บททั้งหมดของ พลิกชะตารัก มรดกเซียน: บทที่ 191 - บทที่ 200

พวกเขาทั้งสองคนรู้พื้นเพของฉินหมิงดี และก็รู้ว่าฉินหมิงเป็นเด็กกำพร้าไร้พ่อแม่ มิหนำซ้ำยังถูกภรรยาเก่าเฉดหัวอย่างกับคนไร้ค่าอีก!ต่อตีพวกเขาให้ตายก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคนอย่างฉินหมิงจะมีปัญญาซื้อสร้อยคอหยกเขียวจักรพรรดิอันล้ำค่านี้ได้!“ฉันดูไม่ผิดหรอกค่ะ!”“สร้อยหยกเขียวจักรพรรดิเส้นนี้ เป็นนายท่านซูที่ไหว้วานให้คุณปู่ฉันแกะสลัก ทั้งหมดแกะสลักออกมาได้กำไลหนึ่งคู่และสร้อยคอสองเส้น! ”“สร้อยคอสองเส้นมีลักษณะเหมือนกันทุกประการ แต่มีเส้นหนึ่งสีแดง ส่วนอีกเส้นหนึ่งสีฟ้า! ”“สองเส้นนี้ฉันตั้งชื่อไว้ “ดาวคู่แห่งท้องทะเล” เส้นสีแดงเส้นนั้นฉันตั้งชื่อไว้ว่าดาวเพลิงสมุทร แต่เส้นที่อยู่ตรงหน้านั้นฉันตั้งชื่อว่า “ดาวเหมันต์สมุทร”!”หานซีกล่าวน้ำเสียงหนักแน่น สร้อยคอสองเส้นนี้เธอเป็นคนตั้งชื่อเองกับมือ เธอจะดูผิดไปได้อย่างไร!“นายท่านซูไหว้วานให้อาจารย์หานแกะสลักเหรอ?””มัน…มันเป็นไปได้อย่างไร! ”เอ้าเฟิงและตู้เซียวตกตะลึงงัน!เดิมทีเจ้าของสร้อยสองเส้นนี้เป็นนายท่านซู แต่ว่าตอนนี้เส้นหนึ่งอยู่ในมือของฉินหมิง นี่ไม่ได้หมายความว่าฉินหมิงและนายท่านซูมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกันใช่ไหม?

รอยยิ้มอันภาคภูมิใจบนใบหน้าของเอ้าเฟิงจู่ ๆ ก็เหมือนโดนสาปแช่แข็งไว้ เดิมทีใจที่มีความหวังขึ้นมา ชั่วพริบตาก็เหมือนไฟที่ถูกราดด้วยน้ำจนมอดลงไม่กี่วินาทีซะอย่างนั้น“เอาล่ะ ทุกคนเริ่มสนุกกับงานเลี้ยงกันดีกว่าค่ะ ”ตามคำแนะนำของหลินหว่านชิง ทุกคนก็กลับมานั่งที่ บรรยากาศก็เริ่มครึกครื้นใหม่ขึ้นอีกครั้งวันนี้เป็นวันเกิดหลินหว่านชิง บรรยากาศแสนจะครึกครื้น ผู้บริหารและพนักงานของบริษัทจำนวนมากมาดื่มเหล้าอวยพรและพูดอวยพรให้แก่หลินหว่านชิง พยายามสร้างความประทับใจที่ดีให้กับเธอเริ่มแรกเธออยากจะเปลี่ยนจากเหล้าเป็นชา แต่ก็ทนคำชักชวนของทุกคนไม่ได้ แล้วอีกอย่างเธอเองก็อารมณ์ดีซะด้วย เลยดื่มไวน์แดงพอเป็นพิธีแต่ว่าคนที่ชวนเธอดื่มเหล้าก็จำนวนไม่น้อย หลายรอบผ่านไป แม้ว่าปริมาณแอลกอฮอล์ในไวน์แดงจะต่ำมาก แต่ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ค่อย ๆ แดงก่ำ ทำให้เธอมีอาการมึนเมานอกจากหลินหว่านชิง ฉินหมิงเองก็ไม่วายโดนชนแก้วเช่นเดียวกันที่เมื่อกี้เขาเพิ่งแย่งซีนเด่นไปจากเอ้าเฟิงไป ทำเอาทุกคนตกตะลึง สิ่งนี้ได้สร้างความน่าเชื่อถือขึ้นมาในจิตใจของทุกคนเดิมทีเขาเป็นตัวเอกของงานนี้ คนที่ฉลาดหลายคนก็มองออกว่าหล

