All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 121 - Chapter 130

“เจียงเหยา!” “เอาล่ะพอได้แล้ว!” คุณโจวโบกมือออกมาอย่างหมดความอดทน ชี้ไปยังเจียงชั่น “เธอ กลับไปเสียเถอะ! วันนี้ฉันจะเจรจาความร่วมมือกับคุณเจียงเหยาเท่านั้น เจียงเหยายิ้มออกมาอย่างสดใส ก่อนที่คุณโจวจะเดินเข้าห้องประชุมไป ยังเหลือบมองเจียงชั่นอย่างดูถูก ในตอนนั้นเจียงชั่นยังรู้สึกเศร้าเสียใจไปด้วย แต่ก็ยังเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เดินกะโผลกกะเผลกออกจากอาคารไป แต่อย่างไรก็ตามไม่คิดเลยว่า… คุณโจวจะเป็นนักต้มตุ๋น! หลังจากที่เจียงเหยาเซ็นสัญญากับเขาแล้วถึงได้พบว่า บริษัทของคุณโจวเป็นบริษัทเครื่องหนัง ภายนอกดูหรูหรา แต่ภายในกลับไม่มีอะไร! ส่วนเจียงเหยาเพื่อที่จะเปลี่ยนความคิดเห็นของเจียงหมิงหย่วนที่มีต่อเธอ และเพื่อส่งเสนิมความร่วมมือโดยเร็วที่สุด ก็เลยให้คนจ่ายเงินล่วงหน้าออกไปก่อน ส่วนเจียงกรุ๊ปนั้นเสียหายไปหลายสิบล้านในคราวเดียว! หลังจากที่เจียงชั่นได้ยินข่าวไปแล้วก็รู้สึกราวกับฝันไป นานกว่าจะได้สติกลับมา เธอเล่าเรื่องนี้ให้กู้หม่างฟัง “อันที่จริงแล้วในตอนนั้นฉันเองก็อยากจะลองแย่งชิงดูสักครั้ง เพราะว่าคุณโจวคนนั้นเสนอเงื่อนไขที่น่าดึงดูดใจมาก เป็นเหมือนกับชิ้นพ

เพียงแค่มองดูฉากที่งดงามนี้ ก็รู้ว่าไอศกรีมในมือของพวกเขาหวานเพียงไหน หลินอวี่ฉิงขมวดคิ้วออกมา ในใจรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก "เฮ้" เจียงเหยาจงใจลากเสียงยาวออกมา "เธอถือว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทของเธอ แต่ว่าเขาออกมาหาอะไรกินกลับไม่พาเธอมาด้วย!" "หลินอวี่ฉิง เธอคงจะไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเจียงชั่นคือใคร? คนนั้นคือฮั่วจือซิน! ลูกสาวคนเล็กของตระกูลฮั่วในเมืองหยางเฉิง ครั้งล่าสุดที่ครอบครัวของพวกเราจัดงานเลี้ยงการกุศลไปนั้น ฮั่วจือซินคนนี้คล้องแขนเจียงชั่นเดินเข้ามา ยังเรียกว่าเพื่อนสนิทอีกด้วย! เอ่อ ใครจะไปรู้ว่าเจียงชั่นคนชั้นต่ำนี้ไปใช้กลอุบายอะไรมา!" "เพื่อนสนิทของเธอตอนนี้ปีนขึ้นที่สูงไปแล้ว! แล้วยังจะจำเธอได้อีกเหรอ?" เจียงเหยาตบไหล่ของเธอ "นี่ก็คงจะเป็นใจคนสินะ ยากที่จะหยั่งถึงได้!" เมื่อเธอพูดจบก็โบกมือให้ เดินสวมรองเท้าส้นสูงออกไป ดวงตาของหลินอวี่ฉิงมองตามเจียงชั่นและฮั่วจือซินอยู่ตลอดเวลา เธอยอมรับว่าตัวเองรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย ร้านไอศกรีมร้านนี้เธอเองก็มากับเจียงชั่นบ่อย ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงมีบ้างครั้งที่ดูจะเปราะบางเสียยิ่งกว่าความรัก เธอเป็นเพื่อนรักของ

หลินอวี่ฉิงพยายามที่จะขยับขาของตัวเอง แต่เพียงแค่เคลื่อนไหวก็เจ็บปวดเป็นอย่างมาก เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ตอนนี้เวลาบ่ายแล้ว ยอดเขาเริ่มมีหมอกก่อตัวขึ้นแล้ว เพราะมีประสบการณ์การปีนเขามามาก เธอมั่นใจจนเกินไปและเดินตามทางที่ไม่เคยมีใครมาก่อน ตอนนี้เยี่ยมเลย เธอติดแหง็กตรงเชิงเขาแล้ว! เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าเป้ ไม่มีสัญญาณ เธอลองขยับอีกหลายครั้ง แต่แม้เธอจะคว้าต้นไม้ข้าง ๆ ไว้ก็ยากที่จะลุกขึ้นมาได้! หลินอวี่ฉิงตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว บนภูเขานี่แม้แต่ผีก็ยังมองไม่เห็น เมื่อท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง เธอก็เหมือนจะได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตและสัตว์ป่าร้องดังขึ้นมา… ศีรษะของเธอเริ่มชาหนึบ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แต่เปิดปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหาโทรศัพท์มือถือ แต่แบตโทรศัพท์มือถือที่สามารถช่วยชีวิตเธอได้เพียงแค่อย่างเดียวก็ใกล้จะหมดไปแล้ว เธอคลานบนพื้นไปข้างหน้า พยายามไม่ส่งเสียงใดเพื่อเลี่ยงไม่ให้ดึงดูดสัตว์ป่าเข้ามา แต่เธอแม้แต่ทิศทางก็ยังแยกแยะไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเดินออกจากป่าด้วยตัวเอง หลินอวี่ฉิงอดไม่ได้ที่จะสิ้นหวังเล็กน้อย และก็เป็นในตอนนี้ ที่เหมือนจะได้

