บททั้งหมดของ จอมอสูรคลั่งอันดับหนึ่ง: บทที่ 271 - บทที่ 280

กลุ่มต่อไปงั้นรึ? ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบอะไร ประตูก็เปิดอีกครั้งแล้วอีกกว่าสามสิบคนก็เดินเข้ามา! คนกลุ่มนี้รออยู่ข้างนอกนานแล้ว ตอนนี้พวกเขาต่างถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้ในมือ เพื่อเตรียมถ่ายรูปของเซี่ยหมิงจื้อ... "ยังเหลืออีกสามสิบคน มาโขกศีรษะกันต่อเถอะ" เซี่ยอิ่งยิ้มพลางกล่าวขึ้นมา เซี่ยหมิงจื้อมองเธออย่างแทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ "เซี่ยอิ่ง เธอกำลังจะฆ่าฉันอยู่นะ!" "ฉันก็แค่อยากได้ชีวิตของแก! แล้วยังไงล่ะ? ใช้ชีวิตของแกแลกกับชีวิตของลูกสาวแกไง รับไม่ได้งั้นเหรอ?" เสี่ยวอิ๋งดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าฉายแววอำมหิตอยู่บ้าง! ชวนให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกกระดูกสันหลังเย็นวาบ เซี่ยหมิงจื้อกัดฟันแล้วจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นพุ่งเข้าใส่เสี่ยวอิ๋ง "ถ้าพวกเราต้องตาย งั้นก็ตายไปด้วยกันเถอะ!" เขารู้ว่าขืนตนโขกศีรษะอีกสามร้อยครั้ง คงได้เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายก่อนตายเป็นแน่ และเซี่ย อิ่งก็อาจจะเรียกคนกลุ่มต่อไปเข้ามาอีกก็ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เซี่ยหมิงจื้อก็คิดจะลากเซี่ยอิ่งให้ตายตกไปตามกัน! ทว่าเขาไร้เดียงสาเกินไป ก่อนที่เขาจะวิ่งไปถึงตรงหน้าเซี่ยอิ่ง คนที่อยู่ข้

"ใช่แล้วล่ะ พี่เทา! ลูกสาวพี่น่าทึ่งชะมัดเลย!" "ได้มีลูกอย่างลูกสาวของพี่เทา ต่อให้อายุสั้นไปยี่สิบปีก็คุ้มค่าแล้วล่ะ!" เซี่ยเทาหน้าแดงก่ำอยู่บ้าง จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปากพลางหัวเราะลั่น "พวกมันคิดว่าครอบครัวของตัวเองเป็นใครกัน! พวกมันกล้าต่อต้านพวกเรางั้นเหรอ? งั้นก็ต้องมีจุดจบแบบนี้แหละ!" "ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดอันแสนจะน้อยนิดล่ะก็ ลูกสาวของฉันก็คงจะฆ่าพวกมันทิ้งไปตั้งนานแล้ว!" "นายเชื่อหรือเปล่าล่ะ!" คนอื่นจะพูดว่าไม่ได้อย่างไรกันเล่า พวกเขาต่างผงกศีรษะแสดงความเชื่อมั่นสุดขีด จากนั้นก็เริ่มรินไวน์ให้เขา หลังจากดื่มไปสามรอบ เซี่ยเทาเองก็ออกจะมึนเมาอยู่บ้าง เมื่อเห็นสาวสวยทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ๆ เลือดลมก็พลุ่งพล่านไปชั่วขณะแล้วบังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นในหัว เมื่อชายหัวโล้นที่อยู่ข้าง ๆ รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ก็ยิ้มประหลาดออกมา "พี่เทา พี่อยากจะสนุกไหมล่ะ?" เซี่ยเทายิ้มเก้อกระดาก "เลือกไปสักคนสิ เดี๋ยวผมจะเปิดห้องส่วนตัวให้พี่เอง วันนี้แค่มีความสุขก็พอ!" ชายหัวโล้นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นมา เซี่ยเทาเกาหัว "พี่เป้า พี่จะลำบากใจเช่นนั้นไปทำไมกัน

เมื่อเขามาถึงห้องพักผู้ป่วย เซี่ยหมิงจื้อก็นอนอยู่ที่นั่นแล้วโดยมีหร่วนเหมยกับเซี่ยเซียนอินเฝ้าอยู่คนละด้าน ดูเหมือนว่าเขาจะตกอยู่ในภาวะวิกฤต "คุณไปไหนมา?" เซี่ยเซียนอินเอ่ยถามเสียงเบา หลี่ชิงเฟิงยิ้มจาง ๆ "ไม่เป็นไรหรอก คุณพ่อเป็นยังไงบ้างแล้ว? ผมบอกคุณแล้วยังไงเล่าว่าท่านต้องไม่เป็นอะไร!" "ถึงจะไม่เป็นอะไร แต่ก็หายไปกว่าครึ่งค่อนชีวิตแล้ว แกยังคิดว่าดีอยู่หรือเปล่าล่ะ?" ดูเหมือนว่าหร่วนเหมยจะยังโมโหอยู่ถึงได้จ้องหลี่ชิงเฟิงตาเขม็ง "ทำไมคนที่นอนอยู่บนเตียงถึงไม่ใช่แก? ทำไมแกถึงไม่ตาย ๆ ไปเสียเลย!" "แม่คะ พอได้แล้วน่า!" เซี่ยเซียนอินรั้งตัวหร่วนเหมยเอาไว้แล้วเอ่ยกับหลี่ชิงเฟิงว่า "ดึกแล้ว คุณน่าจะพาโต้วโต่วกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะนอนเฝ้าอยู่ที่นี่เอง" "ก็ได้" หลี่ชิงเฟิงถอนหายใจ เขาคิดจะอธิบายแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย ดังนั้นเขาจึงได้แต่จูงมือโต้วโต่วแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป พอหลี่ชิงเฟิงกลับมาถึงบ้าน เขาก็เห็นเย่เซียวปรากฏตัวอยู่ในห้องรับแขก แต่กลับไม่ยอมเปิดไฟจึงทำให้เห็นเพียงเงาดำซึ่งสร้างความหวาดกลัวให้แก่โต้วโต่ว "เย่เซียว ฉันบอกนายกี่หนแล้วว่าจะมาที่บ้านของฉัน

