All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 111 - Chapter 120

เจียงเหยาตาเป็นประกาย ใจเต้นรัวเร็ว“พ่อคะ ฮั่วจือซิน...ก็คือลูกสาวคนเล็กสุดของตระกูลฮั่วใช่ไหมคะ?”“อืม” เจียงหมิงหย่วนกล่าวเรียบ ๆ “ปีนี้ดูเหมือนว่าจะเพิ่งอายุสิบแปดปี ยังไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย เธอจะเป็นลูกคนเล็กของตระกูลฮั่วไปตลอดชีวิตนั่นแหละ แล้วก็เป็นน้องสาวคนโปรดที่สุดของท่านสามตระกูลฮั่วด้วย ถ้าลูกชนะใจเธอได้ ถ้ามีเธอไปช่วยพูดสิ่งดี ๆ ต่อหน้าท่านสามตระกูลฮั่วให้ลูกได้ การที่ลูกจะได้แต่งงานเข้าตระกูลฮั่วก็ใช่จะเป็นเรื่องที่ไม่มีหวัง!”“พ่อคะ หนูรู้ว่าแล้วควรจะทำยังไง!” เจียงเหยากัดฟันเม้มริมฝีปาก ครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง “หนูจะส่งคนไปคอยติดตามดูคุณหนูฮั่ว จากนั้นก็จะรีบเตรียมจัดงานเลี้ยง ทางที่ดี...ทางที่ดีให้จัดเป็นงานเลี้ยงการกุศลค่ะ! หนูรู้ว่าคนตระกูลฮั่วชอบทำการกุศลกันมาโดยตลอด”“ดี” ในที่สุดเจียงหมิงหย่วนมีรอยยิ้ม “หลังจากเจอฮั่วจือซิน ลูกก็เขียนจดหมายเชิญด้วยตัวเองไปเลยนะ!”“ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ!”“เรื่องงานเลี้ยงยิ่งเร็วก็ยิ่งดีนะ เป็นการเลี่ยงอุปสรรคที่จะเข้ามามากเมื่อเวลายืดเยื้อนานไป”“หนูรู้ค่ะ” เจียงเหยาลอบยินดีกับตัวเองแต่คำพูดของเจียงหมิงหย่วนกลับทำลาย

เจียงชั่นเดินตามหลังเธอไปเงียบ ๆ ผ่านตึกหลักของโรงแรมไปจนถึงทางเข้าลานจอดรถชั้นใต้ดินบริเวณโดยรอบทั้งมืดทั้งเงียบ มีคนผ่านไปมาน้อยมาก แต่ถึงแม้จะมีคนที่อยากจะไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ก็คงจะลงลิฟต์ด้านในโรงแรม ไม่มีทางเดินอ้อมมาในเส้นทางเปลี่ยวแบบนี้หรอกเจียงชั่นเดินช้าลง ในใจอดไม่ได้ที่จะสงสัย“เธอทำอะไร?” เจียงเหยาที่อยู่ข้างหน้าเอ่ยเร่ง “เร็วเข้าสิ! รถฉันจอดอยู่ด้านล่างนะ”“เธอเดินลงไปหาแบบนี้ จะหาเจอเหรอ?”“ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่ารถตัวเองจอดอยู่ตรงไหน? ทำไม หรือว่าเธอคิดว่าฉันจะขับรถมารับเธอ?” เจียงเหยายิ้มเยาะ “เจียงชั่น ถ้าฉันขับรถไปรับเธอที่หน้าประตูโรงแรมอย่างเอิกเกริก ทุกคนเขาก็จะเห็นสิว่าวันนี้เธอใส่ชุดแย่ ๆ มาแบบนี้! เธอคิดจะให้ครอบครัวเราเสียหน้าใช่ไหม?”เจียงชั่นเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไรอีกเส้นทางไปลานจอดรถชั้นใต้ดินเป็นเส้นทางเปลี่ยว คล้ายกับเป็นถ้ำมืด ๆ ที่มองไม่เห็นปลายทางเจียงเหยาอยู่ข้างหน้าแทบจะวิ่งเหยาะ ๆ แล้ว ส่วนเจียงชั่นที่เดินตามหลังเธอค่อนข้างที่จะตามไม่ทันเท่าไร เจียงเหยาเลี้ยงซ้ายทีขวาที ไม่รู้ว่าเดินไปไหนแล้ว รอบ ๆ ก็มืดมิดไปหมด กระทั่งไฟก็ไม่มี มองทางที่

