Semua Bab สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Bab 191 - Bab 200

เจียงชั่นไม่วางใจให้หลินอวี่ฉิงอยู่โรงพยาบาลเพียงคนเดียว ในตอนที่เข้าไปเยี่ยมนั้น ก็มองเห็นหลินอวี่ฉิงกำลังป้อนอาหารให้กับลู่หลีซานเข้าพอดี หลินอวี่ฉิงที่ไม่เคยใส่ใจกับเรื่องคนอื่นหรือเรื่องต่าง ๆ นั้น ป้อนซุปให้เขาก็ยังเป่าอย่างระมัดระวังอยู่หลายครั้งเพราะกลัวว่าจะลวกลู่หลีซานเข้า ส่วนบนเตียงนั้นชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีแรงในการดูแลตัวเอง ใครจะไปคิดว่าก่อนหน้านั้นสองวันเขายังออกกำลังกายเพื่อฟื้นฟูร่างกายตัวเองอย่างหนักอยู่เลย? เจียงชั่นยิ้มออกมาและคิดถึงคนของตัวเอง คนที่ชอบทำหน้าดำเคร่งให้กับคนอื่น ทั่วทั้งตัวเขียนคำว่า "สิ่งมีชีวิตห้ามเข้าใกล้" สี่ห้าคำนี้อยู่ แต่เมื่อเห็นเธอก็เกาะหนึบติดตัวไม่ว่าจะไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป มองเห็นภรรยาตัวเล็กอยู่เสมอและแม้แต่นกกางเขนบนต้นไม้ก็เรียกเขาไปไม่ได้ "คุณมาแล้วเหรอ" ในตอนนี้จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง เจียงชั่นหันกลับไปมอง ก็พบว่าเสิ่นเซียวเดินตรงมาทางด้านนี้ เขาเหลือบมองไปทางห้องพักผู้ป่วยด้วยท่าทีมืดมนเพียงครู่ ทว่าไม่นานรอยยิ้มอ่อนโยนก็กลับมาบนใบหน้าเขา "คุณลู่ฟื้นฟูได้ไม่เลวเลย" เขาพูดออกมาเสียงเบา "สองวัน

"เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้น!" เธอลูบไปที่หน้าท้องแล้วยิ้มให้เขา เหมือนมีพลังของความอ่อนโยนแล้วแน่วแน่บางอย่าง "หากว่ามีลูกเข้าจริง จะต้องวางแผนเอาไว้เพื่อลูก ทว่าประกันนี้ฉันอยากจะซื้อให้คุณ..." เธอกุมมือเขาเอาไว้ ทั้งหัวใจและดวงตาล้วนแต่เต็มไปด้วยเขา "สามี...ฉันเพิ่งตั้งครรภ์เป็นครั้งแรก ตื่นเต้นมากจริง ๆ สองวันมานี้ฉันดูเอกสารมามาก ฉันกลัวว่าหากเกิดแบบในโพสต์นั้น ไปเจออุบัติเหตุอะไรเข้า ถ้าอย่างนั้นฉันก็..." "คุณพูดไร้สาระอะไร!" สีหน้าของฮั่วจือสิงดูเคร่งขรึม จ้องมองเธอด้วยความตึงเครียดอย่างยิ่ง "ห้ามคิดอะไรไร้สาระ คุณไม่มีทางเป็นอะไร!" "คุณอย่าเพิ่งตื่นเต้นไป!" เจียงชั่นพิงเข้ากับไหล่ของเขา "ฉันเพียงแต่บอกว่าหากว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น คุณจะต้องจำไว้ว่าจะต้องเอาเงินพวกนี้ออกมา" "ไม่มีทางเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น! ไม่มีทางมีคำว่าหากว่า!" ฮั่วจือสิงอดไม่ได้ที่จะคำรามออกมา ใบหน้าเคร่งขรึมน่าหวาดกลัวแม้แต่เจียงชั่นก็ยังตกใจเข้า เจียงชั่นจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง หัวใจเต้นแรง การกระทำเขาคมชัดเฉียบขาด เพียงไม่กี่ครั้งก็ฉีกกรมธรรม์ประกันภัยสองฉบับนั้นจนกลายเป็นชิ้น ๆ โลกนี้ดูร

