All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 61 - Chapter 70

"พวกแกตายกันไปหมดแล้วเหรอ?" เจียงเหยาร้องตะโกนไบอกคนงานย้ายบ้านสองสามคนที่อยู่รอบ ๆ "ฉันให้เงินพวกแกมา ก็เพื่อให้พวกแกมายืนดูเรื่องสนุกอย่างนั้นเหรอ? ยังไม่รีบมาช่วยฉันอีก!"อย่างไรก็ตามเพียงสายตาที่คมกล้าของกู้หม่างกวาดมองออกไป คนงานทั้งหลายก็พากันมองหน้ากัน ไม่กล้าที่จะก้าวออกมาหัวใจของเจียงเหยาแทบจะกระโดดออกมาจากลำคอเธอจ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่เพิ่มมากยิ่งขึ้น ทันใดนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านขึ้นมา"เจียง...เจียงชั่น!" เธอตกใจร้องตะโกนออกมา "เธอยังไม่มาห้ามสามีของเธออีก! ฉัน ฉันจะบอกเธอให้ หากว่าวันนี้เขากล้าทำร้ายฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ! ให้ตำรวจมาจับเขาไป ไปติดคุกอีก!"จู่ ๆ แรงที่มือของกู้หม่างก็เพิ่มมากขึ้น รอยยิ้มเย็นชาของเขาทำให้คนหวาดกลัวเจียงเหยาเจ็บปวดจนกรีดร้องออกมา สองขาอ่อนแรงจนคุกเข่าลงต่อหน้าของเขา"เป็นถึงลูกสาวตระกูลเจียง อ้าปากพูดออกมาก็เรียกคนอื่นว่าชั้นต่ำ แพศยา ปากคงจะเหม็นเกินไปแล้วมั้ง?" กู้หม่างพูดเย้ยหยันออกมา "ทำไม หรือว่าตระกูลเจียงจะตกต่ำมาจนถึงขั้นนี้แล้ว แม้แต่เงินซื้อยาสีฟันให้เธอก็ยังไม่มี?"เมื่อพูดจบเขาก็เหวี่ยงเธ

เจียงชั่นชะงักไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ“พูดกันตามตรง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของเสี่ยวเฉิงเป็นใคร ฉันจำได้แต่เพียงว่าในปีที่มีอายุเจ็ดขวบ มีครั้งหนึ่งแม่ฉันแต่งตัวเสียสวยออกไปข้างนอก ก่อนจะออกไปก็ฝากฉันเอาไว้กับเพื่อนบ้านให้ช่วยดูแล ออกไปครั้งนั้นก็นานถึงหนึ่งเดือน”“ฉันคิดว่าแม่ไม่ต้องการฉันแล้วซะอีก ในตอนที่กำลังหมดหวัง แม่ฉันก็กลับมาในตอนนั้น ท่านยังคงงดงามเหมือนกับตอนที่ออกไป เพียงแต่ว่าดวงตาดูไร้แววเหมือนกับ…เหมือนกับมัมมี่ที่เดินได้ ไม่ว่าฉันจะพูดกับท่านยังไง ท่านก็ไม่ตอบอะไรกลับมา”“ภายหลัง เธอก็คลอดเสี่ยวเฉิงออกมา” น้ำเสียงของเจียงชั่นยิ่งเบาลง “พ่อโกรธมาก ดุด่าแม่เสียยกใหญ่ ในวันที่พวกเขาทะเลาะกันฉันเห็นแม่ยิ้มให้กับพ่อ แต่รอบยิ้มท่านน่ากลัวเป็นมาก ตอนนี้เมื่อฉันมานึกย้อนถึงก็ยังคงหนาวสั่นไปจนถึงแผ่นหลัง”“วันนั้นพ่อฉันทิ้งเช็คเอาไว้ให้ใบหนึ่ง แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย จนกระทั่งก่อนที่ฉันจะแต่งงาน ถึงได้พบหน้ากับเขา” เจียงชั่นยิ้มเย้ยหยันออกมา “เขาคงจะใช้เงินนั่นตัดขาดความสัมพันธ์กับแม่ของฉัน”กู้หม่างนั่งลงข้างกายเธอ กอดไหล่บางของเธอเอาไว้ ให้เธอโน้มตัวเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง