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก!” ฮั่วจือซินยิ้ม “นี่คือห้องของฉันเอง คนเหล่านี้คือสไตลิสต์กับช่างแต่งหน้าของฉันเอง พี่ก็มีร่วมงานเลี้ยงใช่ไหม? แต่ตอนนี้พี่เป็นแบบนี้มันไม่เหมาะจะไปเข้าร่วมงาน”เจียงชั่นมองตัวเองในกระจก แล้วยิ้มอย่างจนใจ“พี่ไปอาบน้ำก่อนเถอะ จากนั้นก็ให้พวกเธอช่วยแต่งตัวสวย ๆ ให้พี่! ชุดพวกนี้พี่เลือกได้ตามที่ชอบเลยนะคะ!”เจียงชั่นเกรงใจ แต่ก็จนปัญญาจะปฏิเสธน้ำใจของฮั่วจือซินยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอก็อยากจะอาบน้ำจริง ๆ อยากจะชำระล้างความสกปรกและความกลัวเมื่อครู่ทิ้งไป“วางใจได้ค่ะ ผู้หญิงแย่ ๆ ที่ทำร้ายพี่คนนั้นไม่มีทางหาที่นี่เจอหรอก!”“คุณรู้ได้ยังไงคะ?” เจียงชั่นตาโตฮั่วจือซินยิ้มอย่างมีเลศนัย “ฉันยังรู้อีกนะว่าพี่ก็เป็นลูกสาวตระกูลเจียงด้วย...ชื่อเจียงชั่น ใช่ไหมคะ?”“...”“ไม่ต้องตกใจไปหรอกค่ะ” ฮั่วจือซินแตะที่ไหล่ของเธอ แล้วหยิบลิปสติกขึ้นมาทา “เพราะว่าในงานเลี้ยงนี้คุณหนูใหญ่ตระกูลเจียงเชิญฉันมาโดยเฉพาะ ฉันก็ต้องรู้ตัวตนเบื้องหลังของทุกคนในที่แห่งนี้อยู่แล้ว”เจียงชั่นครุ่นคิด แล้วก็คิดว่ามีเหตุผล“พี่ ไปอาบน้ำเถอะค่ะ!” ฮั่วจือซินยิ้ม แล้วส่งผ้าขนหนูให้เธอ “ฉันจะ

เจียงหมิงหย่วนไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าควรจะเอนเอียงไปฝ่ายไหน!แขกในงานต่างมองหน้ากัน รู้สึกว่าตัวเองกำลังดูละคร“เจียงเหยา แกอย่าทำให้ฉันมาขายหน้าที่นี่!” เจียงหมิงหย่วนควบคุมสีหน้าไว้ไม่อยู่ “กลับบ้านไปซะ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!”“คุณพ่อ...”“ไสหัวไป!”เจียงเหยาใบหน้าเศร้าหมอง น้ำตาไหลอาบแก้ม มองเจียงชั่นด้วยความโกรธแค้น แล้วหันหลังวิ่งออกไปจากห้องจัดเลี้ยงหยางจวนอยากจะช่วยปลอบแต่ก็ไม่กล้า ทำได้เพียงมองตามลูกสาวไปด้วยสายตาที่รู้สึกผิด อีกทั้งต้องฝืนปั้นยิ้มเจียงหมิงหย่วนถอนหายใจ จากนั้นจึงเปลี่ยนสีหน้าและหันมามองฮั่วจือซินด้วยรอยยิ้ม“คุณฮั่วไม่ต้องกังวล หลังจากนี้ผมจะสั่งสอนเจียงเหยาอย่างเคร่งครัด สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้อาจเป็นการเข้าใจผิด ผม...”“คุณลุงเจียง” ฮั่วจือซินยิ้มเยาะ “ฉันไม่เข้าไปยุ่งเรื่องในบ้านของคุณลุงหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องของเพื่อนฉันล่ะก็ ฉันไม่ยอมอยู่เฉยแน่นอนค่ะ”“ครับ ครับ” เจียงหมิงหย่วนเหงื่อตกฮั่วจือซินปรายตามองเขา แล้วลากเจียงชั่นไปนั่งที่โต๊ะเจ้าภาพงานเลี้ยงดำเนินต่อไป แต่สายตาหลายคู่กลับเอาแต่จ้องมาทางนี้“ประธานซู เจียงชั่นคนนี้นี่ไปสนิทกับคุ

เจียงชั่นขยับตัว ค่อย ๆ ตื่นขึ้น เมื่อลืมตาก็เห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มตรงระเบียงความเขินอายปรากฏขึ้นบนหน้างาม ใบหูแดงฉ่า เธอยิ้มเบา ๆ แต่น่าแปลก เพราะปกติถ้ามีอะไรมารบกวนนิดหน่อยเขาก็จะรู้สึกตัวแล้ว แต่นี่กลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเจียงชั่นลุกขึ้นยืนเงียบ ๆ อยากจะไปกอดเขาจากด้านหลังแต่เมื่อเท้าแตะพื้น เธอก็เกือบจะล้มลง“เป็นอะไรไหม?”กู้หม่างรีบเอื้อมมือไปจับเธอเจียงชั่นตกใจ จากนั้นก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม และสบเข้ากับดวงตาอันอ่อนโยนและลึกซึ้งของเขากู้หม่างยิ้ม วางเธอลงบนเตียงแล้วลูบผม “ตอนดึกก็ไม่ยอมนอน แล้วยังจะมาจู่โจมผมจากข้างหลังอีกเหรอ?”“เปล่าซะหน่อย” เจียงชั่นกำหมัดแน่นแล้วทุบเขา ทั้งสองหยอกล้อกันสักพัก ดวงตาของกู้หม่างก็หยุดมองเธอที่ผิวขาวเนียนของเธอ มีรอยแดงจาง ๆดวงตาของกู่หม่างดูคลุมเครือเล็กน้อย เขาค่อย ๆ จับผมยาวของเธอขึ้น “พรุ่งนี้ใส่ชุดที่ช่วยปิดคอหน่อยนะ”เจียงชั่นต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้สึกตัว ทั้งเขินทั้งอาย จึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนและทุบตีเขาอย่างแรงด้วยกำปั้นเล็ก ๆ ของเธอ“ไม่เอาสิ!” เขาหัวเราะ “ที่คุณทุบมามันจั๊กจี้นะ อยากให้ผมควบคุมตัวเองไม่