บทที่ 60

หยิ่นเฉิงมีเหงื่อออกจำนวนมาก ใบหน้าดูตื่นตระหนก ดวงตาเริ่มแดงก่ำ

เมื่อเห็นเจียงชั่นวิ่งเข้ามาหา เขาก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป รีบเข้าไปกอดพี่สาวเอาไว้ทันที

“พี่..มีเรื่องเกิดขึ้นที่บ้าน!”

“มีอะไร เกิดอะไรขึ้น?”

“พี่สาวของพี่...” เด็กหนุ่มท่าทางจะหายใจไม่ออก “เจียงเหยาเอาคนมากมายมาที่บ้าน เธอบอกว่าจะไล่พวกเราออกไป”

ได้ยินอย่างนั้นหัวของเจียงชั่นก็ว่างเปล่า

“เขาเอาคนงานมาเยอะมาก บอกว่าจะเอาบ้านหลังนั้นมาทำใหม่ แต่ว่าพี่..นั่นมันบ้านที่พ่อมอบให้แม่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาต้องมาเอามันกลับไปด้วย!”

หัวใจของเจียงชั่นเต้นแรง เธอเองก็ตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมเจียงเหยาถึงทำแบบนั้น

“กลับไปก่อนเถอะ” เธอปลอบใจ “เราอยู่ที่นั่นมาหลายปีแล้ว คงมีเรื่องเข้าใจผิดกัน”

“จะเข้าใจผิดได้ยังไง? เพราะเจียงเหยาเป็นคนไม่ดีไงล่ะ” หยิ่นเฉิงพูดด้วยความโกรธ “วันนี้พาคนมาที่บ้านตั้งเยอะ แล้วยังไล่ผมออกมาอีก..พวกเขามีคนมากกว่า ผมจะไปสู้ไหวได้ยังไง หรือแค่บอกพี่เขยก็ได้!”

“พูดอะไร?” เจียงชั่นชะงัก ใบหน้าซีดลง

“พี่เขยรู้เรื่องด้วยงั้นเหรอ?”

“ใช่!” หยิ่นเฉิงพยักหน้า “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ต้องให้พี่เ