหลี่ชิงเฟิงมองไปด้านข้าง ก็พบว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายอยู่ข้างหลังเสาหินอ่อนไม่ไกลจากเขามากนัก "ผมจะโทรเรียกกำลังเสริมเดี๋ยวนี้แหละครับ!" หลังจากเจ้าหน้าที่ตำรวจพูดจบก็หยิบวิทยุสื่อสารออกมาและกำลังจะพูด จู่ ๆ ก็ถูกหลี่ชิงเฟิงขัดขึ้นมาทันที "กว่ากำลังเสริมจะมาถึง พวกมันก็คงจะหนีไปแล้ว คุณมีปืนไหมครับ?" เนื่องจากพวกเขาต้องคุ้มกันนักโทษก็เลยพกปืนมาด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงผงกศีรษะทันที "พวกเรามีปืนครับ แต่พวกเราไม่เห็นมือปืนเลย" "เล็งไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ สามร้อยเมตรทางไฟแจ้งเตือนสถานะ ตรงกลาง" หลี่ชิงเฟิงบอกตำแหน่งของมือปืนโดยไม่ลังเลสักนิด อันที่จริงแล้ว หลังจากเสียงปืนครั้งแรก เขาก็ล็อคตำแหน่งของมือปืนเอาไว้แล้ว ถึงขนาดรู้ว่าอีกฝ่ายใช้ปืนและลูกกระสุนอะไรเสียด้วยซ้ำไป แต่เพราะต้องดูแล

"พบเหรอครับ? คุณหลี่ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้หรอก..." หลี่ชิงเฟิงไม่คาดคิดว่าหวังเจิ้นจะมีท่าทีตอบสนองรุนแรงขนาดนั้น หลี่ชิงเฟิงขมวดคิ้ว "อะไรกันครับ? เทียนเหมินแห่งนี้กินคนรึไง?" หวังเจิ้นเอ่ยเสียงเบาว่า "ถึงแม้ว่าผมจะติดต่อสัมพันธ์กับพวกเขา แต่ผมก็ไม่ใช่สมาชิก ผมไม่รู้เรื่องภายในของพวกเขามากนัก แต่คนพวกนี้ย่อมต้องเป็นคนโหดเหี้ยมอย่างแน่นอน! เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย พวกมันสามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!" เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "คุณคิดว่าผมเป็นคนดีเหรอครับ?" หวังเจิ้นฝืนยิ้ม "พวกมันย่อมไม่อาจเทียบได้กับกองกำลังอสูรรัตติกาล ทว่ายามนี้คุณไม่อยากเปิดเผยตัวตน ผมเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณจริง ๆ นะ..." "เพื่อจัดการกับพวกมันแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนหรอกน่า แค่นัดให้ก็พอแล้ว ที่เหลือผมจะจัดการเอง" ในเมื่อหลี่ชิงเฟิงพูดเสียขนาดนั้น หวังเจิ้นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากเงียบไปนาน เขาก็พูดว่า "มะรืนนี้เป็นวันเกิดของผม เอาแบบนี้เป็นยังไง ผมจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดหนนี้ในเซี่ยชวน จากนั้นหอการค้าเทียนเหมินก็น่าจะมาร่วมงานของผมด้ว