บททั้งหมดของ สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: บทที่ 201 - บทที่ 210

“นี่อย่าไปว่าเขาแบบนั้นน่า” ลู่หลี่ซานเอ่ย “กว่าจะได้ภรรยาคนนี้มาได้ยาก ก็ต้องระมัดระวังกันหน่อย...”“รอยขีดข่วนจะไม่เป็นปัญหา!” อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงจากพ่อค้าดังแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง “ผมมียา ยาวิเศษที่จะไม่ทำให้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนตัว!” ลู่หลี่ซานและหลินอวี่ฉิงหัวเราะลั่นเจียงชั่นถูกขวดยาขนาดเล็ก ๆ ที่ออกแบบสวยงามดึงดูดสายตา บนบรรจุภัณฑ์มีการออกแบบที่ย้อนยุค ดูมีขนาดเล็กและถนัดมือนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นขวดยาที่ถูกทำขึ้นราวกับงานฝีมือคนขายจึงพูดกับเธอยิ้ม ๆ “อยากได้สักขวดไหมจ๊ะ? สินค้าตัวนี้ผลิตโดยบริษัทยาหงซี ผมซื้อมาใช้มากกว่าสิบปีแล้วล่ะ รับประกันเลยว่าใช้ได้ดีทั้งเด็กและผู้ใหญ่”“บริษัทยาหงซี?”“ใช่แล้ว! โรงงานผลิตยาของตระกูลหยิน”ฮั่วจือสิงตกใจแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยเมืองท่านั้นอยู่ใกล้กับหนานหยางมาก ตระกูลหยินที่ว่าจะใช่ตระกูลหยินที่อยู่หนานหยางหรือเปล่านะ?ทุกคนเดินไปข้างหน้าก่อนจะไปหยุดกินของว่างริมทางตรงบริเวณที่คนไม่เยอะมากนัก โดยมีชายสองคนเดินตามมาข้างหลังลู่หลี่ซานสังเกตเห็นว่าฮั่วจือสิงผิดปกติไป“เกิดอะไรขึ้น?”“เปล่า ไม่มีอะไร” เขาตอบอย่างสงบ ก่อนจะคิดอยู่ครู่ห

“ชั่นชั่น” เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดกับเธอ “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป..ผมต้องไปฝึกซ้อม”เจียงชั่นสะดุ้ง “มีแข่งอีกงั้นเหรอคะ?”“ใช่” เขาตอบอย่างคลุมเครือ “คราวนี้ผมอาจจะไปสักสองสามวัน”ได้ยินอย่างนั้นเธอก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อยแต่เพราะเป็นอาชีพที่เขารัก เธอจึงสนับสนุนเต็มที่ฮั่วจือสิงจึงเข้าไปโอบเอวบางแล้วซุกใบหน้าลงที่ลำคอระหง ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคย“คุณจำท่าที่ผมเพิ่งสอนไปได้ใช่ไหม?”เจียงชั่นกลอกตา “จำได้สิคะ”เขาจึงยิ้มอย่างร้ายกาจ “จำได้แค่ไหน?”เจียงชั่นจึงทำท่าทางง่าย ๆ “ก็ถ้ามีใครมาโจมตีฉันจากทางด้านหน้าแบบนี้...หรือถ้ามีคนโจมตีจากทางด้านหลัง...”เมื่อเธอสัมผัสข้อมือของฮั่วจือสิง เขาก็กอดเธอแน่นทันทีชายหนุ่มแข็งแกร่งมากจนเธอไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการมาได้ ใบหน้าสวยจึงแดงก่ำ“ที่รัก...”“ว๊าย!”ทันใดนั้นฮั่วจือสิงก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเข้าไปที่เตียงใหญ่ในห้องนอนทันทีโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆก่อนที่จะกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เจียงชั่นก็ยกมือขึ้นต่อยที่หน้าอกแกร่งทันที พลางจ้องคนตรงหน้าอย่างดุเดือด“เมื่อกี้ทำได้ดี” ฮั่วจือสิงลดเสียงลง “ตอนนี้...”ก่อนจะคว้

