บททั้งหมดของ สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: บทที่ 171 - บทที่ 180

“วันนิ้ปิดร้านเร็วน่ะ” เจียงชั่นพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ทุกคนกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว”เพื่อนร่วมงานต่างก็มองหน้ากัน ก่อนจะมองไปที่เจียงเหยาเจียงเหยาหัวเราะเยาะเย้ย กอดอกแล้วโบกมือให้ทุกคนนั่งลง “ถ้าปิดร้านเร็วขนาดนั้นแล้วจะมีเงินจ่ายค่าเช่าได้ยังไงกัน?”“เช่า?” เจียงชั่นเลิกคิ้ว “ทุกอย่างในร้านนี้เป็นสามีฉันที่จ่าย เขาเปิดมันเพื่อทำให้ฉันมีความสุขเท่านั้น เพราะฉะนั้นอยากทำงานเมื่อไรก็ทำ อยากหยุดเมื่อไรก็หยุดมันเป็นความสุขของฉัน”“อีกอย่าง..” เธอพูดขณะที่เช็ดบาร์ “ทีนี่เป็นสถานที่สำหรับดื่มกาแฟและกินขนมไม่ใช่ที่สำหรับการนินทา”“ธุรกิจมีปัญหาแล้วจะกังวลไปทำไมอีกล่ะ” เจียงเหยาที่ไม่สามารถควบคุมเจียงชั่นต่อหน้าเพื่อนร่วมงานได้เริ่มรู้สึกอาย“เราไปก็ได้ แต่ก็เข้าใจด้วยล่ะว่าตอนนี้ความเห็นแย่ ๆ ของร้านเธอมีเต็มไปหมด อีกไม่นานร้านก็คงจะเจ๊ง”“สำคัญกับพี่ด้วยเหรอที่ร้านฉันจะเจ๊งหรือไม่เจ๊ง?”“แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวกับฉัน” เจียงเหยายิ้มประชดประชัน “แต่ในเกี่ยวกับสามีเธอ อ้อ! ร้านกาแฟดูโรแมนติกมากนะ แต่ถ้าเอาสามีเธอเข้ามาอยู่ในร้านด้วยเนี่ย คงไม่ใช่การขุดหลุมฝังตัวเองหรอกใช่ไหม?”

เจียงเหยากัดปากแน่น แล้วขยับตัวออกห่าง พยายามดึงผมลงมาปิดบังใบหน้าเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็นและป้องกันไม่ให้เขาจำหน้าเธอได้“ไม่จำเป็น” เธอเอ่ยเบา ๆ “วันนี้ฉันแค่โชคไม่ดี..ที่ได้เจอกับยัยสารเลวสองคนนี้”“ว่าไงนะ” หลินอวี่ฉิงขึ้นเสียง เจียงเหยาจึงหดคอทันทีในขณะที่หญิงสาวเดินออกไปเธอก็ชนเข้ากับกำแพง ก่อนจะถ่มน้ำลายอย่างไม่ให้เกียรติ“รอฉันก่อนเถอะนะเจียงชั่น เฝ้าร้านโทรม ๆ นี้ไปแถอะ สักวันฉันจะทุบมันให้แหลกคามือ”ขณะที่หลินอวี่ฉิงกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เจียงชั่นก็จับมือเธอเอาไว้แน่น“ช่างมันเถอะ” ลู่หลี่ซานยกเก้าอี้มานั่ง ก่อนจะติดกระดุมเสื้อที่แขนเข้าด้วยกันด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ “เวลาถูกหมากัด จะอยากกัดกลับจริง ๆ เหรอ?”“ฉันต้องการให้คุณดูแลด้วยหรือไง?” หลินอวี่ฉิงระบายความโกรธทั้งหมดไปที่ชายหนุ่มเสียงนี้ทำให้หัวใจของคนฟังสั่นสะท้านก่อนจะย้อนกลับไปสู่สมัยวัยเยาว์เด็กสาวหัวรั้นเอาแต่ใจที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาก็ตะโกนใส่กันแบบนี้ แต่เขากลับชอบเสียงนั้น ไม่ว่าเธอจะสร้างปัญหาให้เขาขนาดไหน เขาก็มักจะมีรอยยิ้มตอบกลับมาเสมอเขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแล้วนับตั้งแต่ที่เข้าไปอยู่ในคุกแต่ตอนนี้

