บททั้งหมดของ สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: บทที่ 181 - บทที่ 190

ฮั่วจือสิงชะงักไปก่อนเดินไปข้าง ๆ เธอแล้วพูดอย่างอ่อนโยน "ตอนนี้ด้านนอกประตูมีตำรวจอยู่ ปลอดภัยมาก คุณอยู่ที่นี่อย่าไปไหน ผมจะออกไม่นานก็กลับมา" เมื่อครู่นี้เขามองเห็นที่ตรงระเบียงมีคนอยู่มากมาย ไม่เพียงแต่มีตำรวจ ยังมีคนของฟางฮั่นที่เขากำชับให้ส่งมาคุ้มครองเจียงชั่น เจียงชั่นพยักหน้า บอกให้เขาระมัดระวังให้มากขึ้น หลังจากที่เขาออกไปแล้วเธอก็ตรวจสอบกลอนประตูอีกรอบหนึ่งแล้วคล้องโซ่ป้องกันเอาไว้ ฮั่วจือสิงคุ้นเคยกับโครงสร้างของโรงแรมนี้ จึงหลบหลีกคนได้ง่าย เขาขึ้นจากทางเดินมืด ๆ ไปยังชั้นดาดฟ้า ซึ่งไม่เกินไปจากที่เขาคาดการณ์เอาไว้จริง ๆ เขาอาศัยในช่วงแสงสลัวก็มองเห็นคราบเลือดตรงบันได สีหน้าของฮั่วจือสิงเปลี่ยนไป รีบวิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าว คราบเลือดบางแห่งมีบางแห่งก็หายไป เขาชะลอฝีเท้าลง แล้วคอยระวังรอบ ๆ ค่อย ๆ แตะไปยังปืนพกขนาดเล็กระหว่างเอว และก็เป็นในตอนนี้ที่มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นเบา ๆ... "ใคร?" ฮั่วจือสิงตะลึงไป พบเพียงตรงที่กำบังไกลออกไปนั้นเหมือนว่าจะมีร่างคนเคลื่อนไหวอยู่ เขาตามไป ก็ตกใจเมื่อพบว่าเป็นร่างของลู่หลีซานที่ทั่วทั้งกายโชกไปด้วยเลือดนอนอยู่ตรงน

”หน้าท้องของเขาได้รับบาดเจ็บจากมีด ถูกแทงลึกอีกนิดก็เกือบทะลุตับ บาดแผลลึกเป็นอย่างมาก ทว่าก็มีการเย็บแผลกันแล้ว”ในใจของเจียงชั่นสั่นไหว จับมือของฮั่วจือสิงแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว“วางใจเถอะ” เสิ่นเซียวยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยล้า “ไม่เป็นอันตรายจนถึงชีวิต แต่ตอนนี้จะต้องส่งเข้าไปพักสังเกตในห้องผู้ป่วย…ทางที่ดีจะต้องมีคนคอยเฝ้าอยู่ หากว่าจู่ ๆ เกิดอะไรขึ้นมา ผมก็จะได้ทำการช่วยเหลือเป็นครั้งที่สองได้ทันเวลา”“รบกวนคุณแล้ว” ฮั่วจือสิงตบไหล่เขาอันที่จริงการที่จะส่งลู่หลีซานมาหาเสิ่นเซียวนั้น เขาเองก็รู้สึกไม่สะดวกใจเป็นอย่างมากแต่ในขณะนั้นก็ไม่มีวิธีการอื่นใดแล้วหากว่าส่งไปโรงพยาบาลทั่วไปก็เท่ากับเปิดเผยสถานะของลู่หลีซาน แต่ถ้าเป็นคลีนิคส่วนตัวทั่วไป แพทย์เหล่านั้นเกรงว่าคงจะไม่มีทักษะการแพทย์ที่ดีนัก พยาบาลเข็นลู่หลีซานเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยชายหนุ่มที่ปกติแล้วมีนิสัยอันธพาล ตอนนี้สีหน้าซีดขาวเหมือนกันกับผ้าปูที่นอน ร่างกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผลนับไม่ถ้วนพันเอาไว้ นอนเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้นความอ่อนแอเปราะบางของชีวิตมักจะเกิดขึ้นในชั่วขณะหนึ่งเจียงชั่นมองเขาผ่านหน้าต่างกระจก อดไม่ได้ที่

