All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 131 - Chapter 140

แต่ในตอนที่เธอคิดจะเก็บด้ายแดงเอาไว้นั้น เขากลับแย่งเอาด้ายแดงใส่ไปในกระเป๋าของตัวเองก่อน "สามี คุณ..." "หญิงชราคนนั้นบอกเอาไว้แล้ว" เขาพูดออกมาอย่างเรียบเฉย "คุณเส้นหนึ่ง ผมเส้นหนึ่ง เพราะฉะนั้นพวกเราต่างก็เก็บรักษากันเอาไว้เอง หากว่าต่อไปต้องแยกกันจริง ๆ แล้ว..."“เพ่ย เพ่ย เพ่ย ไม่มีทางแยกจากกัน!” เจียงชั่นหวาดกลัวขึ้นมาไม่ว่าหญิงชราคนนั้นจะพูดอะไรก็ไม่เป็นอะไร แต่ “แยกกัน” สองคำนั้นที่ออกจากปากกู้หม่างที่พูดออกมา ก็เป็นเหมือนกับการที่ทำให้เธอเผชิญหน้ากับศัตรูอันน่าเกรงขาม“เด็กโง่” กู้หม่างพูดเสียงขรึม น้ำเสียงแหบแห้งดูอ่อนโยนผิดปกติ “ต่อให้ต้องแยกจากกัน ผมเองก็ต้องตามหาคุณกลับมาให้ได้!”“อืม!” เจียงชั่นพยักหน้าอย่างแรงเสิ่นเซียวและหลินอวี่ฉิงมองสบตากัน แล้วยิ้มออกมาพร้อมกันทั้งสี่คนเดินกันอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปยังที่พัก ผู้จัดการร้านออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ก่อนจะนำพวกเขาไปที่ร้านอาหารที่ดีที่สุดในที่พักเมื่อเดินเข้าไปเสิ่นเซียวกับหลินอวี่ฉิงต่างก็อึ้งตะลึงไป นี่ไม่ใช่ศาลาจินอวี้ที่ต้องใช้เงินเดือนถึงครึ่งปีเพื่อทานมื้อหนึ่งหรอกเหรอ? เจียงชั่นไปจองสถานที่นี้ได้ยังไง

“ฉันไม่เป็นอะไร” หลินอวี่ฉิงสูดลมหายใจแล้วฝืนยิ้มออกมา ก่อนตบไปที่หลังมือของเจี่ยงชั่น “พี่อวี่ฉิง” เจียงชั่นชะงักไป คิดจะพูดอะไรออกมาแต่กลับไม่พูดเพียงแต่ส่งเสียงออกมาเบา ๆ “อืม พี่พักหน่อยเร็วเสียหน่อยหากว่ามีเรื่องอะไรก็อย่าเก็บมาคิดใส่ใจ พี่ก็ถือเสียว่าฉันเป็นโพรงไม้ พูดออกมาอาจจะดีขึ้น” “ทว่าหากว่าพี่ไม่อยากพูด ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่ถามอีก” “ชั่นชั่น ฉัน…” หลินอวี่ฉิงลังเลที่จะพูดออกมา ผ่านไปนานเธอถึงได้พูดออกมาเสียงเบา “ฉันรู้สึกว่าฉันไม่คู่ควรกับเสิ่นเซียว” “อะไรนะ?” “ฉันไม่คู่ควรกับเขา” เธอกัดริมฝีปาก “ฉัน…ฉันกับคนนั้น เคยมีอะไรกัน…” ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดต่อไป แต่เจียงชั่นเองก็เข้าใจว่าตกลงแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอประหลาดใจเล็กน้อย หลินอวี่ฉิงทำให้เธอรู้สึกสดใสร่าเริงมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าจะมีบางครั้งที่บุ่มบ่าม แต่เมื่อพูดถึงเรื่องระหว่างชายหญิงแล้ว ไม่มีทางที่จะเป็นคนง่าย ๆ แน่ นอกจากนี้ผู้หญิงคนหนึ่งหากว่าไม่รักผู้ชายคนนั้น แล้วจะยอมมอบตัวเองให้โดยง่ายได้อย่างไร? หัวใจเจียงชั่นบีบรัด แตะไปที่นิ้วมือของเธอแล้วบีบเบา ๆ "พี่อวี่ฉิง พี่คิดมากจนเกินไปแล้ว" เธอพูด

"คุณ คุณ..." เหมือนว่าบนท้องฟ้าจะมีเสียงฟ้าร้อง ทันใดนั้นสมองของเธอก็ถูกเสียงฟ้าผ่านี้ทำให้ว่างเปล่า! ชายจรจัดเหมือนจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างได้ หลังจากที่เหลือบมองเธอแล้วปากก็ส่งเสียงพึมพำออกมา ก่อนจะส่ายหัวอย่างแรงแล้วผลักถังขยะวิ่งหนีไปสุดชีวิต เจียงชั่นตามไปได้เพียงสองก้าวก็ตามไม่ทัน ใบหน้าเล็กดูซีดขาวหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้านั้น... ดูเหมือนกันกับกู้หม่าง! เจียงชั่นยืนแข็งค้างอยู่กับที่ เลือดทั่วทั้งร่างกายพุ่งขึ้นหัว มือเล็ก ๆ เย็นเสียจนหนาวสั่น สุดท้ายแล้วเธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเดินกลับที่พักไปได้อย่างไร เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับกู้หม่าง กู้หม่างวางมือบนไหล่เธอ เธอผงะกลับไปก้าวหนึ่งยืนมองเขาอย่างตกตะลึง "เกิดอะไรขึ้น?" น้ำเสียงของกู้หม่างเบาและเคร่งขรึม เจียงชั่นได้สติขึ้นมา เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าดูคมกริบ สะอาด และสดชื่น ระหว่างคิ้วเผยความเป็นชายออกมาอย่างแรงกล้า ชายจรจัดนั้นจะมาเปรียบเทียบกับกู้หม่างได้อย่างไร? มือเล็กของเจียงชั่นตบลงบนศีรษะอย่างแรง เหมือนจะบ้าไปแล้วจริง ๆ เมื่อครู่คงจะมองพลาดไปแล้ว! "ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้น?" กู้หม่างถา

