บทที่ 17

ทั้งสองตกตะลึงครู่หนึ่งพร้อมกัน

กู้หม่างขยิบตาให้เจียงชั่น บอกให้เธอกลับไปในห้องแล้วเขาไปเปิดประตูด้วยตัวเอง

ที่ยืนอยู่ข้างนอกคือเสิ่นเซียว ที่มีสีหน้ากังวล

“กู้หม่าง ฉันได้ยินมาว่านายมีเรื่องกับพวกอันธพาล...” ก่อนเขาจะพูดจบ ก็เหลือบไปเห็นคราบเลือดบนตัวกู้หม่าง อดไม่ได้ที่จะกลั้นอาการหายใจไม่ออก “โอพระเจ้า มันเป็นเรื่องจริง!”

“ก็แค่พวกอันธพาลพวกเดียว” กู้หม่างพูดอย่างสงบเยือกเย็น “แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรง พวกนั้นไม่ตายหรอก”

“ไม่ร้ายแรงเหรอ?” เสิ่นเซียวดึงคอเสื้อเขาแล้วโน้มตัวเข้ามาพูดเสียงดัง “เขาถูกตีจนอวัยวะภายในแตก! ตอนนี้เขาต้องถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลในเมืองเจียงโจว!”

กู้หม่างขมวดคิ้ว แต่สีหน้ายังคงไม่แสดงออก

ถ้าถามกลับว่าใครให้พวกเขากล้ามาลวนลามเจียงชั่นก่อนล่ะ? แค่ตีจนเกือบตายก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริงหรือใหญ่อะไรเลย

“ยังไม่พอ มีอีกคนที่นายหักขาเขาด้วย?” เสิ่นเซียวพูดด้วยความวิตกกังวล “นายรู้ไหมว่าพ่อเจ้าพวกนั้นคือใคร…”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันที่ไม่ใช่พ่อพวกมันล่ะ”

“โธ่ เพื่อน พวกนั้นก็จะมาแก้แค้นนายน่ะสิ!”

กู้หม่างถอดเสื้อออก โยนเสื้อผ้าที่เปื้อนคราบเลือดลงด้านข้าง ก่อนหยิบ