เย่เจี้ยนเหอยิ้มเหยียดหยัน "แกคิดจะแข่งกับฉันงั้นรึ? ก็ได้ ฉันจะเอาออกมาให้แกได้เปิดหูเปิดตาก็แล้วกัน ฉันขอพนันเลยว่าชั่วชีวิตแกน่าจะได้เห็นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ" หลังจากเย่เจี้ยนเหอพูดจบก็ดีดนิ้ว จากนั้นผู้ช่วยคนงามที่อยู่ข้างหลังก็รีบเดินเข้ามา ของขวัญของอีกฝ่ายเองก็อยู่ในกล่อง มิหนำซ้ำยังมีขนาดพอ ๆ กับของเขาอีกต่างหาก เย่เจี้ยนเหอยิ้มอวดดีแล้วพูดว่า "มหาเศรษฐีหวัง ผมได้ยินมาว่าคุณชอบสะสมของเก่ามากทีเดียว ดังนั้นผมจึงสั่งให้เพื่อนที่อยู่ต่างประเทศประมูลของสิ่งนี้มาให้คุณเป็นพิเศษ เชิญดูเอาเองเถอะครับ!" หลังจากพูดจบ ผู้ช่วยสาวก็เปิดกล่องแล้วสายตาของทุกคนก็ทอดมองมาที่มือของผู้ช่วยสาว! แจกันลายครามใบหนึ่งค่อย ๆ เผยรูปลักษณ์ที่แท้จริงออกมา! เมื่อหลี่ชิงเฟิงเห็นแจกันใบนี้ก็ถึงกับตะลึงงัน... ช่างเหมือนกับแจกันลายครามที่เขาซื้อมาไม่มีผิดเพี้ยนเลย! เขาเหลือบมองเย่เซียวที่อยู่ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเย่เซียวก็เอ่ยกระซิบข้างหูว่า "เป็นของปลอมแน่ ๆ ครับ" ในยามนี้เอง เย่เจี้ยนเหอก็หยิบแจกันขึ้นมาแล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าทุกคนแล้วพูดเสียงดังว่า "แจกันลายครามสมัยราชวงศ์ห

"ฉุดเศรษฐกิจให้ดิ่งลงเหวงั้นรึ? ถ้าทุกคนทำตัวเป็นไอ้เศษสวะชอบหลอกกินข้าวนิ่มอย่างแก ประเทศชาติก็คงจะพินาศไปตั้งนานแล้ว!" "ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี! แกมันก็แค่มดปลวกตัวหนึ่งแท้ ๆ กล้าดียังไงถึงได้มาหัวเราะเยาะใส่พวกเรา?" ในตอนนี้เอง จู่ ๆ หวังเจิ้นที่เอาแต่เงียบมาจนถึงตอนนี้ก็ตบโต๊ะ! ทุกคนพลันหุบปากฉับ! หวังเจิ้นแววตามืดมน เขาเหลือบมองทุกคนแล้วเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาว่า "พวกคุณหมายความว่ายังไงกัน? คิดจะก่อจลาจลในงานเลี้ยงวันเกิดของผมรึไง? พวกคุณไม่เห็นแก่หน้าผมเลย! คิดจะทำอะไรกันแน่!" เมื่อหวังเจิ้นโกรธขึ้นมา แม้แต่ปี้ไห่เทาก็ยังไม่กล้าล่วงเกิน นับประสาอะไรกับพวกเขากันเล่า "เหล่าหวัง ได้โปรดใจเย็นลงก่อนเถอะ เอาแบบนี้เป็นยังไง เพื่อจะได้รู้ว่าแจกันลายครามสมัยราชวงศ์หยวนใบไหนเป็นของจริงใบไหนเป็นของปลอม คุณก็แค่เชิญผู้เชี่ยวชาญให้มาประเมินก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" "คุณเองคร่ำหวอดอยู่ในแวดวงของเก่ามานานหลายปี เช่นนั้นก็น่าจะรู้จักผู้เชี่ยวชาญในวงการนี้เยอะอยู่บ้างใช่ไหมล่ะ?" หวังเจิ้นถอนหายใจพลางพยักหน้าแล้วพูดว่า "ก็ได้! ในเมื่อพวกคุณอยากเถียงกันดีนัก งั้นก็มาทำให้เรื่องนี้กระจ่างกันไปเลย