ริมฝีปากกู้หม่างกระตุกเล็กน้อย เจียงชั่นมองเขาด้วยความเป็นห่วง เธอกังวลว่ากู้หม่างจะไปข้องเกี่ยวกับเพื่อนนักโทษจากคุกที่ไม่เอาไหนเหล่านั้นอีก แล้วใช้วิธีการบางอย่างมาบีบบังคับเจียงหมิงหย่วนให้มอบบ้านหลังนี้ให้กับเธอ ต่อให้ในตอนนี้จะบีบบังคับได้สำเร็จ ต่อไปก็จะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายตามมาไม่หยุด เธอไม่หวังให้กู้หม่างไปสร้างปัญหาในเรื่องที่ไม่จำเป็น "คุณกำลังเป็นห่วงผมเหรอ?" สายตาของกู้หม่างดูลุ่มลึก ยิ้มออกมาจาง ๆ "วางใจเถอะ ทุกอย่างล้วนถูกต้องตามกฏหมาย ในเมื่อผมรับปากคุณแล้วว่าต่อไปจะไม่สร้างปัญหา ก็จะต้องทำตามที่พูดเอาไว้ได้" "แต่ว่า พ่อฉัน..." "ผมไปหาทนายความคนหนึ่งมา" เขาอธิบายออกมาเบา ๆ "ทนายความคนนั้นคือคนที่ผมเคยพบ...ในตอนที่ติดคุกอยู่ เขามักจะให้ความช่วยเหลือทางคดีความกับนักโทษแล้วเป็นคนดี หลังจากที่ผมออกมาเขาก็ช่วยเหลือผมมามาก" "โอ้ว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง" ในที่สุดเจียงชั่นก็วางใจลงได้ "จะต้องขอบคุณเขาให้มากถึงจะถูก! ไม่อย่างนั้นก็เชิญเขามากินข้าวที่บ้านดีไหมคะ?" "ยังไม่จำเป็นหรอก ทนายเย่เชินยุ่งมาก ต่อไปหากว่ามีโอกาสก็ค่อยว่ากัน" เจียงชั่นพยักหน้า แล้วเก็บโฉ

กู้หม่างชะงักแล้วมองตามสายตาของเธอไป ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เจียงเหยาเองก็มาร้านนี้ ในตอนนี้กำลังใช้สายตาเย้ยหยันจ้องมองมายังพวกเขาสองคน และส่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมาเป็นครั้งคราว เจียงชั่นดึงกู้หม่างอย่างต้องการจะออกไปก่อน กลับถูกเจียงเหยาก้าวออกมาขวางทางเอาไว้ “บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ!” เจียงเหยาส่งเสียงออกมาด้วยน้ำเสียกแปลก ๆ “ดูเหมือนว่าช่วงนี้น้องสาวจะก้าวหน้าในหน้าที่การงานนะ ได้เลื่อนตำแหน่งเงินเดือนเพิ่มขึ้นแล้วสินะ? ถึงได้พาน้องเขยมาซื้อเสื้อผ้าในร้านหรูแบบนี้ได้!" "ใช่แล้ว บ้านใหม่อยู่สบายไหม? เฮอะ จะต้องพักอาศัยอยู่ให้สบายนะ ที่นั่นพ่อพยายามอย่างมากเลยที่จะเลือกให้!" เจียงชั่นฟังคำพูดจาเสียดของเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ ในดวงตาของเจียงเหยามีความเกลียดชังราวกับต้องการจะฉีกเจียงชั่นออกเป็นชิ้นๆ "ใช่แล้ว พ่อตาดีกับพวกเรามาก" กู้หม่างยิ้มออกมานิ่ง ๆ ก่อนจะให้เจียงชั่นหลบไปอยู่ด้านหลังเขา "ไม่เพียงแต่เลือกทำเลทอง แม้แต่ชื่อในโฉนดยังใส่ชื่อเจียงชั่นของพวกเราไป! ส่วนใครบางคนนั้นคงจะต้องหาบ้านหลังใหม่เพื่อใช้เป็นที่ทำงาน อายุยังน้อย คงไม่อาจเสี่ยงถูกตั้งข้อหาว่าบุกรุกพื้นที

เธอคิดว่ากู้หม่างจะกอดเธอ และโอบเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่น อย่างไรก็ตามเวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า เธอก็ไม่ได้รับรู้ถึงความปลอดภัยอย่างที่รอ เธอเบิกตากว้างขึ้น เมื่อเห็นกู้หม่างเดินตรงไปทางเฉียวเฟยแล้วยังยื่นมือไปให้หล่อน! หัวใจของเจียงชั่นเต้นกระหน่ำ เลือดทั่วทั้งร่างกายดูเหมือนจะพุ่งขึ้นไปบนศีรษะ! "เฮอะ เห็นกันแล้วหรือยัง? ผู้ชายก็ยังใช้ชีวิตอยู่ในความเป็นจริง" มีคนหัวเราะกระซิบออกมาเสียงเบา "ถึงแม้ว่าคุณหนูเฉียวชื่อเสียงจะไม่ค่อยดีนะ แต่ก็ยังเป็นลูกสาวของตระกูลที่ถูกต้อง แล้วเจียงชั่นจะไปเทียบกับเขาได้ยังไง?" "สามีของตัวเองไปจับมืออยู่กับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าของทุกคน...เจียงชั่นน่าสงสารจริง ๆ ปกติแล้วก็ทำเหมือนกับผู้ชายคนนี้เป็นสมบัติล้ำค่า แต่ตอนนี้กลับ..." "เพราะฉะนั้นแล้วผู้ชายไม่อาจทำให้นิสัยเสียได้!" สมองของเจียงชั่นว่างเปล่า เธอยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ หัวใจเจ็บปวดขึ้นเป็นระยะ "สามี คุณ..." "ที่รัก อีกเพียงนิดคุณก็เกือบจะทำร้ายคุณหนูเฉียวเข้าแล้ว" กู้หม่างพูดออกมาอย่างเรียบเฉย ก่อนจะหันไปมองที่เฉียวเฟย "ไม่เป็นอะไรนะครับ?" เฉียวเฟยรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก รีบจับมื