“ส่งให้ผิดคนนี่นา” เสียงล้อเล่นของลู่หลี่ซานดังมาจากปลายสาย “รูปสวย ๆ พวกนี้ควรส่งให้ประธานเจียงสิ”“ลู่หลี่ซาน!”“ภาพลักษณ์ของคุณเวลาที่อยู่ไนท์คลับมันมีเสน่ห์มากเลยนะ”เจียงเหยากัดปากแล้วหน้าซีดเผือด“ผมต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในคุกตั้งนาน โดยเฉพาะเรื่องต่อยตี มือไม้ผมคงไม่ค่อยดีแล้วล่ะ”“จะเป็นยังไงนะถ้าวันหนึ่งมือไม้อ่อนจนเผลอกดโพสต์อะไรบางอย่าง...หึหึ ผมไม่สนหรอกนะคุณเจียง แต่ใบหน้าและศักดิ์ศรีผู้หญิงรวย ๆ อย่างคุณน่ะ...”“ลู่หลี่ซาน..พี่ซาน!” เสียงของเจียงเหยาสั่นเครือ “คุณต้องการอะไร แค่บอกฉันมา ฉันทำให้คุณได้ทุกอย่าง!”“ก็ไม่ใช่เรื่องอื่นหรอกนะ แต่วิธีการที่คุณจัดการกับคอมเมนต์พวกนั้นผมอยากให้มันดูจริงใจหน่อย”เจียงเหยากัดฟันแน่น “แล้วอะไรอีกล่ะ?”“แค่ซื้อของแล้วรีวิวให้ดี ๆ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นผมก็คงทำเอง ยังจะต้องการคุณอยู่อีกเหรอ?”“คุณเจียง ถ้าทำอะไรผิดก็ควรจะขอโทษซะนะ”ลู่หลี่ซานยิ้มอย่างเย็นชา“ความจริงแบบนี้แม้แต่เด็กประถมยังเข้าใจ คุณเจียงยังไม่เข้าใจอีกเหรอครับ?”.....ในเย็นวันรุ่งขึ้นเจียงเหยาเดินทางไปที่ร้านกาแฟคุณหนูเจียงที่หยิ่งยโสมาตลอดในวันนี้สวมเสื้อเ

“พี่ซาน!” เหล่าลูกน้องของลู่หลี่ซานกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา พวกเขาจึงพร้อมจะลงมือทุกเมื่อทว่าคนเป็นหัวหน้ากลับตะโกนใส่พวกเขาแทนลูกน้องหลายคนจึงต้องเดินถอยออกมาอย่างไม่เต็มใจ ฮั่วจือสิงมองแผ่นหลังของพวกเขาที่ค่อย ๆ เดินจากไปในยามพลบค่ำนิ่งก่อนจะค่อย ๆ วางปืนในมือลง“ใช่ ผมสังเกตมานานแล้วว่าคุณไม่ใช่กู้หม่าง” ลู่หลี่ซานหัวเราะ “แต่ว่าไงนะ หลังจากที่เห็นคุณแบบนั้นผมก็ไม่เคยสร้างปัญหาให้คุณอีกเลยใช่ไหม?”ฮั่วจือสิงมีใบหน้าที่เคร่งขรึมสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นถูกต้องทีเดียว เพราะครั้งสุดท้ายที่เจียงเหยามาหาเรื่องเจียงชั่นที่ร้าน ลู่หลี่ซานคือคนที่ขับไล่คนเหล่านั้นออกไปถึงอย่างนั้นฮั่วจือสิงก็ยังคงมีความสงสัยอีกมากมายเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้“คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่กู้หม่าง” เขามองอย่างเย็นชา “แล้วก็รู้ว่าผมเป็นใคร”ลู่หลี่ซานชะงักก่อนจะเหลือบมองชายหนุ่มแล้วหัวเราะออกมาทันที“ผมรู้ว่าผู้หญิงของคุณกับผู้หญิงของผมเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน”ฮั่วจือสิงขมวดคิ้วเล็กน้อยลู่หลี่ซานที่ดูโหดเหี้ยมตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยแผลบนใบหน้ายิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวยิ่งขึ้นฮั่วจือสิงจึงสับสนเล็กน้อยว่าบุ

จากนั้นไม่นานเจียงชั่นก็กลับมาพร้อมกับสวมชุดแต่งงานเอาไว้ เธอเดินเข้ามาหาฮั่วจือสิงที่ยืนอยู่อีกด้านของพรมแดงอย่างช้า ๆ เขาเองก็กำลังมองเธอนิ่งด้วยความชื่นชมแสงแดดลอดผ่านหน้าต่างสีสันสดใสเข้ามากระทบใบหน้าสวยของเจียงชั่นเธอมองเขาด้วยรอยยิ้มก่อนที่เสียงอันศักดิ์สิทธิ์ของบาทหลวงจะดังขึ้น เจ้าสาวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่เธอรักพร้อมกับสัญญาว่าจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขแววตาของฮั่วจือสิงเปล่งประกาย ในนั้นสะท้อนให้เห็นเพียงรอยยิ้มของเจียงชั่นเท่านั้นทันใดนั้นดวงตาคมกริบก็ร้อนแรงขึ้น มีความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปอยู่ภายในใจ“เป็นอะไรไปคะ?” เจียงชั่นเดินเข้ามาหา “ทำไมถึงตกใจขนาดนั้น?”เมื่อกลับมามีสติอีกครั้ง ฮั่วจือสิงก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างโง่เขลาเธอดูสวยมากในชุดแต่งงานชุดนี้เขาจับมือเธอแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ารูปปั้นด้วยกันเขาสาบานต่อหน้ารูปปั้นพระเยซูว่าเจียงชั่นจะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวในชีวิต ไม่ว่าจะรวยหรือจน เจ็บป่วยหรือสุขภาพดี เขาก็จะอยู่เคียงข้างเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเจียงชั่นสบสายตาที่จริงจังและหนักแน่นของชายหนุ่มนิ่ง ในช่วงเวลาอันศักดิ์สิทธิ์นี้อยู่ดี ๆ เธ