บทที่ 14

ไป๋จิ่งหยวนตบต้นขาตัวเองฉาดใหญ่ ตระหนักว่าเขาได้ก่อปัญหาใหญ่เข้าแล้ว

“ละ… เหล่าเย่ นายต้องช่วยฉันนะ!” ไป๋จิ่งหยวนไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ฉันไม่เคยคิดจะแก่งแย่งผู้หญิงกับลูกพี่สามเลยจริง ๆ! อีกอย่าง ผู้หญิงตัวเล็กผอมบางดูอ่อนแออย่างเจียงชั่นไม่ใช่สเปคฉันเลย! ลูกพี่สามต่างหากไปถูกใจอะไรเธอไม่รู้ ... "

เย่เชินจิบชาแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย

ใช่ เขาไม่เคยรู้เลยว่าคุณชายคนที่สามของตระกูลฮั่ว ผู้ซึ่งโดดเดี่ยวและไร้ความปรานีมาโดยตลอด นอกจากจะยอมสวมรอยเป็นนักเลงอย่างกู้หม่างเพื่ออยู่ที่นี่แล้ว ยังสนใจเด็กสาวตัวเล็กอย่างเจียงชั่น

อีกด้วย

“ลูกพี่สามบอกว่าเขาไม่ได้สนใจการแต่งงานครั้งนี้เลย เขาแค่เห็นมันเป็นละครฉากหนึ่งเพื่อปิดบังตัวตน…”

“นายเชื่อสิ่งที่เขาพูดไหมล่ะ?” เย่เฉินกลอกตา “เราจะคอยดูก็แล้วกัน ฉันคิดว่าเจียงชั่นคนนี้ไม่ธรรมดา หึ ๆ บางทีถึงตอนนั้นแล้วลูกพี่สามของเราอาจจะไม่อยากกลับหยางเฉิงแล้วก็ได้!”

…

หลังอาหารกลางวัน กู้หม่างกล่าวกำชับให้เจียงชั่นอยู่บ้าน แล้วออกไปข้างนอก

หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่มาก ก่อนจะแต่งงานกับเจียงชั่น เขามักจะเดินขึ้นภูเขาไปตามเส้นทางในหมู่บ้าน ที่นั่นคนไม่เยอะ อากาศดี เหมาะแก่การอยู่คนเดียว

กู้หม่างต้องการเวลาที่เงียบสงบเพื่อวางแผนเกี่ยวกับอนาคตอย่างรอบคอบ

แต่วันนี้เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ คำด่าทอสกปรกทางโทรศัพท์ของเจียงเหยายังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา

เขาหายใจเข้าลึก กำลังจะเดินขึ้นไปบนยอดเขา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเรียกจากด้านหลัง “เฮ้ กู้หม่าง!”

ชายหนุ่มโบกมือแล้ววิ่งขึ้นมาจากทางด้านล่าง

กู้หม่างตกใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เมื่อกี้นี้ฉันเห็นนายอยู่ที่ตีนเขาอยู่เลย! ไม่คิดว่าจะเดินเร็วขนาดนี้ ฉันรีบตามมาแทบไม่ทัน!”

“จริงสิ อาการบาดเจ็บของนายหายดีแล้วหรือ? ให้ฉันจ่ายยาเพิ่มไหม?”

กู้หม่างพยักหน้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบ “ขอบคุณ ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ช่วงนั้นฉันรบกวนนายมากจริง ๆ"

“เราต่างก็เป็นสหายพี่น้องกันแท้ ๆ ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย!”

ชายคนนั้นตบไหล่กู้หม่าง แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นไปบนยอดเขาด้วยกัน

พูดตามตรง กู้หม่างรู้สึกขอบคุณเขามาก ชื่อของเขาคือเสิ่นเซียว ครอบครัวของเขามีภูมิหลังที่ดี เขาจึงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในหมู่บ้านนี้ที่มีชีวิตและการงานที่รุ่งเรือง

เสิ่นเซียวเป็นนักศึกษาระดับมหาวิทยาลัยคนเดียวในหมู่บ้าน เขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยการแพทย์

ปีที่เขากลับบ้านหลังเรียนจบ เขาบังเอิญเจอกู้หม่างกำลังพักฟื้นอยู่ที่บ้าน เสิ่นเซียวเป็นคนมีจิตใจกว้างขวาง ทั้ง ๆ ที่ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่ากู้หม่างเป็นคนประหลาดและเข้าถึงได้ยาก มีเพียงเสิ่นเซียวเท่านั้นที่เข้าไปตรวจอาการบาดเจ็บของกู้หม่างทุกสามวัน บางครั้งก็ส่งตัวยาพิเศษให้เขาด้วยซ้ำ

