บททั้งหมดของ สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะ”เสียงดุจแม่เหล็กเย็นเยียบทุ้มลึกของชายคนนั้น ทำให้เจียงชั่นดึงสติกลับมาจากห้วงความคิดของตัวเองในทันใด เธอเงยหน้าขึ้น สบตากับนัยน์ตาลึกล้ำราวกับหมึกของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้เจียงชั่นยกชายกระโปรงตัวเองขึ้นด้วยความประหม่า หัวใจพลันเต้นรัวเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ตั้งแต่เธอเข้ามาในห้องนี้ เธอก็เอาแต่นั่งอยู่บนขอบเตียง นั่งนิ่งอยู่ในท่านี้มานานจนกระดูกสันหลังแข็งทื่อไปหมด ไม่ยอมลุกไปเปลี่ยนชุดแต่งงานสักที จนกระทั่งชายคนนั้นเดินออกจากห้องน้ำ หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ เธอถึงตระหนักว่าคืนนี้ตนจะต้องร่วมคืนวิวาห์กับชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าจะปรับตัวเข้าหาสามีป้ายแดงคนนี้อย่างไร เพราะเธอแค่มาแต่งงานกับเขาแทนใครอีกคนในฐานะลูกสาวนอกสมรสของตระกูลร่ำรวย เธอกลับต้องแต่งงานกับผู้ชายยากจนคนนี้แทนผู้เป็นพี่สาว เพียงเพื่อปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงานที่กำหนดโดยคนรุ่นก่อน ๆ แลกกับเงินสินสอดจำนวนมากเงินตัวเดียว สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของแม่ให้หายได้ สามารถส่งน้องชายให้ได้เรียนต่อ สามารถทำให้ครอบครัวมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นเจียงชั่นสูดลมหายใจเข

เธอสวมเสื้อผ้าแล้วออกไปที่สนามหญ้า เห็นกู้หม่างออกกำลังกายในยามเช้าเช่นกันเขาเปลือยอกและถือดัมเบลด้วยมือทั้งสองข้างยกขึ้นสลับกัน กล้ามเนื้อเล็ก ๆ แข็งแกร่งทั่วร่างเป็นประกายภายใต้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา เขาดูเหมือนเทพแห่งดวงอาทิตย์ที่จุติลงมาจากท้องฟ้า ใบหน้าเจียงชั่นรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กน้อย เธอทักทายเขาว่า “ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ!”กู้หม่างหันกลับมาและมองหน้าเธอเจียงชั่นมองไปรอบ ๆ สนามหญ้าขนาดเล็กและรกเล็กน้อย มีกระสอบทราย ถุงมือชกมวย ไม้เบสบอล ดัมเบล และสิ่งที่คล้ายกันกระจัดกระจายไปทั่ว เธอรู้สึกกังวลและไม่กล้าบอกว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่กู้หม่างอาจจะเป็นพวกใช้ความรุนแรงก็เป็นได้เธอสงสัยว่าผู้ชายคนนี้มีอารมณ์หรือท่าทีอย่างไร?เพราะได้ยินมาว่าผู้คนที่นี่เป็นคนเจ้าอารมณ์มาก เป็นเรื่องปกติที่จะทุบตีภรรยาเมื่อพวกเขามึนเมาเจียงชั่นกัดริมฝีปากตัวเอง เดินไปข้างหน้าทีละก้าวพลางถามเขาอย่างกระวนกระวาย “เอิ่ม... คุณกินข้าวเช้าหรือยัง?”“ยังเลย" ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสองสามคำ "งั้นก็ไปทำมื้อเช้าเลยสิ”เจียงชั่นพยักหน้า หันหลังกลับแล้ววิ่งเข้าไปในห้องครัวเธอท

ในร้านเกิดความเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง สามารถได้ยินแม้แต่เสียงเข็มหล่นลงพื้นได้อย่างชัดเจนคนอื่น ๆ มีสีหน้าเห็นใจพนักงานคนหนึ่งซึ่งทำสีหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียดไปทุกที อย่างไรก็ตามในตอนนี้ผู้จัดการก็เข้ามาขยิบตาให้เธอ และขอให้เธอทำตามความปรารถนาของลูกค้า ท้ายที่สุดแล้วราคาชุดแต่งงานชุดนั้นไม่น้อยเลยกู้หม่างดูสงบนิ่ง รอยยิ้มเยาะเย้ยเผยออกมาท่ามกลางสีหน้าเย็นชาของเขาเจียงชั่นอดไม่ได้ที่จะบีบมือเขา“ช่างมันเถอะอย่าซื้อให้เปลืองเลย” เธอกระซิบกับเขา “ชุดแต่งงานนี้แพงมากและไม่มีประโยชน์…”“รูดบัตรผมได้เลย” กู้หม่างพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ของผมไม่ต้องใช้รหัสผ่าน”จากนั้นผู้จัดการและพนักงานต่างรวมตัวกันเพื่อให้บริการพวกเขากู้หม่างไปสูบบุหรี่อยู่ที่ประตู ระหว่างเจียงชั่นกำลังวัดขนาดตัวอยู่ข้างใน คราวนี้ไม่มีใครกล้าเยาะเย้ยเธอเลย พนักงานคนก่อนถูกผู้จัดการดุและยืนข้าง ๆ ไม่กล้าทำอะไรเกินเลย นักออกแบบที่เข้ามาช่วยยังคงชื่นชมเธอในสัดส่วนรูปร่างที่ดี แม้แต่ผู้จัดการก็ปฏิบัติต่อเธอในฐานะแขกผู้มีเกียรติ โดยเสิร์ฟชาและของว่างให้เธออย่างสุภาพหลังเดินออกจากร้านขายชุดแต่งงาน เจียงชั่นรู้สึกหดหู่ใจตล

