สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

หลังอาหารเย็น เจียงชั่นหั่นผลไม้แล้วนำมาวาง จากนั้นจึงนั่งลงข้างกู้หม่างชายคนนั้นถือโทรศัพท์แล้วมองอย่างจดจ่อ เจียงชั่นโน้มตัวเข้าไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็น คิดว่าเขากำลังเล่นเกม แต่ไม่คาดคิดว่าเขากำลังดูเว็บไซต์ภาษาต่างประเทศ หน้าจอเป็นภาพผู้คนสวมชุดสูทและเนคไท คาดเดาว่าคงเป็นบรรดานักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จเจียงชั่นสะดุ้ง จากนั้นกู้หม่างก็หันหน้ามาทันที เจียงชั่นอยู่ใกล้มากจนเธอไม่ทันระวัง จมูกแทบจะแตะปลายจมูกของเขา ทั้งสองมองหน้ากันอย่างว่างเปล่า ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมา แม้กระทั่งหัวใจก็เต้นแรง“มีอะไร?” กู้หม่างกระซิบถาม“ปะ… เปล่าค่ะ” เจียงชั่นนั่งข้างเขาตามเดิมอย่างงุ่มง่าม มือเล็ก ๆ ทั้งสองประสานกันด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะถามด้วยรอยยิ้ม “คุณกำลังดูข่าวอยู่เหรอคะ?”“ใช่ ข่าวการเงิน”“คุณสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?”กู้หม่างหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ดวงตาเฉียบคมราวนกอินทรีคู่นั้นดูเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “แล้วคุณคิดว่าคนที่เคยมีประวัติทะเลาะวิวาทจนติดคุกควรสนใจหรือเปล่าล่ะ?”“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย!” ใบหน้าของเจียงชั่นเปลี่ยนเป็นสีแดง “ฉันแค่รู้สึกประหลาดใจ ไม่ค

ไป๋จิ่งหยวนตบต้นขาตัวเองฉาดใหญ่ ตระหนักว่าเขาได้ก่อปัญหาใหญ่เข้าแล้ว“ละ… เหล่าเย่ นายต้องช่วยฉันนะ!” ไป๋จิ่งหยวนไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ฉันไม่เคยคิดจะแก่งแย่งผู้หญิงกับลูกพี่สามเลยจริง ๆ! อีกอย่าง ผู้หญิงตัวเล็กผอมบางดูอ่อนแออย่างเจียงชั่นไม่ใช่สเปคฉันเลย! ลูกพี่สามต่างหากไปถูกใจอะไรเธอไม่รู้ ... "เย่เชินจิบชาแล้วยิ้มอย่างมีความหมายใช่ เขาไม่เคยรู้เลยว่าคุณชายคนที่สามของตระกูลฮั่ว ผู้ซึ่งโดดเดี่ยวและไร้ความปรานีมาโดยตลอด นอกจากจะยอมสวมรอยเป็นนักเลงอย่างกู้หม่างเพื่ออยู่ที่นี่แล้ว ยังสนใจเด็กสาวตัวเล็กอย่างเจียงชั่นอีกด้วย“ลูกพี่สามบอกว่าเขาไม่ได้สนใจการแต่งงานครั้งนี้เลย เขาแค่เห็นมันเป็นละครฉากหนึ่งเพื่อปิดบังตัวตน…”“นายเชื่อสิ่งที่เขาพูดไหมล่ะ?” เย่เฉินกลอกตา “เราจะคอยดูก็แล้วกัน ฉันคิดว่าเจียงชั่นคนนี้ไม่ธรรมดา หึ ๆ บางทีถึงตอนนั้นแล้วลูกพี่สามของเราอาจจะไม่อยากกลับหยางเฉิงแล้วก็ได้!”…หลังอาหารกลางวัน กู้หม่างกล่าวกำชับให้เจียงชั่นอยู่บ้าน แล้วออกไปข้างนอกหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่มาก ก่อนจะแต่งงานกับเจียงชั่น เขามักจะเดินขึ้นภูเขาไปตามเส้นทางในหม

