Semua Bab สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Bab 151 - Bab 160

"สามี นี่คือคุณหนูฮั่ว ฮั่วจือซิน ครั้งที่แล้วเคยช่วยฉันเอาไว้" "จือซิน นี่คือ..." "ฉันรู้แล้ว" ฮั่วจือซินยกมือขึ้นโอบรอบคอของเจียงชั่น ก่อนจะยิ้มให้ฮั่วจือสิง "นี่คือสามีของคุณ กู้หม่าง!" "สวัสดีค่ะพี่เขย!" "สามี?" เจียงชั่นใช้มือแตะแขนเขา "จือซินกำลังทักทายคุณอยู่นะ!" ฮั่วจือสิงเหลือบมองไปทางฮั่วจือซินพลางส่งเสียง "อืม" ออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหันไปด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์เพื่อดูอุณหภูมิของเตาอบ เจียงชั่นขมวดคิ้วออกมาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา พลางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าของฮั่วจือซิน เธอจะรู้สึกว่าพวกเขาสองสามีภรรยาดูแลแขกได้ไม่ดีไหม "จือซิน ขอโทษด้วยนะ" เธอยิ้มขอโทษแล้วพูดออกมา "สามีของฉันปกติแล้วก็เคร่งขรึมมาก ไม่ค่อยกะตือรือร้นกับผู้คนมากนัก...แต่ว่าหากเธอกับเขาทำความรู้จักกันสักระยะก็จะรู้เอง ว่าเขาเป็นคนที่ดีมาก ๆ!" ฮั่วจือซินกลั้นยิ้มแล้วพยักหน้า ตั้งแต่เล็กจนโต ฮั่วจือสิงมักโดนลุงรองเรียกว่า "เด็กเหลือขอ" ส่วนในสายตาของคนอื่นในตระกูลเขาคือ "ราชานรกหน้าเย็น" "ยมบาลผู้ชั่วร้าย" แต่ในสายตาเจียงชั่นแล้วกลับกลายเป็นคนดี ดูเหมือนว่าพี่ชายของเธ

ฮั่วจือสิงจ้องมองมาด้วยความโกรธ เขาถูกคำพูดของเธอทำให้สำลักจนพูดไม่ออก เจ้าเด็กนี่ยังคงเช็ดน้ำตาต่อไป “ฉันอายุสิบแปดแล้วยังไง…ใครกำหนดไว้ว่าอายุสิบแปดจะมีความรักไม่ได้? ในตอนที่พี่อายุสิบแปด เหยาม่านหนิงก็เข้ามาพัวพันกับพี่ไม่น้อยนี่?” “ฮั่วจือซินหากว่าเธอยังกล้าพูดออกมาอีกประโยคหนึ่ง!” พลังอันสะเทือนเลื่อนลั่นของฮั่วจือสิงทำให้ทั่วทั้งห้องเหมือนตกอยู่ในสูญญากาศ ฮั่วจือซินได้ยินเพียงเสียงหัวใจเล็กของตัวเองที่เต้นรัว เธอก้มหน้าลงอย่างอับอาย สิบนิ้วประสานเข้าด้วยกันอย่างสงบ ก่อนจะกัดริมฝีปาก ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ในตอนนี้เจียงชั่นก็นำหลินอวี่ฉิงและเสิ่นเซียวเดินเข้ามา ด้านหลังยังตามมาด้วยเย่เชิน พวกเขาล้วนแต่มายินดีในวันเปิดร้านใหม่กัน ฮั่วจือสิงสูดลมหายใจลึก พยายามที่จะปรับรอยยิ้มให้ดูเป็นธรรมชาติให้มากที่สุด แล้วทักทายออกไป เขาทักทายออกมาอย่างสุภาพ ดูมีท่าทีของเจ้าบ้านชาย เจียงชั่นยืนอยู่ข้าง ๆ เขา หญิงสาวตัวเล็กใบหน้าดูชื่นชม ท่าทีที่หลงใหลนั้นทำให้หลินอวี่ฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เจียงชั่นได้สติขึ้นมา ใบหน้าเล็ก ๆ แดงก่ำ เธอเม้มริมฝีปากก่อนจะหันหล

ฮั่วจือสิงหมดคำพูด เขาค่อย ๆ เดินไปทางด้านนั้น เดินได้ก้าวหนึ่งก็หันมองเธอครั้งหนึ่งหวังว่าภรรยาของเขาจะช่วยชุบชีวิตเขากลับมา แต่เจียงชั่นกลับส่งสายตาและรอยยิ้มให้กำลังใจเขาตลอด ทำให้เขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ท้ายที่สุดแล้วเขาก็กัดฟันกระทืบเท้าออกมา แล้วเดินตรงไปด้านหน้าของฮั่วจือซิน ในเวลานี้ทุกคนพูดคุยกันอย่างมีความสุข ต่างก็พากันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาทันที แล้วค่อย ๆ ตะลึงไปอยู่ครู่หนึ่ง “คุณ…คุณกู้” หลินอวี่ฉิงรู้สึกผิดปกติเป็นคนแรก เลยลองถามออกไป “มีเรื่องอะไรกันคะ?” ฮั่วจือสิงเคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด ร่างกายยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ก่อนจะค้างอยู่หลายวินาที… ทันใดนั้นเขาก็ฉีกยิ้มยิงฟันเผยให้เห็นฟันขาวออกมา! ทุกคนพากันเบิกตากว้าง ผงะไปด้านหลัง แล้วมองไปยังเขาอย่างไม่อยากเชื่อ หลังจากที่นิ่งเงียบไปหลายวินาที ในร้านกาแฟเล็ก ๆ ก็มีเสียงหัวเราะระเบิดดังออกมา! เจียงชั่นได้ยินเสียงก็รีบวิ่งเข้ามา พบเพียงทุกคนต่างก็พากันหัวเราะตัวโยน ฮั่วจือซินและเย่เชินอีกเพียงนิดก็เกือบจะพลิกตกเก้าอี้ไป! ก่อนจะมองไปที่สามีของตัวเอง… มุมปากที่ยิ้มอยู่ค่อย ๆ ลดลง