"ลู่หลีซาน!" ดวงตาของฮั่วจือสิงดูน่ากลัว ทั่วทั้งร่างกายเปล่งกลิ่นอายอันน่าเกรงขามออกมา "นายอยากตายหรือยังไง?" "ฮ่า ดูเหมือนคุณจะกลัวมากนะ?" ฮั่วจือสิงยกมือขึ้น แล้วคว้าเข้าที่คอของเขาทันที! ลู่หลีซานตกตะลึงไป รู้สึกได้ว่าแรงที่บีบลงบนลำคอนั้นไม่หยุดมีแต่จะเพิ่มแรงมากขึ้นและทำให้เขาหายใจลำบาก "คุณ..." ดวงตาของฮั่วจือสิงหรี่ลงเล็กน้อย ความโหดร้ายของเขานั้น ไม่ได้น้อยไปกว่าคนในเส้นทางแก๊งอันธพาลเหล่านั้นที่ลู่หลีซานเคยพบเห็น ลู่หลีซานยกมือขึ้นอย่างยากลำบากคิดที่จะคว้าข้อมือเขาเอาไว้... อย่างไรก็ตามในเวลานี้ประตูก็ถูกเปิดออก เจียงชั่นบังเอิญเข้ามาเห็นฉากนี้เข้าพอดี "สามี!" เธอตื่นตกใจ รีบเข้าไปคว้าแขนเขาเอาไว้ "คุณทำอะไรนะ?" ฮั่วจือสิงได้สติขึ้นมา จึงค่อย ๆ คลายมือออกแล้วสะบัดเขาออกไป ลู่หลีซานสำลักออกมาทันที ทั้งกลัวว่าบาดแผลจะปริขาด จึงไม่กล้าที่จะไอแรงมากนัก ขณะที่ไอออกมาก็จ้องมองไปยังฮั่วจือสิง เจียงชั่นสนใจเพียงแต่สามีของตน จึงไม่ได้ใส่ใจต่ออาการบาดเจ็บของผู้ป่วยบนเตียงเลย "สามี ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" "เฮอะ เขาจะเป็นอะไรไปได้!" ลู่หลีซานกัดฟัน "คนสวย เมื่อก

รูปร่างสูงงดงามนั้นปรากฏขึ้นในสายตาเขา ลู่หลีซานอดไม่ได้ที่กำพนักวางแขนของรถเข็นเอาไว้แน่น "พาเธอมาทำไม?" ท่าทีของฮั่วจือสิงดูสงบนิ่ง "เมื่อกี้นี้นายยังพูดว่า มีอะไรที่เข้าใจผิดกันก็ให้รีบอธิบาย อย่ายื้อเอาไว้นานเกิน" "ผมพูดถึงคุณ!" ลู่หลีซานเบิกตากว้างมองเขา มุมปากของฮั่วจือสิงเหมือนมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น ก่อนจะมองไปยังเจียงชั่น แล้วโบกมือให้เธอเบา ๆ ฝีเท้าของหลินอวี่ฉิงดูหนักอึ้ง ค่อย ๆ เดินมาหาพวกเขา ยิ่งเข้าใกล้ ภาพในอดีตที่ผ่านมาเหล่านั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในใจ ใบหน้าของลู่หลีซานดูเย็นชา แล้วค่อย ๆ หันหลังให้ อย่างไรก็ตามในตอนที่เขากำลังโน้มตัวไปจับรถเข็นนั้น ค่อนข้างปุบปับทำให้สร้อยคอโผล่ออกมาจากชุดของโรงพยาบาล หัวใจของหลินอวี่ฉิงบีบรัด บนคอของเธอก็มีสร้อยที่เหมือนกัน หากว่าพูดให้ชัดเจนแล้วละก็นั่นไม่ใช่สร้อยคอ เป็นเพียงแค่โซ่ธรรมดาที่มีแหวนอยู่ด้วยเท่านั้น แหวนไม่ได้มีมูลค่า โซ่เองก็ไม่ใช่วัสดุดีอะไร เมื่อสวมมันมาจนถึงตอนนี้ก็เริ่มมีสีดำแล้ว หลินอวี่ฉิงจำได้ว่านี่เป็นของขวัญที่ตัวเองมอบให้ลู่หลี่ซานอย่างหน้าไม่อาย ในปีนั้นเธอมีอายุ 16 ปี เธอเก็บเงินจากอาหารเช้ามา

ไม่นานเจียงชั่นก็ซื้อของกลับมา มองเห็นหลินอวี่ฉิงดูแลคอยดูแลลู่หลีซานอย่างดีก็ยิ้มออกมาจาง ๆ เธอกำชับหลินอวี่ฉิงไปไม่กี่ประโยค ก็ดึงฮั่วจือสิงออกไป ระหว่างทางเธอเหมือนกับนกกางเขนตัวน้อยที่ส่งเสียงออกมาไม่หยุด หินก้อนใหญ่ที่อยู่ในใจถือได้ว่าหล่นลงบนพื้นแล้ว แต่ขอเพียงแค่หลินอวี่ฉิงทำการตัดสินใจแล้ว เธอก็จะสนับสนุนอย่างแน่นอน! “สามี” เจียงชั่นยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน “ฉันคิดว่าต่อไปคุณจะต้องพบกับลู่หลีซานบ่อย แน่พวกคุณสองคนควรปล่อยวางเรื่องในอดีต ลองพยายามเข้ากันให้ดีเถอะ!” “อืม” อันที่จริงแล้วที่ผ่านมาจะมีเรื่องอะไรกันได้ ดวงตาของฮั่วจือสิงเต็มไปด้วยความซับซ้อนมองไปยังเธอ จู่ ๆ ก็หยุดฝีเท้าลง ในตอนนี้อารมณ์ของเธอดูไม่เลวเลย หากว่าจะพูดอะไรกับเธอเธอก็คงจะรับได้… แต่ว่าเรื่องนี้ควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนกัน? ฮั่วจือสิงสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะสบสายตาสดใสของเจียงชั่น “สามี คุณเป็นอะไรไป?” เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พ่นออกมาประโยคหนึ่ง “ผมมีเรื่องต้องการจะพูดกับคุณ” เจียงชั่นยิ้มออกมาอย่างสดใส ผสานเข้ากับนิ้วมือทั้งสิบของเขา“บังเอิญจริง ๆ ฉันก็มีเรื่องที่อยากจะบอกคุณ!