All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 51 - Chapter 60

ที่ระเบียงใหญ่ด้านบนโรงแรมตี้หาวกู้หม่างเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้เลานจ์ตัวใหญ่ วันนี้ไม่ใช่วันที่ดีสำหรับเขา มีเมฆหมอกปกคลุมเป็นปมในใจที่ยังไม่สามารถแก้ไขได้“คุณไม่สนใจคุณชายฮั่วเลยหรือไง?”“ถ้าเขาสนใจคุณขึ้นมา คุณก็จะประสบความสำเร็จได้เร็วเลยนะ”…นิ้วแกร่งจับแก้วน้ำแน่น จนผิวตรงมือซีดเห็นได้ชัดว่าเขาแค่ต้องการหยอกล้อเธอเล่น ไม่คิดว่าหญิงสาวจะโต้ตอบกลับมารุนแรงขนาดนั้น ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอไม่ยอมให้เขากลับเข้าไปนอนในห้องเลย แถมยังทำตัวเย็นชาใส่อีก เธอยังคงทำอาหาร ทำความสะอาดบ้านตามปกติ ทว่ากลับเพิ่มระยะห่าง ทำให้บรรยากาศมันอึมครึมทำให้ชายหนุ่มแทบบ้าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็อยากจะรัดคอตัวเองให้ตายไปเลยเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งลงจอดอย่างช้า ๆ ตรงลานจอดไม่ไกล กระแสลมจากใบพัดทำให้ผมของกู้หม่างปลิวไสวไปตามแรงลมไป๋จิ่งหยวนลงจากเฮลิคอปเตอร์มาด้วยท่าทางมีความสุข เมื่อเห็นกู้หม่างชายหนุ่มก็รีบวิ่งเข้ามาใกล้แต่ยิ่งชายหนุ่มเข้าใกล้มากเท่าไรเขาก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงความผิดปกติจากอีกฝ่ายเขาสั่งทรัฟเฟิลและคาเวียร์ที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ แต่กู้หม่างแทบไม่แตะพวกมันเลยด้วยซ้ำไป๋จิ่งหยวนจ

“ไม่เห็นเหรอว่าคุณชายไป๋ท่าทีแปลกไปน่ะ?”“แปลกตรงไหน” ฟางจินหยางไม่เห็นด้วย “เวลาที่เห็นผู้หญิงสวยก็เป็นแบบนั้นกันหมดไม่ใช่หรือไง?”“นั่นแหละที่ฉันจะพูด แต่ท่าทางของไป๋จิ่งหยวนไม่ได้เหมือนว่าเขาเจอผู้หญิงสวยหรือว่าอะไร เหมือนคนที่เจอญาติผู้ใหญ่เสียมากกว่า”ฟางจินหยางเกือบพ่นหัวเราะออกมาดัง ๆชายหนุ่มปิดปากแล้วมองไปรอบ ๆ ด้วยแววตาที่เหี้ยมโหด ก่อนจะเอ่ยกับซุนเถิงเบา ๆ “ผมเตรียมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ห้องอยู่ทางนั้น...”หัวใจของเจียงชั่นสั่นไหว พยายามโน้มตัวเข้าไปแอบฟังอย่างเงียบ ๆโรงแรมที่นี่ตั้งอยู่ที่ชานเมืองซึ่งค่อนข้างไกลออกมาพอสมควร ในเวลากลางคืนจึงเงียบสงบ ไม่มีความวุ่นวายหรือผู้คนพลุกพล่านเท่าไรหญิงสาวกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่กำลังปะทุอยู่ในอกฟางจินหยางส่งยิ้มอย่างน่ากลัว “ที่นี่ห่างไกลจากผู้คน แม้ว่าจะร้องสุดเสียงแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก ฮ่าฮ่า พอคุณชายไป๋สนุกได้อย่างเต็มที่ เขาก็จะยอมเซ็นทุกอย่างให้กับเรา”“อีกอย่างผมแอบติดกล้องไว้ในห้องนั้นด้วย..เผื่อว่าไป๋จิ่งหยวนไม่ยอม เราก็จะเผยแพร่วิดิโอทันที” “ไอ้เด็กนี่!” ซุนเถิงชี้ไปที่อีกฝ่ายแล้วยิ้มพอใจ “จัดการได้ดีจร

