All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 141 - Chapter 150

เขาไม่พูดแล้วหายใจหนักหน่วงขึ้นเสียงโทรศัพท์แจ้งเตือนว่ามีอีเมลเข้าชายหนุ่มดูข้อมูลในนั้นทั้งหมดแล้วในขณะที่กำลังคิด เขาก็มั่นใจว่าลู่หลี่ซานคนนี้คงจะมีปัญหากับกู้หม่างตัวจริงในอดีตแน่“นายน้อย” ฟางฮั่นเอ่ยจากปลายสาย “ในตอนที่ลู่หลี่ซานอายุสิบแปด เขาถูกจำคุกอยู่สิบปีเพราะทำร้ายร่างกายผู้อื่นโดยเจตนา แต่เพราะตอนที่อยู่ในนั้นความประพฤติดีทำให้เขาได้รับการปล่อยตัวออกมาก่อนกำหนดสองปี”“ในช่วงสองปีมานี้เขามีชื่อเสียงมากในเจียงโจว สามารถเข้ายึดครองกลุ่มสมาคมใหญ่ ๆ ได้หลายแห่ง แต่ก็ยังมีข่าวลือออกมาหนาหูว่าการขึ้นสู่อำนาจของเขาเกิดจากการยุยงให้เกิดความขัดแย้งระหว่างหัวหน้าใหญ่หลายราย ตอนนี้เขาก็เลยเป็นคนที่มีอำนาจตัดสินใจในหลาย ๆ เรื่อง”ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วนวดขมับเบา ๆ“ตอนนี้มีบาร์และคลับมากมายที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขา แต่ทั้งหมดมันเป็นเพียงฉากหน้าที่ปกปิดธุรกิจใต้ดินของเขาเท่านั้น”ชายหนุ่มถามด้วยเสียงทุ้ม “ก่อนหน้านี้สถานการณ์ในคุกของเขาเป็นไง?”ฟางฮั่นไอสองครั้งก่อนจะพูด “ว่ากันว่าในหมู่นักโทษที่จัดกลุ่มเอาไว้หลายระดับ ผู้ชายคนนี้ได้เข้ามาเป็นหัวหน้าในเรือนจำ คนอย่างลู่หลี่ซ

เจียงชั่นเอียงศรีษะ ร่อยรอยของความเฉยเมยปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวย“ฉันตัดสินใจที่จะปฏิเสธค่ะ”เธอเอ่ยอย่างไม่ลังเลซึ่งคำตอบนี้ก็เกินความคาดหมายของฮั่วจื่อสิงเล็กน้อยทว่าเขาก็ยังเคารพในการตัดสินใจของเธอเสมอมา“ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่ธรรมดาตั้งแต่เด็ก” เจียงช่านพิงเขาแล้วพูดเบา ๆ “พ่อของฉันเปรียบเสมือนหุ่นเชิด แม่ก็มีสภาพจิตใจที่ไม่ปกตินัก ฉันก็เลยต้องดูแลน้องชาย ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องอดทนต่อการกลั่นแกล้งสารพัดจากเจียงเหยาและน้าหยางจวน ไม่รู้เลยว่าจริง ๆ แล้วครอบครัวเจียงให้อะไรกับฉันบ้าง”“ครอบครัวไม่เคยให้ความอบอุ่นกับฉันเลย แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำงานให้ครอบครัวเจียงเหมือนกัน” เธอเงยหน้ามองเขา “ฉันเป็นภรรยาคุณแล้วนะคุณกู้ ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับครอบครัวนั้นอีกต่อไป ซ้ำพ่อยังจะให้ฉันกลับไปด้วยวัตถุประสงค์ที่แอบแฝงอีก”“ที่รัก...” มือเล็ก ๆ คล้องเอวสอบเอาไว้ “ฉันแค่อยากให้เราสองคนมีชีวิตที่ดีและมีความสุขนะ”ฮั่วจื่อสิงลูบแผ่นหลังบาง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเห็นอกเห็นใจได้อย่างเต็มที่ แต่เขาก็พอจะเข้าใจว่าการที่เด็กคนหนึ่งต้องเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่ปกตินั้นเป็นอย่างไ