“ที่หยางเฉิงกว้างขวางมากพอสำหรับเธอ” ฮั่วเหวินหยวนถือไม้ค้ำหัวมังกร “หาที่ให้เธอได้ปักหลักอยู่ที่นี่แล้วแต่งงานซะ แกไปเยี่ยมเธอได้บ้างในทุก ๆ เดือน”“ตราบใดที่ผู้หญิงคนนั้นประพฤติตัวดีและไม่ก่อปัญหา แกก็สามารถเก็บเธอไว้ข้าง ๆ ได้”ฮั่วจือสิงตกใจและยิ้มอย่างเย็นชา “ปู่อยากให้เธอมาเป็นภรรยาลับผมงั้นเหรอ?”“ผู้หญิงแบบนั้น แม้จะเป็นคนนอกแต่ก็สามารถเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาได้”หัวใจของฮั่วจือสิงสั่นไหว“ไม่ได้” เขาเอ่ยเสียงเครียด “ผมจะไม่ยอมให้เธอต้องมาทนทุกข์กับความไม่ยุติธรรมแบบนั้น”“แล้วแกจะทำอะไร? แต่งงานกับเธอเหรอ?” ฮั่วเหวินหยวนพูดเสียงเคร่งขรึม “ฉันว่าแกกำลังหมกมุ่นเกินไปแล้ว!”ชายชราเริ่มหายใจไม่ออก เขาใช้มือกุมที่หน้าอกแล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่าง“เลิกกับเธอซะจือสิง! ถึงแกจะไม่อยากแต่งงานกับเหยาม่านหนิง แต่แกก็ยังเลือกผู้หญิงจากตระกูลใหญ่อื่น ๆ ได้”“ผมบอกไปแล้วว่าในชีวิตนี้ผมไม่ต้องการใครอีกนอกจากเจียงชั่น!”“แกไม่ต้องการใครนอกจากเธองั้นเหรอ?” ฮั่วเหวินหยวนเปล่งเสียงดังแล้วมองหลานอย่างเย็นชา “แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอต้องหายไปจากโลกใบนี้ซะ”ฮั่วจือสิงรู้สึกว่าได้ยินเสียงอื้ออ

อีกด้านหนึ่งของปลายสายที่เงียบลงครู่หนึ่งเสียงอันนุ่มนวลและอ่อนหวานของหญิงสาวก็ดังขึ้น“ฉันก็รักคุณอยู่แล้วนี่คะ”หัวใจของเจียงชั่นเต้นรัว ก่อนที่แก้มใสจะเริ่มร้อนผ่าว จากนั้นเธอก็รีบวางสายไปหญิงสาวถือโทรศัพท์ค้างไว้ด้วยความเขินอายอยู่พักใหญ่หลังจากที่แต่งงานกันมาดูเหมือนว่าคนทั้งคู่จะไม่ได้พูดคำว่ารักอย่างเป็นทางการเลยเจียงชั่นยืดตัวขึ้น รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังลอยอยู่บนปุยเมฆ ความฝันในคืนนี้คงจะมีเขามาปรากฎตัวอยู่ด้วยแน่นอนหลังจากที่ฮั่วจือสิงวางสาย เขาที่กำลังจะขอให้ฟางฮั่นขับรถไปส่งก็ได้ยินเสียง ๆ หนึ่งเคลื่อนไหวจากทางด้านหลัง“ผู้หญิงคนนั้นนามสกุลเจียง?”หัวใจของเขารัดแน่น ก่อนจะหันกลับไปมองอย่างเย็นชา“ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก?”“จือสิง...” เหยาม่านหนิงหยุดชั่วคราวก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามที่เรียก “คุณชายสาม ทำแบบนี้กับคุณเจียงต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ใช่วิธีที่ดีไม่ใช่เหรอคะ?”สีหน้าของฮั่วจือสิงเคร่งขรึม “เป็นเรื่องระหว่างผมกับเธอ ไม่เกี่ยวกับคุณ”“แต่เรื่องของคุณล้วนแต่เกี่ยวข้องกับตระกูลฮั่ว”“คุณไม่ใช่คนตระกูลฮั่ว มีอะไรให้ต้องกังวล?”ร่างบางสั่นไหวเล็กน้อยความหึงหวงล

เจียงชั่นมองผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย แต่ก็ทำตามที่บอก เธอปิดประตูลงอย่างแน่นหนาหยิ่นเหวินซีนั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมและเศร้าหมอง“แม่...” เจียงชั่นนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าของเธอ“ชั่นชั่น” เมื่อได้สติอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ค่อย ๆ มองไปที่กล่องเล็ก ๆ มุมห้อง “ไปเอานั่นมาสิจ๊ะ”เจียงชั่นตะลึง หัวใจเต้นรัวรู้สึกไม่สบายใจทว่าเธอก็ทำตามที่แม่บอก ร่างบางเดินไปหยิบกล่องไม้ขนาดกลาง ๆ ขึ้นมาด้วยมือเดียว พื้นผิวของกล่องถูกสลักไปด้วยลวดลายสีเข้มอันงดงามดูพิเศษมากเจียงชั่นเคยสงสัยเกี่ยวกับกล่องนี้มาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ทว่าหยิ่นเหวินซีไม่อนุญาตให้เคลื่อนย้ายมัน ดังนั้นจึงต้องเก็บซ่อนความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ใกล้ชิดกับกล่องใบนี้มีกุญแจสีแดงอยู่บนตัวกล่อง ในสมัยนี้แทบจะหาไม่ได้เลยกับความย้อนยุคแบบนี้“ชั่นชั่น” หยิ่นเหวินซีพูดเสียงเศร้า “แม่ไม่ใช่แม่ที่ดีนักแล้วก็ทำร้ายลูกมาตลอด แม้ว่าลูกจะแต่งงานแล้วแต่แม่ก็ยังไม่สามารถมาเห็นด้วยตาของตัวเองได้”“ลูกเอากล่องใบนี้กลับไปด้วย และดูแลมันให้เหมือนกับของขวัญที่แม่อยากจะให้ในวันแต่งงานนะ”