บทที่ 113

เจียงชั่นเดินตามหลังเธอไปเงียบ ๆ ผ่านตึกหลักของโรงแรมไปจนถึงทางเข้าลานจอดรถชั้นใต้ดิน

บริเวณโดยรอบทั้งมืดทั้งเงียบ มีคนผ่านไปมาน้อยมาก แต่ถึงแม้จะมีคนที่อยากจะไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ก็คงจะลงลิฟต์ด้านในโรงแรม ไม่มีทางเดินอ้อมมาในเส้นทางเปลี่ยวแบบนี้หรอก

เจียงชั่นเดินช้าลง ในใจอดไม่ได้ที่จะสงสัย

“เธอทำอะไร?” เจียงเหยาที่อยู่ข้างหน้าเอ่ยเร่ง “เร็วเข้าสิ! รถฉันจอดอยู่ด้านล่างนะ”

“เธอเดินลงไปหาแบบนี้ จะหาเจอเหรอ?”

“ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่ารถตัวเองจอดอยู่ตรงไหน? ทำไม หรือว่าเธอคิดว่าฉันจะขับรถมารับเธอ?” เจียงเหยายิ้มเยาะ “เจียงชั่น ถ้าฉันขับรถไปรับเธอที่หน้าประตูโรงแรมอย่างเอิกเกริก ทุกคนเขาก็จะเห็นสิว่าวันนี้เธอใส่ชุดแย่ ๆ มาแบบนี้! เธอคิดจะให้ครอบครัวเราเสียหน้าใช่ไหม?”

เจียงชั่นเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไรอีก

เส้นทางไปลานจอดรถชั้นใต้ดินเป็นเส้นทางเปลี่ยว คล้ายกับเป็นถ้ำมืด ๆ ที่มองไม่เห็นปลายทาง

เจียงเหยาอยู่ข้างหน้าแทบจะวิ่งเหยาะ ๆ แล้ว ส่วนเจียงชั่นที่เดินตามหลังเธอค่อนข้างที่จะตามไม่ทันเท่าไร เจียงเหยาเลี้ยงซ้ายทีขวาที ไม่รู้ว่าเดินไปไหนแล้ว รอบ ๆ ก็มืดมิดไปหมด กระทั่งไฟก็ไม่มี มองทางที่