มิตรภาพอันไม่คาดคิดที่ได้รับระหว่างเผชิญความทุกข์ยาก ทำให้กู้หม่างรู้สึกอุ่นใจ

แต่ต่อมากลับกลายเป็นภาระแก่เขาแทน

เขาไม่รู้ว่าเสิ่นเซียวไปรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลกู้กับตระกูลเจียงมาจากไหน แต่เขาทำให้สัญญาการหมั้นหมายระหว่างสองตระกูลเป็นที่รู้จักแพร่หลายไปทั่ว คนในเจียงโจวทั้งหมดต่างตั้งตารอชมการแสดงของตระกูลเจียง ถ้าพวกเขาไม่ยกลูกสาวให้ไปแต่งงานกับตระกูลกู้ที่มีสถานะย่ำแย่ ชื่อเสียงในเชิงลบของตระกูลเจียงก็จะกลายเป็นที่โจษจันในโลกธุรกิจ เพราะพวกเขาเลือกที่จะตระบัดสัตย์

ตระกูลเจียงไม่สามารถลงจากหลังเสือได้ ดังนั้นจึงต้องบังคับให้เจียงชั่นมาแต่งงานแทนเจียงเหยา

“โอ้ ฉันลืมถามไปเลยว่าชีวิตคู่ของนายเป็นยังไงบ้าง?!” เสิ่นเซียวยิ้มอย่างมีความสุข มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “สีหน้านายดูสดใสขึ้นมากเลยนะ กับภรรยาป้ายแดงคงเป็นไปด้วยดีสิท่า?”

“พูดแบบนี้แล้ว ที่จริงฉันเป็นคนที่ช่วยจับคู่ให้พวกนายสองคน เมื่อไรนายจะพาภรรยาคนใหม่ออกมาพบปะสังสรรค์ชาวบ้านล่ะ?”

ใบหน้าของกู้หม่างมืดมน รอยยิ้มเริ่มไม่เป็นธรรมชาติ

เมื่อเขามาที่หมู่บ้านแห่งนี้เพื่อพักฟื้นเป็นครั้งแรก เขาเพิ่งรู้ว่าสมาชิกตระกูลกู้ทั้งหมดได้จากไปแล้ว ส่วนกู้หม่าง โชคดีที่รูปในบัตรประจำตัวของอีกฝ่ายก็ดูคล้ายกับเขามาก ดังนั้นเขาจึงรับช่วงต่อตัวตนของบุคคลนั้น

เขาไม่เปิดเผยชื่อที่แท้จริง แค่ต้องการซ่อนตัวตนของเขา และอยู่ที่นี่เงียบ ๆ

เขาไม่ได้อยากแต่งงาน!

ความกระตือรือร้นของเสิ่นเซียว บางครั้งก็ทำให้ผู้คนเอือมระอาได้เหมือนกัน…

“จริงสิ ได้ยินมาว่าลูกสาวคนโตของตระกูลเจียงเป็นผู้หญิงนิสัยเสียไม่ใช่เหรอ?” เสิ่นเซียวมองเขาด้วยความห่วงใย “โอ้ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงก็เถอะ แต่เธอเป็นลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูประคบประหงมมาเป็นอย่างดี หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีความเจ้าอารมณ์นิดหน่อย นายอดทนได้ก็อดทนเถอะ อย่าเถียงกับผู้หญิงแบบนั้นเลย!”

“อืม รู้แล้ว” กู้หม่างตอบกลับอย่างใจเย็น

แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของเขา แต่ก็โชคดีแล้วที่เขาไม่ได้แต่งงานกับลูกสาวคนโตของตระกูลเจียง

หากคนที่เขาแต่งงานด้วยคือเจียงเหยาตัวจริง บางทีเขาอาจบุกไปฆ่ารัดคอเสิ่นเซียวทิ้งซะ

ทั้งสองไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้ว เสิ่นเซียวจึงเชิญเขาไปดื่มชาที่บ้าน กู้หม่างไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร ทันใดนั้นคุณป้าหลายคนก็วิ่งมาตามถนนและขึ้นมาบนภูเขา

“นี่ กู้หม่าง เธออยู่ที่นี่เองเหรอ? รีบกลับบ้านเร็วเข้า!”

“ถ้าเธอไม่กลับไปเดี๋ยวนี้ ได้เกิดเรื่องขึ้นกับภรรยาคนสวยของเธอแน่!”

เรื่องที่หญิงสูงวัยในหมู่บ้านโปรดปรานก็คือการนินทา “เฮ้อ ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษแม่สาวน้อยเมียเธอนี่แหละที่สวยเกินไป หนุ่ม ๆ ในหมู่บ้านเห็นหน้าแค่ครั้งเดียวจิตใจก็แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เธอยังมีใจทิ้งหล่อนขึ้นมาเที่ยวบนภูเขาอีกเหรอ? รีบกลับเถอะ ไม่งั้นเรื่องใหญ่แน่!”

การแสดงออกของกู้หม่างเปลี่ยนไปทันที เขารีบเดินจ้ำอ้าวตรงกลับบ้าน