กู้หม่างคาดเดาแล้วพูดต่ออย่างใจเย็น “ไปที่ห้องแล้วเปิดลิ้นชักในตู้ ข้างในมีกล่องอยู่… เอาไปเถอะ”เจียงชั่นพึมพำ “หืม” เธอทำตามคำแนะนำของเขา และพบกล่องไม้แกะสลักอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของลิ้นชัก ลวดลายบนกล่องได้รับการแกะสลักอย่างวิจิตรและสวยงาม อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ อีกด้วยกู้หม่างรับมาแล้วเปิดออก ข้างในมีเครื่องประดับทองคำหลายชิ้น มีทั้งสร้อยคอ ต่างหู แหวน โดยเฉพาะสร้อยข้อมือทองและหยก ซึ่งมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว หยกฝังด้วยทองคำให้ความรู้สึกอบอุ่นโปร่งใส เต็มไปด้วยสีสัน ทั้งยังอลังการอย่างยิ่งเจียงชั่นเบิกตากว้างและมองเขาอย่างไม่มั่นใจ“นี่มัน…”“ก่อนเราสองคนแต่งงานกัน ผมยังไม่ได้ให้ของขวัญหมั้นหมายที่ดีแก่คุณเลยนี่” กู้หม่างจับมือเธอแล้วมองด้วยสายตาเรียบเฉย “ผมตั้งใจชดเชยสิ่งเหล่านี้ให้กับคุณ ลองดูสิว่ามีอะไรอีกบ้าง หรือคุณไม่พอใจกับมันเหรอ?”มือเล็ก ๆ ของเจียงชั่นกำแน่นและคลายลง รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอแอบมองใบหน้าอันเคร่งขรึมของกู้หม่าง แต่เหมือนสัมผัสได้ถึงความหวานเล็กน้อยในใจเขาเครื่องประดับทั้งหมดนี้สวยงามมาก จนไม่พบข้อบกพร่องใด ๆแต่เขามีของพวกนี้ได้อย่างไร?กู้หม่

“ก็บอกไปแล้วไงว่าพ่อไม่อยู่บ้าน!” เจียงเหยายิ้มอย่างภาคภูมิใจ “พ่อคงลืมไปแล้วว่าวันนี้ลูกจะกลับบ้าน! แถมเธอแต่งงานกับคนแบบนั้น คิดเหรอว่ากลับมาแล้วพ่อจะอยู่รอต้อนรับเธอ? ฮ่า ๆ ๆ นี่ยังน่าอายไม่พออีกเหรอเนี่ย!”“ฉันไม่ต้องการอะไรแบบนั้นหรอก!”เจียงชั่นเดินและหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงเหยา “ฉันแค่ต้องการค่าสินสอด!”“ค่าสินสอด?”เจียงเหยาเลิกคิ้วขึ้นและมองเธอด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย “สินสอดอะไรของเธอ? ฉันไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ!”เจียงชั่นตกตะลึงมาก หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากร่างขณะนั้นความคับข้องใจ ความโกรธ และความเกลียดชังทั้งหมดถาโถมเข้ามาในหัวใจ เธอรู้ว่าตัวเองมีภูมิหลังต่ำต้อย และถูกตราหน้าว่าเป็นลูกสาวนอกกฎหมายตั้งแต่วินาทีแรกที่เกิดมาในโลกใบนี้ แต่เรื่องของภูมิหลังไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถเลือกเกิดได้ แม้จะอยู่ในความมืดมนมาหลายปี เธอก็ยังพยายามอย่างหนักที่จะก้าวออกจากจุดดำมืดนี้เธอเชื่อว่าไม่มีผู้หญิงธรรมดาคนไหนที่จะเห็นด้วยกับคำขอไร้สาระแบบนี้เพื่อขอแต่งงานแทน!ทั้งหมดนี้เธอแค่อยากจะช่วยแม่ตัวเองเท่านั้นแล้วทำไมเธอถึงต้องมาสูญเสียความหวังเล็ก ๆ แบบนี้ไปด้วย!เจี