แต่ว่าเรื่องนี้ เจียงหมิงหยวนจะไม่รู้เรื่องจริงเหรอ? ทำไมตั้งแต่ก่อนหน้านั้นที่หยางจวนด่าเธอนั้น จะมีบางครั้งบางคราวที่มีคำว่า "แพศยา" จำพวกนี้อยู่? ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้วแพศยานั้นอาจจะไม่ใช่คำพูดส่ง ๆ ในตอนที่หยางจวนโมโหก็เป็นได้ แต่ว่าเป็นความจริงที่มีต้นตอ... เพราะฉะนั้นเธอกับหยินเฉิงอาจจะเป็นลูกสองคนที่ไม่มีพ่อก็เป็นได้? สมองของเจียงชั่นสันสนวุ่นวาย ในใจเหมือนราวกับว่ามีกองวัชพืช ที่ปิดกั้นจนไม่อาจหายใจออกมาได้ ฮั่วจือสิงย่อลงด้านหน้าเธอ สายตาอ่อนโยน ยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบา ๆ "ที่รัก" เสียงของเขาเบามาก "พวกเรากลับบ้านกันเถอะ" "ฉัน..." "ไม่ต้องพูดแล้ว ผมเข้าใจทั้งหมด ผมรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของคุณไม่ดี แต่ว่ามีบางเรื่อง บางทีอาจจะยังตรวจสอบได้อย่างไม่ชัดเจนในชั่วขณะนั้น" "ที่รัก พวกเรามาค่อย ๆ คิดกันใหม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะคอยอยู่ข้างคุณตลอด ไม่ต้องเป็นกังวลนะ ดีไหม?" เจียงชั่นมองไปยังดวงตาของเขา มีความรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา เขากุมมือเธอแน่นไปตลอดทาง ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความปลอดภัย เมื่อกลับถึงบ้าน เจียงชั่นก็มองเห็นนิตยสารเกี่ยวกับเด็กมากมายกระจัดกระจายอยู่บน

“ได้สิ” ชายหนุ่มตอบตกลงแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านฮั่วจือซินและหวังเหม่ยหยุนมองหน้ากัน ก่อนฮั่วจือซินจะหันไปมองที่เจียงชั่น “ฉันขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ”เจียงชั่นตกตะลึง ก่อนที่หวังเหม่ยหยุนจะเป็นคนเปิดบทสนทนาส่วนกาแฟก็ยังไม่มีโอกาสได้เข้าไปชงหญิงสาวนั่งยิ้มอยู่ในสนามและพูดคุยกับหญิงวัยกลางคนอยู่นานหลังจากที่ฮั่วจือซินเข้ามาด้านใน เธอก็มองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่ยืนอยู่หลังบาร์นิ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างเงียบ ๆ ส่วนฮั่วจือสิงเองก็เหลือบมองการกระทำนั้นด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นหัวใจของหญิงสาวเต้นรัว ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “พี่ชาย..”“คิดจะทำอะไร ทำไมถึงพาน้าหยุนมาที่นี่?” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเคร่งขรึมฮั่วจือซินโบกมือด้วยความตื่นตระหนก“ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรเลยนะ! พี่ต้องขอบคุณแม่ฉันต่างหากล่ะ ถ้าหากว่าเพราะแม่ วันนี้เหยาม่านหนิงคงจะมาที่นี่แล้ว”“อะไรนะ?”ฮั่วจือสิงเลิกคิ้วในขณะที่แววตาดำดิ่งลง“รู้เรื่องหมดแล้วงั้นเหรอ?”“แม่ไม่รู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ แต่ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่เจียงโจวมาตลอด ซึ่งแม่ก็จะมาหาฉันบ่อย ๆ ก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นที่จะพาแม่มาที่นี่ด้วยกัน”ฮั่วจือสิงพยักหน้า ก่อน

ถ้าตอนนั้นสามารถแม่ควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้แล้วไม่หย่าร้างกับฮั่วจ่านเผิงฮั่วจือจือสิงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะได้ยินเสียงของเจียงชั่นและฮั่วจือซินหัวเราะมาจากด้านนอกพวกเธอนั่งอยู่ในลานเล็ก ๆ ที่มีแสงแดดสดใสส่องประกาย รอบกายเต็มไปด้วยดอกไอริสสีม่วงบานสะพรั่ง ประกอบกับกลิ่นหอมกรุ่นของคุกกี้แครนเบอร์รี่ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ภาพที่เห็นทำให้ผู้ที่มองมาอยากจะหยุดมันเอาไว้อย่างนั้นตลอดไปป“ไม่ต้องกังวลไป” หวังเหม่ยหยุนยิ้ม “ในเมื่อน้องสาวเธอชอบเจียงชั่นขนาดนั้น ในฐานะแม่เดี๋ยวน้าจะช่วยอย่างเต็มที่”“จริง ๆ คนในตระกูลฮั่วเองก็ไม่ได้เจรจายากอะไร แต่ไอ้ฮั่วจ่านเฮ่อนั่นกับไอ้หลานสารเลวอย่างฮั่วจือเหยียน...”หวังเหม่ยหยุนสบถออกมาเมื่อต้องพูดถึงสองชื่อนี้ฮั่วจือสิงจึงยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หลายปีมานี้ที่ฮั่วจ่านเฮ่อรังแกเขาอย่างไม่เปิดเผย มีหวังจะได้โดนหวังเหม่ยหยุนเล่นงานคืนเป็นแน่....นับตั้งแต่ที่หญิงสาวได้ผ่านประสบการณ์มากมายในชีวิตมา เจียงชั่นแม้ว่าจะมีภายนอกที่สดใส แต่ฮั่วจือสิงบอกได้เลยว่าข้างในหญิงสาวแทบจะเข้าใกล้คำว่าซึมเศร้าทว่าก็นับเป็นเรื่องดีมากที่หมู่นี้เธอกำลังยุ่งวุ่น