นี่เป็นรูปถ่ายทั้งหมดของหยิ่นเหวินซีที่ศูนย์ฟื้นฟูมีการดูแลที่เข้มงวดมาก คนไข้ส่วนใหญ่ที่มีภูมิคุ้มกันต่ำ จึงไม่ได้รับอนุญาตให้มีญาติเข้าเยี่ยม เพราะเกรงว่าญาติอาจจะนำเชื้อแบคทีเรียหรือไวรัสจากภายนอกเข้าไปด้านในสมาชิกในครอบครัวจึงสามารถลงชื่อมาเยี่ยมได้เดือนละครั้งเท่านั้น เวลาที่เหลือผู้ป่วยจะต้องอยู่ในบ้านพักและได้รับการดูแลจากผู้เชี่ยวชาญเจียงชั่นจึงไม่สามารถเจอแม่ของเธอได้ตามต้องการอย่างแต่ก่อนดังนั้นเสิ่นเซียวจึงใช้ตำแหน่งของเขาเป็นข้ออ้างในการขอถ่ายรูปเธอเป็นครั้งคราว แล้วส่งให้เจียงชั่น เพื่อให้หญิงสาวรับรู้ว่าผู้เป็นแม่ยังคงใช้ชีวิตเป็นอย่างดีที่นั่น“คุณป้าอาการดีขึ้นแล้ว” เขาหัวเราะ “พยาบาลบอกว่าช่วงนี้คุณป้าทำตัวตามปกติ ไม่ว่าจะพูดหรือทำกิจกรรมกลางแจ้งทุกอย่างดูราบรื่น ผมได้อ่านประวัติการรักษาและสอบถามกับหมอ ตอนนี้พวกเขาได้ลดปริมาณยาลงแล้วครึ่งหนึ่ง”“จริงเหรอ?” นับว่าเป็นข่าวดีที่เธอได้ยินอย่างนั้น“อืม” เสิ่นเซียวพยักหน้า “แต่เพราะผมเป็นหมอที่มาเรียนที่นี่เท่านั้นก็เลยไม่ได้มีสิทธิ์อะไรมากนัก ดังนั้น..ผมคงไม่สามารถพาคุณไปพบแม่ได้บ่อย ๆ เหมือนกัน ไม่งั้นคุณคงจะต้

“เฮ้ นี่คุณกำลังทำอะไร?” เจียงชั่นเห็นอีกฝ่ายสะบัดขี้เถ้าจากบุหรี่ใส่คนรัก ก็รีบเข้าไปปกป้องทันที“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!” เขาทำหน้าดูถูก “ถามสามีเธอสิว่าที่ผ่านมาเขาเคารพฉันมาแค่ไหน...ฮ่า ฮ่า ขนาดตอนที่สะบัดขี้บุหรี่ออก ฝ่ามือนั่นก็จะเข้ามารองอยู่เสมอเลยนะ เป็นแค่ที่เขี่ยบุหรี่!”“คุณ...”“นี่คนสวย คิดว่าได้แต่งงานกับผู้ชายดี ๆ แล้วงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นมองร่างบางขึ้นลงอย่างไม่ให้เกียรติ จนเธอรู้สึกอึดอัด“หืม อันธพาลต่ำต้อย ถูกดูหมิ่นแม้กระทั่งในคุก แล้วจะยังปฏิบัติต่อเขาเหมือนสมบัติอีกงั้นเหรอ?” เขาหัวเราะเยาะ “กู้หม่าง..แกนี่มันมีโชคเรื่องความรักจริง ๆ เลยนะ”“พูดจบแล้วหรือยัง?” เจียงชั่นตะโกนอย่างไม่ลดละ “ฉันไม่สนหรอกนะว่านายเป็นใคร แต่นี่มันในที่สาธารณะ ถ้าไม่เคารพกัน ฉันจะเรียก รปภ!”“กู้หม่าง” ดวงตาของคนฟังแข็งกร้าว “ซ่อนอยู่แต่ข้างหลังผู้หญิง ทำไมดูสิ้นหวังแบบนี้วะ!”“เกิดอะไรขึ้น..เกิดอะไรขึ้น?” เสิ่นเซียวที่มาถึงทีหลังมองพวกเขาด้วยความสับสนเขามีความกังวลต่อหลินอวี่ฉิงมากที่สุด จึงมาหยุดยืนข้าง ๆ เธอแต่ก่อนที่จะเข้าไปใกล้ร่างบาง หลิงอวี่ฉิงก็จงใจยืนรักษาระยะห่างกับเขา