”ไม่เป็นไร ผมอยู่นี่แล้ว”กู้หม่างขอให้เธอเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูเจียงชั่นทำตามอย่างเชื่อฟัง แต่กู้หม่างไม่ได้ตามเข้าไปในบ้าน เธอได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมอยู่ข้างนอก ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้ชายที่ส่งเสียงโหยหวนอยู่นานเธอมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นว่าพวกอันธพาลต่างเดินโซเซ หลังจากถูกกู้หม่างทุบตีสั่งสอน จมูกของพวกเขาฟกช้ำ ใบหน้าบวม บางคนคุกเข่าลงกับพื้นและขอความเมตตาผืนหญ้าในสวนเต็มไปด้วยคราบเลือดดูเหมือนกู้หม่างจะยังไม่พอใจ เขาหยิบไม้หน้าสามที่เธอเพิ่งใช้ฟาดชายคนหนึ่งขึ้นมาฟาดขาอันธพาลตรงหน้า…“ถ้ากล้ามาก่อกวนภรรยาฉันอีก คราวหน้าไม่ใช่แค่ขาแน่ที่หัก!” เสียงของกู้หม่างเย็นชามาก ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยความโหดร้ายพวกอันธพาลสองสามคนรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับฉี่รดกางเกงเจียงชั่นซ่อนตัวอยู่หลังประตู พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสงบหัวใจที่เต้นรัว แม้แต่การหายใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นไม่ผ่อนลงเลยเวลานี้กู้หม่างเดินกลับเข้ามา เธอเห็นคราบเลือดแห้งบนเสื้อเขา เธอเม้มริมฝีปากโดยไม่พูดอะไรสักคำ“เมื่อกี้ผมทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?” กู้หม่างก้าวไปข้างหน้าและลูบไหล่เธอเบา ๆ ด้วยฝ่ามือใหญ่ของตัวเองเจ

การประชุมเช้าวันนี้อึดอัดมากเจียงชั่นรู้สึกถึงการจ้องมองอย่างคลุมเครือจากฟางจินหยางที่จ้องเธออยู่ รู้สึกว่าดวงตาไม่เป็นมิตรของเฉิงเซียวเซียวก็เฉียบคมราวกับใบมีดด้วยเช่นกันหลังการประชุม ก่อนฟางจินหยางจะเข้ามาคุยกับเธอ เธอยิ้มอย่างสุภาพ และรีบหาข้ออ้างเพื่อออกจากห้องประชุมไปก่อนก่อนเดินออกจากห้อง เธอได้ยินเสียงโกรธของเฉิงเซียวเซียวดังมาจากข้างใน “คุณเป็นอะไรไป? คุณไม่อาจละสายตาไปจากนังขี้เหร่นั่นได้เลยใช่ไหม! คงจริงสินะที่หมาเปลี่ยนสันดานชอบกินขี้หมาตัวอื่นไม่ได้!”หัวใจของเจียงชั่นเต้นรัวเมื่อได้ยินเมื่อเล่าเรื่องนี้ให้หลินอวี่ฉิงฟังตอนพักเที่ยง เธอรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้เกิดขึ้น บริษัทขนาดใหญ่ที่เพิ่งเปิดตัว กลับมีศัตรูของเจียงชั่นถึงสองคน“ตอนนี้เราเห็นหน้ากันหมดแล้ว ก็มีแต่ควรระวังตัวและรับมือสถานการณ์ข้างหน้าให้ดี” หลินอวี่ฉิงกระซิบ “ชั่นชั่น ฉันอยู่ฝ่ายขายและไม่ได้มีอำนาจอะไร ซึ่งฉันจะออกรับหน้าแทนเธอไม่ได้ทุกครั้งไป และเฉิงเซียวเซียว ลุงของเธอเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท โดยปกติแล้วเธอมักฝักใฝ่ในอำนาจ… การจะรับมือเธอไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ก่อนที่เจียงชั่นจะปฏิเสธข้อเสนอนั้น กู้หม่างก็ลากเธอออกจากบ้านทันทีระหว่างทางเธอไม่พูดอะไร แต่สมองขบคิดอย่างรวดเร็วว่าด้วยเงินเดือนอันน้อยนิดของเธอ เพียงพอที่จะซื้ออะไรบ้างเธอแอบดูกู้หม่าง เขาใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวและยากจนมาโดยตลอด คงไม่รู้จักร้านอาหารในเมืองเจียงโจวหรอกใช่ไหม?ด้วยระดับความสามารถในการบริโภคของเขา บางทีแผงขายอาหารริมถนนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีนอกจากนี้ ร้านอาหารหลายแห่งยังมีอาหารหลักจำหน่ายไม่จำกัด ซึ่งเพียงพอสำหรับเขาอย่างแน่นอนเจียงชั่นก้มศีรษะลง เม้มริมฝีปากด้วยรอยยิ้มตั้งแต่แต่งงานมาเธอก็กลายเป็นคนประหยัด มักจะซื้อวัตถุดิบราคาถูก ๆ มาประกอบอาหาร แต่เธอเคยได้ยินคนรับใช้ชราคนหนึ่งจากตระกูลเจียงพูดว่า สิ่งที่คู่รักหนุ่มสาวกลัวมากที่สุด คือการสูญเสียความหวานชื่นในชีวิตคู่ บางทีการออกไปกินข้าวข้างนอกเป็นครั้งคราว อาจช่วยทำให้ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นขึ้นถ้าอย่างนั้น... วันนี้เธอควรทำใจให้กว้าง แล้วพาเขาไปกินข้าวข้างนอกดีกว่าอย่างไรก็ตาม เมื่อเจียงชั่นเงยหน้ามองอีกครั้ง ก็ตระหนักว่าตอนนี้ตัวเธอและกู้หม่างกำลังเดินไปตามถนนการค้าที่พลุกพล่านที่สุดในเมือง และหยุดอยู่