ฉินหมิงตบตัวเองแรง ๆแม้ว่าเขาต้องการที่จะกล้าหาญและปฏิเสธที่จะยอมแพ้ต่อโชคชะตาง่าย ๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรตามจีบหลินหว่านชิงอย่างเปิดเผยและมุ่งมั่นที่จะได้รับความโปรดปรานจากหลินหว่านชิงแต่ตอนนี้ขณะที่หลินหว่านชิงกำลังเมา ถ้าเขาทำอะไรเกินเลยลงไป มันจะเป็นการไม่ให้เกียรติหลินหว่านชิง และเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามหลินหว่านชิงด้วย!เมื่อหลินหว่านชิงตื่นขึ้นมาหลังจากนั้น เขาอาจจะสูญเสียหลินหว่านชิงไปตลอดกาล!นี่เป็นสิ่งที่เขาทนไม่ได้อย่างแน่นอน!“หว่านชิง ผมขอโทษ...”ฉินหมิงรู้สึกละอายใจจึงอยากจะชักแขนกลับแต่หลินหว่านชิงกลับคว้าแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย“ฉินหมิง อย่าไปนะ...”“วันนี้ฉันมีความสุขมาก อยู่กับฉันต่ออีกหน่อยได้ไหม…?”หลินหว่านชิงมองฉินหมิงด้วยดวงตางดงามที่พร่ามัวอาจเป็นเพราะในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธอเหงาเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะวันนี้เธอมีความสุขเป็นพิเศษเธอยังคงเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศงานเลี้ยงฉลองและไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว "ก็ได้"ฉินหมิงยิ้มอย่างขมขื่น เขาไม่อาจปฏิเสธหลินหว่านชิงได้ จึงต้องดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงหลินหว่านชิงยิ้มหวา

“เรื่องนี้ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่!”เอ้าเฟิงพูดอย่างใจเย็น“ความจริงก็ปรากฏให้เห็นกับตาแล้วนี่ ทุกคนรู้หมดแล้วว่างานเลี้ยงเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น จะยังมีอะไรผิดพลาดอีก”ตู้เซียวก็สับสน“สิ่งที่ตาเห็นอาจไม่ใช่ความจริงเสมอไป!”“ผมได้แต่สงสัยว่านี้เป็นแผนลวงของหานซีหรือเปล่า!”เอ้าเฟิงหรี่ตาแล้วพูด“เกี่ยวอะไรกับหานซีด้วย?”ตู้เซียวมีสีหน้าประหลาดใจและไม่แน่ใจ“แน่นอนว่าต้องเกี่ยวแน่!”“ลองคิดดูดี ๆ สิ หานซีคือคนรักของฉินหมิง การที่เธอจะปกป้องฉินหมิงก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ!”“คำพูดของเธอมันเชื่อถือไม่ได้!”เอ้าเฟิงพูดเสียงดัง“คุณกำลังหมายความว่าสร้อยหยกจักรพรรดินั่นเป็นของปลอมเหรอ?”“นั่นเป็นเรื่องที่หานซีกุขึ้นอย่างนั้นหรือ?”ตู้เซียวคิดแล้วก็เข้าใจความหมายอันคลุมเครือของเอ้าเฟิง“สร้อยคอเส้นนั้นอาจจะไม่ใช่ของปลอมก็ได้!”"ด้วยชื่อเสียงของอาจารย์หาน หานซีไม่น่าจะเอาชื่อเสียงของปู่ตัวเองมาล้อเล่น ผมว่าสร้อยคอเส้นนั้นน่าจะเป็นฝีมือเจียระไนของอาจารย์หานจริง ๆ!""แต่ก็ยากที่จะตรวจสอบได้ว่านั่นเป็นหยกจักรพรรดิอันล้ำค่าและหายากหรือไม่ มันอาจจะเป็นเพียงเม็ดหยกราคาถูก ไม่ใช่

เวลาผ่านไประยะหนึ่งฉินหมิงอ่านข้อมูลเสร็จก็วางเอกสารในมือลง“หานซี ผมอ่านข้อมูลทั้งหมดแล้ว เราสองคนไปดูที่โรงงานกันเถอะครับ”"ตกลง"หานซีพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ออกจากออฟฟิศไปด้วยกันเมื่อเดินออกจากอาคารสำนักงานทั้งสองมาถึงจุดจอดรถหานซีเปิดประตูรถบีเอ็มดับเบิลยูและกำลังจะเข้าไป แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เห็นฉินหมิงนิ่งงันราวกับท่อนไม้ คล้ายกับเขาไม่มีเจตนาจะขึ้นรถ“ฉินหมิง คุณมัวยืนทำอะไรอยู่ รีบขึ้นรถเร็วเข้า?”หานซีเร่งเร้าในทันที“ช่างรถนี่เถอะ ขี่มอเตอร์ไซค์ไปกับผมดีกว่า!”ฉินหมิงชี้ไปที่มอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ข้าง ๆ“ตอนนี้ยังไม่ใช่ชั่วโมงเร่งด่วนสำหรับการเดินทาง ใช้รถยนต์ก็นับว่าสะดวกมาก แล้วจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำไม”หานซีสับสน"นี่คุณคิดอะไรอยู่?"“ผมแค่ไม่อยากถูกคุณโยนทิ้งไว้กลางทางอีกก็เท่านั้น!”ฉินหมิงจ้องหานซีด้วยความโกรธ"คุณ......"พวงแก้มบนใบหน้าสวยของหานซีปรากฏสีแดงระเรื่อ พาลนึกถึงตอนที่เธอเตะฉินหมิงลงจากรถกลางทางเมื่อครั้งก่อน“สิ่งที่เกิดขึ้นคราวที่แล้วเป็นเพียงอุบัติเหตุ...”“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันสัญญาว่าครั้งนี้จะไม่เตะคุณลงจากรถอีก”หานซีพูดด้วยใบห