บททั้งหมดของ สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: บทที่ 71 - บทที่ 80

ห้องจัดงานเลี้ยงกลับคืนเป็นระเบียบอีกครั้ง ทุกคนดื่มกินกันเหมือนราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแต่ในการพูดคุยส่วนตัวนั้น ต่างก็ผสมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยเฉียวเฟยเอาไว้กู้หม่างดึงเจียงชั่นออกไปเต้นรำ เจียงชั่นไม่คุ้นชินกับการเต้นรำ แต่มีกู้หม่างเป็นคนนำ ไม่ว่าใครก็มองไม่ออก หลังจากเพลงจบลงแล้วก็ได้รับเสียงปรบมือมากมายเฉียวเฟยโมโหเสียจนทั่วทั้งตัวสั่นเทา เจียงเหยาเหลือบมองเธอ สีหน้าเองก็ดูไม่ดีนัก“ไร้ประโยชน์!”“เจียงเหยา เธอ…”“เธอไม่ใช่โอ้อวดว่าตัวเองเป็นดอกไม้ในวงสังคมชั้นสูงหรอกเหรอ? ไม่ใช่ว่ามีแต่ผู้ชายรายล้อมเธอหรอกเหรอ?” เจียงเหยาโมโหเป็นอย่างมาก “แม้แต่กู้หม่างคนเดียวก็จัดการไม่ได้! เขาเพียงแค่พูดออกมาว่าเคยฆ่าคน เธอก็กลัวจนกลายเป็นแบบนี้ไปได้! หากไม่ใช่ไม่มีประโยชน์แล้วคืออะไร?”เฉียวเฟยเม้มริมฝีปาก ในใจดูไม่ยินยอมเดิมทีเธอพูดกับเจียงเหยาเอาไว้แล้ว ว่าจะทำให้เจียงชั่นดูโง่ในงานเลี้ยง แต่กลับไม่คิดเลยว่าคนที่ดูโง่จนกลายเป็นแบบนี้จะกลายเป็นตัวเองไปได้ในตอนแรกที่เธอพบกับกู้หม่างนั้นก็รูปลักษณ์ที่สูงใหญ่และหล่อเหลาของชายหนุ่มหลอกล่อเธอได้ แต่ในตอนที่เขายิ้มแล้

ความแข็งแกร่งแผ่ออกมากระจายออกมาจากส่วนลึกในตัว ทำให้ซูเฉินที่พบเห็นผู้คนมาไม่ถ้วนก็สะดุ้งขึ้นเล็กน้อย "ประธานซู คุณดูสิ!" มีคนก้าวเข้ามาส่งโทรศัพท์ให้กับเขา "นี่คือภาพถ่ายร่วมกันของคุณหนูใหญ่เจียงและท่านสามฮั่ว!" "เมื่อครู่ที่พวกคุณคุยกันก็คือเรื่องนี้เหรอ?" "ใช่แล้ว!" ซูเฉินเงยหน้าขึ้นมองไปยังเจียงเหยา เจียงเหยาไม่ส่งเสียงใด ยังคงวางสีหน้าสูงส่งต่อไป ตอนแรกซูเฉินนั้นยิ้มออกมาด้วยความสุภาพเกรงใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแข็งค้างขึ้นมา "คุณหนูเจียง" เขามองไปยังเธอ "คุณแน่ใจนะว่า นี่คือท่านสามฮั่ว?" หัวใจของเจียงเหยาสั่นสะท้าน ดวงตาที่มองไปยังเขาแฝงความตื่นตระหนกอยู่หลายส่วน "นี่...ทำไมถึงจะไม่ใช่?" เธอฝืนตัวเองให้ทำเป็นสงบนิ่ง เพราะอย่างไรแล้วก็ไม่มีใครที่เคยพบเห็นหน้าตาของฮั่วจือสิงมาก่อน อย่างน้อยในงานเลี้ยงเล็ก ๆ เช่นนี้ก็ไม่มีแน่ "เอ่อ วันนั้นเป็นงานเลี้ยงรับรองของท่านสามฮั่ว พวกเราทั้งครอบครัวได้รับเชิญให้ไปเมืองหยางเฉิง" เจียงเหยากางนิ้วมือออกดูเล็บคริสตัสที่เพิ่งจะทำมาอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเหลือบมองเขา "งานเลี้ยงใหญ่มากและดูเหมือนว่าตระกูลมั่งคั่งจากทั่วทุกที่ต่