เธอจับแขนของฮั่วจือสิงโดยที่ไม่รู้ตัว ก่อนจะเหลือบมองเขาอย่างขลาดกลัว สีหน้าของฮั่วจือสิงดูสงบนิ่ง แล้วพูดออกมาอย่างเคร่งขรึมเหมือนก่อนหน้านั้น "วัตถุดิบวันนี้มีไม่เพียงพอ ที่จะทำให้คนมากมายขนาดนี้ หากว่าคุณลู่ต้องการจะดื่มกาแฟแล้วค่อยมาใหม่พรุ่งนี้จะดีกว่า!" "ไม่มีกาแฟให้ดื่ม ก็เอาขนมหวานมาก็ได้!" ลู่หลีซานเมื่อเห็นบนโต๊ะยังมีคุ๊กกี้อยู่ก็หยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง อย่างไรก็ตามฮั่วจือสิงชิงแย่งเก็บจานไปเสียก่อน ก่อนจะส่งสายตาคมปลาบไปให้เขา ลู่หลีซานตกตะลึงไป ทันใดนั้นดวงตาก็เผยแววดุร้ายขึ้นมา ก่อนจะคว้ามือของฮั่วจือสิงอย่างแรง ฮั่วจือสิงที่ป้องกันเอาไว้ก่อนแล้ว ก็หันกายไปด้านข้างพลิกมือจับข้อมือของเขาเอาไว้! ทั้งสองยื้อยุดกันไปมา บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ชายชุดดำหลายสิบคนที่อยู่รอบ ๆ เองก็พร้อมที่จะลงมือเช่นกัน! เหงื่อเย็นไหลซึมเต็มหลังของเจียงชั่น ลู่หลีซานเหวี่ยงหมัดออกอย่างแรง ฮั่วจือสิงแบมือออกแล้วกำเอาไว้แน่น ท่าทีดูเย็นชา ความรู้สึกกดดันนั้นทำให้ลู่หลีซานอดไม่ได้ที่จะใจสั่นขึ้นมา "คุณลู่" ฮั่วจือสิงยิ้มเหมือนราวไม่ยิ้มออกมา เค้นพูดออกมาทีละคำ "คิดจะฝึกมวยก็มาหา

ลู่หลีซานชะงักไป แล้วถามออกมาอย่างเคร่งขรึม “คุณชายใหญ่ต้องการจะให้ใครหายไป?”หลังที่นิ่งเงียบไปอย่างประหลาด ฮั่วจือเหยียนเอ่ยเสียงหนักแน่นออกมาสองสามคำ“นายน้อยสามตระกูลฮั่ว ฮั่วจือสิง!”สายตาของลู่หลีซานเปล่งประกายเย็นเยียบออกมา“หากว่านายมีเวลาก็มาที่หยางเฉิงสักรอบ พวกเรามาพูดคุยรายละเอียดกัน!”…เจียงชั่นมองไปยังหลินอวี่ฉิงที่ขดตัวอยู่บนเตียงอย่างปวดใจ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแสบร้อนตรงปลายจมูกขึ้นมา ก่อนจะตบแผ่นหลังเธอเบา ๆ ตั้งแต่ที่กลับมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ หลินอวี่ฉิงยังไม่พูดออกมาแม้แต่คำเดียว เข้าประตูมาก็ขังตัวเองเอาไว้ในห้องนอน ดวงตาทั้งสองราวกับว่าไม่มีจุดสนใจ เหมือนกับว่าถูกกระชากจิตวิญญาณออกไปจากร่างกาย“พี่อวี่ฉิง พี่หิวแล้วใช่ไหม?” เจียงชั่นคิดทุกวิถีทางพยายามที่จะพูดกับเธอ “คุณหมอเสิ่นและกู้หม่างก็อยู่กันข้างนอก ฉันให้พวกเขาทำอาหารให้พี่ดีไหม?”เปลือกตาของหลินอวี่ฉิงเริ่มขยับ น้ำตาหยดแรกก็ไหลลงมาจากทางหางตาหัวใจของเจียงชั่นบีบรัดหลินอวี่ฉิงที่เธอรู้จักนั้นกระฉับกระเฉงมาโดยตลอด เหมือนกับนกนางนวลตัวหนึ่งที่เล่นลมไป เหมือนว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอุปสรรคใดที่เธอก้าวข้าม