“ถ้าอย่างนั้นลูกสาวคนโตก็ไม่มีอำนาจอะไรล่ะสิ?”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่พูดง่าย ๆ คือครั้งที่แล้วลูกสาวคนโตโกงไปหลายสิบล้านอยู่นะ ท่านประธานโกรธมาก แล้วเขาจะจัดการยังไงต่อล่ะเนี่ย?”เจียงชั่นเองก็ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นแต่พยายามที่จะไม่สนใจกู้หม่างไม่ได้บอกหรือไงว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ควรจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างใจเย็น ยิ่งมีแผนที่ดีเท่าไรก็จะยิ่งรับมือได้ดียิ่งขึ้น เวลาที่ตื่นตระหนกผู้คนมักจะตัดสินใจอย่างขาดสติเมื่อเจียงชั้นนึกถึงผู้เป็นสามี เธอก็คลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ สีหน้าเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นการประชุมคณะกรรมการได้เริ่มขึ้นตามกำหนดเจียงหมิงหยวนแนะนำเจียงชั่นสั้น ๆ ในที่ประชุม รวมถึงจัดเตรียมงานที่เกี่ยวข้องให้กับเธอ ผู้ถือหุ้นทุกคนต่างก็พากันเก็บข้อสงสัยต่าง ๆ ไว้ในใจ พยายามแสดงออกว่าต้อนรับเธออย่างเต็มที่สุดท้ายสถานการณ์ในอนาคตจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครรู้อยู่ในที่ของตัวเองถือว่าเป็นการกระทำที่ฉลาดที่สุดในตอนนี้หลังการประชุมผู้คนเริ่มทะยอยเดินออกไปทีละคน ส่วนเจียงชั่นก็เก็บข้าวของเดินตามหลังผู้เป็นพ่อออกไป เพื่อทำความคุ้นเคยกับสถานที่ทำงานใหม่ทว่าทันทีที่ไปถึง

“นี่..” “พี่สาว” เจียงชั่นก้าวไปข้างหน้า “เราทุกคนต่างก็นามสกุลเจียง มาจากครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะมั่งคั่งหรือเจอเรื่องร้ายก็เหมือนกัน ถ้าพี่ทำให้ฉันอับอาย ก็เหมือนกับทำให้พ่ออับอายไปด้วย ถ้าครั้งหน้าอารมณ์เสียอีก มาหาฉันได้ ในที่ที่ไม่มีใครเห็นพี่สามารถทุบตีหรือดุด่าฉันได้เลย แต่อย่าดึงให้พ่อต้องลงมาอับอายต่อหน้าคนมากมายอีกเลยนะ”ใบหน้าของเจียงเหยาซีดลงพลางจ้องมองเจียงชั่นนิ่งทุกคำพูดของเจียงชั่นมันแทงเข้าไปในใจ ไม่ว่าเจียงเหยาจะโง่แค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะโจมตีอีกฝ่ายอย่างในตอนนี้“ฮ่าฮ่า ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าน้องสาวที่มักจะต่อต้านโลกอย่างเธอจะกลายมาเป็นแม่พระผู้มีความเมตตาต่อศัตรูแบบนี้”เจียงชั่นจึงเอ่ยทีละคำอย่างชัดเจนและเย็นชา “ฉันก็แค่อยากทำดีกับพี่สาวของฉันก็เท่านั้น”เจียงเหยาจึงตะคอกกลับก่อนจะเดินจากไปเจียงชั่นมองแผ่นหลังของผู้เป็นพี่สาว โดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าภาคภูมิใจของเจียงหมิงหยวนก่อนที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมาเล็กน้อยเธอและเจียงเหยาเป็นเพียงเบี้ยเท่านั้น ไม่ว่าแพ้หรือชนะจะไปมีประโยชน์อะไร?“พ่อคะ” เธอเอ่ยเบา ๆ “หนูขอกลับไปทำงานก่อนนะคะ”“ได้สิ” เจียงหมิงหยวนยิ้ม

ท่อนแขนแกร่งกอดเธอเอาไว้แน่น เจียงชั่นจึงมองเข้าไปในดวงตาคมกริบนั้นแล้วจำได้ว่าเขาพูดว่า “กินก่อนแล้วค่อยทำธุระ..”ทันใดนั้นใบหน้าของเจียงชั่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดง หัวเล็ก ๆ ก้มงุดลงที่อกกว้างนิ่งแล้วเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา“ที่รัก” เธอเอ่ย “เรา..เรารออีกสักพักเถอะนะ”ฮั่วจื่อสิงตกตะลึง “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”“ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะ..โอ๊ย ยังไงก็พักไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันอิ่มเกินไปค่ะ”ฮั่วจื่อสิงใช้เวลาสักพักก่อนจะโต้ตอบ เขากลั้นรอยยิ้มเอาไว้แล้วเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่า “ผมอยากจะพาคุณออกไปข้างนอก”เจียงชั่นตกตะลึงแล้วมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย“คุณ...”ฮั่วจื่อสิงแตะหัวเล็ก ๆ นั่นเบา ๆเป็นไปได้ไหมที่เธอจะเหนื่อยมากจนมีการตอบสนองแบบนั้นมาอัตโนมัติ? ทันทีที่พูดว่าจะทำธุระ เธอก็คิดทันทีว่า...ทำไมเป็นคนแบบนี้ล่ะเนี่ยชายหนุ่มเม้มปากแล้วไม่สามารถซ่อนความตั้งใจภายในเอาไว้ได้เจียงชั่นกำหมัดแล้วตีคนตัวโตแรง ๆ“กู้หม่าง!”“โอเค” เขาบีบมือเล็กเบา ๆ “ผมกำลังพูดเรื่องธุระจริง ๆ อยากจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง”“จะไปไหนคะ?”“คุณอิ่มอยู่ไม่ใช่หรือไง?” เขาหัวเราะ “เดี๋ยวจะพาออกไปย่อย”.......เจียงชั่นเปล