บทที่ 233

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวไห่ก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาชี้หน้าหลี่ชิงเฟิงและด่ายิ้ม ๆ “พวกนายมันโง่จริง ๆ แค่มาขอโทษก็ขอให้ฉันยกที่ให้แล้วงั้นเหรอ? ก่อนมานี่ดื่มกันไปกี่แก้วเนี่ย?”

หลี่ชิงเฟิงยิ้มแทนที่จะโมโห “ถ้าหากว่าตามที่คุณหลิวต้องการ พวกเราต้องทำยังไงคุณถึงจะเต็มใจยกที่ฮาเฉิงให้เราล่ะ?”

หลิวไห่กรอกตา ที่ดินนี้ไม่มีทางยกให้พวกเขาได้เพราะว่าตัวเขาเองได้ตกลงกับเซี่ยอิ๋งไปแล้ว

แต่ว่าเขาก็อาจจะหลอกพวกนี้เอาประโยชน์ได้สักหน่อย

เมื่อหลิวไห่คิดถึงความงามของเซี่ยเซียนอิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดอยากเข้าหาเธอ

เขากรอกตาและแค่นเสียง “ก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ คืนนี้บอกให้ประธานของนายมาเองแล้วมาดูแลฉัน บางทีฉันอาจจะลองพิจารณาดู…”

หลี่ชิงเฟิงพยักหน้า “จริงเหรอครับ? แบบนี้นี่เอง…”

หลิวไห่หยัน “แล้วคนระดับพวกนาย ก็ไม่ต้องเสนอหน้ามา…”

ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ หลี่ชิงเฟิงก็ลงมือทันที เขาเอื้อมมือออกมาและคว้าผมหลิวไห่กระชากอย่างแรง จนหัวเขากระแทกพื้น

การกระแทกนั้นรุนแรงมากจนหลิวไห่นอนทรุดอยู่ที่พื้นลุกไม่ได้

ไม่นานเลือดก็ไหลนองท่วมพื้น…

อึดใจต่อมา หลิวไห่ก็ค่อย ๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่ก็โดนเย่เซียวเตะกระ