กู้หม่างยิ้มให้เธอจาง ๆ และกุมมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ "ใช่แล้ว ได้กำไรมากจริงๆ"สองสามีภรรยาเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ซูเฉินจึงไม่อาจจะถามต่อไปได้อีก ทำได้เพียงหาข้ออ้างขอตัวจากไป เสียเวลาอยู่นาน ในที่สุดเจียงชั่นก็ดึงกู้หม่างย่องออกไปทางประตูเล็กด้านข้าง ทั้งสองคนเดินบนทางเดินเล็กในสวนหลังโรงแรม กลางคืนแสงจันทร์กระจ่าง กลางอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอากาศที่มีเป็นเอกลักษณ์ของฤดูกาลนี้ สายลมเย็นพัดกระทบใบหน้ามาเป็นระยะ ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข หิ้งห้อยบินผ่านทุ่งหญ้าส่องแสงกะพริบวาบ สะท้อนไปกับสีน้ำเงินเข้มยามค่ำคืน เจียงชั่นยิ้มออกมา ศีรษะเล็ก ๆ ซุกลงไปที่ไหล่ของกู้หม่าง ทั้งสองคนเดินไปช้า ๆ เพลิดเพลินไปกับการพักผ่อนและความเงียบสงบที่ยากจะมีได้ "ทำไมเมื่อครู่คุณถึงได้พูดออกมาแบบนั้น?" จู่ ๆ กู้หม่างก็ถามเธอออกมา เจียงชั่นนิ่งอึ้งไปแล้วตอบออกมาเสียงเบา "คุณจะต้องไม่อยากให้ซูเฉินรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเรามากนักใช่ไหม?" "คุณรู้ได้ยังไง?" "คุณเป็นสามีฉัน แน่นอนว่าฉันย่อมต้องเข้าใจคุณ!" เจียงชั่นลูบลงบนแหวนมรกตบนนิ้วมือ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน เขาเป็นสามีของเธอ แน่นอน

“แต่คุณชายสอง ผมเห็น...”ซูเฉินอยากจะบอกเรื่องแหวน แต่ไม่ทันพูดจบเสียงโทรศัพท์ของฮั่วจ่านเฮ่อก็ดังขึ้น ลูกน้องจึงนำมาให้เขา แต่ก่อนจะจากไปก็หันมาเตือนซูเฉินอีกครั้ง ซูเฉินจึงต้องหุบปากทันทีฮั่วจ่านเฮ่อยืนขึ้นรับโทรศัพท์ ก่อนที่ไม่นานเขาจะกลับมาหลังจากที่กลับมาเขาก็มองหน้าซูเฉินอย่างเย็นชา “ไปซะเถอะ”“คุณชายสอง?”“ฮั่วจื่อสิงอยู่ที่แมนเชสเตอร์ อังกฤษ!” ฮั่วจ่านเฮ่อหมดความอดทนในที่สุด “พรุ่งนี้จะไปลอนดอนแล้วบินไปปารีสวันมะรืน นายไปหาข้อมูลพวกนี้มาจากไหน!”ข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับกู้หม่างถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนอากาศอย่างแรง ก่อนที่มันจะตกกระจัดกระจายบนพื้นซูเฉินสะดุ้ง จากนั้นคนของฮั่วจ่านเฮ่อก็เอาวิดิโอมาให้ดู คนในนั้นหันหลังให้กล้อง แต่ก็ไม่ยากที่จะคาดเดา เพราะชายหนุ่มแต่งกายด้วยของหรูหราราคาแพงมากด้านหลังเป็นภาพของจตุรัสที่มีชื่อเสียง ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของแมนเชสเตอร์“ไม่...เป็นไปไม่ได้!”“อะไรเป็นไปไม่ได้?” ฮั่วจ่านเฮ่อกลอกตา “ฉันรู้จักฮั่วจื่อสิงดี ถึงแม้ว่าหัวหรือตัวมันจะถูกบี้เป็นพายฉันก็จำได้! เด็กนี่ไปให้อาหารนกพิราบที่นั่น นี่มันเป็นนิสัยที่ติดตัวเขามาตั้งแต

เจียงชั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความทั้งหมดที่ซูเฉินส่งมาไม่นานนี้ให้ชายหนุ่มดู“ภายนอกเขาก็ดูทักทายฉันปกติค่ะ แต่จริง ๆ ในทุกประโยคเขาจะแทรกชื่อคุณอยู่ด้วยตลอด” เจียงชั่นเอ่ยด้วยความฉลาด“อีกอย่างเขาเป็นคนที่ลงชื่อให้ฉันได้รับการเลื่อนตำแหน่งตั้งห้าครั้งติดด้วยนะคะ มันดูแปลกสำหรับคนในบริษัทมากทีเดียว ใช่แล้วล่ะ เขาต้องช่วยฉันให้สามารถโชว์ผลงานได้เต็มที่แต่สิ่งที่เขาต้องการมากกว่านั้นคือข้อมูลของคุณ”กู้หม่างหรี่ตาราวกับว่าเขาได้รู้อะไรอยู่แล้วในตอนที่เขาเห็นซูเฉินในงานเลี้ยงอาหารค่ำในวันนั้น เขาก็เกิดความสงสัยโดยเฉพาะตอนที่ซูเฉินมีท่าทีสนใจแหวนบนมือของเจียงชั่นเป็นอย่างมาก ทำให้เขาต้องรู้สึกระแวดระวังตัวมากขึ้นเช่นกัน มองจากมุมนี้แล้วก็อาจจะเป็นไปได้ที่ซูเฉินจะเป็นคนของฮั่วจ่านเฮ่อกู้หม่างนึกตำหนิผู้เป็นลุงอยู่ในใจ ว่าอีกฝ่ายชอบทำอะไรบุ่มบ่ามใจร้อนเสมอ ถึงขั้นส่งคนมาคอยจับตาดูเขา แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะส่งคนมาติดตามแบบเปิดเผยตัวตนขนาดนี้ ถ้าฮั่วจ่านเฮ่อรู้ว่าเขาอยู่ที่เจียงโจวแทนที่จะเป็นแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ เขาคงจะเจอกับปัญหาตามมาไม่น้อยชายหนุ่มมองไปที่เจียงชั่น เธอยัง