"ชั่นชั่น นี่..." "รีบกินเถอะ" เจียงชั่นไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา "กินบะหมี่สำเร็จรูปมากไม่ดี ก่อนหน้านั้นก็บอกพี่ไปหลายครั้งแล้ว!" ปลายจมูกของหลินอวี่ฉิงแสบร้อน ดวงตาก็แสบขึ้นมา เจียงชั่นมองเธออยู่นาน ในที่สุดก็ไม่แสแสร้งอีกต่อไป ส่งเสียงหัวเราะดังออกมา "อะไรกัน? นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่ทำอาหารให้พี่ จนถึงขั้นที่ทำให้พี่น้ำตาไหลออกมาเลยเหรอ?" หลินอวี่ฉิงกลืนข้าวในปากลงไป เงยหน้าดวงตาแดงก่ำขึ้นมา พึมพำอยู่นานในที่สุดก็พูดสามคำนั้นออกมา "ขอโทษนะ" หัวใจของเจียงชั่นบีบรัด เธอรู้ว่าหลินอวี่ฉิงนั้นเป็นคนเย่อหยิ่งเพียงใด ทะเลาะกันมาไม่เคยยอมแพ้หรือยอมรับผิด แต่เธอรู้ดียิ่งว่า หลินอวี่ฉิงพยายามเพื่อช่วยเหลือเธอมากเท่าไร อันที่จริงแล้ววันนั้นก็เพียงแค่การทะเลาะกันระหว่างเพื่อนก็เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องทำให้จริงจังถึงขั้นนี้ เจียงชั่นยิ้มออกมา จับมือของหลินอวี่ฉิงเอาไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความขี้เล่นและอ่อนโยน "เอาละ พี่น้องบ้านใครจะไม่ทะเลาะกันบ้าง! พวกเราเคยทะเลาะกันข้ามคืนเสียเมื่อไรกัน?" "อืม!" หลินอวี่ฉิงก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ "ชั่นชั่น ยังเป็นข้าวหน้าซี่โครงหมู

“ความคิดครั้งนี้ก็คงจะไม่ใช่คุณที่เสนอออกมาสินะ!” เสิ่นเซียวเข้าใจเขาเป็นอย่างมาก“ล้วนแต่เป็นความคิดของเจียงชั่นจริง ๆ” กู้หม่างพูดออกมาเสียงต่ำ “เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะสามารถคบกับหลินอวี่ฉิง เพราะฉะนั้นก็เลยบอกให้ทุกคนออกมาเที่ยวด้วยกัน พูดคุยกันให้มากขึ้น”“เธอมีน้ำใจแล้ว” เสิ่นเซียวยิ้มออกมา เงยหน้าขึ้นไปมองรอบ ๆ “แต่ที่นี้หาได้ดีจริง ๆ…เพียงแต่ว่าแปลกนิดหน่อย”“ทำไม?”“ผมตรวจสอบแล้ว ที่พักแห่งนี้มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะมาผมยังจะคิดว่าคนจะเต็มเสียอีก แต่ไม่คิดเลยว่านอกจากพวกเราแล้ว ก็ไม่มีใครอยู่เลย! ต่อให้จะไม่ใช่วันหยุดก็ไม่ควรจะเงียบถึงขนาดนี้?”กู้หม่างกระแอมออกมาสองครั้งก่อนที่จะมาเขาก็ให้คนได้เคลียร์สถานที่ไว้แล้ว ก็เลยทำให้ไม่มีใคร“ดูเหมือนว่าจะจัดการได้ไม่ดี หรือว่าใกล้จะล้มละลายแล้ว?”“...” กู้หม่างขมวดคิ้วออกมา กลอกตามองเขา“ทำไม คุณชอบให้มีคนมากครึกครื้นเหรอ?”เสิ่นเซียวยักไหล่ “คงจะเป็นเพราะเห็นว่าทุกคนต่างก็ชอบเหมือนกันไง ฮ่าฮ่า อย่างในตอนที่ออกไปทานอาหาร หากว่าร้านไหนมีคนน้อยผมไม่มีทางเข้าไปอย่างแน่นอน!”กู้หม่างพูด “อืม” ออกมาอย่างเบื่อหน่า