เจียงชั่นเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมา รู้สึกเหมือนว่ากระดูกทุกส่วนของร่างกายถูกดึงออกมาทั้งหมด เจ็บปวดจนแทบจะทยไม่ได้เธออเห็นกำแพงและฝ้าเพดานสีขาวรอบกาย พร้อมกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่โชยมาแตะจมูก ร่างกายและใบหน้าถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าก็อชยิ่งไปว่านั้นขาเรียวข้างหนึ่งยังถูกยกขึ้นห้อยเอาไว้หญิงสาวตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่เอื้อมเข้ามาจับ ส่งความอบอุ่นจากมือของเขาสู่หัวใจของเธอทันใดนั้นดวงตากลมก็หันไปสบตากับเขาชายหนุ่มมองมาด้วยความสงบเงียบ ทว่าความพลุ่งพล่านกลับแสดงออกมาได้ชัดผ่านแววตาทั้งกังวล โกรธ สงสาร...และโทษตัวเองเขาฝืนยิ้มแล้วลูบผมนุ่มนิ่มของเธอเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณฟื้นแล้ว”เจียงชั่นขยับหัวของตัวเองเบา ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความเจ็บปวดที่ระบมไปทั้งร่างกาย“ฉันเป็นอะไรเหรอคะ?”“คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” กู้หม่างจับมือเธอไว้แล้วลูบเบา ๆริมฝีปากของเจียงชั่นแห้งผาก ลำคอร้อนผ่าวราวกับมีไฟกำลังแผดเผาก่อนที่จะค่อย ๆ ได้สติกลับมา แล้วจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ทั้งหมดซุนเถิงและฟางจินหยางวางแผนให้ธอไปกับไป๋จิ่งหยวน จากนั้นไป

อาการบาดเจ็บของเจียงชั่นยังต้องใช้เวลาในการพักฟื้น กู้หม่างจึงพาเธอกลับมาดูแลที่บ้านในตอนแรกเจียงชั่นเองก็กังวลว่าชายหนุ่มจะทำงานบ้านไม่เป็น รวมถึงการทำอาหารด้วย การที่เธอบาดเจ็บแบบนี้ ที่บ้านคงจะวุ่นวายน่าดูแต่ในตอนที่เขาอุ้มเธอผ่านประตูเข้ามา ดวงตากลมก็เปล่งประกายสดใสภายในบ้านสะอาดและเป็นระเบียบ ทุกอย่างดูเรียบร้อยมากกว่าตอนก่อนที่เธอจะบาดเจ็บด้วยซ้ำ“คุณโอเคใช่ไหม?” กู้หม่างหัวเราะเบา ๆเขามองดวงตากลมนั้นที่ราวกับดวงตาของเด็กน้อยที่กำลังอ้อนวอนอะไรบางอย่างจากคุณครูเจียงชั่นยิ้มหวานเธอรู้สึกมาโดยตลอดว่าสามีของเธอนั้นเป็นคนที่คาดเดาได้ยาก เธอเคยคิดว่าเขาคงจะเก่งแต่เรื่องการเงินและภาษาด้วยซ้ำไม่คิดว่าจะเชี่ยวชาญเรื่องงานบ้านเป็นกับเขาด้วยจากนั้นกู้หม่างก็นำอาหารมาสองจานเธอลองชิมก็พบว่ารสชาติไม่แย่ แต่ก็คิดว่าคงหนักเกลือไปเสียหน่อยอย่างไรก็ตามเธอก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยกับสิ่งนี้“สามีของฉันเนี่ยเก่งที่สุดเลยนะ!” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยท่าทางน่ารัก “ดูเหมือนว่าเจ็บตัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องทำอะไร แต่มีคนมาคอยดูแลไม่ห่าง”“โอเค” กู้หม่างยิ้มบาง ๆ ดวงตาของเข

หลังจากที่พักฟื้นได้สักพัก ในที่สุดขาของเจียงชั่นก็อาการดีขึ้นมาก เธอแทบจะทนรอไม่ไหวที่จะไปเช็คร่างกายที่โรงพยาบาล ก่อนที่จะรีบกลับไปทำงานอันอันเองก็ดีใจมากที่ได้พบเธอ “ในที่สุดเธอก็กลับมาสักที! เวลาไม่มีเธอนั่งข้าง ๆ ฉันไม่มีแรงทำงานเลยรู้ไหมเนี่ย!”เจียงชั่นยิ้มกว้าง “ไม่ได้เจอกันมาสักพัก ปากหวานขึ้นเยอะเลยนะ”“นี่! ฉันรู้สึกผิดจริง ๆ นะ ถ้าหากว่ายืนยันที่จะไปกินข้าวกับเธอวันนั้น เรื่องร้าย ๆ แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น..”การแสดงออกของเจียงชั่นเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบดึงอันอันไปยังที่ที่มีคนน้อยลง“เรื่องนี้...ทุกคนรู้แล้วใช่ไหม?”อันอันมองไปรอบ ๆ แล้วกระซิบกับเธอ “ไม่ ไม่มีคนในบริษัทรู้ว่าทำไมจู่ ๆ เธอลาป่วย ผู้อำนวยการบอกว่าเธอขาหัก ตอนนั้นมีแต่คนอยากจะไปเยี่ยมนะ...แต่ก็ถูกห้ามเอาไว้”เจียงชั่นพยักหน้าอย่างเงียบ ๆผู้อำนวยการไม่ใช่คนไม่ดี เขาแค่รู้วิธีในการปกป้องตัวเองอย่างคนฉลาด เขาไม่ได้สนใจเรื่องรอบตัว แล้วก็จะไม่ล้ำเส้นด้วย“ดังนั้นถึงแม้ว่าจะมีคนสงสัย พวกเขาก็ไม่ตอบออกมาตรง ๆ” อันอันมองเธอ “แต่ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้มันจบลงแล้ว เธออธิบายแค่ว่าไม่ทันระวังตัวเลยทำให้ตัวเองบาดเจ็บก